ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ

Μια ιστορική εκλογή - Λαϊκό Μέτωπο η έκπληξη των εκλογών. Η Τυνησία γύρισε σελίδα. Για πρώτη φορά ο λαός ψήφισε την περασμένη Κυριακή για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Σ’ ένα τοπίο, όμως, κοινωνικής κρίσης και απογοήτευσης.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα το αντιισλαμικό κόμμα Nidda Tounes με υποψήφιο τον 87ετή Καντ Εσσεμπί με 39,46% ήρθε πρώτο. Δεύτερος ήρθε ο απερχόμενος, μεταβατικός, πρόεδρος Μονσέφ Μαρτζούκι, υποψήφιος του φιλο-ισλαμικού Κόμματος του Κογκρέσου για τη Δημοκρατία (CPR) με 33,43%. Στο δεύτερο γύρο, στο τέλος Δεκεμβρίου θα βρεθούν αντιμέτωποι.
Η έκπληξη των εκλογών ήταν το ποσοστό του υποψήφιου του αριστερού Λαϊκού Μετώπου με τον Χάμα Χαμαμί που συγκέντρωσε το 7,82% και κατέκτησε την τρίτη θέση. Η Αριστερά καθίσταται, έτσι ένας αναμφισβήτητος παράγοντας στην Τυνησία, σύμφωνα με αναλυτές.
Τέλος, να αναφέρουμε και δύο άλλους υποψήφιους που πέρασαν το 5% τον ισλαμοεθνικιστή Χάσμι Χάμπτι, ιδιοκτήτη καναλιού που εδρεύει στο Λονδίνο (5,7%) και του δισεκατομμυριούχου, πάτρωνα ποδοσφαιρικής ομάδας, Σλιμ Ριαχί. Συνολικά, οι υποψήφιοι ήταν 27, ανάμεσά τους και μια γυναίκα, η οποία όμως δεν είχε καμία τύχη.

Ανέλπιστο αποτέλεσμα
για τον Μαρτζούκι

Το αποτέλεσμα του απερχόμενου προέδρου Μ. Μαρτζούκι ήταν μη αναμενόμενο. Ο απολογισμός του είναι φτωχός. Η οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας είναι απογοητευτική. Η ανεργία, που χτυπάει κυρίως τους νέους, έχει φτάσει 17%. Οι τιμές των αγαθών-υπηρεσιών ανεβαίνουν. Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η δημοτικότητά του, παραμονές του πρώτου γύρου, είχε πέσει στο 5%.
Κατέκτησε, όμως, τη δεύτερη θέση έχοντας τη στήριξη (χωρίς εμφανή συμφωνία) του μεγάλου ισλαμικού κόμματος Ennahdha, που κινητοποίησε υπέρ του τον εκλογικό του μηχανισμό. Έτσι, ο ηγέτης του Ράσεντ Γκανούσι ήθελε να στείλει ένα μήνυμα ότι οι ισλαμιστές θα παραμείνουν στο πολίτικό παιχνίδι, με σημαντικό λόγο στις εξελίξεις.
Το Ennahdha μετά την ήττα του στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Οκτώβρη στις οποίες εξέλεξε 69 βουλευτές έναντι των 86 του κόμματος Nidaa Tunes, ήταν υποχρεωμένο να συνεργαστεί και με άλλες δυνάμεις. Στη φάση αυτή επέλεξε να στηρίξει τον απερχόμενο πρόεδρο, που βγήκε αποδυναμωμένος από της κοινοβουλευτικές εκλογές διασώζοντας μόνο 4 από τους 20 βουλευτές.
Στο δεύτερο γύρο για να νικήσει ο Καντ Εσσεμπί θα πρέπει να πάρει τους ψήφους της αριστεράς και των μικρότερων λαϊκών κομμάτων και κυρίως τους νέους που απείχαν από την κάλπη. Πως θα πείσει, όμως; Η πρόσφατη νίκη του, βέβαια, του κόμματός του στις βουλευτικές εκλογές δημιούργησε ευνοϊκό κλίμα. Βαραίνει όμως αρνητικά το παρελθόν του που είχε σημαντικές θέσεις στο καθεστώς Μπεν Αλί.
Μετά την παραίτησή του ο Εσσεμπί ίδρυσε κόμμα συσπειρώνοντας από αριστερούς συνδικαλιστές μέχρι συντηρητικά στοιχεία. Ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι οπαδός της κοινωνικής μεταρρύθμισης και του κοσμικού κράτους. Θεωρεί τον εαυτό του κληρονόμο του προέδρου της ανεξαρτησίας της Τυνησίας Μπουργκίμπα. Τάσσεται υπέρ της «επιστροφής του κράτους στην οικονομία», δηλαδή μιας παρεμβατικής οικονομικής πολιτικής.
Ο αντίπαλός του, όμως, που αντιτάχθηκε στο καθεστώς του Μπεν Αλί, κάνει λόγο για επιστροφή στο παρελθόν. Από την άλλη, ο Μονσέφ Μαρτζούκι κατηγορείται ότι η συνεργασία του με τους ισλαμιστές μπορεί να σταθεί η αφορμή να κυλήσει η χώρα προς τον ισλαμισμό.

Επίκαιρο το μήνυμα
της επανάστασης

Το Λαϊκό Μέτωπο πρόβαλε την ανάγκη για «κοινό μέτωπο κατά του θρησκευτικού εξτρεμισμού και την επιστροφή στο παρελθόν» χωρίς, ωστόσο, να έχει πάρει θέση ποιον θα ψηφίσει στο β’ γύρο. Το αποτέλεσμα το καθιστά ρυθμιστή στα δύο ρεύματα, τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τους ισλαμιστές. Οι δεύτεροι κατηγορούν του κομμουνιστές για αθεϊστές, άρα θα πρέπει να τους κρατά κανείς σε απόσταση.
Ο υποψήφιός του, όμως, πέτυχε –και σ’ αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι– να σπάσει το φράγμα σιωπής να έρθει σε άμεση επαφή και όχι μόνο από το βήμα με τους εργαζόμενους, τα μεσαία στρώματα, τους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες και τους νέους. Επικέντρωσε τη συζήτηση στα κοινωνικά προβλήματα, τονίζοντας ότι το μήνυμα της επανάστασης του 2010-2011 είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο.

Μ. Κοβάνης

_________

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΑΜΑ ΧΑΜΑΜΙ

Μέτωπο κατά του θρησκευτικού εξτρεμισμού και επιστροφή στο παρελθόν

Το δη­μο­κρα­τι­κό στρα­­τό­πε­δο πα­ρα­μέ­νει δι­χα­σμέ­νο. Το Λαϊκό Μέ­τω­πο τι α­κρι­βώς προ­τεί­νει;

Πράγ­μα­τι το πο­λι­τι­κό το­πίο πα­ρα­μέ­νει πο­λυ­δια­σπα­σμέ­νο. Οι πο­λι­τι­κοί και κοι­νω­νι­κοί α­γώ­νες, ό­μως, συ­νε­χί­ζο­νται σε έ­να κλί­μα βα­ρύ, ό­που ελ­λο­χεύουν πολ­λοί κίν­δυ­νοι για την Τυ­νη­σία. Οι α­ντι­δρα­στι­κές δυ­νά­μεις ορ­γα­νώ­νο­νται σε διά­φο­ρα ε­πί­πε­δα, στο πο­λι­τι­κό με το ισ­λα­μι­κό κόμ­μα Ennahdha, και με τις τρο­μο­κρα­τι­κές ο­μά­δες που χρη­μα­το­δο­τού­νται α­πό τους πε­τρο­μο­νάρ­χες του Κόλ­που, με στό­χο την α­κύ­ρω­ση των ό­ποιων ε­πι­τυ­χιών της Τυ­νη­σια­κής Επα­νά­στα­σης. Συγ­χρό­νως οι δυ­νά­μεις του πα­λιού κα­θε­στώ­τος ε­πι­χει­ρούν να εκ­με­ταλ­λευ­τούν την α­πο­τυ­χία της κυ­βερ­νη­τι­κής τρόι­κας, στην ο­ποία κυ­ρίαρ­χη δύ­να­μη εί­ναι το Ennahda, το ο­ποίο κέρ­δι­σε τις ε­κλο­γές της 11ης Νο­εμ­βρίου του 2011 για την α­νά­δει­ξη της Εθνι­κής Συ­νταγ­μα­τι­κής Σύ­ντα­ξης. Σή­με­ρα πα­ρα­τη­ρού­με τις κι­νή­σεις των αν­θρώ­πων του πα­λιού κα­θε­στώ­τος του Μπεν Αλί οι ο­ποίοι ε­πι­χει­ρούν να ε­πι­στρέ­ψουν, να α­να­κυ­κλω­θούν μέ­σω των ε­κλο­γών στην πο­λι­τι­κή ζωή.

Εκ των πραγ­μά­των, ο λαός της Τυ­νη­σίας α­ντι­με­τω­πί­ζει δύο κιν­δύ­νους: αυ­τόν που εκ­προ­σω­πούν οι πιο σκο­τει­νές θρη­σκευ­τι­κές δυ­νά­μεις, αλ­λά και αυ­τόν της ε­πι­στρο­φής του πα­λιού κα­θε­στώ­τος, με το φά­ντα­σμα της δι­κτα­το­ρίας. Το Λαϊκό Μέ­τω­πο (ΛΜ) α­ντι­μέ­τω­πο με αυ­τή την κα­τά­στα­ση κα­θό­ρι­σε τον στό­χο της ε­νό­τη­τας των ε­πα­να­στα­τι­κών, προο­δευ­τι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών δυ­νά­μεων, ε­πι­διώ­κο­ντας να φέ­ρει στην ε­πι­και­ρό­τη­τα τα προ­βλή­μα­τα που ο­δή­γη­σαν στην ε­πα­νά­στα­ση, δη­λα­δή τους στό­χους για μια αυ­θε­ντι­κή ε­ναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή για την Τυ­νη­σία.

Πώς μπο­ρεί να α­πο­τε­λέ­σει έ­να α­ντί­βα­ρο η τυ­νη­σια­κή α­ρι­στε­ρά στον ισ­λα­μι­σμό που έ­χει ρι­ζώ­σει στο κοι­νω­νι­κό σώ­μα της χώ­ρας;
Η Τυ­νη­σία, σε α­ντί­θε­ση με τις άλ­λες α­ρα­βι­κές χώ­ρες, α­ντι­στέ­κε­ται στην ά­νο­δο των δυ­νά­μεων –και το λέ­με με σα­φή­νεια– του θρη­σκευ­τι­κού φα­σι­σμού. Το ΛΜ παί­ζει ση­μα­ντι­κό ρό­λο στην α­ντί­στα­ση με τις λαϊκές κι­νη­το­ποιή­σεις. Γι’ αυ­τό το λαϊκό κί­νη­μα έ­γι­νε στό­χος τρο­μο­κρα­τι­κών ε­νερ­γειών. Δύο η­γε­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες του ΛΜ δο­λο­φο­νή­θη­κα­ν: ο Τσό­κρι Μπε­λάι­ντ στις 6 Φε­βρουα­ρίου το 2013 και ο Μο­χά­με­ντ Μπραχ­μί στις 25 Ιου­λίου. Πα­ρ’ ό­λα αυ­τά συ­νέ­χι­σε να α­ντι­στέ­κε­ται. Η στρα­τη­γι­κή του, της συ­σπεί­ρω­σης και κι­νη­το­ποίη­σης ό­λων των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων που α­ντι­στέ­κο­νται στην ά­νο­δο των φα­σι­στι­κών θρη­σκευ­τι­κών δυ­νά­μεων, εί­χε α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Στους α­γώ­νες μας αυ­τούς βρε­θή­κα­με με τις άλ­λες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και οι­κο­δο­μή­σα­με το Μέ­τω­πο της Εθνι­κής Σω­τη­ρίας στο ο­ποίο συμ­με­τέ­χουν δυ­νά­μεις α­πό την α­ρι­στε­ρά μέ­χρι τους φι­λε­λεύ­θε­ρους δη­μο­κρά­τες. Έτσι μα­ταιώ­σα­με τα σχέ­δια για έ­να σύ­νταγ­μα θε­ο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα, ό­πως ε­πι­θυ­μού­σαν οι ισ­λα­μι­στές. Επέ­βα­λαν την ψή­φι­ση ε­νός δη­μο­κρα­τι­κού συ­ντάγ­μα­τος. Οδή­γη­σαν την κυ­βέρ­νη­ση που πλειο­ψη­φού­σαν οι ισ­λα­μι­στές, στην πα­ραί­τη­ση την ο­ποία δια­δέ­χθη­κε κυ­βέρ­νη­ση ε­θνι­κής ε­νό­τη­τας. Εμείς, α­σφα­λώς, δεν εί­χα­με αυ­τα­πά­τες για τη δή­θεν ου­δε­τε­ρό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης αυ­τής, ή­ταν μια κυ­βέρ­νη­ση της δε­ξιάς, προσ­δε­μέ­νη στους ι­μπε­ρια­λι­στι­κούς κύ­κλους.


* O Χα­μά Χα­μα­μί εί­ναι υ­πο­ψή­φιος του Λαϊκού Με­τώ­που. Η συ­νέ­ντευ­ξη δη­μο­σιεύ­τη­κε στην «Ου­μα­νι­τέ».

http://left.gr