Το βατράχι, ο γόνος του Λονδίνου και οι ηγέτες του γλυκού νερού

Γιώργου Βάμβουκα   Αρκετοί φοιτητές μου και αγαπητοί φίλοι από το Facebook, μου θέτουν συχνά το εύλογο ερώτημα: Γιατί η ελληνική οικονομική κρίση δεν ανέδειξε κάποιον ηγέτη, που να πάρει στα χέρια του την πολιτική κατάσταση και να βγάλει την πατρίδα από το ναρκοπέδιο της ύφεσης και της διαφθοράς;
Το ερώτημα αυτό μας απασχολεί όλους και όταν λέμε όλους, εννοούνται οι πολίτες που ζουν στο πετσί τους την ανεργία, τα χαράτσια, το ψαλίδισμα μισθών και συντάξεων, τη μετανάστευση σε άλλες πατρίδες, κ.λπ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με το συγκεκριμένο ερώτημα, θα ασχοληθεί ο ερευνητής του μέλλοντος, καθότι τα δραματικά γεγονότα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και η πατρίδα μας γενικότερα, θα περάσουν από την κριτική σκέψη του ιστορικού, του οικονομολόγου και του κοινωνιολόγου.

Ο κοινός νους, ο ανιδιοτελής πολίτης θα διερωτηθεί: Μα είναι δυνατόν, η Ελλάδα της σφοδρότατης οικονομικής κρίσης και των οξύτατων κοινωνικών ανισοτήτων, να μην έχει αναδείξει έναν Καποδίστρια, Τρικούπη ή Βενιζέλο; Ή έστω έναν Ανδρέα Παπανδρέου, με τα ουϊσκάκια του, τις γκομενίτσες του και τα λαμόγια που είχε μαζέψει γύρω του; Η απάντηση είναι όχι και τούτο, γιατί οι υποψήφιοι “ηγέτες” θεωρούνται κότες και φαίνεται ότι τους “κρατάει” το δικομματικό καθεστώς.Κάτι ηγετίσκοι που βγήκαν στο προσκήνιο, ήταν ανακυκλωμένα υλικά του καταρρέοντος διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Και η αριστερά, που είναι η αριστερά; Ο Τσίμας, ο Θέμος και τόσοι άλλοι, που πολέμησαν τη χούντα και έβαλαν μπροστά τα στήθια τους στα τανκς του πολυτεχνείου, που είναι, τι κάνουν; Για ποια αριστερά και Θέμους μιλάμε. Αυτοί έγιναν το παραγωγικότερο λίπασμα του συστήματος, με τις χρυσοφόρες αποδοχές, τις βίλες, τα κότερα και τα πούρα Αβάνας. Εκτός αν κάποιοι εννοούν εκείνη την αριστερά, που ο ένας σύντροφος αποκαλούσε τον άλλο, χαφιέ και ρουφιάνο των ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Αρκετοί συμπολίτες μας αναφέρουν ως πιθανό εθνοσωτήρα κάποιο “βατράχι”, πρώην στρατηγό του ελληνικού στρατού. Γνωστός και ως τουρκοφάγος. Συνάδελφοί του που τον ξέρουν καλά και λόγω εντιμότητας βρίσκονται σήμερα στην αφάνεια και την πείνα, τον χαρακτηρίζουν ο “κουράδας” και εξάρτημα του καθεστώτος. Το βατράχι του γλυκού νερού, ο μέγας ηγέτης, ίσως είναι ο επόμενος υπουργός εθνικής άμυνας. Άλλη περίπτωση πελώριου ηγέτη, είναι εκείνη του γόνου μεγάλου πολιτικού, που ο πατέρας του θήτευσε και πρωθυπουργός επί χούντας. Ο συγκεκριμένος έχει αράξει σε αριστοκρατικό προάστιο του Λονδίνου και γράφει βιβλία. Το παίζει αλεξιπτωτιστής μεσσίας. Περιμένει να πεθάνουμε της πείνας, να αφανιστούν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, να καταστραφεί τελείως η εθνική οικονομία, να μπουκάρουν στη χώρα οι τούρκοι με τους φονταμελιστές της Μέσης Ανατολής, και εφόσον γίνουν όλα αυτά, θα του πει η CIA με την Intelligence Service, πήγαινε τώρα στην Ελλάδα, γίνε πρωθυπουργός και αναστήλωσε τα ερείπια.

Δυστυχώς αγαπητέ φίλε αναγνώστη αυτή είναι η φρικτή πραγματικότητα. Ζούμε τις ιστορικές στιγμές, όπου μια χώρα, η Ελλάδα, ισοπεδώνεται από το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος, που δημιούργησαν οι προοδευτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης και οι φατρίες της κεντροδεξιάς (ντοράκιδες, βατοπεδινοί, κ.ά.). Ωστόσο, οι πολίτες ψήφιζαν και εξακολουθούν να ψηφίζουν αυτές τις κλεπτοπαρέες. Με την ανοχή των ψηφοφόρων, οι κομματικές φατρίες ξάφρισαν τα κρατικά ταμεία, χρεοκόπησαν τη χώρα, μας έχωσαν στο στόμα της τρόικας, έβγαλαν τα χώματα της πατρίδας στο σφυρί, επιβάλλουν χαράτσια, κατακρεουργούν μισθούς και συντάξεις, εξωθούν πολίτες στην απόγνωση και την αυτοκτονία και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν ανενόχλητοι το σφαγιαστικό τους έργο. Όσο για τους πολιτικούς ηγέτες του γλυκού νερού, που θα μας βγάλουν από το βούρκο και θα στείλουν τους προδότες στο Γουδί, κάνουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους ξάπλα σε κάποια θαλαμηγό, παρέα με τους ξένους πιστωτές και τους κολλητούς κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.