Γιάννης Νικολόπουλος
ΜΚΟκρατία, στρατοκρατία, συντηρητική αναδίπλωση του ελληνικού κράτους και η αναβίωση των περιφερειακών προστάτιδων δυνάμεων στη Βαλκανική Χερσόνησο.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο παρατεταμένος, ανηλεής και ολοκληρωτικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος δι’ αντιπροσώπων στη Συρία έχει οδηγήσει πλήθη προσφύγων πρώτα στο Λίβανο, κατόπιν στην Τουρκία και εν συνεχεία στην Ευρώπη, με ενδιάμεσο σταθμό κυρίως την Ελλάδα –γιατί υπάρχει και η λιγότερο γνωστή διαδρομή της Μαύρης Θάλασσας ή του Καύκασου. Δίπλα σε αυτά τα προσφυγικά κύματα, προστίθενται πληθυσμοί από τα «διαλυμένα και αποτυχημένα» κράτη του Ιράκ, του Πακιστάν, του Αφγανιστάν, της Υεμένης, της Σομαλίας και της Λιβύης, δηλαδή όλα εκείνα τα κράτη και έθνη που ένιωσαν στο πετσί τους την πρώτη και τη δεύτερη φάση των αντιτρομοκρατικών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πολέμων, είτε σε αυτούς πρωταγωνίστησαν οι ΗΠΑ και η Συμμαχία των Προθύμων, είτε η Γαλλία, είτε η Σαουδική Αραβία (περιπτώσεις Υεμένης, Σομαλίας, Συρίας), είτε η Τουρκία και η Ρωσία –υποστηρίζοντας ενεργά το
καθεστώς Άσαντ.
Αν και η Ευρώπη, κυρίως στα όρια της ΕΕ, είχε γίνει προορισμός προσφυγικών πληθυσμών ήδη