Γιάννης Νικολόπουλος
Η «αθώα» και «επιστημονική» αναμόχλευση του παρελθόντος, ελάχιστα αφορά το τότε.
Ο πρώτος, δημοσιογράφος, είχε ζητήσει ήδη από τον Απρίλιο του 2010, την αναστολή άρθρων του Συντάγματος, όπως εκείνα για την ελευθερία των συγκεντρώσεων και την προκήρυξη των απεργιών, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η λαϊκή οργή μπροστά στον βαρύ λογαριασμό των πρώτων, μνημονιακών μέτρων. Η άλλη, βουλευτίνα Επικρατείας κυβερνώντος κόμματος, είχε διαπιστώσει ότι «οι πολιτικές του ΔΝΤ μόνο σε χώρες με δικτατορικά καθεστώτα περνούν και πετυχαίνουν χωρίς αντιδράσεις-ευτυχώς... ή δυστυχώς». Ο επόμενος, δημοσιογράφος και «ιστοριοδίφης», ισχυριζόταν ότι η ναζιστική Χρυσή Αυγή επιδίδεται σε «ακτιβισμούς» στο κέντρο της Αθήνας και συνάδελφός του με αποδοχές και σύνταξη διευθυντή μεγάλης, ελληνικής τράπεζας θεωρούσε ότι «η χώρα έχει ανάγκη μια σοβαρή Χρυσή Αυγή».
Τη σκυτάλη, πήρε πρώην πράσινος εκσυγχρονιστής υπουργός, που υποστήριζε ότι «χρειάζεται να επιβληθούν μεγάλες πειθαρχίες στην ελληνική κοινωνία», χωρίς να μπει στον κόπο να διευκρινίσει τον τρόπο-γινόταν έμμεσα κατανοητός. Έτερος Καππαδόκης, γαλάζιος αυτή τη φορά υπουργός, δήλωνε ότι εμπνεόταν από το παράδειγμα «του κυβερνήτη Μεταξά» - προφανώς ενθυμούμενος την ΕΟΝ, το «αντικομμουνιστικό και αντικοινοβουλευτικό κράτος», το ρετσινόλαδο, τις