1ον Η ένταση και το βάθος της τωρινής παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Μια κρίση που έχει προκύψει από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που δεν μπορούν να επενδυθούν, εξ' αιτίας της μείωσης του ποσοστού κέρδους.
Μείωση που προήλθε από τον έντονο ανταγωνισμό τους, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της υπερεκμετάλλευσης του φτηνού εργατικού δυναμικού στις χώρες του λεγόμενου "αναπτυσσόμενου" κόσμου.
Με αποτέλεσμα την επενδυτική "άπνοια", που έχει ως επακόλουθο την ανεργία, που μαζί με τη μείωση της αμοιβής της εργασίας που επιβλήθηκε - προς εξισορρόπηση ή και συγκράτησης της απώλειας του ποσοστού κέρδους - συνέβαλαν καθοριστικά, στη δραματική πτώση της κατανάλωσης, που μέσω αυτής ο καπιταλισμός εξασφαλίζει την κερδοφορία.
Παρά τις άγριες πολιτικές λιτότητας, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με την εκχώρηση τομέων της οικονομίας που ανήκαν στη σφαίρα του δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο, την εκθεμελίωση του εργατικού δικαίου, την δραστική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, και την επέκταση των μορφών "ελαστικής απασχόλησης" οι προσπάθειες του κεφαλαίου για το ξεπέρασμα της κρίσης δεν έχουν επιφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα.
Και αυτό αποδεικνύεται από τους "αναιμικούς" ρυθμούς ανάπτυξης ή ακόμη και αρνητικούς π.χ. Ελλάδα.
Από τους αισθητά μειωμένους δείκτες ανάπτυξης ακόμη και στις οικονομικά αναδυόμενες χώρες.
Από τη μαζική ανεργία - ιδιαίτερα στους νέους - την υπερχρέωση κρατών, επιχειρήσεων και ιδιωτών, με χρέη που είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, από τράπεζας "Ζόμπι", που "αιμοδοτούνται" από τους κρατικούς προϋπολογισμούς και την κοπή χρήματος, γεγονός που μπορεί στο εγγύς μέλλον να πυροδοτήσει την έκρηξη μιας νέας δημοσιονομικής και χρηματοπιστωτικής φούσκας.
Η ανεπιτυχής αντιμετώπιση των αδιεξόδων - οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών - οδηγεί τον καπιταλισμό να υπακούσει στην "εσωτερική" του λογική, πιεσμένος από τη φορά των πραγμάτων, να μετατρέψει τον κοινωνικό πόλεμο που ήδη διεξάγει και που αποδεικνύεται ατελέσφορος, σε πραγματικό .
Η καπιταλιστική κρίση του 1929, ήταν αυτή που προκάλεσε τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Η καταστροφή σημαντικού τμήματος κεφαλαίου, και η απώλεια μεγάλου μέρους ανθρώπινου δυναμικού, είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση και να τεθεί σε νέα κίνηση η καπιταλιστική οικονομία.
Ο πόλεμος δεν είναι ζήτημα ηθικών αρχών, κακών προθέσεων, νοσηρών εγκεφάλων, ή μιας έμφυτης μανίας αυτοκαταστροφής που καταλαμβάνει ξαφνικά την κοινωνία. Αλλά αποτέλεσμα ενός οικονομικού, παραγωγικού, και κοινωνικού συστήματος του καπιταλισμού, που για την επιβολή της κυριαρχίας του, και της βούλησής του, καταφεύγει στο έσχατο μέσο, τον πόλεμο.
Ο Μάο Τσε Τούγκ κατά το παρελθόν, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο ενός πιθανού πολέμου είχε διατυπώσει την εξής άποψη:
"Ή η Επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο, ή ο πόλεμος θα φέρει την Επανάσταση".
Με τα σημερινά δεδομένα, μόνον η πρώτη εκδοχή μπορεί να ισχύει και σ' αυτήν πρέπει να κατευθύνουμε όλες τις προσπάθειές μας.
2ον Η βαθιά καπιταλιστική κρίση συμβάλει καθοριστικά στην όξυνση των καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, εντείνει τους ανταγωνισμούς για την επέκταση των σφαιρών επιρροής, την διεκδίκηση νέων αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών, μεγαλύτερου μεριδίου του παραγόμενου πλούτου, και για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Η κατάρριψη του επιβατικού αεροσκάφους, έρχεται μετά από την προσπάθεια των Η.Π.Α. και της Ε.Ε. να εντάξουν την Ουκρανία στη δική τους σφαίρα επιρροής, αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο, που ιστορικά, εθνικά, οικονομικά και πολιτισμικά την συνδέει με τη Ρωσία.
Έπεται της σύναψης μεταξύ Ρωσίας και Κίνας μιας οικονομικής συμφωνίας "Μαμούθ" διαμορφώνοντας και αυτό τον τρόπο έναν άτυπο "άξονα" που εν δυνάμει συνιστά απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία της Αμερικής.
Η Η.Π.Α. νιώθουν να κλονίζεται η παγκόσμια κυριαρχία τους, μετά από την συμφωνία που υπέγραψαν οι οικονομικά αναδυόμενες χώρες (BRIKS) Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική για την δημιουργία κοινού νομισματικού ταμείου, και την ίδρυση δικής τους τράπεζας επενδύσεων, αλλά και από την ανάδειξη της Κίνας, ως πρώτης παγκόσμιας οικονομικής δύναμης.
Εκμεταλλευόμενη η Αμερική, τη "δίψα" της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Γερμανίας για επέκταση προς τη Ευρώπη - μιά αναβίωση του δόγματος του Γ΄ Ράιχ, περί "ζωτικού χώρου", προσπαθούν να την προσδέσουν στο δικό τους ιμπεριαλιστικό άρμα.
Η ενεργειακή όμως εξάρτηση της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Γερμανίας από τη Ρωσία, την αναγκάζει να ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού.
Μια ισορροπία που προσπαθούν να διαταράξουν οι Αμερικάνοι φέρνοντάς την, προ τετελεσμένων γεγονότων - όπως αυτό της κατάρριψης του επιβατικού αεροσκάφους - πιέζοντάς την αφόρητα, να πάρει σαφή εχθρική θέση απέναντι στη Ρωσία.
Οι Η.Π.Α. στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην στρατιωτική τους υπεροπλία.
Παράλληλα με την όξυνση των σχέσεών τους με τη Ρωσία, δια "αντιπροσώπων", ανοίγουν νέα πολεμικά μέτωπα στη Μ. Ανατολή, αλλάζοντας το χάρτη της περιοχής, χαράσσοντας νέα σύνορα στη θέση των παλιών, που εν πολλοίς με έναν αυθαίρετο τρόπο είχε χαράξει η παλιά αποικιοκρατία.
Στη χώρα μας, η κυβέρνηση, που διατηρείται στην εξουσία, χάριν της στήριξης που της παρέχουν οι δυτικοευρωπαίοι πάτρωνές της, καλλιεργεί αυταπάτες, ότι η χώρα, όντας ενταγμένη στην Ε.Ε., είναι ασφαλής από ένα πιθανό "ποδοπάτημα" από την θανάσιμη πάλη των "βουβάλων" που λαμβάνει χώρα στη Μ. Ανατολή και στην Α. Ευρώπη.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
(Εάν βέβαια έχουμε χρόνο)
Εάν ο φόβος μπροστά στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση έχει καθηλώσει το λαϊκό κίνημα, ο φόβος του πολέμου είναι ικανός να το παραλύσει, προκαλώντας του ανήκεστο βλάβη.
Εάν ο φόβος προς τις ριζοσπαστικές πολιτικές προτάσεις - φόβος που καταγράφηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές - οδηγεί την κοινωνία στην αποδοχή υποτιθέμενων "ρεαλιστικών" προτάσεων και στη λογική του "μικρότερου κακού", ο φόβος του πολέμου είναι πιθανόν να οδηγήσει την κοινωνία στην πλήρη υποταγή στις πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης, και την ρεφορμιστική "Αριστερά" στην απροσχημάτιστη ενσωμάτωσή της.
Είναι επιτακτική ανάγκη να διαλύσουμε τον φόβο, οικοδομώντας ένα φιλειρηνικό κίνημα ελπίδας, έξω από τα στείρα πλαίσια ενός αφομοιώσιμου πασιφισμού, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Εφάμιλλου και ποιοτικά ανώτερου, του κινήματος που είχε αναπτυχθεί κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.
Να κάνουμε αντιληπτές τις αιτίες του πολέμου, να γίνει κατανοητό πως ο καπιταλισμός με τον επιθανάτιο ρόγχο του, τον πόλεμο, οδηγεί την ανθρωπότητα στον όλεθρο.
Να γίνει συνείδηση ότι ένας νέος κόσμος είναι εφικτός.
Σήμερα που έχει επέλθει η κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας και μπορεί να συντελεστεί μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας η απελευθέρωση από τον "καταναγκασμό" της εργασίας, που ο παραγόμενος πλούτος επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες όλης της ανθρωπότητας, και ανοίγει ο δρόμος για τον επανακαθορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, ο αγώνας για την αποτροπή του πολέμου, είναι δυνατόν να οδηγήσει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου