Ούτε ο Σερίφης του Νότιγχαμ…

Ούτε ο Σερίφης του Νότιγχαμ δεν είχε σκεφτεί τη φορολογική πατέντα που επινόησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Στον Ρομπέν των Δασών ο Σερίφης του Νότιγχαμ καθίσταται μισητός από τους κατοίκους της περιοχής γιατί καταχράται την εξουσία και επιβάλλει υπέρογκη φορολογία. Η φορολογία του Σερίφη είναι τόσο υψηλή που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με δήμευση των περιουσιών των ανθρώπων, που αναγκάζονται να καταφύγουν στο Δάσος του Σέργουντ για να βρουν ασφαλές καταφύγιο από τους φοροεισπράκτορες.
Ούτε όμως ο Σερίφης του Νότιγχαμ δεν είχε σκεφτεί τη φορολογική πατέντα που επινόησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Γιατί ακόμα και ο λαομίσητος Σερίφης φορολογούσε μεν υπέρογκα, αλλά επί υπαρκτών περιουσιακών στοιχείων. Δηλαδή από την οικογένεια που είχε δύο κότες, έπαιρνε τη μία. Στο Νότιγχαμ κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να φορολογείται η ίδια οικογένεια σαν να είχε τρεις κότες, ούτως ώστε το κράτος να πάρει και τις δύο. Μόνο αν είχαν προσλάβει τον Γκίκα Χαρδούβελη θα είχαν μπορέσει να φορολογήσουν όχι μόνο τις δύο υπαρκτές, αλλά και τις άλλες δύο ανύπαρκτες κότες…

Η κυβερνητική φορολογική πατέντα με τον ΕΝΦΙΑ ξεπέρασε και την πλέον νοσηρή φορομπηχτική φαντασία. Δεν είναι μόνο το ότι ο εν λόγω φόρος δεν λαμβάνει υπόψη ούτε την πραγματική φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, ούτε και την ελληνική ιδιαιτερότητα της διευρυμένης ιδιοκατοίκησης που σημαίνει ότι η κατοχή σπιτιού δεν συνεπάγεται αυτόματα και ανάλογη περιουσία. Το πραγματικά εξωφρενικό με τον ΕΝΦΙΑ είναι ότι η φορολόγηση της κατοικίας γίνεται με βάση τις «αντικειμενικές αξίες», δηλαδή στη βάση φανταστικών τιμών. Η κατάρρευση της αγοράς κατοικίας έχει οδηγήσει τις εμπορικές (και μόνες πραγματικές) αξίες στο ναδίρ, πολύ πιο κάτω από τις «αντικειμενικές» που είχαν καθοριστεί πολλά χρόνια πριν, όταν η αγορά ακινήτων ήταν στα ζενίθ. Με πιο απλά λόγια, οι πολίτες φορολογούνται για ανύπαρκτα περιουσιακά στοιχεία –οι… επιπλέον κότες για τις οποίες έγινε λόγος αρχικά.

Τα διορθωτικά μέτρα που, σύμφωνα με τις διαρροές, προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση (και να δούμε αν θα εντέλει θα τα πάρει) δεν αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα. Οι επιπλέον δόσεις ή μείωση του φόρου εκεί που ξεφεύγει από κάθε έννοια λογικής, δεν μετασχηματίζουν τον σκληρό πυρήνα του ΕΝΦΙΑ, ο οποίος παραμένει ένας ληστρικός φόρος επί ανύπαρκτων περιουσιακών στοιχείων.

Ένας δίκαιος φόρος θα στόχευε τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, θα προστάτευε την πρώτη κατοικία, και θα λάμβανε υπ’ όψιν την πραγματική φοροδοτική ικανότητα. Ένας δίκαιος φόρος βέβαια θα προϋπόθετε μια κυβέρνηση που θα είχε στοιχειώδη έγνοια για τους πολίτες, και όχι μια εξουσία που λεηλατεί την κοινωνία. Μια εξουσία που σπρώχνει τον κόσμο να καταφύγει στα κάθε λογής Σέργουντ για να γλιτώσει από τη φοροληστεία.

http://left.gr