Βενεζουέλα. Η μπολιβαριανή διαδικασία σε κρίση

Απότο Rproject | Resist | Reclaim | Revolt Έφτασε στη σύνταξή μας το editorial νούμερο 11 της Equipo Operativo Nacional de Marea Socialista. Αυτό το πολιτικό ρεύμα –που είχε ενταχθεί στο ενωμένο σοσιαλιστικό κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV) και βγήκε τον Μάιο του 2015, μετά από τη σοβαρή όσο και αναμενόμενη «ασφυξία» που του προκάλεσε η ηγεσία ενός PSUV όπου οι στρατιωτικοί έχουν κάτι παραπάνω από δικαίωμα λόγου– αναπτύσσει εδώ την εκτίμησή του για αυτό που συνέβη στις 6 Δεκέμβρη αλλά και για τις προοπτικές της λεγόμενης μπολιβαριανής διαδικασίας.
Το κεί­με­νο απο­τε­λεί μέρος του δια­λό­γου που ορ­γα­νώ­θη­κε από την Coordinación Nacional de Marea Socialista, το Σάβ­βα­το 12 Δε­κεμ­βρί­ου, με τη συμ­με­το­χή των «Equipos Promotores» από ολό­κλη­ρη τη χώρα. Ακο­λου­θεί το κεί­με­νο στο σύ­νο­λό του, ένας κρι­τι­κός ανα­στο­χα­σμός που έρ­χε­ται από 

μα­κριά. (Από τη Σύ­ντα­ξη του A l’Encontre)

1° Ει­σα­γω­γή

Η 6 Δε­κεμ­βρί­ου 2015 [βου­λευ­τι­κές εκλο­γές] ήταν η εκλο­γι­κή έκ­φρα­ση μιας δια­δι­κα­σί­ας πολύ πιο βα­θιάς και πλα­τιάς. Η έκ­φρα­ση μιας κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας ρήξης στην οποία το υπο­κεί­με­νο είναι ο μπο­λι­βα­ρια­νός, ο τσα­βι­κός και όλος ο ερ­γα­ζό­με­νος λαός. Η δια­δι­κα­σία αυτή δεν στα­μά­τη­σε με τις εκλο­γές, το αντί­θε­το, τώρα βρί­σκε­ται σε πλήρη ανά­πτυ­ξη. Η τι­μω­ρη­τι­κή ψήφος, η τι­μω­ρη­τι­κή αποχή και το άκυρο, ήταν ορια­κά το ερ­γα­λείο μιας υπό­γειας δια­δι­κα­σί­ας, μιας δια­δι­κα­σί­ας που βγήκε στην επι­φά­νεια και πήρε τη μορφή της εκλο­γι­κής «ανα­τρο­πής» [MUD 65,27% και 109 βου­λευ­τές, PSUV 32,93% και 55 βου­λευ­τές, Re Indigena 1,80% και 3 βου­λευ­τές, επί συ­νό­λου 167].

To MUD [Mesa de la Unidad Democratica, ένας συ­να­σπι­σμός της δε­ξιάς που κέρ­δι­σε τις εκλο­γές] τεί­νει να θε­ω­ρεί ότι το απο­τέ­λε­σμα των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών απο­τε­λεί θρί­αμ­βο του «μο­ντέ­λου» τoy και θα στρα­φεί άμεσα ενά­ντια σε αυτό το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα που εκ­κο­λά­πτε­ται. Αν όμως η κε­φα­λή της κυ­βέρ­νη­σης και το PSUV αρ­νη­θούν να δουν κα­θα­ρά αυτό που συ­νέ­βη - έκ­φρα­ση οργής, λαϊ­κής οργής, απόρ­ρι­ψη μιας υπε­ρο­πτι­κής ηγε­σί­ας, που θε­ω­ρεί­ται βα­σι­κή υπεύ­θυ­νη των ελ­λεί­ψε­ων που μα­στί­ζουν τον ερ­γα­ζό­με­νο λαό-, αν δια­τη­ρή­σουν αυτή τη στάση, τότε προ­ε­τοι­μά­ζουν το πο­λι­τι­κό τους τέλος.

Η ορθή ανά­γνω­ση αυτού που συ­νέ­βη και αυτού που συμ­βαί­νει στη χώρα είναι ανα­γκαία για να απο­φύ­γου­με να ρί­ξου­με λάδι στη φωτιά μιας κοι­νω­νι­κής και οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης που θα μπο­ρού­σε να εξε­λι­χθεί σε αν­θρω­πι­στι­κή κρίση. Μια κρίση που, καθώς μπαί­νου­με σε ένα σε­νά­ριο πο­λι­τι­κής αβε­βαιό­τη­τας, πλη­σιά­ζει επι­κίν­δυ­να. Μέχρι τώρα μπό­ρε­σε να εκτο­νω­θεί εκλο­γι­κά. Αν όμως δεν βρε­θεί λύση για τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα που μα­στί­ζουν τη χώρα, αν κυ­ριαρ­χή­σει η λο­γι­κή επι­δεί­νω­σης της κα­τά­στα­σης σε ση­μείο που να εξε­λι­χθεί σε ανοι­χτή σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ των θε­σμι­κών εξου­σιών, εάν οι δύο πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις συ­νε­χί­σουν σε πο­ρεία σύ­γκρου­σης, μπαί­νου­με σε πολύ επι­κίν­δυ­νη πε­ριο­χή, σε ναρ­κο­πέ­διο.

Ο λαός μί­λη­σε. Είπε πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα από αυτά που φαί­νο­νται στο εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα. Επι­βε­βαί­ω­σε ότι είναι σε ρήξη με την τυφλή πει­θαρ­χία που έχει επι­βλη­θεί. Ότι απορ­ρί­πτει το πε­λα­τεια­κό σύ­στη­μα, τη δια­φθο­ρά και την υπε­ρο­ψία. Ότι επι­θυ­μεί λύ­σεις για την κρίση και όχι απει­λές. Ότι δεν θα υπο­στη­ρί­ξει πια τα ψεύδη και τη χει­ρα­γώ­γη­ση. Ο λαός μί­λη­σε, είπε ότι θέλει λύ­σεις, να συμ­με­τέ­χει και να συμ­με­τέ­χει ενερ­γά.

2° Τί συμ­βαί­νει στο εσω­τε­ρι­κό των τσα­βι­κών;

Τη νύχτα της 6ης Δε­κεμ­βρί­ου υπερ­χεί­λι­σαν όλα τα φράγ­μα­τα που είχαν χτι­στεί με ψέ­μα­τα. Τα οχτώ εκα­τομ­μύ­ρια εγ­γε­γραμ­μέ­νων από τον Δή­μαρ­χο [ του Libertador, ομο­σπον­δια­κής πε­ριο­χής του Κα­ρά­κας] Jorge Rodríguez στα 1×10 comandados απο­δεί­χτη­κε ότι ήταν μόλις πε­ντέ­μι­σι εκα­τομ­μύ­ρια μπρο­στά στο CNE [ εθνι­κό εκλο­γι­κό συμ­βού­λιο].

Οι 98 βου­λευ­τές που είχαν τα PSUV-GPP [Gran Polo Patriótico Simón Bolívar] το 2010, έπε­σαν σή­με­ρα στους 55. Η εκλο­γι­κή κα­θί­ζη­ση ήταν γε­νι­κή και στο σύ­νο­λο της χώρας. Ακόμη κι εκεί όπου το PSUV κέρ­δι­σε, έχασε δε­κά­δες χι­λιά­δες ψή­φους. Στις εκλο­γές αυτού του Δε­κέμ­βρη πε­ρισ­σό­τε­ροι από τρία εκα­τομ­μύ­ρια τσα­βι­κοί, που τον Απρί­λη του 2013 εξέ­λε­ξαν Πρό­ε­δρο τον Μα­δού­ρο, ψή­φι­σαν άκυρο [τα άκυρα υπο­λο­γί­ζο­νται σε ενά­μι­ση εκα­τομ­μύ­ριο] ή απεί­χαν.

Επι­πλέ­ον, εδώ και πάνω από μια βδο­μά­δα, στο μο­να­δι­κό μέσο ενη­μέ­ρω­σης που δεν έχει εξη­με­ρω­θεί από τον τσα­βι­σμό, το σάιτ Aporrea.org, μπο­ρού­σα­με να δια­βά­σου­με δε­κά­δες άρθρα γνώ­μης που κα­λού­σαν την ηγε­σία να ανα­γνω­ρί­σει τις ευ­θύ­νες της. Δε­κά­δες άλλα άρθρα, που επι­ση­μαί­νουν τις αι­τί­ες της ήττας, συμ­φω­νούν ότι η κυ­βέρ­νη­ση ευ­θύ­νε­ται για την οι­κο­νο­μι­κή κρίση. Ή υπο­γραμ­μί­ζουν την ανι­κα­νό­τη­τα της να κερ­δί­σει τον «οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο». Δε­κά­δες άλλα ζή­τη­σαν την πα­ραί­τη­ση ή την απο­πο­μπή όλων των υπουρ­γών και ηγε­τών του κόμ­μα­τος. Άλλα πάλι απαι­τούν να μπει τέλος στη δια­φθο­ρά και να λη­φθούν μέτρα για να αντι­με­τω­πι­στεί η κρίση. Τέλος, κά­ποια απορ­ρί­πτουν τη γρα­φειο­κρα­τία και απαι­τούν πρό­ο­δο στην εφαρ­μο­γή μιας νέας μορ­φής δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Ωστό­σο, η συ­ζή­τη­ση αυτή δεν έμει­νε στα άρθρα γνώ­μης και επε­κτά­θη­κε ορ­μη­τι­κά στη λαϊκή βάση. Μπο­ρού­με να απα­ριθ­μή­σου­με δε­κά­δες συ­γκε­ντρώ­σεις, συ­να­ντή­σεις, συ­σκέ­ψεις και συ­ζη­τή­σεις με­τα­ξύ αγω­νι­στών-ριων της μπο­λι­βα­ρια­νής δια­δι­κα­σί­ας σε ολό­κλη­ρη τη χώρα. Ανε­ξάρ­τη­τα από το αν ήταν αυ­θόρ­μη­τες ή ορ­γα­νω­μέ­νες, ακού­στη­κε η μου­σι­κή της κρι­τι­κής που είχε κα­τα­δι­κα­στεί στη σιωπή και είχε εκ­διω­χθεί από το κόμμα και την κυ­βέρ­νη­ση. Τέ­θη­καν ερω­τή­μα­τα για την ανε­πάρ­κεια, τη δια­φθο­ρά, την κα­κο­με­τα­χεί­ρι­ση. Απορ­ρί­φτη­κε ο τρό­πος διοί­κη­σης του κόμ­μα­τος και επι­λο­γής υπο­ψη­φί­ων. Κα­ταγ­γέλ­θη­κε η φυγή ψήφων που προ­κα­λεί­ται από την υπο­ψη­φιό­τη­τα κυ­βερ­νώ­ντων και ανώ­τε­ρων δη­μό­σιων λει­τουρ­γών. Απαι­τή­θη­κε δια­βού­λευ­ση, μέτρα ενά­ντια στην κρίση και αλ­λα­γή πα­ρα­γω­γι­κού μο­ντέ­λου. Διεκ­δι­κή­θη­κε διευ­ρυ­μέ­νη λαϊκή συμ­με­το­χή, πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­κρα­τία και ενερ­γός ρόλος του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα. Κα­ταγ­γέλ­θη­κε η συ­νε­νο­χή των κρα­τι­κών ορ­γα­νι­σμών ελέγ­χου στον πε­ρί­φη­μο πλη­θω­ρι­σμό [στα είδη δια­τρο­φής με­τα­ξύ άλλων] και στις ελ­λεί­ψεις.

Οι ηγε­σί­ες, μπλεγ­μέ­νες στις συ­γκρού­σεις κο­ρυ­φής, με το μα­χαί­ρι στα δό­ντια, δεν κα­τα­φέρ­νουν πάντα να κα­τα­λά­βουν τι συμ­βαί­νει στον βαθύ τσα­βι­σμό. Μι­λά­νε για μια λαϊκή εξου­σία στην οποία δεν πι­στεύ­ουν. Συ­νε­χί­ζουν την πε­λα­τεια­κή πο­λι­τι­κή τους και μοι­ρά­ζουν απει­λές. Συ­νε­χί­ζουν να πι­στεύ­ουν ότι όλα είναι δια­χει­ρί­σι­μα από την κο­ρυ­φή. Δεν ανα­γνω­ρί­ζουν αυτό που συμ­βαί­νει γιατί είναι ανί­κα­νες να το ανα­γνω­ρί­σουν.

Στον τσα­βι­σμό της βάσης, αυτόν που εκ­φρά­στη­κε τι­μω­ρη­τι­κά και διά της απο­χής αλλά και αυτόν που συ­νε­χί­ζει να στη­ρί­ζουν τη συμ­μα­χία PSUV-GPP, συχνά κλεί­νο­ντας τη μύτη, έχουν ήδη ανοί­ξει οι βάνες μιας εξέ­γερ­σης απέ­να­ντι στις απο­τυ­χη­μέ­νες ηγε­σί­ες.
3° Οι κίν­δυ­νοι με­σο­πρό­θε­σμα

Στην αδρά­νεια μιας οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης με πρω­το­φα­νή χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά για τη χώρα, με την τιμή του πε­τρε­λαί­ου στο χα­μη­λό­τε­ρο ση­μείο της δε­κα­ε­τί­ας, έρ­χε­ται να προ­στε­θεί ο πο­λι­τι­κός αντί­κτυ­πος του νέου θε­σμι­κού σε­να­ρί­ου που προ­έ­κυ­ψε από τις εκλο­γές. Αυτή η δυ­να­μι­κή σύ­γκρου­σης στην κο­ρυ­φή, για τον πλήρη έλεγ­χο ολό­κλη­ρου του κρά­τους, θα επι­τα­χύ­νει τον βαθμό επι­δεί­νω­σης του επι­πέ­δου ζωής των πιο εκτε­θει­μέ­νων τμη­μά­των του πλη­θυ­σμού, του λαού που ζει από την ερ­γα­σία του. Η κα­τά­στα­ση θα φτά­σει σε απα­ρά­δε­κτο ση­μείο.

Εάν, στο πλαί­σιο αυτό, η ανευ­θυ­νό­τη­τα των ιθυ­νό­ντων οδη­γή­σει σε πε­ρι­πέ­τειες, η ρήξη ανά­με­σα στην ηγε­σία και τη βάση θα είναι μη ανα­στρέ­ψι­μη. Οι ηγε­τι­κές ομά­δες θα έχουν προ­σφέ­ρει στην αντι­πο­λί­τευ­ση σε χρυσό δίσκο όχι μόνο το απο­τέ­λε­σμα μιας εκλο­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας αλλά την μπο­λι­βα­ρια­νή δια­δι­κα­σία ολό­κλη­ρη.

Εί­μα­στε αντί­θε­τοι σε κάθε προ­σπά­θεια της Δε­ξιάς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τους νέους συ­σχε­τι­σμούς στο Κοι­νο­βού­λιο για να επι­τε­θεί στα κε­κτη­μέ­να λαϊκά δι­καιώ­μα­τα κατά πα­ρά­βα­ση του Συ­ντάγ­μα­τος. Όμως, μετά από τη δη­μα­γω­γι­κή ανα­φο­ρά που έγινε στη «Λαϊκή εξου­σία», τη Λαϊκή εξου­σία την οποία εμείς υπο­στη­ρί­ζου­με, οφεί­λου­με να πούμε ότι εξί­σου αντί­θε­τοι εί­μα­στε και σε ένα τε­χνη­τό και λει­τουρ­γι­κό για τα συμ­φέ­ρο­ντα της γρα­φειο­κρα­τί­ας «πα­ράλ­λη­λο», που θα επι­δεί­νω­νε τη σο­βα­ρή κρίση στην οποία βρι­σκό­μα­στε. [Η πι­θα­νό­τη­τα αυτή επι­βε­βαιώ­θη­κε από τον Πρό­ε­δρο του Κοι­νο­βου­λί­ου Diosdado Cabllo, ο οποί­ος επι­βε­βαί­ω­σε τη δη­μιουρ­γία μιας πα­ράλ­λη­λης «κοι­νο­τι­κής εξου­σί­ας» που θα «εκ­φρά­ζει άμεσα τη βού­λη­ση της βάσης»]

Είναι ση­μα­ντι­κό να κα­τα­νο­ή­σου­με στον μπο­λι­βα­ρια­νό «χώρο», στη βάση αλλά και με­τα­ξύ των στε­λε­χών που ανη­συ­χούν πραγ­μα­τι­κά για τις εξε­λί­ξεις, ότι προς το παρόν υπάρ­χει αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών. Ότι η ηγε­σία του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης οδή­γη­σαν τη «δια­δι­κα­σία» σε ένα αδιέ­ξο­δο όπου δέ­χτη­κε ισχυ­ρό πλήγ­μα. Ότι σή­με­ρα κυ­ριαρ­χεί η σύγ­χυ­ση και η ανά­γκη να επε­ξερ­γα­στού­με ένα σχέ­διο δρά­σης που να βγά­λει ορι­στι­κά από τη μέση τις διε­φθαρ­μέ­νες και αυ­ταρ­χι­κές ηγε­σί­ες. Ότι μπρο­στά στην απο­τυ­χία της ση­με­ρι­νής ηγε­σί­ας πρέ­πει να προ­σα­να­το­λι­στού­με στην ανά­δει­ξη μιας νέας ηγε­σί­ας.

Είναι απο­λύ­τως ανα­γκαίο να μπει τέρμα στην κενή προ­πα­γάν­δα και την ανού­σια πό­λω­ση. Είναι και­ρός να επι­στρέ­ψου­με στην πο­λι­τι­κή. Να πά­ρου­με αγω­νι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες που να έχουν σχέση με τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα του ερ­γα­ζό­με­νου λαού και που να μας επι­τρέ­πουν να ισχυ­ρο­ποι­η­θού­με για να πε­ριο­ρί­σου­με την κρίση και να ανα­τρέ­ψου­με την τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση.
4° Ένα μέ­τω­πο αγώνα που να εξα­να­γκά­ζει τις ηγε­σί­ες να στρα­τευ­θούν στην αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης. Πέντε έκτα­κτα μέτρα

Η βα­σι­κή αιτία του εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος και της σχε­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας που το προ­ε­τοί­μα­σε είναι η πα­σι­φα­νής ανι­κα­νό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης να επι­λύ­σει την οι­κο­νο­μι­κή κρίση που μα­στί­ζει τον ερ­γα­ζό­με­νο λαό και τις μάζες. Η πτώση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου είναι ανη­συ­χη­τι­κή και απει­λεί να επι­δει­νω­θεί. Αλλά αυτό δεν απα­σχο­λεί τις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες. Τη στιγ­μή που η κυ­βέρ­νη­ση δη­λώ­νει ότι αυτή τη φορά η οι­κο­νο­μι­κή επα­νά­στα­ση θα γίνει, το MUD ετοι­μά­ζει μια στα­δια­κή και κε­κα­λυμ­μέ­νη επί­θε­ση στα κε­κτη­μέ­να της μπο­λι­βα­ρια­νής δια­δι­κα­σί­ας που είναι ακόμη σε ισχύ, και η κρίση επι­δει­νώ­νει κα­θη­με­ρι­νά την ποιό­τη­τα ζωής των συ­ναν­θρώ­πων μας.

Για να αντι­με­τω­πί­σου­με την κρίση, κα­λού­με όλα τα κοι­νω­νι­κά, συν­δι­κα­λι­στι­κά και ερ­γα­τι­κά κι­νή­μα­τα, τα κοι­νο­τι­κά συμ­βού­λια, της «ορ­γα­νώ­σεις» λαϊ­κής εξου­σί­ας, τις πραγ­μα­τι­κές Comunas, τις ορ­γα­νώ­σεις πο­λι­τι­σμού και νε­ο­λαί­ας, να φτιά­ξου­με ένα Ενιαίο Μέ­τω­πο Αγώνα για να στη­ρί­ξου­με ένα σχέ­διο δρά­σης που να εξα­να­γκά­ζει τις ηγε­σί­ες σε μια πο­λι­τι­κή δέ­σμευ­ση, η πραγ­μά­τω­ση της οποί­ας θα πρέ­πει να ελέγ­χε­ται από την κοι­νω­νία και να έχει ως αντι­κεί­με­νο την εφαρ­μο­γή ενός μί­νι­μουμ προ­γράμ­μα­τος έκτα­κτης ανά­γκης για τον πε­ριο­ρι­σμό της κρί­σης. Κατά τη γνώμη μας, αυτό το Ενιαίο Μέ­τω­πο Αγώνα θα έπρε­πε να θέσει τα πέντε ακό­λου­θα αι­τή­μα­τα.

α) Να μπει τέλος στη λε­η­λα­σία του έθνους. Για ένα δη­μό­σιο έλεγ­χο από τους πο­λί­τες

Διά­φο­ρα πρό­σω­πα που συμ­με­τέ­χουν στη μπο­λι­βα­ρια­νή δια­δι­κα­σία έχουν απο­δεί­ξει τη λε­η­λα­σία στην οποία υπό­κει­ται το έθνος. Το μέ­γε­θος της απά­της εκ­θέ­τει μια σειρά υψη­λούς κρα­τι­κούς ιστά­με­νους καθώς και ση­μα­ντι­κούς επι­χει­ρη­μα­τί­ες και τρα­πε­ζί­τες. Αν δεν λη­φθεί μια ξε­κά­θα­ρη από­φα­ση για το ζή­τη­μα θα είναι αδύ­να­τον να μπει τέλος σε αυτή την πρα­κτι­κή και να βρε­θεί βάση για το ξε­πέ­ρα­σμα αυτού του εί­δους κρί­σης.

Μια από τις πιο συ­νη­θι­σμέ­νες κα­τα­χρη­στι­κές πρα­κτι­κές είναι ο μη­χα­νι­σμός υπερ­κο­στο­λό­γη­σης των ει­σα­γω­γών και η δη­μιουρ­γία ει­κο­νι­κών ει­σα­γω­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων [που δα­νεί­ζο­νται δο­λά­ρια με ει­δι­κά επι­τό­κια]. Προ­τεί­νου­με ως πρώτο βήμα, αυτού του δη­μό­σιου και με τη συμ­με­το­χή των πο­λι­τών ελέγ­χου, να γίνει άμεση έρευ­να των 100 πιο ση­μα­ντι­κών εται­ρειών που πήραν δο­λά­ρια από όταν τέ­θη­κε σε λει­τουρ­γία ο έλεγ­χος των συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κών συ­ναλ­λα­γών. Έτσι θα εντο­πι­στούν οι ένο­χοι.

Υπάρ­χει και ένας ακόμη έλεγ­χος που επεί­γει: ο έλεγ­χος των εσό­δων και του προ­ο­ρι­σμού των δο­λα­ρί­ων από την πώ­λη­ση του πε­τρε­λαί­ου. Όπως και της οι­κο­νο­μι­κής δια­χεί­ρι­σης της PDVSA [η κρα­τι­κή εται­ρεία εξό­ρυ­ξης πε­τρε­λαί­ου].

Η έκτα­ση της απά­της είναι ανα­τρι­χια­στι­κή. Και ου­δέ­πο­τε δια­ψεύ­στη­κε από τις αρχές. Το αντί­θε­το, πολύ συχνά την απο­δέ­χτη­καν. Η δε αντι­πο­λί­τευ­ση, από τη δική της πλευ­ρά, μι­λά­ει κι αυτή για δια­φθο­ρά αλλά, βε­βαί­ως, χωρίς να προ­σκο­μί­ζει δε­δο­μέ­να και απο­δεί­ξεις. Μπο­ρού­με να υπο­θέ­σου­με ότι είναι το απο­τέ­λε­σμα συ­μπε­ρι­φο­ρών του κοι­νού ποι­νι­κού δι­καί­ου που εντάσ­σο­νται σε ένα μα­φιό­ζι­κο κύ­κλω­μα συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου.

Για τον λόγο αυτό, για τις επι­χει­ρή­σεις που υπο­στη­ρί­ζου­με ότι πρέ­πει να ελεγ­χθούν όπως εί­πα­με, θε­ω­ρού­με ση­μα­ντι­κό να αντι­στρα­φεί η συ­νή­θης νο­μι­κή πρα­κτι­κή και να κρι­θούν prima facie, δη­λα­δή να θε­ω­ρη­θούν ένο­χες εκ των πραγ­μά­των και να κλη­θούν να απο­δεί­ξουν την αθω­ό­τη­τά τους. Η ίδια αρχή θα πρέ­πει να εφαρ­μο­στεί και στους υψηλά ιστά­με­νους δη­μό­σιους λει­τουρ­γούς που έχουν την ευ­θύ­νη εφαρ­μο­γής αυτών των μέ­τρων.

β) Μη­δε­νι­κή ανοχή στη με­γά­λη δια­φθο­ρά

Πα­ράλ­λη­λα με τις σκο­τει­νές δου­λειές των τρα­πε­ζών και των επι­χει­ρή­σε­ων, ανα­ντίρ­ρη­τα εμπλέ­κο­νται στις κλο­πές και τις κα­τα­χρή­σεις μέλη της κυ­βέρ­νη­σης του υψη­λό­τε­ρου επι­πέ­δου. Rafael Isea [πρώην Υπουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών, κυ­βερ­νή­της της Arangua και, για κά­ποιους μήνες το 2013, πρό­ε­δρος της τρά­πε­ζας l’ALBA, που κα­τη­γο­ρεί­ται για κα­τά­χρη­ση πολ­λών εκα­τομ­μυ­ρί­ων του δη­μο­σί­ου], Alejandro Andrade [πρώην σω­μα­το­φύ­λα­κας του Chavez, επι­κε­φα­λής δια­φό­ρων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και τρα­πε­ζών, που το όνομα του βρέ­θη­κε στις λί­στες Falciani της τρά­πε­ζας HSBC στη Γε­νεύη]… δύο μόλις ονό­μα­τα εν­δει­κτι­κά της πα­σι­φα­νούς δια­φθο­ράς που στραγ­γί­ζει τα οι­κο­νο­μι­κά της χώρας.

Μέλη της κυ­βέρ­νη­σης που οι απο­δεί­ξεις της δια­φθο­ράς τους εμ­φα­νί­στη­καν αφού εγκα­τέ­λει­ψαν τη χώρα για να χα­ρούν αυτά που βού­τη­ξαν. Είναι προ­φα­νές ότι αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει την ύπαρ­ξη μιας συμ­φω­νί­ας συ­νε­νο­χής και ατι­μω­ρη­σί­ας, που δη­μιουρ­γεί έτσι ένα δί­κτυο που τρέ­φει, εν­θαρ­ρύ­νει και εντεί­νει τις εγκλη­μα­τι­κές πρα­κτι­κές. Πρέ­πει να απαι­τή­σου­με άμεση εξέ­τα­ση όλων των κρα­τι­κών λει­τουρ­γών με ση­μα­ντι­κά κα­θή­κο­ντα στον οι­κο­νο­μι­κό τομέα, αν θέ­λου­με να απο­φύ­γου­με τις απώ­λειες. Να γίνει έλεγ­χος της πε­ριου­σί­ας τους, των αγα­θών τους, των λο­γα­ρια­σμών, των γραμ­μα­τί­ων, των επεν­δύ­σε­ων κλπ, αλλά και των οι­κο­γε­νειών και των κο­ντι­νών τους φίλων. Οι δε ποι­νές πρέ­πει να είναι πα­ρα­δειγ­μα­τι­κές.

γ) Να δια­σφα­λί­σου­με την πρό­σβα­ση σε τρό­φι­μα και φάρ­μα­κα

Η δέ­σμευ­ση προς το έθνος που απαι­τού­με από τις ηγε­σί­ες και για την οποία κα­λού­με σε αγώνα, θα πρέ­πει να έχει ως προ­τε­ραιό­τη­τα την προ­μή­θεια των βα­σι­κών αγα­θών. Αυτή τη στιγ­μή, η δια­σφά­λι­ση τρο­φί­μων και φαρ­μά­κων πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί η πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα. Δη­λα­δή, αυτή η πλευ­ρά του σχε­δί­ου έκτα­κτης ανά­γκης θα πρέ­πει να προ­έ­χει της πλη­ρω­μής του χρέ­ους στο εξω­τε­ρι­κό αλλά και των άλλων επεν­δύ­σε­ων του κρά­τους, όπως στο FONDEN [Fondo Nacional para el Desarrollo Nacional], αλλά και των διε­θνών συμ­φω­νιών. Αυτή την εθνι­κή δέ­σμευ­ση πρέ­πει να την ανα­λά­βουν δη­μο­σί­ως όλες οι εκλεγ­μέ­νες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, κάτω από τον αυ­στη­ρό έλεγ­χο των πο­λι­τών και της κοι­νω­νί­ας.

δ) Ένας μι­σθός που να αντι­στοι­χεί στην τιμή που κο­στί­ζει το «κα­λά­θι τρο­φί­μων», όπως ανα­φέ­ρε­ται στο άρθρο 91 του Συ­ντάγ­μα­τος της βο­λι­βα­ρια­νής Δη­μο­κρα­τί­ας της Βε­νε­ζου­έ­λας [1]

Απαι­τού­με κα­ταρ­χάς, οι αρ­μό­διοι θε­σμοί να πα­ρου­σιά­σουν τις σχε­τι­κές στα­τι­στι­κές, όπως υπο­χρε­ού­νται από το Σύ­νταγ­μα, και να δη­μο­σιεύ­σουν και πάλι τους δεί­κτες της οι­κο­νο­μί­ας μας [τα δε­δο­μέ­να για τον πλη­θω­ρι­σμό, για πα­ρά­δειγ­μα, δε δη­μο­σιεύ­ο­νται πια]. Καμιά χώρα δεν μπο­ρεί να επε­ξερ­γα­στεί την απά­ντη­ση σε μια τόσο ση­μα­ντι­κή κρίση κρύ­βο­ντας τα πραγ­μα­τι­κά νού­με­ρα.

Γνω­ρί­ζου­με ότι, όπως δεί­χνουν πολ­λές επί­ση­μες πηγές από την κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα της Βε­νε­ζου­έ­λας, ο πλη­θω­ρι­σμός φέτος θα φτά­σει το 220%, νού­με­ρο που θα ξε­πε­ρα­στεί τον επό­με­νο χρόνο. Έρευ­νες ιδιω­τών δεί­χνουν ότι το κα­λά­θι τρο­φί­μων τον τε­λευ­ταίο Οκτώ­βρη έφτα­νε τα 70.000 Bs. F [Βolívares Fuertes, τα λε­γό­με­να «Ισχυ­ρά Μπο­λι­βάρ» που αντι­κα­τέ­στη­σαν τα πα­λαιά μπο­λι­βάρ το 2008], τη στιγ­μή που ο μει­κτός βα­σι­κός είναι μόλις 15.000 Bs. F.

Για τις οι­κο­γέ­νειες της ερ­γα­τι­κής τάξης η κα­τά­στα­ση αυτή έχει γίνει ανυ­πό­φο­ρη. Συ­νε­πώς, ένα βα­σι­κό ση­μείο του αγώνα που κα­λού­μα­στε να δώ­σου­με είναι να διεκ­δι­κή­σου­με την εξί­σω­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού με το κό­στος του κα­λα­θιού τρο­φί­μων, όπως ορί­ζει το άρθρο 91 του Συ­ντάγ­μα­τος.

ε) Στα­θε­ρή υπε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των και των δη­μο­κρα­τι­κών, κοι­νω­νι­κών, πο­λι­τι­κών και οι­κο­νο­μι­κών κε­κτη­μέ­νων που δια­σφα­λί­ζο­νται από το Σύ­νταγ­μα

Τα εμπο­ρι­κά επι­με­λη­τή­ρια και οι βου­λευ­τές της αντι­πο­λί­τευ­σης στέλ­νουν ανη­συ­χη­τι­κά μη­νύ­μα­τα ότι θα επι­τε­θούν στα κε­κτη­μέ­να δι­καιώ­μα­τα όπως το LOTTT [Ley Orgánica del Trabajo, los Trabajadores y las Trabajadoras, το ερ­γα­τι­κό δί­καιο που βρί­σκε­ται σε ισχύ από το 2012]. Το ίδιο γί­νε­ται και από την πλευ­ρά της ηγε­σί­ας της κυ­βέρ­νη­σης, που οι αντι­δη­μο­κρα­τι­κές και αυ­ταρ­χι­κές πρα­κτι­κές τους απει­λούν και κα­τα­πα­τούν στην πράξη τα ίδια δι­καιώ­μα­τα, που θε­με­λιώ­νο­νται στο Σύ­νταγ­μά μας.

Το Ενιαίο Μέ­τω­πο Αγώνα που προ­τεί­νου­με πρέ­πει επί­σης να επι­βά­λει μια ελά­χι­στη δέ­σμευ­ση στις ηγε­σί­ες ανα­φο­ρι­κά με το σύ­νο­λο των δι­καιω­μά­των και των εγ­γυ­ή­σε­ων. Ένα βα­σι­κό ση­μείο αφορά τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα: ελευ­θε­ρία έκ­φρα­σης, κί­νη­σης, συ­νά­θροι­σης, κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ορ­γά­νω­σης.

Είναι ανα­γκαίο να απο­φευ­χθούν οι κρα­τή­σεις και οι διώ­ξεις, τόσο για τα δήθεν αδι­κή­μα­τα γνώ­μης όσο και για πο­λι­τι­κούς λό­γους. Χωρίς αυτό να ση­μαί­νει ατι­μω­ρη­σία των εγκλη­μά­των ενά­ντια στον λαό, ενά­ντια στη δη­μό­σια πε­ριου­σία και ενά­ντια στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Οι δυ­νά­μεις της αστυ­νο­μί­ας και της ασφά­λειας που έχουν αυ­το­νο­μη­θεί απελ­πι­στι­κά απέ­να­ντι στους πο­λί­τες, που τους εκ­φο­βί­ζουν και τους κα­τα­διώ­κουν πα­ρά­νο­μα, θα πρέ­πει να τε­θούν υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο.

Τα μέτρα αυτά επεί­γουν. Και δεν έχου­με εμπι­στο­σύ­νη στις ηγε­σί­ες ότι θα τα εφαρ­μό­σουν. Είναι εγκλω­βι­σμέ­νες στη συ­νή­θειά τους να διεκ­δι­κούν κομ­μά­τια της εξου­σί­ας προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σουν ή να απο­κο­μί­σουν τα προ­νό­μια που προ­σφέ­ρει σε αυ­τούς και στους φί­λους τους ο κρα­τι­κός κορ­βα­νάς. Γι΄ αυτό και κα­λού­με σε έναν ενω­τι­κό αγώνα που να τους υπο­χρε­ώ­νει, να τους επι­τη­ρεί και να τους συ­γκρα­τεί.

Επι­πλέ­ον, είναι ανά­γκη να ανοί­ξου­με και να εμ­βα­θύ­νου­με μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση σε εθνι­κό επί­πε­δο γύρω από το πα­ρα­γω­γι­κό μο­ντέ­λο. Η πα­ρα­γω­γή δεν μπο­ρεί να μένει απο­κλει­στι­κά στα χέρια διευ­θυ­νό­ντων και των λε­γό­με­νων ει­δι­κών. Όλοι οι συ­νταγ­μα­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί αλλά και οι συμ­με­το­χι­κοί θε­σμοί που απο­τε­λούν μέρος της πα­ρά­δο­σής μας θα πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θούν στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας συ­ζή­τη­σης.

Οι προ­τά­σεις που θα προ­κύ­ψουν από αυτή τη συ­ζή­τη­ση θα πρέ­πει να τε­θούν σε δη­μο­ψή­φι­σμα για να απο­φα­σί­σει ο λαός, που επί­σης θα συμ­με­τέ­χει και θα συ­ζη­τά, για το σύ­νο­λο των θε­μά­των.
5° Είναι και­ρός να οι­κο­δο­μή­σου­με μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή

Η εκλο­γι­κή κα­θί­ζη­ση της συμ­μα­χί­ας PSUV-GPP δεί­χνει πόσο ανώ­φε­λος είναι ο σε­κτα­ρι­σμός, δια­λύ­ει τον μύθο ότι οι μη­χα­νι­σμοί είναι ανί­κη­τοι και αφαι­ρεί το πε­ριε­χό­με­νο από την απαί­τη­ση των ηγε­σιών να δια­τη­ρή­σου­με μια ψευ­δο-ενό­τη­τα, που λει­τουρ­γεί χωρίς δη­μο­κρα­τία, χωρίς κρι­τι­κή και διά­λο­γο, κάτω από τις εντο­λές ηγε­τών που δεν κά­νουν ποτέ λάθος. Η πε­ρι­φρό­νη­ση για τη δη­μιουρ­γι­κή δράση του λαού και για τις δη­μο­κρα­τι­κές του δια­δι­κα­σί­ες είναι ένας από τους βα­σι­κούς λό­γους αυτής της κα­θί­ζη­σης.

Η βού­λη­ση απα­γό­ρευ­σης, ή απο­κλει­σμού από την πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση, ρευ­μά­των της μπο­λι­βα­ρια­νής δια­δι­κα­σί­ας, όπως το Marea Socialista, δεν είναι παρά αυ­ταρ­χι­σμός. Είναι ρεύ­μα­τα σκέ­ψης και προ­τά­σεις που υπάρ­χουν στις τά­ξεις του λαού μας είτε αυτό αρέ­σει στις ηγε­σί­ες είτε όχι.

Για τον λόγο αυτό, παρά τις διώ­ξεις, την κα­τα­πί­ε­ση, τις απει­λές και τη βία που ασκεί­ται στους συ­ντρό­φους μας, τo Marea Socialista κέρ­δι­σε στον άνισο αυτόν αγώνα το δι­καί­ω­μά του στην ύπαρ­ξη. Και θα το ασκή­σει αναμ­φί­βο­λα. Δεν θα πα­ρα­δο­θού­με, δεν θα προ­δώ­σου­με τις ιδέες μας και δεν θα που­λη­θού­με.

Ετοι­μα­ζό­μα­στε να κά­νου­με πράξη την από­φα­ση του πρώ­του μας ανοι­χτού Συ­νε­δρί­ου που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο Parque Central, στο Caracas, τον Ιού­λιο του 2014. Προ­χω­ρά­με ένα νέο βήμα στη δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σής μας, προς το τέλος του πρώ­του τρι­μή­νου του 2016, που πε­ρι­λαμ­βά­νει δε­κά­δες ιδρυ­τι­κές συ­νε­λεύ­σεις σε πε­ρι­φε­ρεια­κό επί­πε­δο, σε δή­μους και γει­το­νιές, καθώς και μια με­γά­λη ιδρυ­τι­κή συ­νέ­λευ­ση του Marea Socialista σε εθνι­κό επί­πε­δο.

Ξέ­ρου­με ότι δεν εί­μα­στε μόνοι… Γνω­ρί­ζου­με τις αδυ­να­μί­ες και τα όριά μας… Έχου­με δο­κι­μά­σει τις δυ­νά­μεις μας και έχου­με συ­νεί­δη­ση ότι έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με πολ­λές δυ­σκο­λί­ες. Αλλά εί­μα­στε κομ­μά­τι της ανα­δυό­με­νης δια­δι­κα­σί­ας που δια­τρέ­χει σή­με­ρα το σύ­νο­λο του ερ­γα­ζό­με­νου λαού της Βε­νε­ζου­έ­λας. Απευ­θύ­νου­με κά­λε­σμα σε προ­σω­πι­κό­τη­τες, ηγέ­τες, συλ­λο­γι­κό­τη­τες και ομά­δες που επι­θυ­μούν να δη­μιουρ­γή­σουν από κοι­νού μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή ανε­ξάρ­τη­τη και από τη γρα­φειο­κρα­τία και από το κε­φά­λαιο.

[Δη­μο­σιεύ­τη­κε στις 18 Δε­κεμ­βρί­ου 2015 στον ιστό­το­πο mareasocialista.​com.​ve και με­τα­φρα­σμέ­νο στα γαλ­λι­κά στο A L’Encontre]

_____

[1] Άρθρο 91 του Συ­ντάγ­μα­τος: «κάθε ερ­γα­ζό­με­νος και ερ­γα­ζό­με­νη έχει δι­καί­ω­μα σε έναν μισθό που να του επι­τρέ­πει να ζει αξιο­πρε­πώς και να κα­λύ­πτει για τον ίδιο και την οι­κο­γέ­νειά του τις βα­σι­κές υλι­κές, κοι­νω­νι­κές και πνευ­μα­τι­κές ανά­γκες. Η αρχή της ίσης πλη­ρω­μής για ίση ερ­γα­σία είναι εγ­γυ­η­μέ­νη και η συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα κέρδη των επι­χει­ρή­σε­ων θα είναι κα­θο­ρι­σμέ­νη. Ο μι­σθός δεν μπο­ρεί να κα­τα­κρα­τεί­ται και θα πλη­ρώ­νε­ται τα­κτι­κά και έγκαι­ρα στο νό­μι­μο νό­μι­σμα, με την εξαί­ρε­ση της δια­τρο­φής, κατά τον νόμο. Το Κρά­τος εγ­γυά­ται στους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες έναν ελά­χι­στο μισθό που θα ανα­προ­σαρ­μό­ζε­ται σε ετή­σια βάση έχο­ντας ως ανα­φο­ρά το κό­στος του κα­λα­θιού τρο­φί­μων [το κα­λά­θι του ΟΗΕ]. Ο νόμος θα κα­θο­ρί­ζει τη μορφή και τη δια­δι­κα­σία.»