Μισθοί ξεροκόμματα και στη χειρότερη θέση όλων η νέα γενιά είναι τα συμπεράσματα που απορρέουν για τον ιδιωτικό τομέα από την επεξεργασία των στοιχείων των αναλυτικών περιοδικών δηλώσεων που υποβάλλονται στον ΕΦΚΑ, όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ του Θάνου Τσίρου στην εφημερίδα Καθημερινή.
(http://www.kathimerini.gr/920643/article/epikairothta/politikh/alimono-stoys-neoys-mis8wtoys0)
Νέα μείωση προκύπτει στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα για το 2016, κατάσταση που φαίνεται ότι θα επιδεινωθεί. Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, δεν αναμένονται αυξήσεις στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα τα προσεχή χρόνια, ούτε στον τομέα της αυτοαπασχόλησης (όπου η αύξηση των αμοιβών συνεπάγεται την πολλαπλάσια αύξηση των φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων) αλλά και ούτε και στον δημόσιο τομέα. Συνεπώς ανεξαρτήτως αν οι οικονομικοί δείκτες θα δείξουν ανάπτυξη ή όχι, το εργασιακό τοπίο, οι μισθοί κι οι σχέσεις εργασίας δεν πρόκειται να βελτιωθούν, καταλήγει η εφημερίδα.
Φαίνεται από τα παραπάνω ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν έφερε καμία θετική αλλαγή στη ζωή του κόσμου της εργασίας. Η φτωχοποίηση του λαού, η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων μέσω της κυριαρχίας των ελαστικών σχέσεων και της εντεινόμενης συμπίεσης των μισθών συνεχίστηκε όπως ακριβώς ίσχυε επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε βαθμό να αποτελούν πλέον παγιωμένο καθεστώς. Δεν πρόκειται, συνεπώς, για συγκυριακά μέτρα ή κατάσταση εξαίρεσης αλλά για τον πυρήνα του σκληρού νεοφιλελευθερισμού. Η συντριβή των μισθών αποτελεί βασική επιδίωξη του κεφαλαίου για την ανάταση της κερδοφορίας του. Επιδίωξη που ειδικά στην Ελλάδα μέσω του καθεστώτος των μνημονίων και της επιτροπείας, επιβάλλεται με τον πιο βίαιο τρόπο.
Από την ανάλυση των πρόσφατων στοιχείων για την κατανομή των μισθών, με βάση την ηλικία των εργαζομένων, που προέρχονται από την επεξεργασία των αναλυτικών περιοδικών δηλώσεων στο ΙΚΑ και αφορούν τον Ιούνιο του 2016, στη δυσχερέστερη θέση όλων βρίσκεται η νέα γενιά.
Οι εργαζόμενοι ηλικίας 19 ετών και κάτω λαμβάνουν κατά μέσο όρο 264,88 καθαρά (315,34 μεικτά), ενώ η μέση καθαρή αμοιβή στην ηλικιακή ομάδα 20-24 φτάνει στα 381 ευρώ (454 μεικτά). Οι μειώσεις αυτές είναι της τάξεως του 42% σε σχέση με το μισθολόγιο του 2009. Ακολουθούν οι νέοι 25-29 ετών με μείωση αποδοχών σε ποσοστό 36,49% συγκριτικά με το 2009 και καθαρό μισθό σήμερα κατά μέσο όρο 509 (606 μεικτά). Οι εργαζόμενοι της ηλικίας των 30-34 ετών λαμβάνουν κατά μέσο όρο 660 ευρώ καθαρά (758,82 μεικτά) και οι εργαζόμενοι 35-39 ετών αντίστοιχα 796 ευρώ (968 μεικτά). Οι σαραντάρηδες από τα 1.422-1.530 ευρώ του 2009 έφτασαν σήμερα στα 1.059 έως 1.153 ευρώ.
Η σύγχρονη εργασιακή βαρβαρότητα παίρνει σάρκα και οστά στη ζωή των νέων εργαζομένων καθώς σ’ αυτούς η ανεργία αγγίζει τα μεγαλύτερα ποσοστά, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας είναι πλειοψηφικές και οι απολαβές των ατόμων κάτω των 30 δε φτάνουν στις σημερινές συνθήκες ούτε για τα προς το ζην, μη επιτρέποντας τους καμία ανεξαρτησία. Ο μισθός-χαρτζιλίκι, η έλλειψη οποιασδήποτε σταθερότητας, η απουσία θετικής εργασιακής προοπτικής διαμορφώνουν μία νέα βάρδια εργαζομένων που κυριολεκτικά, στο τοπίο της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης, δεν έχει «τίποτα να χάσει, παρά μόνο τις αλυσίδες της».
Το ζήτημα της σταθερής εργασίας, της κατάργησης των ελαστικών μορφών εργασίας και η ανατροπή των σχέσεων μισθών-κερδών προς όφελος των εργαζομένων αφορούν στον πυρήνα της ταξικής πάλης. Συνεπώς, αποτελούν τον κορμό γύρω από τον οποίο μπορεί να οικοδομηθεί το αναγκαίο εργατικό μέτωπο.
Η νέα γενιά, πιο μορφωμένη και τεχνικά καταρτισμένη από ποτέ, γίνεται γρανάζι μίας ταχέως εξελισσόμενης παραγωγικής διαδικασίας, σε μία εποχή που ο καπιταλισμός κατασπαράζει με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο τις δυνατότητες της εργασίας. Συνεπώς οι νέοι εργαζόμενοι είτε θα αποτελέσουν την καρδιά του σύγχρονου εργατικού μετώπου ανατροπής, είτε αυτό δε θα κατορθώσει να νικήσει.
Η δυναμική, αυτή, για να πάψει ν’ αποτελεί απλή επίκληση και να μπορέσει να μετουσιωθεί σε υλική δύναμή ανατροπής, χρειάζεται να υπερκεραστούν μία σειρά αντιφάσεις που αφορούν στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το περιεχόμενο και την οργάνωσή του. Όπως επίσης και αντικειμενικές δυσκολίες που σχετίζονται με τις συνθήκες εργασίας των νέων εργαζομένων, με αποτέλεσμα να βρίσκονται εκτός μαζικών φορέων και κατά βάση να είναι ασυνδικάλιστοι: η ανακύκλωση της εργασίας, η απειλή της ανεργίας, η πολυδιάσπαση που επιβάλλει το κεφάλαιο, ο φόβος απέναντι στην εργοδοτική παντοδυναμία, η έλλειψη αγωνιστικών εμπειριών στους χώρους εργασίας.
Γι’ αυτό κι η νέα βάρδια εργαζομένων χρειάζεται ένα πρόγραμμα εργατικής πολιτικής που θα αποτελεί την αλφάβητο για την ίδια και για την καθημερινή της πάλη. Μία εργατική πολιτική που θα επικοινωνεί με τις αυθόρμητες διαθέσεις για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, των μισθών, της σταθερής εργασίας, του ελεύθερου συνδικαλισμού και ταυτόχρονα θα ανεβάζει τις συνειδήσεις, την οργάνωση και τον αγώνα επίπεδο. Θα υπερβαίνει τη στρεβλή αντίληψη που έχει κληρονομηθεί στους νέους για την οργανωμένη πάλη και θα συγκρούεται με τον αστικοποιημένο-εργοδοτικό συνδικαλισμό, επανοηματωδοτώντας μέσα από την ίδια την πρακτική των εργαζομένων, μέσα από νίκες και βήματα προς τα εμπρός, τη συλλογικότητα, την οργανωμένη πάλη, την ταξική ενότητα. Θα αγκαλιάζει τον πρωτότυπο τρόπο με τον οποίο εκφράζονται και θα εκφραστούν οι χειραφετητικές τάσεις της εργατικής τάξης. Θα δίνει, τέλος, προοπτική στον αγώνα και τη ζωή των νέων εργαζομένων, φέρνοντας στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της απελευθέρωσης της εργασίας και των δυνατοτήτων της από τα δεσμά του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου