«Κύριε, περισσεύουν τα πολλά σου αστέρια. Γνοιάστηκες για πολλά λουλούδια κ’ έφτιαξες τον ήλιο και το φεγγάρι. Και μες στο νερό έβαλες, Κύριε, πολύ φως. Δεν χρειάζονταν όλα. Σκέφτηκες ίσως πως ο κόσμος σου, δε θα φωτίζονταν απ’ αλλού και σκόρπισες και ασώτεψες. Δεν υπολόγισες την αγάπη» (Ν. Βρεττάκου, « Από το Παράθυρο»).
Δεν λογάριασε ο Θεός την αγάπη, δεν θέλησε να την μετρήσει ανάλογα με το πόση θα του ανταπέδιδε ο άνθρωπος. Δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο, μας έδωσε με ξέχειλη διάθεση, πάντα περίσσευε από το προζύμι Του. Μόνο ένας πλανήτης με ζωή και πρόσωπα που μπορούν να φτάσουν σ’ Εκείνον. Με τον ήλιο και το φεγγάρι να φωτίζουν