Στα τέλη του εικοστού αιώνα και στις δεκαετίες του αιώνα που ζούμε μια πινελιά που δίνει το χρώμα της Αθήνας, ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία σε αυτό που γράφεται στο φακό του ματιού μας ή της μηχανής λήψης είναι τα μηχανάκια. Και ειδικά τα μηχανάκια των εργαζομένων, νέων κυρίως, που παραδίδουν έτοιμο φαγητό ή γράμματα ή δέματα ή οτιδήποτε άλλο σε οικογένειες ή σε χώρους εργασίας. Ο «ντελιβεράς» είναι πρωταρχική φιγούρα στο πανόραμα της πόλης: τη λειτουργία της, τον πολιτισμό της, το βλέμμα της, το μυστικό της.
Συνήθως τους αντιμετωπίζουμε σαν είναι είδος ρομπότ, σαν ένα γρανάζι της μηχανής όπως στους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάπλιν. Μερικές φορές με συμπάθεια, άλλες με ενόχληση και τις
