(Γράμμα Αναγνώστου)
Το χρονογράφημα του κ. Κ. Βάρναλη
– «Σημασία δεν έχει κείνο που θα πουν οι άλλοι, σημασία έχει κείνο που θα κάνω εγώ»!
Αυτά έλεγε στο βουνό ο Αρχηγός του ξεσηκωμένου Έθνους.Σημασία λοιπόν δεν έχει αν το καθεστώς (όχι βέβαια η Ελλάδα) αρνήθηκε να τιμήσει τον πιο τιμημένο στρατιώτη της πατρίδας. Σημασία έχει που τονε τίμησε η Ελλάδα: ο Λαός.
Είδα το Λαό της Αθήνας (άντρες και γυναίκες, νιούς και γέρους, φτωχολογιά χαροκαμένη) νάρχεται πρωί πρωί από τις συνοικίες και τα προάστια, να σκύβει και να προσκυνά (πολλοί με λουλούδια κι όλοι με δάκρυα) τον σκοτωμένον Αρχηγό, να του φιλάνε σαν ερό κειμήλιο το στρατιωτικό του πηλήιο κι είπα:
– Πόσο μεγάλο κι αγεφύρωτο χάσμα χωρίζει το ξενόφδουλο καθεστώς απ’ τον αδούλωτο Λαό!
Αν το καθεστώς αρνήθηκε να τιμήσει τυπικά έναν Αγωνιστή της Ελευθερίας και της Δημοκρατιας, το έθνος ολάκερο τόνε τίμησε πραγματικά.
Και σκέφθηκα: Μπορεί ένα καθεστώς ξενοκρατίας να σκοτώνει με δίκες και χωρίς δίκες τους πατριώτες, αλλά δεν μπορεί να σκοτώσει τον πατριωτισμό και τη δικαιοσύνη. Μπορεί να φυλακίζει χιλιάδες πατριώτες «ισοβίως», αλλά δεν μπορεί να φυλακίζει την καρδιά τους και την πείρα τους. Μπορεί να θέτει εκτός νόμου τους Έλληνες, αλλ’ όχι και την Ελλάδα.
***
Όποιος νομίζει πως αλλάξανε τα πράγματα μετά την «απελευθέρωση», θα πει πως δεν καταλαβαίνει τις νέες βαρύτερες αλυσίδεες του. Δεν καταλαβαίνει πως η Κατοχή συνεχίζεται με νέους Καταχητές – Εμπόρους του Έθνους. Κι επομένως, όπως στα χρόνια της πρώτης, έτσι και στα τωρινά της νέας κατοχής, συνεχίζεται ο διωγμός των πατριωτών και παραμένει «εκτός νόμου» κάθε αγώνας ελευθερίας.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το καθεστώς της νέας Κατοχής αρνήθηκε να τιμήσει τον εχθρό της παλιάς. Αν το τωρινό καθεστώς τιμούσε το Σαράφη, θα υποτιμούσε τον ευατό του. Μια τέτοια απρονοησία θα είχε την έννοια της αυτοδίκης.
***
Το καθεστώς δεν απέδωσε στρατιωτικές τιμές στο νεκρό Σαράφη, γιατί ο Στρατηγός δεν τα πήρε τα γαλόνια του από τα Γραφεία παρά τάδωκε ο Λαός στα βουνά…
Γιατί δεν τίμησε τον Σαράφη το καθεστώς θα το καταλάβετε καλύτερα αν σκισθείτε ποιους τιμά. Προσεύχεται γονατισμένο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη να μην πεθάνει ο Χίτλερ. Ανακηρύσσει επίτιμο διδάχτορα του πανεπιστημίου μας τον αρχιφασίστα τον Φίλωφ. Και όταν μας επισκέφτεται (για …καλό μας!) κανένας από τους σημερινούς εχθρούς της Πατρίδας, φωταγωγεί την Ακρόπολη, σημαιοστολίζει τους δρόμους και τσαλαπατά κάτου από τα πέταλα των αλόγων την αξιοπρέπεια του – την αξιοπρέπεια του καθεστώτος, όχι της Πατρίδας! Αλλ’ όταν «φεύγει» για πάντα από τη μέση ένας αγωνιστής της πατρίδας, τότε το καθεστώς χαίρεται. Γιατί νομίζει, πως οι εθνικοί αγώνες είναι αγώνες ατόμων και όχι λαϊκών μαζών και ιστορικ΄ςη ανάγκης. Κι ας ξαναπούμετα όσα είπε ο Αρχηγός στα βουνά, τότε στο συναγωνιστή του τον Πυρομάγλου!
«Σαν αρχηγός του ΕΛΑΣ θέλω να ενώσω τους Έλληνες, όχι να τους χωρίσω».
Αυγή 4/6/1957
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου