Το μεγάλο δίλημμα του 2014

Όλα δείχνουν ότι το 2014 δεν θα είναι μια συνηθισμένη χρονιά (έτσι κι αλλιώς καμιά χρονιά μετά το Μνημόνιο δεν είναι συνηθισμένη…), αλλά θα έχει κρίσιμη σημασία για την εξέλιξη του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Το τέλος των γιορτών σηματοδοτεί την πραγματική έναρξη της νέας χρονιάς. Με την εορταστική ραστώνη πίσω μας και τα άγχη της δουλειάς ή (ακόμα χειρότερα) της ανεργίας μπροστά μας, τώρα είναι που αρχίζουμε όντως να αναμετριόμαστε με το καινούργιο έτος. Όλα δείχνουν ότι το 2014 δεν θα είναι μια συνηθισμένη χρονιά (έτσι κι αλλιώς καμιά χρονιά μετά το Μνημόνιο δεν είναι συνηθισμένη…), αλλά θα έχει κρίσιμη σημασία για την εξέλιξη του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Από τη μια μεριά, το 2014 θα κορυφωθεί η κοινωνική απελπισία που γεννάει το Μνημόνιο, και από την άλλη θα είναι η χρονιά που ο λαός θα βρεθεί μπροστά (όχι μόνο στις ευρωεκλογές) σε ένα ιστορικό δίλημμα για το παρόν και το μέλλον του.

Σύμφωνα με την Καθημερινή, για την κυβέρνηση το δίλημμα των ευρωεκλογών θα είναι το ποιος μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερα με την τρόικα μια ενδεχόμενη ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Όντως, το ποιος θα διαπραγματευτεί δεν είναι αμελητέο. Δεν είναι το ίδιο κάποιος που θεμελιωδώς απορρίπτει το Μνημόνιο με κάποιον που είναι ο εν Ελλάδι εκφραστής του μερκελισμού, που υιοθετεί δηλαδή το μοντέλο της διαρκούς λιτότητας και του ανεξέλεγκτου ανθρωποφαγικού καπιταλισμού. Όπως ακριβώς δεν έχουν την ίδια διαπραγματευτική δύναμη κάποιος που εκφράζει τη ρήξη με τον παλαιό διεφθαρμένο πολιτικό κόσμο και κάποιος που αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός του –τις δεσμεύσεις αυτής της πολιτικής ταυτότητας τις είδαμε με ενάργεια στην υπόθεση των υποβρυχίων…

Ωστόσο, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι τίποτα δεν διασφαλίζει μια οριστική ρύθμιση του ελληνικού χρέους εντός του 2014. Πολύ περισσότερο πιθανή είναι μια μερική αναδιάρθρωση του χρέους που θα παραπέμπει (για πολλοστή φορά) την τελική ρύθμιση στο μέλλον, και στην πραγματικότητα θα διαιωνίζει το πρόβλημα. Μια κυβέρνηση της οποίας η μόνη πολιτική πλατφόρμα είναι το «ναι σε όλα» δεν μπορεί να πιέσει τους δανειστές (με προεξάρχουσα τη Γερμανία) σε πραγματικές υποχωρήσεις.

Το μεγάλο δίλημμα του 2014 εμπεριέχει το ζήτημα του χρέους, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό. Γιατί οι πολίτες θα τεθούν στις κάλπες και τους δρόμους ενώπιον ενός ιστορικού διλήμματος. Από τη μια μεριά, βρίσκεται το μνημονιακό μοντέλο της κυβέρνησης Σαμαρά. Και μιλάμε για μοντέλο γιατί το Μνημόνιο δεν εξαντλείται απλώς σε ένα πρόγραμμα περικοπών. Το Μνημόνιο είναι το αρχιτεκτονικό σχέδιο μιας κοινωνίας όπου η λιτότητα για τους πολλούς θα είναι διαρκής, η μαζική φτώχεια θα έχει γίνει διαρκές καθεστώς, και η κοινωνική προστασία θα ανήκει στο παρελθόν. Ακόμα και αν κάποια στιγμή η κυβέρνηση αναγγείλει την ψευδεπίγραφη λήξη του, το Μνημόνιο θα είναι εδώ για τα καλά.

Από την άλλη μεριά, τοποθετείται η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πρόταση εξόδου από το τέλμα της διαρκούς ύφεσης, στηριγμένη κατά κύριο λόγο στην πραγματική κατάργηση του Μνημονίου, την περικοπή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, τη φορολογική δικαιοσύνη, την επαναρύθμιση της αγοράς εργασίας, τη στήριξη των φτωχών, την παραγωγική ανασυγκρότηση και πάνω απ’ όλα την αλληλεγγύη. Πρόκειται για ένα εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο, απολύτως ανταγωνιστικό στο μνημονιακό μοντέλο Σαμαρά-τρόικας.

Το 2014 οι πολίτες θα κληθούν στις κάλπες και τους δρόμους να επιλέξουν μεταξύ των δύο μοντέλων που τίθενται ενώπιον τους, χαράζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πορεία της ελληνικής κοινωνίας για τα επόμενα χρόνια.

http://left.gr