Η αναμέτρηση με το σύστημα είναι πολιτική και ταξική, όχι δικαστική

Γιάννης Νικολόπουλος

Είναι ένα καλοκαίρι των αλλεπάλληλων ντεζαβού-κάπως έχουμε ξαναζήσει καταστάσεις και έχουμε εκετεθεί ξανά στη πληθωρική, δημόσια παρουσία προσώπων, που στανικά διεκδικούν τα 15 χρόνια αυτοπροβολής τους (ο Γουόρχολ σε...επιμήκυνση).
Οπότε, επει­δή η επα­νά­λη­ψη δεν προ­σθέ­τει απα­ραί­τη­τα κάτι και­νού­ριο ή και­νο­φα­νές σε ό,τι αφορά πχ τον Βα­ρου­φά­κη ή τον Στουρ­νά­ρα υπεν­θυ­μί­ζω το περ­σι­νό κεί­με­νο, όπως αυτό είχε δη­μο­σιευ­τεί πάλι στη φι­λό­ξε­νη γωνία του rproject.gr
Το και­νού­ριο φαι­νό­με­νο είναι η ροπή, ου μη και ο εν­θου­σια­σμός μπρο­στά στη δι­κα­στι­κή «επί­λυ­ση» των δια­φο­ρών (μας) με το μνη­μο­νια­κό, πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Η με­ρι­κή κα­τα­δί­κη του πρώην επι­κε­φα­λής της ΕΛ­ΣΤΑΤ, Αν­δρέα Γε­ωρ­γί­ου για πλημ­μέ­λη­μα πα­ρά­βα­σης κα­θή­κο­ντος ως προς τη μη ενη­μέ­ρω­ση του υπό­λοι­που διοι­κη­τι­κού συμ­βου­λί­ου της «ανε­ξάρ­τη­της» Αρχής για την απο­στο­λή των (ανα­θε­ω­ρη­μέ­νων) στοι­χεί­ων του ελ­λείμ­μα­τος για το 2009 προ­κά­λε­σε σε τμήμα της Αρι­στε­ράς ρίγη συ­γκί­νη­σης και δι­καί­ω­σης, καθώς και δη­λώ­σεις πί­στης στην ακε­ραιό­τη­τα και την ανε­ξαρ­τη­σία με­ρί­δας του δι­κα­στι­κού κό­σμου.Ο εν­θου­σια­σμός είναι αδι­καιο­λό­γη­τος και εκτός τόπου και χρό­νου. Κυ­ρί­ως, επει­δή οι δια­φο­ρές (μας) με το υπό­λοι­πο, πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα δεν είναι αντι­κεί­με­νο προ­σω­ρι­νών, ευά­λω­των σε επα­νε­ξέ­τα­ση και πρω­ταρ­χι­κά πο­λι­τι­κά φορ­τι­σμέ­νων απο­φά­σε­ων και των δι­κα­στη­ρί­ων. Γιατί, για πα­ρά­δειγ­μα, ο Γε­ωρ­γί­ου αθω­ώ­θη­κε ξανά για το γε­γο­νός ότι πα­ράλ­λη­λα με την προ­ε­δρία της ΕΛ­ΣΤΑΤ (θέση τυ­πι­κά ασυμ­βί­βα­στη με άλλη ιδιό­τη­τα) πα­ρέ­μει­νε αρ­χι­κά και υπάλ­λη­λος στο ΔΝΤ, οπότε μια εν­δε­χό­με­νη, έστω με­τα­χρο­νο­λο­γη­μέ­νη, δια­πί­στω­ση της έκ­πτω­σής του από το αξί­ω­μα άνοι­γε άλλες ατρα­πούς. Γιατί για πα­ρά­δειγ­μα το ΣτΕ έκρι­νε συ­νταγ­μα­τι­κό το μνη­μό­νιο, επι­κα­λού­με­νο «το δί­καιο της εξαι­ρε­τι­κής και επεί­γου­σας ανά­γκης» και αντι­συ­νταγ­μα­τι­κές τις ρυθ­μί­σεις του που έθι­γαν με­τα­ξύ άλλων τις απο­λα­βές και τις συ­ντά­ξεις των δι­κα­στών ή των σω­μά­των ασφα­λεί­ας.


Η από­φα­ση επί­σης έρ­χε­ται σε μια συ­γκυ­ρία όπου ολό­κλη­ρο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα του μνη­μο­νια­κού τόξου πα­λεύ­ει να δια­μορ­φώ­σει αφή­γη­μα «με­τά-μνη­μο­νια­κής επο­χής» και στρα­τή­γη­μα «πα­ρα­μο­νής(ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ) ή επα­νό­δου(ΝΔ) στην εξου­σία». Υπάρ­χει και μια κάπως «δεύ­τε­ρη», όπως έχουν εξε­λι­χθεί τα πράγ­μα­τα για την εγ­χώ­ρια Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και την απή­χη­σή της, διευ­θέ­τη­ση σε εκ­κρε­μό­τη­τα-η ανά­δει­ξη (νέου) αρ­χη­γού στο («νέο») σχήμα της, που έχει δρο­μο­λο­γη­θεί για τα μέσα φθι­νο­πώ­ρου-αν δεν γί­νουν πάλι από δυό χωριά, χω­ριά­τες με­τα­ξύ τους, προ­τού καν ξε­κι­νή­σει η δια­δι­κα­σία.

Σε αυτό το κλίμα, το εγ­χώ­ριο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, που θα έπρε­πε να ανα­βα­πτι­στεί ως «αντι­μνη­μο­νια­κό» με γορ­γούς ρυθ­μούς το επό­με­νο διά­στη­μα, θα επι­ζη­τού­σε ένα απο­διο­πο­μπαίο τράγο και ο Γε­ωρ­γί­ου-με κά­ποια ποι­νή-χά­δι και χωρίς να διαρ­ρα­γούν οι σχέ­σει με την Κο­μι­σιόν- φα­ντά­ζει ιδα­νι­κός. Με αυτή την οπτι­κή, το πρώτο μνη­μό­νιο (και ό,τι ακο­λού­θη­σε) δεν ήταν πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό σχέ­διο επι­βο­λής μιας άγριας λι­τό­τη­τας και της τα­ξι­κής συ­ντρι­βής, αλλά μια «ατυ­χής» από­πει­ρα διόρ­θω­σης στα­τι­στι­κών απο­κλί­σε­ων. Συγ­γνώ­μη, αλλά προ­τού επι­βλη­θεί η ποινή στον Γε­ωρ­γί­ου, κάτι τέ­τοια τα έλε­γαν και οι ανώ­νυ­μες πηγές του ΔΝΤ ή τα δελ­τία του Μπλαν­σάρ, που ανα­κά­λυ­πταν post mortem της ερ­γα­τι­κής τάξης, λάθη στους πολ­λα­πλα­σια­στές και τις μα­θη­μα­τι­κές εξι­σώ­σεις, προ­κει­μέ­νου να απο­σεί­σουν τις δικές τους τε­ρά­στιες ευ­θύ­νες και να κα­μου­φλά­ρουν όπως - όπως τις εσκεμ­μέ­νες ενέρ­γειες κα­τα­κρε­ούρ­γη­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και της ερ­γα­σί­ας.

Το θέμα των μνη­μο­νί­ων δεν θα επι­λυ­θεί ούτε θα τερ­μα­τι­στεί στις δι­κα­στι­κές αί­θου­σες-όπως δεν θα επι­λυ­θεί ούτε θα τερ­μα­τι­στεί με την πι­θα­νή γε­νι­κή «έξοδο στις αγο­ρές» το επό­με­νο κα­λο­καί­ρι ούτε επί­σης με την πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή τι­μω­ρία του Γε­ωρ­γί­ου σε δεύ­τε­ρο χρόνο για πλα­στή βε­βαί­ω­ση κατά του δη­μο­σί­ου. Και αυτό γιατί πολύ απλά οι συ­νέ­πειες των μνη­μο­νί­ων είναι πα­ρού­σες, καυ­τές και μα­κρο­πρό­θε­σμες σε όλα τα επί­πε­δα, όσο γοργή είναι και η διο­λί­σθη­ση της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης στην εσω­τε­ρι­κή αποι­κιο­ποί­η­ση, τον θε­σμι­κό αυ­ταρ­χι­σμό και την κι­νε­ζο­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης σε πα­νευ­ρω­παϊ­κή κλί­μα­κα.


Αυτά τα ζη­τή­μα­τα δύ­σκο­λα θα επι­λύ­ο­νταν ακόμη και στα ευ­ρω­παϊ­κά δι­κα­στή­ρια.

Αντί­θε­τα, και όπως έχει δεί­ξει η ιστο­ρία, χρή­ζουν κι­νη­μα­τι­κών και αμι­γώς πο­λι­τι­κών απα­ντή­σε­ων-αρ­κεί να τί­θε­νται και τα σωστά ερω­τή­μα­τα.

/rproject.gr/