"Μου φτάνει που τα μικρά παιδιά, στα χρόνια του Κοχλία", με φώναζαν: "ο κ.Κοχλίας" μου φτάνει οτι, και στα χρόνια του Βελλίδειου Πολιτιστικού Κέντρου, άλλα παιδιά, με προσφωνούσαν "Ο κ.Βελλίδειος"...
Ειναι η ακροτελεύτια παράγραφος του αυτοβιογραφικού κειμένου, που έγραψε και δημοσίευσε στο ομότιτλο βιβλίο του ο εικαστικός και λογοτέχνης Κώστας Λαχάς.
Ο "πλούς ονείρου" του, που ξεκίνησε 78 χρόνια πρίν στις όχθες του Εχέδωρου, ολοκληρώθηκε χθες στις 4 το απόγευμα, στα κοιμητήρια της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη.
Γεννημένος στο 1936 στο Κάτω Θεοδωράκι του νομού Κιλκίς από γονείς πρόσφυγες από τον Πόντο,ο Κώστας Λαχανίδης (το Λαχάς ηταν καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο), ζούσε απο το 1960 μόνιμα στη Θεσσαλονίκη . Το Νοέμβριο του 1962 οργάνωσε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης και δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε συλλογή πεζογραφημάτων με τον τίτλο "Πεδίον οσφρήσεως". Ακολούθησε στα 1986 το πεζογράφημα "Μετοίκασμα , μεταίσθημα" , το 1994 τα πεζά "Ασκήσεις επι αμμοδόχου" (τιμήθηκε γιαυτό το έργο του με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος), ενώ το 1998 κυκλοφόρησε απο το ραδιοφωνικό σταθμό "9.58" της ΕΡΤ-3 "Πλούς ονείρου - Απο τον Εχέδωρο στο Θερμαικό" (αυτοβιογραφικό κείμενο απο σειρά εκπομπών του).
Σπούδασε οικονομικά στο ΑΠΘ, θέατρο (στο Θέατρο Τέχνη του Κάρολου Κούν - ερμήνευεσε μάλιστα ρόλους στο θέατρο αλλα και σε ταινίες του πρόωρα χαμένου ποιητικού κινηματογραφιστή της Θεσσαλονίκης- το Τάκη Κανελλόπουλου).
Εργάστηκε διαδοχικά στην "Τέχνη", στη γραμματεία του Κ.Θ.Β.Ε., στη γραμματεία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, επίσης ως ιατρικός επισκέπτης φαρμακευτικής εταιρείας (την περίοδο της Χούντας) και ως καλλιτεχνικός συντάκτης στις εφημερίδες "Μακεδονική Ώρα" και "Θεσσαλονίκη". Απο το 1972 ίδρυσε και διεύθυνε έως το 1986 τη γκαλερί "Κοχλίας", την πρώτη επαγγελματικά οργανωμένη αίθουσα τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Από το 1987 έως το 1995 ήταν διευθυντής του Βελλίδειου Πολιτιστικού Κέντρου. Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά...
Ζούσε πάντα στη Θεσσαλονίκη, φορούσε πάντα το καπέλο του , περιοποιούνταν πάντα τη γενειάδα του και κρατούσε πάντα την πίπα του...
...." Δεν είναι εύκολη πόλη η Θεσσαλονίκη. Όσο ανοιχτή φαίνεται, άλλο τόσο είναι και κλειστή. Και είναι ένα σύνδρομο από το οποίο πρέπει να βρεί τον τρόπο να απελευθερωθεί αυτή η πόλη από τον ίδιο τον εαυτό της. Είναι ένα σύνδρομο, το οποίο πρέπει να το αποδιώξει η Θεσσαλονίκη από πάνω της, κυρίως από μέσα της. Εννοώ, όχι μόνο όσα συμβαίνουν κυρίως στούς χώρους τους καλλιτεχνικούς και τούς πνευματικούς, όπου εκεί ανθοφορεί, έτσι κι αλλιώς, μια σαρκοβόρα διάθεση,αλλά και ένα έλλειμμα κοινωνικής αποδοχής υπάρχει ανάμεσα στούς ανθρώπους που ασχολούνται με την τέχνη και τα γράμματα σ' αυτή την πόλη, ούτε και βρίσκουν τις καλύτερες και αμεσότερες, τις πιό αποτελεσματικές επικοινωνίες μεταξύ τους.
Εκεί είναι που γίνεται χαμός. Μικροψυχίες, μικροχαρές και άφθονος φθόνος. Το κοινό τής πόλης, ο κόσμος της είναι ανοιχτός. Η πόλη έχει ανάγκη να βρεί τα δικά της μέτρα, αναδεικνύοντας αυτό που δικαιωματικά τής ανήκει, χωρίς να γίνεται κακέκτυπο κανενός, μέσα στις δυνατότητές της και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της που πηγάζει από εντόπια νταμάρια, που είναι ταυτόχρονα και διεθνή. Τουλάχιστον Βαλκάνια είναι..." εγραφε στον αυτοβιογραφικό του "Πλού ονείρου..."
Η τελευταία του "δημόσια" λογοτεχνική κατάθεση ήταν προ 20ετίας σχεδόν με την συμμετοχή του (έγραψε τους στίχους για τρία τραγούδια ) στο δίσκο "Στου αιώνα την παράγκα" που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος (ερμήνευσε τα τραγούδια ο Δημήτρης Μητροπάνος)
Απο κεί και ο "Τυμβωρύχος" : Στενεύουν τα περάσματα / κι οι φίλοι μου φαντάσματα/ κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου