Ο Α. Σαμαράς, καλλιεργώντας επί μήνες αυτήν την αισιόδοξη σεναριολογία, λογάριαζε χωρίς τον… ξενοδόχο.
ΑΓΟΡΕΣ: ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ!
Διότι η έξοδος από το μνημόνιο και την τρόικα πέρναγε μέσα από τη δυνατότητα της χώρας να βγεί και να δανεισθεί στις αγορές. Χωρίς τον δανεισμό των αγορών έξοδος την Ελλάδας από το μνημόνιο δεν μπορούσε με κυβέρνησηΣαμαρά να υπάρξει. Οι αγορές, όμως, έδειξαν ποιο είναι το «αφεντικό» στην πορεία της Ελλάδας (αλλά και της ΕΕ και του πλανήτη) όσο η τελευταία παραμένει δέσμια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και τωνευρωενωσιακών δογμάτων.
Οι αγορές, δηλαδή το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και πρώτα απ΄όλα η πιο επιθετική αιχμή του, οιεπενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά funds, τα οποία έχουν κύρια έδρα το περίφημο City του Λονδίνου, έκλεισαν δυνατά την πόρτα στη χώρα μας.
Οι αγορές οδήγησαν σε κατάρρευση το Χρηματιστήριο Αθηνών, πρώτα απ΄όλα τις μετοχές των τραπεζών και κυρίως ανέβασαν σε νέα ύψη τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.
Ο δανεισμός από τις αγορές κατέστη κάτι παραπάνω από απαγορευτικός. Δεν ήταν τόσο η Μέρκελ ή ηΛαγκάρντ που σήκωσαν τα τείχη στη χώρα.
Τα τείχη τα σήκωσαν οι αγορές ( τα πραγματικά αφεντικά), οι μόνες που έχουν τη δύναμη να σηκώνουν τέτοια τείχη απέναντι σε όσους δεν θέλουν να τις εγκαταλείψουν και τις θεωρούν ως αναντικατάστατους πνεύμονες της οικονομίας.
ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ
Οι αγορές έστειλαν άρον-άρον την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου στην ηλεκτροφόρα αγκαλιά τηςτρόικας και στην ουσία στα νύχια της ΕΕ, καλύτερα του Σόιμπλε και του ΔΝΤ.
Από κει και πέρα η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Η τρόικα πρότεινε στην κυβέρνηση (στην ουσία απαίτησε) ένταξη στην «προληπτική γραμμή πίστωσης» και μάλιστα στην πλέον αυστηρή εκδοχήτης, η οποία συνδέεται με σκληρή επιτήρηση και συνοδεύεται με νέο μνημόνιο (όπως και αν ονομασθεί αυτό για να καταστεί ευκολοχώνευτο).
Ταυτόχρονα ΕΕ και ΔΝΤ, με το δεύτερο μάλλον να πλειοδοτεί, προκειμένου να ανοίξουν το δρόμο της νέας συμφωνίας για την «προληπτική γραμμή στήριξης» ζήτησαν να ολοκληρωθεί πλήρως και κατά γράμμα και φυσικά με πλήρη επιτυχία, η αξιολόγηση από την τρόικα.
Η μισή κυβέρνηση υποχρεώθηκε, αφού η τρόικα δεν ερχόταν στη χώρα, να πάει στο Παρίσι για να δώσει θετικές εξετάσεις και γύρισε άπρακτη. Το ναυάγιο του Παρισιού έβαλε στην κυβέρνηση τομαχαίρι στο λαιμό.
ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ
Η κυβέρνηση μετά την επιστροφή της ελληνικής αντιπροσωπείας από το Παρίσι είχε ένα δίλημμα (στην πραγματικότητα ποτέ δεν το εξέτασε σοβαρά): Τη ρήξη και το σπάσιμο με την τρόικα και πιθανότατα με την τροϊκανή χρηματοδότηση της χώρας ή την πλήρη υποταγή στην τρόικα και νέα (μνημονιακή) συμφωνία υπό το μανδύα της «προληπτικής γραμμής», άμεσα ή μέσα στο 2015, με εξευτελιστική παράταση στη δεύτερη περίπτωση (μικρή ή μεγάλη) του υπάρχοντος μνημονίου!
Η κυβέρνηση χωρίς κανένα ενδοιασμό επέλεξε το δεύτερο: την παράδοση (βλέπε ρεπορτάζ εδώ).
Απομένει να δούμε τις αμέσως επόμενες μέρες ή το πολύ βδομάδες ποια θα είναι η ακριβής κατάληξητης νέας περιπέτειας στην οποία οδεύει η χώρα.
Η κυβέρνηση το αμέσως επόμενο διάστημα, μέσα στο Δεκέμβρη, θα υποχρεωθεί να φέρει για ψήφιση στη Βουλή, πολυνομοσχέδιο – σκούπα με επώδυνα μέτρα, ενώ θα συνάψει με την ΕΕ, μάλλον μέσα στο Δεκέμβρη, το πολύ αρχές 2015, Συμφωνία (μνημόνιο) μέτρων και δεσμεύσεων για το 2015, στο πλαίσιο της γραμμής προληπτικής στήριξης, για τα κεφάλαια της οποίας μπορεί να χρησιμοποιηθούν τα 10 δις του ΤΧΣ, όπως αναφέρει και το Spiegel.
Το βέβαιον είναι ότι το επόμενο διάστημα και μιλάμε ως τις πρώτες βδομάδες του Γενάρη του 2015, η χώρα οδηγείται σε ραγδαίες εξελίξεις.
Η κυβέρνηση για να καταλήξει, τόσο για το πολυν/διο όσο και για τη Συμφωνία με ΕΕ και ΔΝΤ, πρέπει να ξεπεράσει τις ενδοκυβερνητικές τριβές ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και στο εσωτερικό τους, πράγμα που δεν είναι απολύτως σίγουρο ότι θα το καταφέρει.
Ερώτημα είναι αν μετά το πολυν/διο και η Συμφωνία με την ΕΕ, στην οποία θα μετέχει, παρά τις υποτιθέμενες αντίθετες επιδιώξεις της κυβέρνησης, πλήρως και το ΔΝΤ, θα μπορέσουν να ψηφισθούν στη Βουλή.
Βεβαίως είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να «επιτραπεί» στην κυβέρνηση από τους πιστωτές, αν και είναι αρκετά παρακινδυνευμένο, να πάει με τη Συμφωνία στο χέρι σε εκλογές, που θα γίνουν πριν ακόμα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ή μετά την ανεπιτυχή έκβαση της τελευταίας. Και αυτό για να βάλει το κινδυνολογικό ερώτημα: Συμφωνία για το ευρώ, την ΕΕ και την (ψευδο) σταθερότητα ή το υποτιθέμενο «χάος» του ΣΥΡΙΖΑ;
Σε κάθε περίπτωση πάντως η χώρα βρίσκεται σε οριακό σημείο, οι εξελίξεις θα είναι ταχείες καισημαντικότατες και σίγουρα ιστορικές.
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η ευθύνη της Αριστεράς απέναντι στις εξελίξεις των επόμενων βδομάδων και μηνών είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη και ιστορική.
Τα συμπεράσματα της νέας τραγωδίας που βιώνει ο τόπος τις τελευταίες βδομάδες και των ζοφερώνπροοπτικών που τον αναμένουν με κυβέρνηση Σαμαρά, είναι πράγματι πολλά.
Η αδιαλλαξία της ΕΕ, πρώτα απ΄όλα της Γερμανίας, και του ΔΝΤ απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά, ίσως να βλέπει μακρύτερα και να έχει πραγματικό στόχο την επόμεν, μετά τις εκλογές, κυβέρνηση, που πιθανότατα να είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Είναι πιθανότατο ΕΕ και ΔΝΤ να θέλουν να έχουν ως στενό δεσμευτικό κορσέ στο λαιμό της Αριστεράς μια νέα (μνημονιακή) συμφωνία και μια νέα αυστηρότατη επιτήρηση για την εφαρμογή της.
Η άρνηση της Αριστεράς να εφαρμόσει μια τέτοια συμφωνία και η ακύρωσή της, μαζί με την ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, θα προκαλέσει αντιπαραθέσεις και συγκρουσιακές καταστάσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Μια τέτοια ρηκτική εξέλιξη μπορεί να εκτοξεύσει τα επιτόκια στις αγορές, δίνοντας το σήμα και την κατεύθυνση αλλά και πρόσθετες, ίσως, προσχηματικές δικαιολογίες, για την εκτόξευση απειλών σε πρώτη φάση, περί αναστολής και διακοπής της χρηματοδότησης από ΕΕ και ΔΝΤ από την «πιστωτική γραμμή».
Δεν είναι της ώρας να συνεχίσω σε αυτό το μοτίβο των ενδεχόμενων επιπτώσεων.
Το σίγουρο είναι ότι η Αριστερά οφείλει να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες τέτοιες καταστάσεις συμπτύσσοντας ένα ενιαίο μεγάλο αριστερό προοδευτικό δημοκρατικό μέτωπο, ενθαρρύνοντας μεγάλους λαϊκούς κοινωνικούς αγώνες και προωθώντας άμεσα μέτρα ανακούφισης και στήριξης των πιο αδύνατων λαϊκών στρωμάτων.
ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ
Η Αριστερά σε καμμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να αναδιπλωθεί, να υποχωρήσει και να υποκύψει στους όποιους εκβιασμούς, τις ενδεχόμενες πιέσεις, την κινδυνολογία, τα πλαστά διλήμματα, τις, τυχόν, απειλές μέτρων σε βάρος της χώρας και τα τυχόν αντίμετρα.
Αντίθετα, αν και εφ΄όσον κλιμακώνονται οι επιθέσεις σε βάρος της ανεξαρτησίας, των λαϊκών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αποφάσεων της χώρας μας, τόσο η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ριζοσπαστικοποιεί την πολιτική της και την πορεία της, να διευρύνονει στο μέγιστο βαθμό τις εσωτερικές συμμαχίες της, να ενισχύσει στο έπακρο τους αγώνες από τα κάτω αλλά και την επαναδιαμόρφωση των εξωτερικών της προσανατολισμών και των διεθνών ερεισμάτων της.
Μια τέτοια ριζοσπαστικοποίηση πρέπει να συνοδεύεται με μεγάλες πρωτοβουλίες σε χώρες, πολιτικές δυνάμεις, λαούς και κινήματα στον ευρωπαϊκό χώρο, στη λογική μιας νέας Ευρώπης με καινούργιαπροοδευτικά χαρακτηριστικά.
Σε τελευταία ανάλυση η Αριστερά οφείλει να διαθέτει εναλλακτικό σχέδιο για κάθε περίσταση, για κάθε περίπτωση και για κάθε εσωτερικό ή εξωτερικό ενδεχόμενο, προκειμένου να εφαρμόσει μέχρι τέλους, με συνέπεια και σταθερότητα, με τη θέληση και τη στήριξη του ελληνικού λαού, τοριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμά της.
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΜΠΑΣΤΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου