Καλωσόρισες Αστάθεια !

Χάιμε Παστόρ | μετάφραση Κατερίνα Σεργίδου 

To άρθρο "Καλωσόρισες Αστάθεια", δημοσιεύτηκε στο Viento Sur στις 23/1, μια μέρα μετά από την πρόταση του Πάμπλο Ιγλέσιας στους Σοσιαλιστές για το σχηματισμό κυβέρνησης, μαζί και με την Ενωμένη Αριστερά. Το πιο πιθανόν είναι πως αυτή η κυβέρνηση δεν θα υπάρξει ποτέ, γιατί οι όροι του Podemos δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί από το PSOE που βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Είναι ξεκάθαρο ότι η πρόταση αποτελεί ένα επικοινωνιακό παιχνίδι του Podemos, σε μια προσπάθεια να κερδίσει το μεγάλο παιχνίδι (δηλαδή τις επόμενες εκλογές), χρησιμοποιώντας τα όπλα του αντιπάλου. Ωστόσο το παιχνίδι αυτό είναι επικίνδυνο, όχι μόνο γιατί υπάρχει ο κίνδυνος αποδοχής-τελικά-της πρότασης, αλλά και γιατί ξεπλένει το διεφθαρμένο PSOE, νομιμοποιεί το διάλογο μαζί του αφήνοντας διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς. Στο συγκεκριμένο άρθρο ο Χάιμε Παστόρ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, ιστορικό στέλεχος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και εκδότης του περιοδικού Viento Sur, επισημαίνει τους κινδύνους "συριζοποίησης" του Podemos, και επιμένει στο γεγονός ότι ο νέος πολιτικός κύκλος που ανοίγει φέρνει μαζί του μια μεγάλη αστάθεια, αστάθεια που πρέπει να εκμεταλλευτεί το Podemos συνεχίζοντας να υπηρετεί μονομερώς τους "από κάτω". Το άρθρο δεν έχει μόνο ενημερωτική αξία, εν μέρει απαντά και στην ελληνική συζήτηση, για το τι συμβαίνει στο Podemos, μια και έντυπα όπως η Αυγή βιάστηκαν να πανηγυρίσουν για μια ενδεχόμενη συνεργασία Podemos και σοσιαλιστών, προπαγανδίζοντάς την παράλληλα.

«-Όχι στα λαϊ­κί­στι­κά πει­ρά­μα­τα! Χρεια­ζό­μα­στε μια κυ­βέρ­νη­ση σο­βα­ρή, που θα δώσει πλου­το­κρα­το­στα­θε­ρό­τη­τα στην οι­κο­νο­μία μας»

-Εν­νο­εί­τε να δώσει στα­θε­ρό­τη­τα.

-Ε ναι ναι αυτό. ( σκί­τσο του Forges, στην El País, 22/1/16)



(Με αυτή τη ση­μεί­ω­ση από το σκί­τσο του Forges επι­λέ­γει να ξε­κι­νή­σει το άρθρο του ο Χάιμε Πα­στόρ)



Σε αυτή την κοι­νω­νία επι­τά­χυν­σης ζούμε σε ρυθ­μούς ιλιγ­γιώ­δεις. Εξε­λί­ξεις και ει­δή­σεις, ιδιαί­τε­ρης ση­μα­σί­ας και βα­ρύ­τη­τας συμ­βαί­νουν με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα ενώ , τα γε­γο­νό­τα εξαρ­τώ­νται από τη ση­μα­σία που τους δί­νουν τα Μέσα μα­ζι­κής Δια­μόρ­φω­σης αν χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τα λόγια του Αγκου­στίν Γκαρ­σία Κάλβο (φι­λό­σο­φος, δο­κι­μιο­γρά­φος, ποι­η­τής , γεν­νη­θείς στη Σα­μό­ρα στις 15 Οκτώ­βρη του 1926. ). Και όλα αυτά χωρίς να είναι εύ­κο­λο να επι­βρα­δύ­νει κα­νείς, για να ανα­λύ­σει και να ανα­στο­χα­στεί αυτές τις εξε­λί­ξεις, με την απα­ραί­τη­τη προ­σο­χή. Βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά στην απα­ρά­δε­χτη κρίση των δι­καιω­μά­των, εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων που ζη­τούν άσυλο και κα­τα­φύ­γιο στην Ευ­ρώ­πη, σε φο­νι­κές επι­θέ­σεις που γί­νο­νται σε πολύ δια­φο­ρε­τι­κά μέρη του πλα­νή­τη, σε έναν με­γά­λο κα­τά­λο­γο φαλ­λο­κρα­τι­κής βίας (violencia machista) με τον οποίο ξε­κι­νά η και­νού­ρια χρο­νιά. Αντι­με­τω­πί­ζου­με επί­σης τις συ­νέ­πειες που έχει αυτός ο πα­γκό­σμιος βιο­κτό­νος κα­πι­τα­λι­σμός στον πλα­νή­τη, την μεί­ω­ση της τιμής του πε­τρε­λαί­ου, τη στα­σι­μό­τη­τα της κι­νέ­ζι­κης οι­κο­νο­μί­ας και τέλος τις επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες δια­κη­ρύ­ξεις των εκ­προ­σω­πών της τρόι­κα, για την επεί­γου­σα και ανα­γκαία πε­ρι­κο­πή των νέων πρου­πο­λο­γι­σμών (γύρω στα δέκα δις. Ευρώ) στις οποί­ες πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει η νέα ισπα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση.

Η Πα­ρα­σκευή, 22 Ια­νουα­ρί­ου ήταν ένα καλό πα­ρά­δειγ­μα, του πως η μη­ντια­κή ατζέ­ντα μπο­ρεί να αλ­λά­ξει από­το­μα αλ­λά­ζο­ντας την πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Πράγ­μα­τι όταν ακόμη εί­χα­με να δια­χει­ρι­στού­με τα σκαν­δα­λώ­δη στοι­χεία της έρευ­νας « Μια οι­κο­νο­μία στην υπη­ρε­σία του 1% που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε απότην Oxfam international»https://​www.​oxfam.​org/​es/​informes/​una-economia-al-servicio-del-1, σύμ­φω­να με την οποία οι 62 πιο πλού­σιοι άν­θρω­ποι στον κόσμο συ­γκε­ντρώ­νουν τόσο πλού­το όσο οι 3,6000,000 εκα­τομ­μύ­ρια πιο φτω­χοί και οι 20 πιο πλού­σιοι Ισπα­νοί έχουν όσο πλού­το έχει το 30% των πιο φτω­χών, ξαφ­νι­κά η πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα με­τα­το­πί­στη­κε επι­κε­ντρώ­νο­ντας στην πρό­τα­ση του Πά­μπλο Ιγλέ­σιας στον Πέδρο Σάν­τσες (PSOE) για μια κυ­βέρ­νη­ση αλ­λα­γής, πλου­ρα­λι­σμού και ανα­λο­γι­κό­τη­τας καθώς και στην μη απο­δο­χή του τε­λευ­ταί­ου να συμ­με­τά­σχει σε μια νέα κυ­βέρ­νη­ση με τον Μα­ριά­νο Ραχόι.

Η πρό­τα­ση του Πά­μπλο Ιγκλέ­σιας απο­τε­λεί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ένα πολύ γε­νι­κό πρό­γραμ­μα που πε­ρι­λαμ­βά­νει συ­γκε­κρι­μέ­νες δε­σμεύ­σεις. Με­τα­ξύ αυτών φρένο στις κοι­νω­νι­κές πε­ρι­κο­πές, ανά­κτη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων , απόρ­ρι­ψη της ΤΤΙΡ, την πρό­θε­ση να μην εφαρ­μο­στούν οι νέες πε­ρι­κο­πές που προ­τεί­νει η Τρόι­κα, (πα­ρό­λο που δεν υπάρ­χει καμία ανα­φο­ρά σε κά­ποιον έλεγ­χο ή ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους) ένα σχέ­διο έκτα­κτης κοι­νω­νι­κής ανά­γκης για τις πρώ­τες εκατό μέρες καθώς και την πρό­τα­ση για ένα πα­νι­σπα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα συμ­βου­λευ­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα σχε­τι­κά με την ανα­θε­ώ­ρη­ση του συ­ντάγ­μα­τος. Αυτή η ανα­θε­ώ­ρη­ση σύμ­φω­να με το Podemos, θα πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νει 5 άξο­νες, με­τα­ξύ αυτών τη θω­ρά­κι­ση των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και την ανα­γνώ­ρι­ση της πο­λυ­ε­θνι­κό­τη­τας του κρά­τους, καθώς και την εύ­ρε­ση ενός δη­μο­κρα­τι­κού δρό­μου για την συ­νταγ­μα­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση της Κα­τα­λο­νί­ας για την «ενό­τη­τα της χώρας». Όλα αυτά συ­νο­δεύ­ο­νταν από μια λίστα υπουρ­γο­ποί­η­σης (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Αλ­μπέρ­το Γκαρ­σόν της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς ) για να δοθεί με­γα­λύ­τε­ρη αξιο­πι­στία στην πρό­τα­ση του Podemos για σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης με το PSOE. Η αντί­δρα­ση σε αυτό το σε­νά­ριο από τη μεριά του Μα­ριά­νο Ραχόι ήταν η προ­σω­ρι­νή από­συρ­ση από τη συ­ζή­τη­ση και η στάση ανα­μο­νής , πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας από από­στα­ση τον πό­λε­μο στο εσω­τε­ρι­κό του PSOE που προ­κλή­θη­κε εκ νέου από το μοί­ρα­σμα των χαρ­τιών της Πο­δε­μί­στι­κης παρ­τί­δας . Ο ηγέ­της του P.P επη­ρε­α­σμέ­νος ακόμα από τα νέα σκάν­δα­λα δια­φθο­ράς, εκ­με­ταλ­λεύ­τη­κε την κα­τά­στα­ση για να θυ­μί­σει ότι με την αριθ­μη­τι­κή του δύ­να­μη στο κοι­νο­βού­λιο και με την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία του στη σύ­γκλη­το συ­νε­χί­ζει να έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να μπλο­κά­ρει οποια­δή­πο­τε συ­νταγ­μα­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση. Εντω­με­τα­ξύ δεν έχα­σαν χρόνο να απα­ντή­σουν στην πρό­τα­ση του ηγέτη του Podemos πα­λιοί βε­τε­ρά­νοι ηγέ­τες των σο­σια­λι­στών, κα­θο­δη­γού­με­νοι από τον Αλ­φρέ­ντο Πέρες Ρου­μπαλ­κά­μπα, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντάς την πρό­τα­ση του Ιγλέ­σιας ως «εκ­βια­στι­κή» και «τα­πει­νω­τι­κή » για το κόμμα.

Δεν φαί­νε­ται πά­ντως ότι η ηγε­σία του PSOE, η οποία βρί­σκε­ται σε με­γά­λη αδυ­να­μία και υπό κα­θε­στώς βα­ρο­νιών (υπο­θέ­του­με ότι σύ­ντο­μα θα μι­λή­σει ο Φε­λί­πε Γκον­ζά­λες για να ορί­σει τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές»), βρί­σκε­ται σε θέση να ανα­λά­βει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο εφαρ­μό­ζο­ντας ένα πρό­γραμ­μα που προ­ϋ­πο­θέ­τει ανοι­χτή αντι­πα­ρά­θε­ση με την Τρόι­κα και την Ibex 35, ούτε μπο­ρεί να βρί­σκε­ται μό­νι­μα κα­τη­γο­ρού­με­νη ότι θέτει σε κίν­δυ­νο την ενό­τη­τα της Ισπα­νί­ας, όσο και αν επι­μέ­νει ο Πά­μπλο Ιγλέ­σιας, στο γε­γο­νός ότι είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να την υπε­ρα­σπι­στούν σε ένα εν­δε­χό­με­νο Κα­τα­λα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα.

Το PSOE βρί­σκε­ται μπρο­στά σε ένα σταυ­ρο­δρό­μι, και επι­πλέ­ον μπρο­στά σε μια απει­λή ακόμα και για ένα εσω­τε­ρι­κό Βιετ­νάμ, μπρο­στά στην επι­κεί­με­νη Κ.Ε του. Όποια από τις εναλ­λα­κτι­κές και εάν επι­λέ­ξει, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και μιας συμ­μα­χί­ας με τους Πο­λί­τες (ciudadanos) , με στόχο να απο­φευ­χθεί το χει­ρό­τε­ρο των σε­να­ρί­ων, το εν­δε­χό­με­νο νέων εκλο­γών (στο οποίο ήδη φαί­νε­ται πως θα είναι χα­μέ­νο) , θα προ­κα­λέ­σει δια­σπά­σεις και μια φθορά μι­κρό­τε­ρη ή με­γα­λύ­τε­ρη που θα λει­τουρ­γή­σει προς όφε­λος των αντα­γω­νι­στών του, ιδιαί­τε­ρα του Podemos.Με όλα αυτά δεν μέ­νουν πολ­λές αμ­φι­βο­λί­ες για το ποιο είναι το στοί­χη­μα για τις οι­κο­νο­μι­κές και μη­ντια­κές δυ­νά­μεις αυτή τη στιγ­μή: Η προ­τε­ραιό­τη­τα τους συ­νε­χί­ζει να είναι με τη μια ή την άλλη μορφή μια με­γά­λη συμ­μα­χία του PP, του PSOE και των Πο­λι­τών που θα μπο­ρεί να εγ­γυ­η­θεί την δια­κυ­βέρ­νη­ση του κα­θε­στώ­τος και να κα­θη­συ­χά­σει τις αγο­ρές και την τρόι­κα. Ξε­κά­θα­ρο πα­ρά­δειγ­μα απο­τε­λεί η εκ­δο­τι­κή γραμ­μή της εφη­με­ρί­δας El País, η οποία θυ­μί­ζει ότι χρειά­ζε­ται σή­με­ρα κιό­λας να βρε­θεί μια ανε­ξάρ­τη­τη προ­σω­πι­κό­τη­τα που θα μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει την στή­ρι­ξη όλων των κομ­μά­των να πάρει διε­ρευ­νη­τι­κή εντο­λή και να σχη­μα­τί­σει νέα κυ­βέρ­νη­ση.

Έτσι, με τον κίν­δυ­νο να κάνω λάθος, δεν φαί­νε­ται να έχει πολύ μέλ­λον η πρω­το­βου­λία της ηγε­σί­ας του Podemos, μια και όσο και αν έχει τρο­πο­ποι­ή­σει τις θέ­σεις της για χάριν μιας υπο­τι­θέ­με­νης δια­πραγ­μά­τευ­σης με τον Πέδρο Σάν­τσες (στην πε­ρί­πτω­ση που το επέ­τρε­πε αυτό η Κ.Ε), η νέα αυτή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη (το Podemos δη­λα­δή)συ­νε­χί­ζει να αντι­με­τω­πί­ζε­ται με δυ­σπι­στία από τις οι­κο­νο­μι­κές δυ­νά­μεις εντός και εκτός κρά­τους, και ως εκ τού­του δύ­να­μη απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης και αστά­θειας.

Αστά­θεια. Πράγ­μα­τι, αυτή είναι η λέξη τα­μπού που δεν ει­πώ­νε­ται, από αυ­τούς που είχαν υπο­σχε­θεί στις προη­γού­με­νες εκλο­γές μια μακρά θε­σμι­κή στα­θε­ρό­τη­τα. Σε αυτό το νέο πο­λι­τι­κό κύκλο που μόλις αρ­χί­ζει θα πρέ­πει να συ­νη­θί­σουν να ζουν μέσα στην αβε­βαιό­τη­τα , που ελ­πί­ζου­με ότι θα βα­θύ­νει, στο βαθμό που το Podemos και οι υπό­λοι­πες πο­λυ­ε­θνι­κές (λέξη που συ­νε­χί­ζει να είναι απα­γο­ρευ­μέ­νη για το PSOE, και την οποία όχι μόνο δεν πρέ­πει να εγκα­τα­λεί­ψει το Podemos αλλά πρέ­πει να την συ­νο­δέ­ψει με την απαί­τη­ση για ένα δη­μο­ψή­φι­σμα στην Κα­τα­λο­νία), δεν θα υπο­κύ­ψουν στην απαί­τη­ση για την δια­κυ­βέρ­νη­ση του κα­θε­στώ­τος και θα συ­νε­χί­σουν να επεν­δύ­ουν πραγ­μα­τι­κά σε μια αλ­λα­γή που δεν θα κα­τα­λή­ξει σε μια ανα­διά­τα­ξη για τις ελίτ.

Υπάρ­χουν του­λά­χι­στον δύο πι­θα­νοί δρό­μοι για το Podemos: Ο ένας είναι να κα­τα­λά­βει τον πο­λι­τι­κό χώρο του PSOE μέσω την πα­λιάς και κλα­σι­κής προ­σαρ­μο­γής στις συ­στη­μι­κές απαι­τή­σεις του κα­θε­στώ­τος και της τρόι­κα , όπως κα­τέ­λη­ξε να συμ­βαί­νει με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που τώρα σύμ­φω­να με τις δη­μο­σκο­πή­σεις βρί­σκε­ται σε με­γά­λη κα­τρα­κύ­λα. Ο άλλος δρό­μος είναι να πα­ρα­μεί­νει στα­θε­ρό στην επι­λο­γή να συ­νε­χί­σει στο δρόμο της «δη­μο­κρα­τι­κής επα­νά­στα­σης» και της απόρ­ρι­ψης των εκ­βια­σμών της τρόι­κα, κά­νο­ντας ξε­κά­θα­ρο στη βάση των σο­σια­λι­στών ότι δεν υπάρ­χει «τρί­τος δρό­μος » ούτε όσον αφορά την υπε­ρά­σπι­ση των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των ούτε για την κα­τά­κτη­ση της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

Έτσι λοι­πόν ναι «μπο­ρού­με», αλλά θα πρέ­πει να τους διώ­ξου­με προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας ένα νέο γύρο κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων όχι μόνο σε εκλο­γι­κό επί­πε­δο αλλά επί­σης και σε κοι­νω­νι­κό -στους δρό­μους, στις πλα­τεί­ες, στους τό­πους ερ­γα­σί­ας, εκεί που η λαϊκή δύ­να­μη δεν είναι μόνο ένα σλό­γκαν αλλά επί­σης μια υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα .Πρό­κει­ται για απα­ραί­τη­το και επεί­γον κα­θή­κον , που γί­νε­ται ακόμα πιο ση­μα­ντι­κό μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο εκλο­γών στις οποί­ες δεν θα αρκεί να βα­σι­στού­με σε μια μη­ντια­κή «μη­χα­νή πο­λέ­μου» για να αντι­με­τω­πι­στεί το κόμμα της τάξης που ετοι­μά­ζε­ται να εμπο­δί­σει τη νίκη του Podemos με κάθε τρόπο. Είναι από­λυ­τα ανα­γκαίο , να ξε­κι­νή­σου­με να χτί­ζου­με ένα κόμ­μα-κί­νη­μα, πλου­ρα­λι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό ικανό να συ­να­ντη­θεί με όλες εκεί­νες τις κοι­νω­νι­κές, πο­λι­τι­κές και πο­λι­τι­στι­κές δυ­νά­μεις που πα­λεύ­ουν για μια δια­δι­κα­σία ανα­τρο­πής αυτού του κα­θε­στώ­τος όπως επί­σης και της όλο και πιο αυ­ταρ­χι­κής «δια­κυ­βέρ­νη­σης» της Ε.Ε. Οι πρω­το­βου­λί­ες που βρί­σκο­νται σε εξέ­λι­ξη για ένα Plan B για την Ευ­ρώ­πη, και θέ­λου­με να ελ­πί­ζου­με και η απόρ­ρι­ψης της Χρε­ο­κρα­τί­ας ση­μα­το­δο­τούν την αρχή μιας πι­θα­νής αλ­λα­γής πο­ρεί­ας που θα πρέ­πει να βα­θύ­νει στη νέα πε­ρί­ο­δο που αρ­χί­ζει.

Κα­λω­σό­ρι­σες λοι­πόν αστά­θεια , αν πρό­κει­ται γι αυτό. Πά­ντως αυτό μάλον επι­βε­βαιώ­θη­κε στη Μα­δρί­τη στην εκ­δή­λω­ση της δεύ­τε­ρης επε­τεί­ου από την ίδρυ­ση του Podemos, με τέ­τοιο τρόπο που άρ­χι­σαν να τρέ­μουν από φόβο όσοι ζουν μο­νά­χα για να πλου­τί­ζουν , να σπέρ­νουν την απο­γο­ή­τευ­ση και να δια­λύ­σουν τη ελ­πί­δα για αυτή την ΑΛ­ΛΑ­ΓΗ με κε­φα­λαία που όμως συ­νε­χί­ζει να με­γα­λώ­νει.

rproject.gr