Ο Τραμπ, η κλιματική αλλαγή, τα πετρέλαια στην Ελλάδα και η ριζοσπαστική Αριστερά

Γιάννης Νικολόπουλος
Ο αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ θα αποσύρει τις ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα.
Ένας λει­ψός συμ­βι­βα­σμός βα­σι­κά με­τα­ξύ των με­γα­λύ­τε­ρων βιο­μη­χα­νι­κών κρα­τών που απο­τε­λούν ταυ­τό­χρο­να και τους με­γα­λύ­τε­ρους ρυ­πα­ντές του κοι­νού, πλα­νη­τι­κού μας σπι­τιού λαμ­βά­νει άδοξο όσο και προ­βλέ­ψι­μο τέλος.
Οι ΗΠΑ ου­δέ­πο­τε υπήρ­ξαν ο πιο πρό­θυ­μος συ­νο­μι­λη­τής στο τρα­πέ­ζι των επα­να­λαμ­βα­νό­με­νων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για την από­πει­ρα ανά­σχε­σης της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής (αν βέ­βαια αυτή είναι εφι­κτή, ακόμη και με τα ημί­με­τρα των αλ­λε­πάλ­λη­λων συμ­φω­νιών από το Κιότο έως τη γαλ­λι­κή πρω­τεύ­ου­σα). Οι αμε­ρι­κα­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις είναι απο­λύ­τως δέ­σμιες των με­γά­λων πε­τρε­λαϊ­κών κο­λοσ­σών και της εξο­ρυ­κτι­κής βιο­μη­χα­νί­ας και οποια­δή­πο­τε στρο­φή σε άλλες πηγές ενέρ­γειας ξορ­κί­ζε­ται και απορ­ρί­πτε­ται σαν ένα ιδιό­τυ­πο casus belli στον αμε­ρι­κα­νι­κό τρόπο ζωής και κα­τα­νά­λω­σης - εν­νο­ώ­ντας τον αμε­ρι­κα­νι­κό τρόπο ζωής, κα­τα­νά­λω­σης και κερ­δο­φο­ρί­ας των με­τό­χων και διοι­κη­τι­κών στε­λε­χών πχ της ExxonMobil.


Το να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γή­σει κα­νείς για την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή και για τις συ­νέ­πειές της, νο­μί­ζω ότι πε­ριτ­τεύ­ει - τα ση­μά­δια ότι ο πλα­νή­της βρί­σκε­ται στο παρά πέντε αν όχι το και ένα μιας με­γά­λης και στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εντε­λώς απρό­βλε­πτης κλι­μα­τι­κής κα­μπής είναι ορατά. Απλά, όπως θα το έθετε ένας λαϊ­κός σοφός, είναι αδύ­να­το να πεί­σεις κά­ποιον για την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή και τις κα­τα­στρο­φι­κές της συ­νέ­πειες, όταν το πορ­το­φό­λι του εξαρ­τά­ται ακρι­βώς από τη φα­να­τι­κή άρ­νη­σή της.

Πάρτε για πα­ρά­δειγ­μα τον Τραμπ ή τον υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών του, Ρεξ Τί­λερ­σον. Φα­ντα­στεί­τε τους σε μια αί­θου­σα όπου επι­χει­ρη­μα­το­λο­γούν για ώρες ρι­ζο­σπά­στες οι­κο­λό­γοι, κά­τοι­κοι νη­σιών της Πο­λυ­νη­σί­ας, λι­μο­κτο­νού­ντες γε­ωρ­γοί της Αι­θιο­πί­ας, Εσκι­μώ­οι της Αλά­σκας ή άστε­γοι της Αϊτής, όλοι τους είτε επι­στή­μο­νες είτε θύ­μα­τα είτε εμπει­ρι­κοί πα­ρα­τη­ρη­τές των πρώ­των ση­μα­διών των κα­τα­στρο­φι­κών αλ­λα­γών στο κλίμα. Υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση να τους πεί­σουν, όταν το πορ­το­φό­λι, το τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον, η πο­λι­τι­κή απο­στο­λή και των δύο είναι ακρι­βώς όχι απλώς το να μην κα­τα­λά­βουν τις συ­νέ­πειες του εξο­ρυ­κτι­σμού, της καύ­σης άν­θρα­κα και της πε­τρε­λαϊ­κής, ενερ­γεια­κής κυ­ριαρ­χί­ας, αλλά να τις με­τα­φρά­σουν σε χρήμα, κέρδη και με­ρί­σμα­τα;



Όταν για πα­ρά­δειγ­μα, ο Τί­λερ­σον ακού­ει για τη γοργή τήξη των πάγων στην Αρ­κτι­κή, «με­τα­φρά­ζει» την εξέ­λι­ξη αυτή, σε μέ­γι­στη ευ­και­ρία συ­νερ­γα­σί­ας με τη Ρωσία, προ­κει­μέ­νου να προ­χω­ρή­σει η συ­νεκ­με­τάλ­λευ­ση των κοι­τα­σμά­των πε­τρε­λαί­ου και αε­ρί­ου στον πυθ­μέ­να του Βό­ρειου Πόλου. Για τον Τί­λερ­σον (και τον κάθε Τί­λερ­σον), η κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή και κρίση είναι (πά­ντο­τε...) και μια ευ­και­ρία για πε­ρισ­σό­τε­ρα κέρδη. Αν κα­τα­πο­ντι­στούν και με­ρι­κές δε­κά­δες κα­τοι­κή­σι­μα νη­σά­κια πχ στον Ει­ρη­νι­κό από την άνοδο της στάθ­μης των θα­λασ­σών ή εξα­φα­νι­στούν πα­ρα­θα­λάσ­σιοι οι­κι­σμοί και δια­βρω­θούν ακτές και πα­ρα­λί­ες σε μια γε­νι­κευ­μέ­νη «Ατλα­ντί­δα» του 21ου αιώνα, με ανυ­πο­λό­γι­στες ζη­μιές και εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες κλι­μα­τι­κούς πρό­σφυ­γες, θα είναι απλώς οι επό­με­νες πε­ρι­πτώ­σεις των «θε­μι­τών» πα­ρά­πλευ­ρων απω­λειών του ακή­ρυ­χτου πο­λέ­μου για την εξο­ρυ­κτι­κή επι­κυ­ριαρ­χία.



Ενός πο­λέ­μου με κα­τε­ξο­χήν τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά : Οι πε­τρε­λαϊ­κές εται­ρεί­ες τον διε­ξά­γουν σε βάρος αυ­το­χθό­νων, ιθα­γε­νών, κα­τα­να­λω­τών και ερ­γα­ζο­μέ­νων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από την ώρα που ξε­κι­νούν οι «αθώες» ερευ­νη­τι­κές προ­ερ­γα­σί­ες έως την ώρα που συ­ντε­λεί­ται, με μα­θη­μα­τι­κή ακρί­βεια, η πρώτη έκρη­ξη σε πλατ­φόρ­μα άντλη­σης ή το πρώτο ατύ­χη­μα σε δε­ξα­με­νό­πλοιο. Από την ώρα που πό­λεις και χωριά ξη­λώ­νο­νται προ­κει­μέ­νου να στη­θούν τα τρυ­πά­νια έως την ώρα που στρα­το­λο­γού­νται ερ­γά­τες σε εγκα­τα­στά­σεις με πλημ­με­λή μέτρα ασφα­λεί­ας και άμε­σους κιν­δύ­νους ζωής ή ακρω­τη­ρια­σμού. Η σκιά των απα­ντα­χού Ντά­νιελ Πλέιν­βιου πέ­φτει βαριά πάνω στις κοι­νω­νί­ες και τις πε­ριο­χές, στις οποί­ες ανα­κα­λύ­φθη­κε πε­τρέ­λαιο.

Όπως και στην Ελ­λά­δα πλέον. Και εδώ θα πρέ­πει να εί­μα­στε πολύ κα­θα­ροί και αγω­νι­στι­κοί. Αν και αντι­λαμ­βά­νο­μαι ότι ο πει­ρα­σμός είναι με­γά­λος σε ορι­σμέ­νους της Αρι­στε­ράς (γε­νι­κά), προ­κει­μέ­νου να υπο­σχε­θούν μια κά­ποια, μελ­λο­ντι­κή «κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση» ή και εθνι­κο­ποί­η­ση των κοι­τα­σμά­των πε­τρε­λαί­ου, η κλι­μα­το­λο­γι­κή κα­τά­στα­ση των πραγ­μά­των υπα­γο­ρεύ­ει εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή προ­σέγ­γι­ση. Τα πε­τρέ­λαια πρέ­πει να μεί­νουν εκεί που είναι και ο εξο­ρυ­κτι­κός πα­ρο­ξυ­σμός να στα­μα­τή­σει χθες. Με άλλα λόγια, δεν πρέ­πει και δεν χρειά­ζε­ται να αντλη­θούν πε­τρέ­λαια από το ελ­λη­νι­κό, θα­λάσ­σιο ή χερ­σαίο χώρο - είναι κα­ταρ­χάς κλι­μα­το­λο­γι­κό έγκλη­μα με ηθι­κούς και φυ­σι­κούς αυ­τουρ­γούς σε βάρος των τω­ρι­νών και των επό­με­νων γε­νιών.

Την ώρα επο­μέ­νως που το κο­πά­δι από τους πε­τρε­λαϊ­κούς καρ­χα­ρί­ες έχει ζώσει το ενερ­γεια­κό τόξο από την Κέρ­κυ­ρα έως την Κρήτη (και όπως θα τό­νι­ζε και ο Αντώ­νης Ντα­βα­νέ­λος, το τόξο αυτό κου­μπώ­νει ου­σιω­δώς πρώ­τον, με το στρα­τιω­τι­κο-πο­λι­τι­κό άξονα που συ­να­παρ­τί­ζε­ται πια από την Ελ­λά­δα, την Αί­γυ­πτο, την Κύπρο και το Ισ­ρα­ήλ και δεύ­τε­ρον, με τα υπό­λοι­πα κοι­τά­σμα­τα κυ­ρί­ως αε­ρί­ου στη Νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο), στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά πέ­φτει το βάρος να πο­λε­μή­σει την εξό­ρυ­ξη πε­τρε­λαί­ων στον ελ­λα­δι­κό χώρο, εξη­γώ­ντας τις άμε­σες, βρα­χυ­πρό­θε­σμες και μα­κρο­πρό­θε­σμες συ­νέ­πειες στο πε­ρι­βάλ­λον, τη ζωή,την ερ­γα­σία και την ύπαρ­ξη άλλων δρα­στη­ριο­τή­των (πχ αλιεία, γε­ωρ­γία, του­ρι­σμός) και το κλίμα. Γιατί όντως και από μια άλλη σκο­πιά, μα­κράς, στυ­γνής και αδυ­σώ­πη­της εκ­με­τάλ­λευ­σης των λαϊ­κών και ερ­γα­τι­κών μαζών από την αστι­κή τάξη των πε­τρε­λαϊ­κών κοι­τα­σμά­των και της προ­σή­λω­σης στην αμε­ρι­κα­νι­κή ηγε­μο­νία, η Ελ­λά­δα δεν πρέ­πει να εξε­λι­χθεί στη Βε­νε­ζου­έ­λα της Ευ­ρώ­πης...

Rproject