O Hussein Haniyeah, ηλικίας 22 ετών, Παλαιστίνιος πρόσφυγας από την Hama της Συρίας, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 16/06/17 έως ότου ικανοποιηθούν τα αιτήματά του. Ζει σε έναν ξενώνα που διευθύνεται από γνωστή ΜΚΟ, κάτω από άθλιες συνθήκεςδιαβίωσης.
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε εξηγεί τους λόγους αλλά και αποκαλύπτει σημαντικές παραμέτρους του προσφυγικού δράματος. Τόσο τη στάση των ΜΚΟ όσο και της κυβέρνησης και της Ε.Ε.
Πρώτα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω στην ISKRA για τη ζωή μου και τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζω ως πρόσφυγας από τη Συρία, εδώ στην Ελλάδα.
Επιτρέψτε μου πρώτα να σας πω για τον παλαιστινιακό λαό, τον λαό μου …
Η ιστορία μας ξεκινάει με το 1948, όταν ο πατέρας του πατέρα μου έφυγε από την Jaffa της Παλαιστίνης, στη Χάμα της Συρίας.
Όταν ο παππούς μου μετανάστευσε στη Συρία, ήταν 12 ετών. Ο λαός μου άφησε σπίτια, εδάφη και, όπως μου είπε ο παππούς μου, άφησαν το γεύμα όπως ήταν, πιστεύοντας ότι θα επιστρέψουν μέσα σε δύο ημέρες στο σπίτι τους. Χρόνια πέρασαν και ο παππούς μου παντρεύτηκε το 1952. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Χάμα της Συρίας και ακόμα ο παππούς μου σκέφτεται την επιστροφή στη γη του, μέχρι τώρα.
Όταν άρχισε ο πόλεμος το 2013, αφού ζήσαμε από το ένα καταφύγιο στο άλλο, οι περισσότεροι από τους συγγενείς μου έφυγαν από τη Συρία στην Τουρκία, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τις βόμβες. Έπρεπε να αποφασίσω να φύγω για να ζήσω με ασφάλεια, σε καθεστώς ειρήνης…
Άφησα όλους τους ανθρώπους που αγαπούσα πραγματικά και την οικογένειά μου ….
Η μητέρα μου φώναζε όταν της είπα την απόφασή μου .Της είπα: « Μην ανησυχείς μάνα, θα συναντηθούμε το συντομότερο δυνατό, εμπιστευτείτε με». Η μητέρα μου απάντησε: «Από όταν ο παππούς σου έφυγε από τη Jaffa, έχει ένα Όνειρο , μέχρι τώρα. Να επιστρέψουμε στην Παλαιστίνη. Και τώρα το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειάς του είναι νεκρό. Τώρα, επαναλαμβάνεις τα λόγια του παππού σας». Είπα: «Υπάρχει σήμερα περισσότερη ανθρωπιά από το παρελθόν . Θα πάω στην Ευρώπη, θα βρώ σπίτι και θα σας καλέσω να έρθετε . Θα συναντηθούμε και πάλι και θα είμαστε μία οικογένεια» !
Και τώρα, μετά από 4 χρόνια, ο πατέρας μου σκοτώθηκε πριν 3 μήνες και δεν ξέρω ποιος θα είναι ο επόμενος !!
Υποσχέθηκα στη μητέρα μου ότι θα είμαστε μαζί σύντομα, αλλά τώρα, αναρωτιέμαι αν θα την δώ ξανά .
Φυσικά, θα ήθελα να επιστρέψω στη Συρία για να δω τη μητέρα μου και την υπόλοιπη οικογένειά μου, αλλά δεν ξέρω πότε θα αγγίξω το όνειρό μου .Πραγματικά δεν ξέρω πότε, και αν, θα επιστρέψω στην Παλαιστίνη ή στη Συρία. ..
Τώρα, η μητέρα μου είναι η χώρα μου . Το όνειρό μου είναι να την ξαναδώ .
Είναι αρκετό άσχημο αυτό που συμβαίνει, με τους πρόσφυγες, στην Τουρκία ή την Ελλάδα. Οι συνθήκες δεν είναι ανθρώπινες και δεν θα είναι ποτέ! Στο σημείο αυτό θέλω να σας πω ευχαριστώ και σε όλους τους Έλληνες για τον αγώνα τους, τη βοήθεια και την υποστήριξή τους σε όλους τους πρόσφυγες ..
Θα ήθελα να σας πω την ιστορία μου, για μένα και τα δύο παιδιά που ήταν μόνα τους και τα πήρα μαζί μου, από τη Συρία στην Τουρκία και έπειτα στην Ελλάδα. Πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου από την Hama στην Edleb και στη συνέχεια στο Aleppo, άκουσα την ιστορία για δύο παιδιά που είχαν μείνει μόνα τους και ήθελαν να συναντηθούν με τη μητέρα τους στη Δανία και θα έπρεπε να ακολουθήσουν την διαδρομή που θα πήγαινα κι εγώ.
Έτσι, χωρίς καμία δισταγμό, δέχτηκα, με τη όλη τη καρδιά μου να πάρω μαζί μου τον Mohamed, 11 χρονών και τον Majed ,15 χρονών.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι και ενώ περπατούσαμε από το Idlib στο Χαλέπι, συναντήσαμε μια ηλικιωμένη γυναίκα 65 ετών, το όνομα της ήταν Nadra El Qodsy. Ήταν μόνη, δεν υπήρχε κανείς που να την βοηθήσει σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Πρότεινα σε αυτήν να θα έρθει μαζί μας, για να την βοηθήσω. Δέχτηκε και στη συνέχεια ολοκληρώσαμε το ταξίδι μαζί, μέχρι την Τουρκία. Αφού μπήκαμε στην Τουρκία, περάσαμε εκεί, σχεδόν ένα χρόνο.
Δούλευα εκεί για 350 $ το μήνα. Θα έπρεπε να πληρώνουν περισσότερα από αυτό το ποσό, αλλά η εταιρεία που δούλευα δεν το έκανε, επειδή εργαζόμουν παράνομα, οπότε έπρεπε να αποδεχθώ το μισθό που πληρώνουν για να βοηθήσω τους ανθρώπους που ήταν μαζί μου (δύο παιδιά και μια γυναίκα). Στη συνέχεια, μετά από 7 προσπάθειες, μπήκαμε στην Ελλάδα με σκάφος και καταφέραμε να φτάσουμε στη Χίο.
Στις 16 Απριλίου 2016 μπήκαμε στην Ελλάδα. Μείναμε στη Χίο για 4 μήνες και έδωσαν σε μένα, στα παιδιά και στην Nadra El Qodsy την άδεια να πάμε στην Αθήνα, επειδή ήμουν πολύ άρρωστος .
Στη συνέχεια έδωσα μια συνέντευξη και με έβαλαν σε πρόγραμμα μετεγκατάστασης, όπως και για την Nadra.
Όσον αφορά τα παιδιά, τα έβαλαν σε πρόγραμμα, σαν αποτέλεσμα της συμφωνίας του Δουβλίνου για να μεταβούν στη μητέρα τους στη Δανία (οικογενειακή επανένωση).
Η συνέντευξη μου με της Nadra ήταν την ίδια μέρα, στις 14 Ιουλίου 2016 και επέλεξα τις χώρες όπου διαμένουν οι συγγενείς μου (Γερμανία, Ολλανδία, Νορβηγία και Ελβετία) .
Μετά από 4 μήνες, η Nadra ταξίδεψε στη Γερμανία, ενώ εγώ και τα παιδιά μείναμε, εδώ, μαζί.
Έπειτα έλαβα μια κλήση από τις Υπηρεσίες Ασύλου από την ΙΟΜ, στην Αθήνα, για να πάω εκεί και να αποφασίσουν για μένα…
Πήγα την επόμενη μέρα και έχω ήδη συμπληρώσει 6 μήνες περιμένοντας.
Έχω ξεκινήσει την απεργία πείνας μου για να ακουστεί η ιστορία μου. Μπορεί να έχουν λίγη ανθρωπιά και να ξαναδούν το προφίλ μου. Όταν ακούω για κάποιους από τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ και πήγαν για να ενωθούν με τις οικογένειές τους και τους συγγενείς τους, υπάρχει μόνο ένα ερώτημα στο μυαλό μου: Γιατί πρέπει να μείνω εδώ, σε ένα δωμάτιο όπως σε μια φυλακή, όπου κανείς δεν μπορεί να με επισκεφτεί. Όπου απαγορεύεται ακόμη και να συναντήσω έναν φίλο στο χώρο μου.
Πρόκειται για μια απεργία πείνας για το δικαίωμά μου να ζήσω και για τα δικαιώματα που εγγυώνται οι τέσσερις συμβάσεις της Γενεύης. Θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου Έχω κι εγώ ένα όνειρο . Κι εγώ έχω αυτό το δικαίωμα … όπως είπε ο Martin Luther: «I Have a Dream»
Η κατάσταση στα νησιά είναι πολύ άσχημη, επειδή στα στρατόπεδα δεν υπάρχει χώρος για έναν τόσο μεγάλο αριθμό προσφύγων . Και το ερώτημα είναι: τι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να περιμένουν;!
Κατά την άποψή μου, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να βρει λύση για αυτούς τους ανθρώπους . Δεν είναι ανθρώπινο να αφήσει το πρόβλημα χωρίς πρακτικές λύσεις λόγω της καθυστέρησης της διαδικασίας επανεγκατάστασης και μετεγκατάστασης και των λαθών που γίνονται , επιβαρύνοντας στο μεγαλύτερο μέρος τους Πρόσφυγες.
Και η ευρωπαϊκή κοινότητα θα έπρεπε να είναι αποφασισμένη να σταματήσει αυτές τις ανήθικες καταστάσεις με τους πρόσφυγες. Δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί.
Καλώ τις ελληνικές αρχές να ελέγξουν πάλι το προφίλ μου και να δουν αν έχω το δικαίωμα να είμαι με τους συγγενείς μου. Για να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου και να έχω το δικαίωμα να ζήσω με αξιοπρέπεια.
Από τότε που ήμουν μικρό παιδί, ήθελα να γίνω καθηγητής διεθνούς δικαίου, αλλά φαίνεται ότι είμαι πλέον τόσο μακριά από αυτό το στόχο…
Το μήνυμά μου προς τον ελληνικό λαό είναι : Ως πρόσφυγες, σας ευχαριστούμε από το βάθος των καρδιών μας για την υπομονή σας . Γνωρίζουμε ότι είμαστε τόσο πολλοί για τη χώρα σας και ότι δεν υπάρχει τουρισμός όπως και πριν. Αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που εμείς επιλέξαμε. Αλλού ανήκει η ευθύνη.
Σας ευχαριστώ πολύ, που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω. Και παρακαλώ …. Μη ξεχάσετε ότι έχω κι εγώ δικαίωμα στο όνειρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου