του Π. Παπ. για το Avantgarde , αναδημοσίευση.
Αμερικάνικες δυνάμεις καταρρίπτουν συριακό αεροσκάφος, Ρωσία απαντάει με ζώνη απαγόρευσης πτήσεων
Στις 18 Ιούνη ένα αμερικάνικο F-18 κατέρριψε ένα βομβαρδιστικό της συριακής αεροπορίας κοντά στη Ράκκα. Οι ΗΠΑ δικαιολόγησαν την επικίνδυνη κλιμάκωσή τους υποστηρίζοντας πως το βομβαρδιστικό ‘έριξε βόμβες κοντά σε τοπικές χερσαίες δυνάμεις που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ’, και συνέχισαν χωρίς καμία τσίπα λέγοντας πως ‘ο συνασπισμός δε θέλει να πολεμήσει δυνάμεις του συριακού καθεστώτος, της Ρωσίας ή φιλοκαθεστωτικές δυνάμεις που συνεργάζονται μαζί τους, αλλά δε θα διστάσει να υπερασπίσει το συνασπισμό ή συμμαχικές δυνάμεις από κάθε απειλή’. Στην πραγματικότητα, το συριακό βομβαρδιστικό χτυπούσε θέσεις του ISIS. Το Συριακό Γενικό Επιτελείο δήλωσε πως ‘[η] η επίθεση υπογραμμίζει τη συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ και του ISIS, και αποκαλύπτει τις κακές προθέσεις των ΗΠΑ στη διαχείριση της τρομοκρατίας και στην επένδυσή της για την επιβολή του αμερικανο-σιωνιστικού πρότζεκτ στην περιοχή. Έρχεται σε μια περίοδο που ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του έκαναν σαφείς προόδους στην καταπολέμηση της τρομοκρατικής οργάνωσης ISIS.’
Στις 19 Ιούνη η Ρωσία απάντησε διακόπτοντας την επικοινωνία ‘αποσυμφόρησης’ με το Πεντάγωνο, που σκοπό έχει την αποτροπή ανεπιθύμητων συναντήσεων ή συγκρούσεων αμερικάνικων και ρώσικων μαχητικών στους ουρανούς της Συρίας, και δηλώνοντας πως ‘κάθε ιπτάμενο αντικείμενο, συμπεριλαμβανομένων των αεροσκαφών και των μη επανδρωμένων οχημάτων τού [υπό την ηγεσία των ΗΠΑ] διεθνούς συνασπισμού που βρίσκεται στα δυτικά του Ευφράτη θα αναγνωρίζεται από τις ρωσικές δυνάμεις άμυνας εδάφους και αέρος ως στόχος αέρος’
Τη σημασία αυτής της δήλωσης στο στρατιωτικό πεδίο εξηγεί πολύ καλά ο εξαίρετος Αμερικανός στρατιωτικός αναλυτής The Saker, γράφοντας μεταξύ άλλως τα κάτωθι:
‘Όταν ένα αεροσκάφος F / A-18 πετά πάνω από τη Συρία, οι ανιχνευτές εκπομπών του (που αποκαλούνται προειδοποιητικοί δέκτες ραντάρ ή RWR) ενημερώνουν τον χειριστή για τα είδη σημάτων ραντάρ που ανιχνεύει το αεροσκάφος. Πάνω από τη Συρία, αυτό σημαίνει ότι ο πιλότος θα δει πολλά ραντάρ αναζήτησης να κοιτούν προς όλες τις κατευθύνσεις, προσπαθώντας να αποκτήσουν μια πλήρη εικόνα τού τι συμβαίνει στον ουρανό της Συρίας. Ο Αμερικανός πιλότος θα ενημερωθεί ότι ένας ορισμένος αριθμός συριακών αντιαεροπορικών S-300 και ρωσικών S-400 σαρώνουν τον ουρανό και κατά πάσα πιθανότητα τον βλέπουν. Μέχρι εδώ καλά. Εάν υπάρχουν ζώνες αποσυμφόρησης ή οποιουδήποτε τύπου διμερείς συμφωνίες για να προειδοποιούν ο ένας τον άλλον για τις προγραμματισμένες διαδρομές, τότε αυτό το είδος εκπομπών ραντάρ δεν είναι και μεγάλη υπόθεση. Ομοίως, τα ραντάρ των ΗΠΑ (εδάφους, θαλάσσης ή αέρος) σαρώνουν επίσης τον ουρανό και «βλέπουν» τα ρωσικά αεροσκάφη στα ραντάρ τους, και οι Ρώσοι το γνωρίζουν. Σε αυτή την περίπτωση, καμία πλευρά δεν αντιμετωπίζει την άλλη ως «στόχους αέρος». Όταν λαμβάνεται μια απόφαση να αντιμετωπιστεί ένα αντικείμενο ως «στόχος αέρος», τότε χρησιμοποιείται ένας εντελώς διαφορετικός τύπος σήματος ραντάρ, και μια πολύ στενότερη ενεργειακή δέσμη κατευθύνεται προς τον στόχο που μπορεί τώρα να παρακολουθηθεί και να χτυπηθεί. Ο πιλότος, βεβαίως, ενημερώνεται αμέσως για αυτό. Σε αυτό το σημείο, ο πιλότος βρίσκεται σε μια πολύ δυσάρεστη θέση: ξέρει ότι παρακολουθείται, αλλά δεν έχει κανέναν τρόπο να μάθει αν κάποιος πύραυλος έχει ήδη ξεκινήσει να έρχεται προς το μέρος του ή όχι. Ανάλογα με διάφορους παράγοντες, ένα AWACS [σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου] μπορεί να εντοπίσει μια εκτόξευση πυραύλων, αλλά αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό και ίσως επίσης να είναι πολύ αργά.
Το είδος των πυραύλων που εκτοξεύονται από τα αντιαεροπορικά συστήματα S-300 / S-400 είναι εξαιρετικά γρήγορο, ταξιδεύει με ταχύτητα μεγαλύτερη από 4000 μίλια / ώρα, πράγμα που σημαίνει ότι ένα βλήμα που ξεκίνησε σε απόσταση 120 μιλίων θα σε φτάσει μέσα σε 2 λεπτά. Πύραυλοι που ξεκίνησαν σε απόσταση 30 μιλίων θα σε φτάσουν μέσα σε 30 δευτερόλεπτα.
[…]
Απλά προσπαθήστε να το φανταστείτε: πετάτε, τελείως παράνομα, πάνω από εχθρικό έδαφος προετοιμαζόμενοι να πλήξετε ένα στόχο όταν ξαφνικά το ραντάρ σας αρχίζει να χτυπάει και σας ενημερώνει ότι «έχετε 30 δευτερόλεπτα ή (πολύ; ) λιγότερο για να αποφασίσετε αν μια κεφαλή βάρους 150 κιλών έρχεται προς το μέρος σας με ταχύτητα 4000 μιλίων / ώρα (6400 χλμ / ώρα) ή όχι». Πώς θα νιώθατε αν ήσαστε καθισμένος σε εκείνο το πιλοτήριο; Θα εξακολουθούσατε να σκέφτεστε να εκτελέσετε την προγραμματισμένη επίθεσή σας;
Η συνήθης στρατηγική των ΗΠΑ είναι να επιτύχουν αυτό που ονομάζεται «εναέρια υπεροχή», με την πλήρη καταστολή της αεράμυνας του εχθρού και την ανάληψη ελέγχου του ουρανού. Αν δεν κάνω λάθος, η τελευταία φορά που αμερικάνικα μαχητικά έδρασαν σε έναν αμφισβητούμενο εναέριο χώρο ήταν στο Βιετνάμ…
[…]
Το βασικό νόημα είναι το εξής: μόλις το αμερικανικό αεροσκάφος «αντιμετωπιστεί ως στόχος», δεν έχει κανέναν τρόπο να ξέρει αν οι Σύροι ή οι Ρώσοι φέρονται απλώς με αγένεια ή αν του απομένουν μερικά δευτερόλεπτα ζωής. Για να το πώς αλλιώς, το να «αντιμετωπίζεσαι ως στόχος» ισοδυναμεί με το να σου βάζει κάποιος ένα όπλο στο κεφάλι και να σε αφήνει να μαντέψεις εάν / πότε θα τραβήξει τη σκανδάλη.
Οπότε ναι, η ρωσική δήλωση ήταν σίγουρα μια «απειλή κατάρριψης»!’
Ένας εκπρόσωπος του Πενταγώνου έσπευσε να δηλώσει την ετοιμότητα των ΗΠΑ να ξεκινήσουν πόλεμο: ‘[δ]ε θα διστάσουμε να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας ή τους εταίρους μας αν απειληθούμε’.
Η τροποποιημένη τακτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Συρία
Οι τρεις τελευταίοι μήνες έχουν δει τις ΗΠΑ να κλιμακώνουν με ιδιαίτερα έντονο τρόπο στη Συρία. Με τους ιμπεριαλο’τζιχαντιστικούς’ εντεταλμένους στρατούς της Αυτοκρατορίας να έχουν δεχτεί αλλεπάλληλα πλήγματα από το Συριακό Αραβικό Στρατό και τους συμμάχους του, με συντριπτικότερο όλων την απελευθέρωση του Χαλεπιού το Δεκέμβρη, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει αναγκαστεί να τροποποιήσει την τακτική του στο συριακό. Οι δυνάμεις του πλέον προσπαθούν με μεγαλύτερη ένταση να απωθήσουν το ISIS από κάποιες από τις περιοχές που ελέγχει και να τις καταλάβουν ο ίδιες σε συνεργασία με τις ‘Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις’, που αποτελούνται κυρίως από το κουρδικό YPG. Αυτό έχει μια διπλή σημασία: αφ’ ενός μεν ο ιμπεριαλισμός απωθεί το ISIS και το σπρώχνει ενάντια στις συριακές δυνάμεις [τίποτα καινούργιο εδώ], αφ’ ετέρου δε κόβει και θέτει υπό κατοχή κομμάτια της συριακής επικράτειας. Στους κατεχόμενους αυτούς θύλακες θα εκπαιδευτούν και θα εξοπλιστούν περαιτέρω εντεταλμένοι στρατοί που θα επιτεθούν στη Συρία στην επόμενη φάση του πολέμου, αυτή τη φορά με την πιο ενεργή και άμεση συμμετοχή αμερικάνικων δυνάμεων.
Σε μια πρόσφατη συζήτηση του Council on Foreign Relations, η Κίμπερλι Κέιγκαν, πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Μελέτη του Πολέμου, προσέφερε μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το θέμα. Δηλώνοντας πως ‘στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε να αλλάξουμε θεμελιωδώς το παιχνίδι στο έδαφος στη Συρία και να ανακτήσουμε το πλεονέκτημα’, συνέχισε λέγοντας μεταξύ άλλων πως ‘πρώτα και κύρια, οι ΗΠΑ πρέπει να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους μια βάση επιχειρήσεων σε αυτό που είναι η ανατολική Συρία, κατά μήκος του Ευφράτη […] στη συνοριακή διάβαση Αμπού Καμάλ. […] Πρέπει να έχουμε φυσική παρουσία εκεί, προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι δε θα μπορούν να μας δίνουν ψευδείς πληροφορίες οι Τούρκοι, οι Κούρδοι, οι μετριοπαθείς και μη μετριοπαθείς συμμετέχοντες στη σύγκρουση. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε. Μιλάμε για μια μεγάλη δύναμη; Λοιπόν, δεν ξέρω. Δεν είναι 150,000 στρατιώτες. Αλλά πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη ώστε να είναι παρούσα και να επεκτείνει την παρουσία μας προς τα εμπρός.’
Ερωτώμενη πιο συγκεκριμένα για τον αριθμό των Αμερικανών στρατιωτών που θα χρειαστούν για την επιχείρηση αυτή, η Κέιγκαν δεν απέκλεισε την πιθανότητα να είναι κάποιες δεκάδες χιλιάδες.
Δεν παρέλειψε να σημειώσει πως ‘καθώς ξεκινάμε να χτίζουμε τη συγκεκριμένη δύναμη πρέπει να προετοιμαστούμε για το τι θα κάνουν οι Ρώσοι και οι Ιρανοί στην προσπάθειά τους να απαντήσουν’.
Μίλησε επίσης ξεκάθαρα για το πώς φαντάζεται τους νέους εντεταλμένους στρατούς: ‘αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ενεργοποιήσουμε τους σουνιτικούς πληθυσμούς της περιοχής του Ευφράτη, που έχει υπάρξει θερμοκήπιο υποστήριξης στο ISIS και, πριν από αυτό, στην αλ-Κάιντα’. Θέλει λοιπόν να στήσει ένα στρατό Σουνιτών ισλαμιστών που θα πολεμάει τους απίστους, και προφανώς φαντάζεται πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα χάρη στη μεγαλύτερη αμερικάνικη παρουσία και στην αποδυνάμωση του ISIS. Η πολιτική αυτή αποτελεί συνέχεια της πολιτικής των ΗΠΑ που έχει ως στόχο τη ενίσχυση τάσεων θρησκευτικού διαχωρισμού στους Σουνίτες με σκοπό να προκληθούν θρησκευτικές διαμάχες, μιας πολιτικής που καλά κρατεί τουλάχιστον από το 2006, όταν η πρεσβεία της Δαμασκού συνέτασσε τη σχετική αναφορά.
Εκκωφαντική είναι η σιωπή των αριστερών παπαγάλων του ιμπεριαλισμού για τα παραπάνω. Οι σύντροφοι έχουν ένα πραγματικά δύσκολο έργο. Πώς θα καταφέρουν να εμφανίσουν τους Αμερικάνους πεζοναύτες ως συνεχιστές της επανάστασης ενάντια στο δικτάτορα; Αλλά ας τους έχουμε εμπιστοσύνη. Άνθρωποι που κατάφεραν να παρουσιάζουν επί τόσα χρόνια ως επαναστάτες τα ουαχαμπίτικα τάγματα θανάτου, και την εθνοκάθαρση των απίστων ως μεταβατικό πρόγραμμα, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Ειδικά όταν έχουν τόσους δεσμούς με το μιντιακό, πολιτικό και πανεπιστημιακό κατεστημένο του ιμπεριαλισμού.
Κλιμάκωση και στην ανατολική Ευρώπη
Η κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ δεν αφορά μόνο τη Συρία και τη Μέση Ανατολή. Ένα σημαντικό σχετικό συμβάν έλαβε χώρα στις 21 Ιούνη πάνω από διεθνή εναέριο χώρο στη Βαλτική, όπου ένα νατοϊκό αεροσκάφος πλησίασε απειλητικά το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε ο Ρώσος υπουργός Άμυνας, Σεργκέι Σόιγκου.
Αμέσως μετά την προσγείωσή του στο Καλίνινγκραντ, ο Σόιγκου κατηγόρησε τη Δύση πως βάζει σε κίνδυνο την παγκόσμια ασφάλεια, ενώ το ΝΑΤΟ έσπευσε να υπερασπιστεί την πράξη του πιλότου του.
Οι αερομαχίες δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο στη Βαλτική. Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπουμε ένα αμερικάνικο και ένα ρώσικο αεροσκάφος να πετούν σε πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους.
Την ίδια μέρα που συνέβη το περιστατικό με το Ρώσο υπουργό, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της χούντας του Κιέβου έκαναν δηλώσεις για επικείμενη υπογραφή συμφωνιών που θα προβλέπουν μεταξύ άλλων και την ανάπτυξη αμερικάνικων στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία.
Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι μια Αυτοκρατορία. Μπορείς με το ένα σου πλοκάμι να ενθαρρύνεις ή και να στήνεις αντεπαναστάσεις στη Λατινική Αμερική, με το άλλο να απειλείς με πραξικόπημα τις Φιλιππίνες, με το τρίτο να προσπαθείς να στραγγαλίσεις την Κίνα, με το τέταρτο να στρατιωτικοποιείς σε βαθμό εκρηκτικό την ανατολική Ευρώπη, με το πέμπτο να εισβάλλεις στην Αφρική, με το επόμενο να μετατρέπεις τη Μέση Ανατολή σε πυριτιδαποθήκη του πλανήτη – και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Ας τα σκεφτούν λιγάκι αυτά όσοι επιλέγουν να αναλύουν τον πλανήτη με όρους του 1914 ή του 1932. Ας τα σκεφτούν και όσοι από την πολλή ‘ταξική ανεξαρτησία’ έχουν καταντήσει να μη μπορούν να ξεχωρίσουν τους παγκόσμιους δυνάστες από τα θύματά τους, και να αδυνατούν να διακρίνουν κάποια ποιοτική διαφορά ανάμεσα σε μια χώρα με 800+ βάσεις, από τη μία, και τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, από την άλλη.
Η απειλή μιας μεγάλης πολεμικής κλιμάκωσης είναι πραγματική – δεν πρόκειται απλώς για μπλόφες
Κανείς μπορεί να υποστηρίξει πως οι παραπάνω πολεμικές απειλές και κλιμακώσεις δεν πρέπει να λαμβάνονται τοις μετρητοίς, καθώς εντάσσονται στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης στο διπλωματικό παιχνίδι. ‘Οι αντίπαλοι μπλοφάρουν για να αποσπάσουν μια καλύτερη συμφωνία.’ Αυτό πράγματι έχει βάση, με μία σημαντική όμως διαφορά. Καθώς οι φιλοπόλεμες δηλώσεις των ηγετών και των στρατιωτικών στις χώρες της Δύσης γίνονται ολοένα και πιο συχνές και καθώς επιτελεία επεξεργάζονται με συνειδητό τρόπο σχέδια παγκόσμιου πολέμου, και ενίοτε πυρηνικού, ο πόλεμος αρχίζει να θεωρείται αναπόφευκτος. Και αυτό τροφοδοτεί μια εν δυνάμει αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Όπως έχουν γράψει κάποιοι ειδικοί επί του θέματος: ‘[μ]όλις ο πόλεμος αρχίσει να θεωρείται αναπόφευκτος, οι υπολογισμοί των ηγετών και των στρατών αλλάζουν. Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν θα γίνει ή αν πρέπει γίνει ο πόλεμος, αλλά πότε ο πόλεμος αυτός μπορεί να διεξαχθεί με τον πιο συμφέροντα τρόπο. Ακόμη και εκείνοι που ούτε επιθυμούν τον πόλεμο ούτε αισιοδοξούν για το αποτέλεσμά του μπορεί να επιλέξουν να πολεμήσουν όταν λειτουργούν στο πλαίσιο του αναπόφευκτου’. [Richard N. Rosencrance and Steven E. Miller, ‘The Next Great War: The Roots of World War I and the Risk of U.S.-China Conflict’, Belfer Center Studies in International Security, 2014]
Επιπλέον, οι πολεμικές προετοιμασίες πολλές φορές τείνουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο των διάφορων επιτελείων. Ας μην ξεχνάμε πως τις συστοιχίες πυραύλων και τις πολεμικές μηχανές τις χειρίζονται άνθρωποι. Πόσο δύσκολο είναι να κάνει έναν λάθος υπολογισμό κάποιος που βρίσκεται με το δάχτυλο στη σκανδάλη; Και, από τη στιγμή που φύγουν οι πρώτοι πύραυλοι, πώς μπορεί η κατάσταση να περιοριστεί να και να μην κλιμακωθεί σε πόλεμο πλήρους κλίμακας;
Αυτό είναι κάτι που οι σοβαροί αναλυτές αντιλαμβάνονται πάρα πολύ καλά. Ένα άρθρο του Stratfor με τίτλο ‘Ο αγώνας δρόμου για τα ιρακινά σύνορα ξεκινάει’ σημειώνει πως ‘[κ]αθώς ηρεμεί η μάχη ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, μια νέα και θανατηφόρα σύγκρουση απειλεί να ξεσπάσει στην τσακισμένη από τον πόλεμο ανατολική Συρία’. Η σύγκρουση στην οποία αναφέρεται είναι αυτή των ΗΠΑ με τη Ρωσία και το Ιράν.
Σαουδική Αραβία: ο ‘πολεμιστής πρίγκιπας’ γίνεται εκ των πραγμάτων βασιλιάς μετά από παλατιανό πραξικόπημα
Ο 31χρονος ‘πολεμιστής πρίγκιπας’ Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν έγινε πλέον διάδοχος του θρόνου – και εκ των πραγμάτων βασιλιάς – με ένα επιτυχημένο παλατιανό πραξικόπημα που ανέτρεψε τον μέχρι πρότινος διάδοχο Μοχάμαντ μπιν Ναγιέφ. Ο Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν είναι ένας σκληροπυρηνικός πολέμιος του Ιράν και βασικός υπεύθυνος για το ανείπωτο μακελειό στην Υεμένη και την επιθετικότητα ενάντια στο Κατάρ. Εδώ και ένα διάστημα αποτελεί το βασικό σύνδεσμο μεταξύ του Οίκου των Σαούδ και του Λευκού Οίκου, και είναι θετικά διακείμενος απέναντι στο σιωνιστικό κράτος.
Το σιωνιστικό κράτος χαιρέτισε την εξέλιξη αυτή, με υπουργούς του να καλούν σε ανάπτυξη πλήρων διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο καθεστώτων και την αναγνώρισή του κράτους τους από τη Σαουδική Αραβία. Η αναγνώριση του σιωνιστικού κράτους έχει αποτελέσει παραδοσιακά κόκκινη γραμμή για κάθε κράτος του αραβικού κόσμου. Η ιστορική κληρονομιά της περιοχής επέτασσε ότι κάθε καθεστώς, όσο ελεεινό, αυταρχικό και φιλοϊμπεριαλιστικό και αν ήταν, όφειλε έστω να εμφανίζεται ότι κάνει κάτι για την Παλαιστίνη για να γίνεται αποδεκτό από τις αραβικές μάζες. Ο ηγέτης των Χούτι και ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολλά έβαλαν τις σχέσεις Σαούδ-σιωνιστικού κράτους σε κεντρική θέση στις ομιλίες τους για την Ημέρα αλ-Κουντς.
Το Washington Institute γράφει πως ‘[ο] διορισμός [sic] του Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν στη θέση του διαδόχου θα πρέπει να επιβεβαιώσει τη βελτιωμένη εργασιακή σχέση με την Ουάσινγκτον μετά τις εντάσεις που αυτή πέρασε κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα, κυρίως σε ό,τι αφορά το Ιράν και την πυρηνική συμφωνία. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν έντονες διαφορές μεταξύ των θέσεων των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας σχετικά με ορισμένα θέματα, όπως η Υεμένη και – από ό,τι φαίνεται – το Κατάρ.’
Το ουαχαμπίτικο προπύργιο της αντίδρασης γίνεται ακόμα πιο αντιδραστικό και πολεμοχαρές. Αν αναλογιστεί κανείς πως μάλλον πρόκειται για τη στυγνότερη και πιο άθλια μοναρχία του πλανήτη, μιλάμε πράγματι για ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα. Ταυτόχρονα όμως γίνεται και πιο ασταθές – δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η φράξια του μέχρι πρότινος διαδόχου [τον οποίο φαίνεται να προτιμά η CIA, σύμφωνα με φήμες] θα παραδοθεί χωρίς μάχη.
Περαιτέρω κλιμάκωση εναντίον του Κατάρ, με μόνιμο στόχο το Ιράν
Κλιμακώνοντας την πρόσφατη επιθετικότητά τους εναντίον του Κατάρ, οι Σαούδ εξέδωσαν ένα ιδιαίτερα σκληρό και προκλητικό τελεσίγραφο εναντίον του εμιράτου. Στα 13 σημεία του συμπεριλαμβάνονται βαρύτατοι και ταπεινωτικοί όροι, μεταξύ των οποίων η διακοπή διπλωματικών σχέσεων με το Ιράν, η διακοπή των δεσμών με οργανώσεις όπως η Χεζμπολλά και η Μουσουλμανική Αδελφότητα και η επίσημη ανακήρυξή τους σε ‘τρομοκρατικές’, ο τερματισμός της τουρκικής παρουσίας στη χώρα και το κλείσιμο του αλ-Τζαζίρα.
Επιπλέον, το Κατάρ καλείται να καταβάλει κάποιες απροσδιόριστες αποζημιώσεις για ‘απώλειες ζωής και άλλες οικονομικές απώλειες που έχει προκαλέσει η χώρα τα τελευταία χρόνια’ και να συναινέσει σε ένα ασφυκτικό καθεστώς ελέγχου από τη Σαουδική Αραβία.
Το τελεσίγραφο, που το υπογράφουν μαζί με τους Σαούδ και η Αίγυπτος, τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν, δίνει στο εμιράτο διορία δέκα ημερών να απαντήσει, ενώ δεν προσδιορίζει το τι θα συμβεί σε περίπτωση αρνητικής απάντησης. Το περιεχόμενό του, που οι Σαούδ πρακτικά χαρακτηρίζουν ως μη διαπραγματεύσιμο, ισοδυναμεί με τη μετατροπή του Κατάρ σε αποικία της δυναστείας των Σαούδ, με ταυτόχρονη αποδυνάμωση του Ιράν και αιμορραγία της Χεζμπολλά και της Χαμάς. Το Κατάρ, από την πλευρά του, δήλωσε πως δε διαπραγματεύεται έως ότου αρθεί το εμπάργκο.
Νίκη στα όπλα του Άξονα της Αντίστασης – Έξω η Αυτοκρατορία από τη Μέση Ανατολή
Η θέση της ΚΕΔ στο μεσανατολικό είναι με συνέπεια ενάντια στην Αυτοκρατορία, που διεξάγει έναν άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο που αποτελεί τη συνέχιση μιας πολιτικής λεηλασίας και υπαγωγής κάτω από την νεοαποικιοκρατική μπότα. Υποστηρίζουμε την ήττα και την εκδίωξή της από τη Μέση Ανατολή και την ανατροπή των καθεστώτων-τοποτηρητών της. Το μοναδικό υπαρκτό υποκείμενο που μπορεί να υλοποιήσει το στόχο αυτόν είναι ο Άξονας της Αντίστασης, που πλέον έχει την υποστήριξη της Ρωσίας, μιας περιφερειακής καπιταλιστικής χώρας. Ο πόλεμος που διεξάγει ο Άξονας της Αντίστασης είναι ένας δίκαιος αντιιμπεριαλιστικός πόλεμος. Η ήττα αυτού του στρατοπέδου – από τις δυνάμεις της διεθνούς αντεπανάστασης και όχι από εμάς – θα θέσει τις βάσεις για την επαναβεβαίωση της Pax Americana στην περιοχή και τον πλανήτη για τα επόμενα πολλά χρόνια, βάζοντας ταφόπλακα σε οποιαδήποτε προοδευτική εξέλιξη. Ευχόμαστε και υποστηρίζουμε τη στρατιωτική του νίκη σε όλα τα μέτωπα του πολέμου χωρίς να δίνουμε πολιτική στήριξη στις πολιτικές δυνάμεις που τον απαρτίζουν. Την ίδια στιγμή, αντιτασσόμαστε σε κάθε ιμπεριαλιστική βλέψη της Ρωσίας στην περιοχή· αναγνωρίζουμε όμως πως χωρίς τη βοήθεια της Ρωσίας κατά πάσα πιθανότητα δε θα υπήρχε σήμερα Συρία.
‘Ο πλανήτης μας μετατρέπεται σε ένα βρωμερό και απαίσιο ιμπεριαλιστικό στρατώνα’, όπως έγραφε παλιότερα και ο Γέρος [Ντόιτσερ, Εξόριστος Προφήτης, σελ. 350]. Σε πείσμα της πραγματικότητας αυτής, θα κλείσουμε με μια αισιόδοξη νότα. Σε συνέντευξη που έδωσε σε σαουδαραβική εφημερίδα στις 20 Ιούνη, ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Συρία Ρόμπερτ Φορντ είπε μεταξύ άλλων τα παρακάτω, γεμάτος πίκρα και ανήμπορη οργή:
‘Ο αλ-Άσσαντ νίκησε. Είναι ο νικητής ή έτσι νομίζει. Ίσως σε δέκα χρόνια να πάρει όλη την επικράτεια. Το καθεστώς δε θα λογοδοτήσει για τα χημικά όπλα, τους σκοτωμούς, τα βασανιστήρια, τα εκρηκτικά βαρέλια, τους πρόσφυγες και τους εκτοπισμένους. Δε θα λογοδοτήσει. Ο αλ-Άσσαντ μπορεί να επισκέπτεται το Παρίσι ή το Λονδίνο, αλλά κανείς δε θα επισκεφθεί τη Δαμασκό για να πάρει τους αξιωματούχους του καθεστώτος στη Χάγη για να δικαστούν. Κανένας. Το καθεστώς ενδέχεται να χρειαστεί κάποιο χρόνο για να αποκαταστήσει τη Νταράα. Αργά ή αργότερα, θα πάει στο Ιντλίμπ. Οι Ρώσοι θα βοηθήσουν.’
Ένα καθήκον των συνειδητών προλετάριων της Δύσης είναι να εντείνουμε την πίκρα του κυρίου πρέσβη. Μια καλή κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή είναι η συγκέντρωση που διοργανώνει η Επιτροπή Αλληλεγγύης στη Συρία την Πέμπτη 29 Ιούνη, με αιτήματα το σταμάτημα της χρήσης της βάσης της Σούδας σαν αφετηρία των δολοφονικών αεροπορικών επιθέσεων, τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία, την εκδίωξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ από τη Μέση Ανατολή και την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Συρίας-Ελλάδας με το άνοιγμα της συριακής πρεσβείας στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου