του Τιερί Μεϊσάν Ακολουθεί το πρωτότυπο στα Γαλλικά
Η τρέχουσα συζήτηση για το ελληνικό χρέος οδήγησε σε όλα τα είδη απειλών, πρώτα κατά της κυβέρνησης Τσίπρα και μετά κατά των Ελλήνων ψηφοφόρων. Απέχοντας να εισέλθει σε συζήτηση σχετικά με απεχθές τμήμα του χρέους αυτού, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) παρατηρεί τη διεθνή εκστρατεία κατά της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Υπογραμμίζει το ιστορικό εγχείρημα της Ένωσης και του ευρώ, όπως διατυπώθηκε το 1946 από τον Τσώρτσιλ και τον Τρούμαν, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι σήμερα παγιδευμένη από το γεωπολιτικό περιβάλλον.
Ο Joseph Retinger, πρώην Πολωνός φασίστας που έγινε Βρετανός πράκτορας. Κατόπιν αιτήματος
Derrière la dette grecque
par Thierry Meyssan
Le débat actuel sur la dette grecque a donné lieu à toutes sortes de menaces, d’abord contre le gouvernement Tsípras, puis contre les électeurs grecs. S’abstenant d’entrer dans une discussion sur la partie odieuse de cette dette, Thierry Meyssan observe la campagne internationale contre la sortie de la Grèce de la zone euro. Il met en lumière le projet historique de l’Union et de l’euro, tel que formulé en 1946 par Churchill et Truman, pour conclure que la Grèce est aujourd’hui piégée par l’environnement géopolitique international et non pas par sa situation économique.
Joseph Retinger, ex-fasciste polonais devenu agent britannique. Dans le cadre de ses fonctions au MI6, il fonda l’European League for Economic Cooperation dont il devint le secrétaire général. À ce titre, il est le père de l’euro. Par la suite, il anima le Mouvement européen et créa le Club de Bilderberg.
Le référendum grec a donné lieu à de vifs débats dans l’Union européenne qui illustrent l’ignorance générale sur les règles du jeu. Les participants se sont déchirés pour savoir si les Grecs étaient ou non responsables de leur dette tout en veillant à ne jamais accuser leurs créanciers d’usure. Mais ils l’ont fait en ignorant l’histoire de l’euro et les motifs de sa création.
L’euro : un projet anglo-saxon de la Guerre froide
Depuis le Traité de Rome, il y a soixante-quatre ans, les instances administratives successives du « projet européen » (CECA, CEE, UE) ont dépensé des sommes colossales et sans équivalent pour financer leur propagande dans les médias. Quotidiennement des centaines d’articles, d’émissions de radio et de télévision, sont payées par Bruxelles pour nous raconter une version mensongère de son histoire et nous faire croire que le « projet européen » actuel est celui des Européens de l’entre-deux-guerres.
Les archives sont pourtant désormais accessibles à tous. Elles montrent qu’en 1946, Winston Churchill et Harry Truman décidèrent de diviser le continent européen en deux : d’un côté, leurs vassaux, de l’autre l’URSS et les siens. Pour s’assurer qu’aucun État ne s’affranchirait de leur suzeraineté, ils décidèrent de manipuler les idéaux de leur époque.
Ce que l’on appelait alors le « projet européen » ne consistait pas à défendre de prétendues valeurs communes, mais à fusionner l’exploitation des matières premières et des industries de Défense de la France et de l’Allemagne de manière à être certain que ces pays ne pourraient plus se faire la guerre (théorie de Louis Loucheur et du comte Richard de Coudenhove-Kalergi [1]). Il ne s’agissait pas de nier de profondes différences idéologiques, mais de s’assurer qu’elles ne se confronteraient plus par la force.
Le MI6 britannique et la CIA états-unienne ont alors été chargés d’organiser le premier « Congrès de l’Europe », à La Haye en mai 1948, auquel participèrent 750 personnalités (dont François Mitterrand) de 16 pays. Il s’agissait, ni plus, ni moins, que de ressusciter le « projet d’Europe fédérale » (rédigé par Walter Hallstein —le futur président de la Commission européenne— pour le chancelier Adolf Hitler) en se basant sur la rhétorique de Coudenhove-Kalergi.
Plusieurs idées fausses doivent être corrigées à propos de ce Congrès.
En premier lieu, il convient de le replacer dans son contexte. Les États-Unis et le Royaume-Uni venaient de déclarer la Guerre froide à l’URSS. Celle-ci répliqua en soutenant les communistes tchèques qui parvinrent légalement à s’emparer du pouvoir lors du « Coup de Prague » (« Février victorieux », selon l’historiographie soviétique). Washington et Londres organisèrent alors le Traité de Bruxelles qui préfigure la création de l’Otan. Tous les participants au Congrès de l’Europe étaient pro-Anglo-Saxons et anti-Soviétiques.
Deuxièmement, lorsque Winston Churchill prononça son discours, il employa le terme « Européen » pour désigner les habitants du continent européen (pas ceux du Royaume-Uni qui, selon lui, ne sont pas des Européens) qui se disaient anti-communistes. Il n’était pas question, à l’époque pour Churchill, que Londres adhère à l’Union européenne, mais uniquement qu’il la supervise.
Troisièmement, deux tendances se firent jour au sein du Congrès : les « unionistes » pour qui il s’agissait uniquement de mettre en commun des moyens pour résister à l’expansion du communisme, et les « fédéralistes » qui souhaitaient réaliser le projet nazi d’État fédéral placé sous l’autorité d’une administration non-élue.
Walter Hallstein, haut fonctionnaire allemand, rédigea le projet hitlérien d’Europe fédérale. Il s’agissait de détruire les États européens et de fédérer les populations par ethnies autour du Reich aryen. L’ensemble aurait été soumis à la dictature d’une bureaucratie non-élue, contrôlée par Berlin. À la Libération, il mit en œuvre son projet avec l’aide des Anglo-Saxons et devint, en 1958, le premier président de la Commission européenne.
Le Congrès précisa tout ce qui a été réalisé depuis sous les noms successifs de CECA, CEE et UE.
Le Congrès adopta le principe d’une monnaie commune. Mais le MI6 et la CIA avaient déjà fondé l’Independent League for European Cooperation (ILEC) [2]—devenue European League for Economic Cooperation (ELEC)—. Son objectif était, une fois les institutions de l’Union créées, de passer de la monnaie commune (la future European Currency Unit – ECU) à une monnaie unique (l’euro), de sorte que les pays adhérents à l’Union ne puissent plus la quitter [3].
C’est ce projet que François Mitterrand réalisa, en 1992. Au regard de l’Histoire et de la participation de François Mitterrand au Congrès de La Haye, en 1948, il est absurde de prétendre aujourd’hui que l’euro ait eu un autre but. C’est pourquoi, en toute logique, les Traités actuels ne prévoient pas la sortie de l’euro, contraignant la Grèce, si elle le souhaite, à sortir d’abord de l’Union pour pouvoir sortir de l’euro.
Le glissement du « projet européen » dans le système états-unien
L’Union a connu deux tournants principaux :
À la fin des 60, le Royaume-Uni refusa de participer à la guerre du Vietnam et retira ses troupes du Golfe persique et d’Asie. Les Britanniques cessèrent alors de se penser en 51ème État des États-Unis et d’invoquer leur « special relationship » avec Washington. Ils décidèrent donc d’adhérer à l’Union (1973).
À la dissolution de l’URSS, les États-Unis restèrent seuls maîtres du jeu, le Royaume-Uni les assista, et les autres États leur obéirent. Par conséquent, l’Union n’a jamais délibéré de son élargissement à l’Est, mais uniquement validé une décision prise par Washington et annoncée par son secrétaire d’État James Baker. De même, elle a adopté aussi bien la stratégie militaire des États-Unis [4] que leur modèle économique et social caractérisé par de très fortes inégalités.
Le référendum grec a fait apparaître une ligne de partage entre d’un côté des élites européennes qui trouvent la vie de plus en plus facile et soutiennent sans réserve le « projet européen » et, d’autre part, des classes laborieuses qui souffrent de ce système et le rejettent ; un phénomène qui s’était déjà exprimé, mais uniquement à l’échelle nationale, lors de la ratification du Traité de Maastricht et du projet de Constitution européenne par le Danemark et la France.
Dans un premier temps, les dirigeants européens ont mis en cause la validité démocratique du référendum. Le secrétaire général du Conseil de l’Europe, Thorbjørn Jagland (l’homme qui a été viré du jury Nobel pour corruption [5]) a déclaré
que la durée de la campagne était trop courte (10 jours au lieu de 14) ;
qu’il ne pourrait pas être surveillé par des organisations internationales (trop longues à s’organiser),
et que la question posée n’était ni claire ni compréhensible (alors que la proposition de l’Union publiée au Journal officiel est bien plus courte et simple que les Traités européens qui furent soumis à référendum).
Cependant, la polémique a fait long feu après que le Conseil d’État grec, saisi par des particuliers de ces trois points, a validé la légalité de cette consultation.
La presse dominante a alors affirmé qu’en votant « non », l’économie grecque sauterait dans l’inconnu.
Pourtant, le fait d’appartenir à la zone euro n’est pas une garantie de performance économique. Si l’on se réfère à la liste du FMI du Produit intérieur brut (PIB) en Parité de pouvoir d’achat (PPA), un seul État membre de l’Union se trouve parmi les 10 premiers dans le monde : le paradis fiscal du Luxembourg. La France ne figure qu’en 25ème position sur 193.
La croissance de l’Union européenne était de 1,2 % en 2014, ce qui la classe au 173e rang mondial, c’est à dire un des plus mauvais résultats dans le monde (la moyenne mondiale est de 2,2 %).
Mario Draghi, président de la Banque centrale européenne, est l’ancien vice-président Europe de la banque Goldman-Sachs. Il a masqué au Parlement européen son rôle dans les malversation opérées par la banque pour le compte du gouvernement grec, pourtant attesté par des documents de la banque.
Force est de constater qu’appartenir à l’Union et utiliser l’euro ne sont pas des garanties de succès. Mais si les élites européennes soutiennent ce « projet », c’est qu’il leur est profitable. En effet, en créant un marché unique, puis une monnaie unique, les Unionistes ont brouillé les cartes. Désormais, les différences ne sont plus entre les États membres, mais entre des classes sociales qui se sont uniformisées à l’échelle européenne. C’est pourquoi les plus riches défendent l’Union, tandis que les plus pauvres aspirent au retour des États membres.
Les contresens à propos de l’Union et de l’euro
Voici des années que le débat est faussé par le vocabulaire officiel : les Européens ne seraient pas les porteurs de la culture européenne, mais uniquement les membres de l’Union. Depuis la Guerre froide, on affirme ainsi que les Russes ne seraient pas Européens, et désormais qu’en sortant de l’Union, la Grèce quitterait la culture européenne dont elle est le berceau.
Or, « les chiens ne font pas des chats ». L’Union a été conçue par les Anglo-Saxons, avec d’anciens nazis, contre l’URSS. Elle soutient aujourd’hui le gouvernement ukrainien, nazis inclus, et a déclaré la guerre économique à la Russie en la parant du nom de « sanctions ».
Comme son nom ne l’indique pas, l’Union n’a pas été créée pour unir le continent européen, mais pour le diviser, en écartant définitivement la Russie. C’est ce que Charles De Gaulle avait dénoncé en plaidant, lui, pour une Europe « de Brest à Vladivostock ».
Les unionistes assurent que le « projet européen » a permis la paix en Europe depuis 65 ans. Mais parlent-ils de l’appartenance à l’Union ou de leur vassalité aux États-Unis ? En réalité, c’est celle-ci qui a garanti la paix entre les États ouest-européens, tout en maintenant leur rivalité hors de la zone Otan. Doit-on rappeler, par exemple, que les membres de l’Union européenne ont soutenu des camps différents en ex-Yougoslavie avant de s’unifier derrière l’Otan ? Et doit-on considérer que s’ils redevenaient souverains, les membres de l’Union recommenceraient nécessairement à se quereller ?
Jean-Claude Juncker, s’est indigné du référendum grec qu’il a qualifié de « trahison ». M. Juncker a été contraint à la démission de ses fonctions de Premier ministre du Luxembourg, après que l’ont eut établi son appartenance au réseau d’espionnage Gladio de l’Alliance atlantique. Un an plus tard, il devenait président de la Commission européenne.
Pour revenir au cas grec, les experts ont largement démontré que cette dette est imputable à des problèmes nationaux non-résolus depuis la fin de l’Empire ottoman tout autant qu’à une escroquerie de grandes banques privées et de dirigeants politiques. Au demeurant, cette dette est insolvable comme le sont également les dettes des principaux États développés [6]. Quoi qu’il en soit, Athènes pourrait facilement s’en sortir en refusant de payer la partie odieuse de sa dette [7], en quittant l’Union, et en faisant alliance avec la Russie qui est pour elle un partenaire historique et culturel bien plus sérieux que la bureaucratie bruxelloise. La volonté de Moscou et de Beijing d’investir en Grèce et d’y créer de nouvelles institutions internationales est un secret de polichinelle. Cependant, la situation de la Grèce est d’autant plus complexe qu’elle est également membre de l’Otan et que l’Alliance y avait organisé un coup d’État militaire, en 1967, pour l’empêcher de se rapprocher de l’URSS [8].
Thierry Meyssan
[1] « Histoire secrète de l’Union européenne », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 28 juin 2004.
[2] La section française prend le nom de Ligue européenne de coopération économique (LECE). Elle est présidée par Edmond Giscard d’Estaing, père du futur président de la République et créateur de l’ECU.
[3] MI6 : Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service, Stephen Dorril, The Free Press, 2000.
[4] « Stratégie européenne de sécurité », Réseau Voltaire, 12 décembre 2003.
[5] « Thorbjørn Jagland destitué de ses fonctions de président du Nobel de la Paix », Réseau Voltaire, 5 mars 2015.
[6] « Selon la BRI, la dette des États développés est insolvable », Réseau Voltaire, 13 avril 2010.
[7] Cf. la théorie économique d’Alexander Sack.
[8] « La guerre secrète en Grèce », par Daniele Ganser ; « Grèce, le facteur Otan », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie), Réseau Voltaire, 24 août 2013 et 7 avril 2015.
http://www.voltairenet.org
Η τρέχουσα συζήτηση για το ελληνικό χρέος οδήγησε σε όλα τα είδη απειλών, πρώτα κατά της κυβέρνησης Τσίπρα και μετά κατά των Ελλήνων ψηφοφόρων. Απέχοντας να εισέλθει σε συζήτηση σχετικά με απεχθές τμήμα του χρέους αυτού, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) παρατηρεί τη διεθνή εκστρατεία κατά της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Υπογραμμίζει το ιστορικό εγχείρημα της Ένωσης και του ευρώ, όπως διατυπώθηκε το 1946 από τον Τσώρτσιλ και τον Τρούμαν, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι σήμερα παγιδευμένη από το γεωπολιτικό περιβάλλον.
της MI6, ίδρυσε τη European League for Economic Cooperation της οποίας έγινε γενικός γραμματέας. Ως εκ τούτου, αυτός είναι ο πατέρας του ευρώ. Αργότερα, οδήγησε το Ευρωπαϊκό Κίνημα και δημιούργησε τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Το ελληνικό δημοψήφισμα έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που εικονογραφούν την γενική άγνοια σχετικά με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι συμμετέχοντες διχάστηκαν ως προς το εάν ή όχι οι Έλληνες ήταν υπεύθυνοι για το χρέος τους, ενώ ταυτόχρονα δεν κατηγόρησαν ποτέ τους τοκογλύφους τους. Αλλά το έκαναν αγνοώντας την ιστορία του ευρώ, καθώς και τους λόγους για τη δημιουργία του.
Το ευρώ: ένα αγγλοσαξονικό σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου
Από τη Συνθήκη της Ρώμης, πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια, τα διαδοχικά διοικητικά όργανα του «ευρωπαϊκού σχεδίου» (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ, ΕΕ) δαπάνησαν τεράστια ποσά και μοναδικά στην ιστορία για να χρηματοδοτήσουν την προπαγάνδα τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάθε μέρα εκατοντάδες άρθρα, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές πληρώνονται από τις Βρυξέλλες για να μας πείσουν για μια ψευδή εκδοχή της ιστορίας του και να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το σημερινό «ευρωπαϊκό σχέδιο» είναι αυτό που ήθελαν οι Ευρωπαίοι στην ενδιάμεση περίοδο των δυο παγκόσμιων πολέμων. Και όμως, τα αρχεία είναι πλέον προσιτά σε όλους. Δείχνουν ότι το 1946, ο Winston Churchill και ο Χάρι Τρούμαν αποφάσισαν να χωρίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο σε δύο: από τη μία πλευρά, οι υποτελείς τους, από την άλλη η ΕΣΣΔ και τους δικούς της. Για να εξασφαλιστεί ότι κανένα κράτος δεν θα χειραφετηθεί από την επικυριαρχία τους, αποφάσισαν να χειραγωγήσουν τα ιδεώδη της εποχής τους.
Αυτό που ονομαζόταν τότε «ευρωπαϊκό σχέδιο» δεν ήταν για να υπερασπιστούν οι φερόμενες κοινές αξίες, αλλά για να συγχωνευτεί η εκμετάλλευση των πρώτων υλών και των αμυντικών βιομηχανιών της Γαλλίας και της Γερμανίας, έτσι ώστε να είναι βέβαιο ότι οι χώρες αυτές δεν θα μπορούσαν πλέον να πολεμήσουν μεταξύ τους (θεωρία του Louis Loucheur και του κόμη Richard Coudenhove-Καλλέργη [1]).
Δεν επρόκειτο να αρνηθούν βαθιές ιδεολογικές διαφορές, αλλά να διασφαλιστεί ότι δεν θα αντιμετώπισε πλέον η μια την άλλη με τη βία. Η βρετανική MI6 και η αμερικανική CIA επιφορτίσθηκαν με τη διοργάνωση του πρώτου «Συνέδριο της Ευρώπης» στη Χάγη το Μάιο 1948, στο οποίο συμμετείχαν 750 προσωπικότητες (συμπεριλαμβανομένου του Φρανσουά Μιτεράν) από 16 χώρες. Δεν επρόκειτο ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από το να αναβιώσει το «σχέδιο της ομοσπονδιακής Ευρώπης» (γραμμένο από τον Walter Hallstein -ο μελλοντικός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- για τον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ) με βάση την ρητορική του Coudenhove - Καλλέργη.
Πολλές παρερμηνείες πρέπει να διορθωθούν σχετικά με αυτό το συνέδριο. Κατ ’αρχάς, θα πρέπει να επανατοποθετήσει στο πλαίσιο της εποχής του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις είχαν δηλώσει το ψυχρό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ. Η τελευταία απάντησε με την υποστήριξη των κομμουνιστών της Τσεχίας που είχαν καταφέρει νομικά να καταλάβουν την εξουσία κατά τη διάρκεια του «Πραξικοπήματος της Πράγας» («Νικηφόρο Φεβρουάριο», σύμφωνα με την Σοβιετική ιστοριογραφία). Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, οργάνωσαν στη συνέχεια τη Συνθήκη των Βρυξελλών που προαναγγέλλει τη δημιουργία του ΝΑΤΟ. Όλοι οι συμμετέχοντες στο Συνέδριο της Ευρώπης ήταν προ-Αγγλοσάξονες και αντι-Σοβιετικοί.
Δεύτερον, όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ εκφώνησε την ομιλία του, χρησιμοποίησε τον όρο «Ευρωπαίους» για να ορίσει τους κατοίκους της ευρωπαϊκής ηπείρου (όχι αυτούς του Ηνωμένου Βασίλειου οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι Ευρωπαίοι), οι οποίοι δήλωναν ότι ήταν αντι-κομμουνιστές. Δεν υπήρχε ζήτημα, εκείνη την εποχή για τον Churchill, το Λονδίνο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο να την επιβλέπει.
Τρίτον, δύο τάσεις ήρθαν στο φως στο Συνέδριο: οι «ενωτικοί» για τους οποίους επρόκειτο μόνο να συγκεντρωθούν πόροι από κοινό για αντίσταση στην εξάπλωση του κομμουνισμού και οι «φεντεραλιστές» που ήθελαν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο των Ναζί για ομοσπονδιακό κράτους υπό την εξουσία ενός μη εκλεγμένης διοίκησης.
Ο Walter Hallstein, Γερμανό υψηλόβαθμος αξιωματούχος, σύνταξε το χιτλερικό σχέδιο για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Ο σκοπός ήταν να καταστραφούν τα ευρωπαϊκά κράτη και να ενώσει τους ανθρώπους με βάση τις εθνότητες γύρω από το άριο Ράιχ. Το σύνολο θα υποβαλλόταν στη δικτατορία μιας μη εκλεγμένης γραφειοκρατίας, που θα ελεγχόταν από το Βερολίνο. Μετά την Απελευθέρωση, υλοποίησε το σχέδιο του με τη βοήθεια των Αγγλοσαξόνων και έγινε το 1958 ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το Συνέδριο διευκρίνισε ό, τι πραγματοποιήθηκε από τότε υπό τις διαδοχικές ονομασίες ΕΚΑΧ, ΕΟΚ και ΕΕ.
Το συνέδριο υιοθέτησε την αρχή ενός κοινού νομίσματος. Αλλά το MI6 και η CIA είχαν ήδη ιδρύσει την Independent League for European Cooperation (ILEC) [2]—που έγινε η European League for Economic Cooperation (ELEC)—.
Ο σκοπός της ήταν, μετά την ίδρυση των θεσμικά οργάνων της Ένωσης, να περάσουν στο κοινό νόμισμα (τη μελλοντική Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα – ECU, European Currency Unit) σε ένα ενιαίο νόμισμα (το ευρώ), έτσι ώστε οι εντεταγμένες χώρες στην Ένωση να μην είναι σε θέση να την εγκαταλείψουν [3].
Αυτό το σχέδιο υλοποίησε ο Φρανσουά Μιτεράν το 1992. Υπό το πρίσμα της ιστορίας και της συμμετοχής του Φρανσουά Μιτεράν στο συνέδριο της Χάγης το 1948, είναι παράλογο να ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι το ευρώ είχε άλλο στόχο. Αυτός είναι ο λόγος που, με κάθε λογική, οι τρέχουσες συνθήκες δεν προβλέπουν την έξοδο από το ευρώ, αναγκάζοντας την Ελλάδα, αν το επιθυμεί, να βγει πρώτα από την Ένωση για να μπορεί να βγει από το ευρώ.
Η μετατόπιση του «ευρωπαϊκού σχεδίου» στο αμερικανικό σύστημα
Η Ένωση βίωσε δύο μεγάλες στροφές:
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, το Ηνωμένο Βασίλειο αρνήθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο του Βιετνάμ και απέσυρε τα στρατεύματά της από τον Περσικό Κόλπο και την Ασία. Οι Βρετανοί έπαψαν τότε να σκέφτονται σαν να είναι η 51η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών και να επικαλούνται την «ειδική σχέση» τους με την Ουάσιγκτον. Αποφάσισαν να ενταχθούν στην Ένωση (1973).
Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν αποκλειστικοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού, με τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου, και τα άλλα κράτη τις υπάκουσαν.
Ως εκ τούτου, η Ένωση δεν συζήτησε ποτέ συζήτησε τη διεύρυνσή της προς την Ανατολή, αλλά επικύρωσε μόνο μια απόφαση που πάρθηκε στη Ουάσιγκτον και που ανακοινώθηκε από τον υπουργό εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ. Παράλληλα, υιοθέτησε τόσο τη στρατιωτική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών [4], όσο και το οικονομικό και κοινωνικό τους μοντέλο που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ανισότητες.
Το ελληνικό δημοψήφισμα ανέδειξε μια χωριστική γραμμή μεταξύ, αφενός των Ευρωπαϊκών ελίτ που βρίσκουν τη ζωή όλο και πιο εύκολη και στηρίζουν ανεπιφύλακτα το «ευρωπαϊκό σχέδιο» και, δεύτερον, των εργατικών τάξεων που πάσχουν από αυτό το σύστημα και το απορρίπτουν, ένα φαινόμενο που είχε ήδη φανεί, αλλά μόνο σε εθνικό επίπεδο, μετά την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τη Δανία και τη Γαλλία, το 1992.
Αρχικά, οι ευρωπαίοι ηγέτες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη δημοκρατική ισχύ του δημοψήφισματος. Ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Thorbjørn Jagland (ο άνθρωπος που απολύθηκε από την κριτική επιτροπή Νόμπελ λόγω διαφθοράς [5]), δήλωσε
ότι η προεκλογική περίοδος ήταν πολύ σύντομη (10 ημέρες αντί των 14),
ότι δεν θα μπορούσε να ελέγχεται από διεθνείς οργανισμούς (θέλουν περισσότερο χρόνο για να οργανωθούν),
και ότι το ερώτημα δεν ήταν ούτε σαφές ούτε κατανοητό (ενώ η πρόταση της ΕΕ που δημοσιεύεται στην Επίσημη Εφημερίδα είναι πολύ μικρότερη και απλή από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, οι οποίες τέθηκαν σε δημοψήφισμα).
Ωστόσο, η διαμάχη ξεψύχησε όταν το ελληνικό Συμβούλιο της Επικρατείας, που δίκασε για αυτά τα τρία σημεία μετά από αγωγή τριών ιδιωτών, επικύρωσε τη νομιμότητα αυτού του δημοψηφίσματος.
Ο ελληνικός τύπος mainstream υποστήριξε στη συνέχεια ότι ψηφίζοντας «όχι», η ελληνική οικονομία θα έκανε άλμα στο άγνωστο.
Όμως, το γεγονός ότι ανήκει ένα κράτος στη ζώνη του ευρώ δεν αποτελεί εγγύηση για την οικονομική επιτυχία. Αν αναφερόμαστε στον κατάλογο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) του ΔΝΤ σε αγοραστική δύναμη (ΣΔΙΤ), ένα μόνο κράτος μέλος της ΕΕ είναι μεταξύ των κορυφαίων 10 στον κόσμο: ο φορολογικός παράδεισος του Λουξεμβούργου. Η Γαλλία βρίσκεται στην 25η θέση σε 193.
Η ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν 1,2% το 2014, και κατατάσσεται 173η στον κόσμο, ήτοι μία από τις χειρότερες επιδόσεις στον κόσμο (ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 2,2%).
Ο Mario Draghi, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι ο πρώην αντιπρόεδρος για την Ευρώπη της τράπεζας Goldman Sachs. Έκρυψε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το ρόλο του για τις υπεξαιρέσεις που πραγματοποιήθηκαν από την Τράπεζα του για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες προκύπτουν όμως από έγγραφα της τράπεζας.
Είναι σαφές ότι το να ανήκεις στην Ένωση και να χρησιμοποιήσεις το ευρώ δεν αποτελούν εγγυήσεις επιτυχίας. Αλλά αν οι ευρωπαϊκές ελίτ υποστηρίζουν αυτό το «σχέδιο», σημαίνει ότι τις είναι κερδοφόρο. Πράγματι, δημιουργώντας μια ενιαία αγορά και μετά ένα ενιαίο νόμισμα, οι Ενωσίτες έχουν μπερδέψει τα χαρτιά. Από τώρα και στο εξής, οι διαφορές δεν είναι μεταξύ των κρατών μελών, αλλά μεταξύ κοινωνικών τάξεων που τυποποιηθήκαν στην ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πλουσιότεροι προασπίζουν την Ένωση, ενώ οι φτωχότεροι λαχταρούν για την επιστροφή των κρατών μελών.
Παρερμηνείες σχετικά με την ΕΕ και το ευρώ
Για χρόνια, η συζήτηση διαστρεβλώνεται από το επίσημο λεξιλόγιο: Οι Ευρωπαίοι φέρονται να μην είναι φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά μόνο μέλη της Ένωσης. Μετά το Ψυχρό Πόλεμο, ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι δεν είναι Ευρωπαίοι, και από και στο εξής ότι αν φύγει από την ΕΕ, η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του οποίου η ίδια είναι το λίκνο.
Ωστόσο, «τα σκυλιά δεν είναι γάτες». Η Ένωση έχει σχεδιαστεί από τους Αγγλοσάξονες, με πρώην Ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ. Υποστηρίζει σήμερα την ουκρανική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων των Ναζί, και κήρυξε τον οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία υπό την ονομασία «κυρώσεις».
Όπως δεν το δείχνει το όνομά της, η Ένωση δεν δημιουργήθηκε για ενώσει την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά για να την διαιρέσει, αποκλείοντας μόνιμα τη Ρωσία. Αυτό κατάγγειλε ο Charles De Gaulle, υπερασπίζοντας ο ίδιος μια Ευρώπη «από την Μπρεστ ως το Βλαδιβοστόκ».
Οι Ενωσίτες βεβαιώνουν ότι το «ευρωπαϊκό σχέδιο» επέτρεψε την ειρήνη στην Ευρώπη εδώ και 65 χρόνια. Αλλά μήπως μιλάνε για το που ανήκει η ιδιοκτησία της Ένωσης ή την υποτέλεια της στις ΗΠΑ;
Στην πραγματικότητα, αυτή είναι που έχει εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των κρατών της Δυτικής Ευρώπης, διατηρώντας παράλληλα τον ανταγωνισμό τους έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ. Μήπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, για παράδειγμα, ότι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποστήριξαν διαφορετικές πλευρές στην πρώην Γιουγκοσλαβία πριν να ενοποιηθούν πίσω από το ΝΑΤΟ; Και γιατί θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι, αν πάλι γινόνταν κυρίαρχα, τα μέλη της Ένωσης θα άρχιζαν αναγκαστικά πάλι να μαλώνουν;
Ο Jean-Claude Juncker εξοργίστηκε με το ελληνικό δημοψήφισμα το οποίο αποκάλεσε «προδοσία». Ο κ Juncker αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, μετά τη αποκάλυψη τη συμμετοχής του στο δίκτυο κατασκοπίας Gladio της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ένα χρόνο αργότερα έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Για να επιστρέψουμε στην ελληνική περίπτωση, οι εμπειρογνώμονες έχουν αποδείξει περίτρανα ότι το χρέος της οφείλεται τόσο σε ανεπίλυτα εθνικά προβλήματα από το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και σε απάτη μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και πολιτικών ηγετών. Εντούτοις, αυτό το χρέος είναι αφερέγγυο, όπως είναι τα χρέη των μεγαλύτερων ανεπτυγμένων κρατών [6].
Εν πάση περιπτώσει, η Αθήνα θα μπορούσε εύκολα να λύσει το πρόβλημα της, αρνούμενη να καταβάλει το απεχθές τμήμα του χρέους της [7], αποχωρώντας από την Ένωση, και συνάπτοντας συμμαχία με τη Ρωσία, η οποία είναι γι ’αυτήν ένας ιστορικός και πολιτιστικός εταίρος πολύ πιο σοβαρός από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Η θέληση της Μόσχας και του Πεκίνου να επενδύσουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν εκεί νέα διεθνή θεσμικά όργανα αποτελεί κοινό μυστικό.
Ωστόσο, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ πιο περίπλοκη καθώς είναι επίσης μέλος του ΝΑΤΟ και δεδομένου ότι η Συμμαχία είχε οργανώσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1967 για να αποτρέψει τη προσέγγιση με τη ΕΣΣΔ [8].
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
[1] « Histoire secrète de l’Union européenne » (Μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 28 juin 2004.
[2] Το Γαλλικό Τμήμα μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος για την Οικονομική Συνεργασία (EΣΟΣ). Είναι υπό την προεδρία του Edmond Ζισκάρ ντ ’Εστέν, πατέρα του μελλοντικού Προέδρου της Δημοκρατίας και ιδρυτή του ECU
[3] MI6: Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service, Stephen Dorril, The Free Press, 2000.
[4] « Stratégie européenne de sécurité » (Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας), Réseau Voltaire, 12 décembre 2003.
[5] « Thorbjørn Jagland destitué de ses fonctions de président du Nobel de la Paix » (Ο Τhorbjørn Jagland απελλάγη από τα καθήκοντά του Προέδρου του Νόμπελ Ειρήνης), Réseau Voltaire, 5 mars 2015.
[6] « Selon la BRI, la dette des États développés est insolvable » (Σύμφωνα με την ΤΔΔ , το χρέος των ανεπτυγμένων κρατών είναι αφερέγγυο), Réseau Voltaire, 13 avril 2010.
[7] Βλ την οικονομική θεωρία του Alexander Sack.
[8] « La guerre secrète en Grèce » (Ο μυστικός πόλεμος στην Ελλάδα), par Daniele Ganser ; « Grèce, le facteur Otan » (Ελλάδα, ο συντελεστής ΝΑΤΟ), par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto(Italie), Réseau Voltaire, 24 août 2013 et 7 avril 2015.
Το ελληνικό δημοψήφισμα έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που εικονογραφούν την γενική άγνοια σχετικά με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι συμμετέχοντες διχάστηκαν ως προς το εάν ή όχι οι Έλληνες ήταν υπεύθυνοι για το χρέος τους, ενώ ταυτόχρονα δεν κατηγόρησαν ποτέ τους τοκογλύφους τους. Αλλά το έκαναν αγνοώντας την ιστορία του ευρώ, καθώς και τους λόγους για τη δημιουργία του.
Το ευρώ: ένα αγγλοσαξονικό σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου
Από τη Συνθήκη της Ρώμης, πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια, τα διαδοχικά διοικητικά όργανα του «ευρωπαϊκού σχεδίου» (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ, ΕΕ) δαπάνησαν τεράστια ποσά και μοναδικά στην ιστορία για να χρηματοδοτήσουν την προπαγάνδα τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάθε μέρα εκατοντάδες άρθρα, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές πληρώνονται από τις Βρυξέλλες για να μας πείσουν για μια ψευδή εκδοχή της ιστορίας του και να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το σημερινό «ευρωπαϊκό σχέδιο» είναι αυτό που ήθελαν οι Ευρωπαίοι στην ενδιάμεση περίοδο των δυο παγκόσμιων πολέμων. Και όμως, τα αρχεία είναι πλέον προσιτά σε όλους. Δείχνουν ότι το 1946, ο Winston Churchill και ο Χάρι Τρούμαν αποφάσισαν να χωρίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο σε δύο: από τη μία πλευρά, οι υποτελείς τους, από την άλλη η ΕΣΣΔ και τους δικούς της. Για να εξασφαλιστεί ότι κανένα κράτος δεν θα χειραφετηθεί από την επικυριαρχία τους, αποφάσισαν να χειραγωγήσουν τα ιδεώδη της εποχής τους.
Αυτό που ονομαζόταν τότε «ευρωπαϊκό σχέδιο» δεν ήταν για να υπερασπιστούν οι φερόμενες κοινές αξίες, αλλά για να συγχωνευτεί η εκμετάλλευση των πρώτων υλών και των αμυντικών βιομηχανιών της Γαλλίας και της Γερμανίας, έτσι ώστε να είναι βέβαιο ότι οι χώρες αυτές δεν θα μπορούσαν πλέον να πολεμήσουν μεταξύ τους (θεωρία του Louis Loucheur και του κόμη Richard Coudenhove-Καλλέργη [1]).
Δεν επρόκειτο να αρνηθούν βαθιές ιδεολογικές διαφορές, αλλά να διασφαλιστεί ότι δεν θα αντιμετώπισε πλέον η μια την άλλη με τη βία. Η βρετανική MI6 και η αμερικανική CIA επιφορτίσθηκαν με τη διοργάνωση του πρώτου «Συνέδριο της Ευρώπης» στη Χάγη το Μάιο 1948, στο οποίο συμμετείχαν 750 προσωπικότητες (συμπεριλαμβανομένου του Φρανσουά Μιτεράν) από 16 χώρες. Δεν επρόκειτο ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από το να αναβιώσει το «σχέδιο της ομοσπονδιακής Ευρώπης» (γραμμένο από τον Walter Hallstein -ο μελλοντικός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- για τον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ) με βάση την ρητορική του Coudenhove - Καλλέργη.
Πολλές παρερμηνείες πρέπει να διορθωθούν σχετικά με αυτό το συνέδριο. Κατ ’αρχάς, θα πρέπει να επανατοποθετήσει στο πλαίσιο της εποχής του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις είχαν δηλώσει το ψυχρό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ. Η τελευταία απάντησε με την υποστήριξη των κομμουνιστών της Τσεχίας που είχαν καταφέρει νομικά να καταλάβουν την εξουσία κατά τη διάρκεια του «Πραξικοπήματος της Πράγας» («Νικηφόρο Φεβρουάριο», σύμφωνα με την Σοβιετική ιστοριογραφία). Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, οργάνωσαν στη συνέχεια τη Συνθήκη των Βρυξελλών που προαναγγέλλει τη δημιουργία του ΝΑΤΟ. Όλοι οι συμμετέχοντες στο Συνέδριο της Ευρώπης ήταν προ-Αγγλοσάξονες και αντι-Σοβιετικοί. Δεύτερον, όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ εκφώνησε την ομιλία του, χρησιμοποίησε τον όρο «Ευρωπαίους» για να ορίσει τους κατοίκους της ευρωπαϊκής ηπείρου (όχι αυτούς του Ηνωμένου Βασίλειου οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι Ευρωπαίοι), οι οποίοι δήλωναν ότι ήταν αντι-κομμουνιστές. Δεν υπήρχε ζήτημα, εκείνη την εποχή για τον Churchill, το Λονδίνο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο να την επιβλέπει. Τρίτον, δύο τάσεις ήρθαν στο φως στο Συνέδριο: οι «ενωτικοί» για τους οποίους επρόκειτο μόνο να συγκεντρωθούν πόροι από κοινό για αντίσταση στην εξάπλωση του κομμουνισμού και οι «φεντεραλιστές» που ήθελαν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο των Ναζί για ομοσπονδιακό κράτους υπό την εξουσία ενός μη εκλεγμένης διοίκησης.Ο Walter Hallstein, Γερμανό υψηλόβαθμος αξιωματούχος, σύνταξε το χιτλερικό σχέδιο για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Ο σκοπός ήταν να καταστραφούν τα ευρωπαϊκά κράτη και να ενώσει τους ανθρώπους με βάση τις εθνότητες γύρω από το άριο Ράιχ. Το σύνολο θα υποβαλλόταν στη δικτατορία μιας μη εκλεγμένης γραφειοκρατίας, που θα ελεγχόταν από το Βερολίνο. Μετά την Απελευθέρωση, υλοποίησε το σχέδιο του με τη βοήθεια των Αγγλοσαξόνων και έγινε το 1958 ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.Το Συνέδριο διευκρίνισε ό, τι πραγματοποιήθηκε από τότε υπό τις διαδοχικές ονομασίες ΕΚΑΧ, ΕΟΚ και ΕΕ.
Το συνέδριο υιοθέτησε την αρχή ενός κοινού νομίσματος. Αλλά το MI6 και η CIA είχαν ήδη ιδρύσει την Independent League for European Cooperation (ILEC) [2]—που έγινε η European League for Economic Cooperation (ELEC)—.
Ο σκοπός της ήταν, μετά την ίδρυση των θεσμικά οργάνων της Ένωσης, να περάσουν στο κοινό νόμισμα (τη μελλοντική Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα – ECU, European Currency Unit) σε ένα ενιαίο νόμισμα (το ευρώ), έτσι ώστε οι εντεταγμένες χώρες στην Ένωση να μην είναι σε θέση να την εγκαταλείψουν [3].
Αυτό το σχέδιο υλοποίησε ο Φρανσουά Μιτεράν το 1992. Υπό το πρίσμα της ιστορίας και της συμμετοχής του Φρανσουά Μιτεράν στο συνέδριο της Χάγης το 1948, είναι παράλογο να ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι το ευρώ είχε άλλο στόχο. Αυτός είναι ο λόγος που, με κάθε λογική, οι τρέχουσες συνθήκες δεν προβλέπουν την έξοδο από το ευρώ, αναγκάζοντας την Ελλάδα, αν το επιθυμεί, να βγει πρώτα από την Ένωση για να μπορεί να βγει από το ευρώ.
Η μετατόπιση του «ευρωπαϊκού σχεδίου» στο αμερικανικό σύστημα
Η Ένωση βίωσε δύο μεγάλες στροφές:
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, το Ηνωμένο Βασίλειο αρνήθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο του Βιετνάμ και απέσυρε τα στρατεύματά της από τον Περσικό Κόλπο και την Ασία. Οι Βρετανοί έπαψαν τότε να σκέφτονται σαν να είναι η 51η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών και να επικαλούνται την «ειδική σχέση» τους με την Ουάσιγκτον. Αποφάσισαν να ενταχθούν στην Ένωση (1973). Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν αποκλειστικοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού, με τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου, και τα άλλα κράτη τις υπάκουσαν.Ως εκ τούτου, η Ένωση δεν συζήτησε ποτέ συζήτησε τη διεύρυνσή της προς την Ανατολή, αλλά επικύρωσε μόνο μια απόφαση που πάρθηκε στη Ουάσιγκτον και που ανακοινώθηκε από τον υπουργό εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ. Παράλληλα, υιοθέτησε τόσο τη στρατιωτική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών [4], όσο και το οικονομικό και κοινωνικό τους μοντέλο που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ανισότητες.
Το ελληνικό δημοψήφισμα ανέδειξε μια χωριστική γραμμή μεταξύ, αφενός των Ευρωπαϊκών ελίτ που βρίσκουν τη ζωή όλο και πιο εύκολη και στηρίζουν ανεπιφύλακτα το «ευρωπαϊκό σχέδιο» και, δεύτερον, των εργατικών τάξεων που πάσχουν από αυτό το σύστημα και το απορρίπτουν, ένα φαινόμενο που είχε ήδη φανεί, αλλά μόνο σε εθνικό επίπεδο, μετά την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τη Δανία και τη Γαλλία, το 1992.
Αρχικά, οι ευρωπαίοι ηγέτες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη δημοκρατική ισχύ του δημοψήφισματος. Ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Thorbjørn Jagland (ο άνθρωπος που απολύθηκε από την κριτική επιτροπή Νόμπελ λόγω διαφθοράς [5]), δήλωσε
ότι η προεκλογική περίοδος ήταν πολύ σύντομη (10 ημέρες αντί των 14), ότι δεν θα μπορούσε να ελέγχεται από διεθνείς οργανισμούς (θέλουν περισσότερο χρόνο για να οργανωθούν), και ότι το ερώτημα δεν ήταν ούτε σαφές ούτε κατανοητό (ενώ η πρόταση της ΕΕ που δημοσιεύεται στην Επίσημη Εφημερίδα είναι πολύ μικρότερη και απλή από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, οι οποίες τέθηκαν σε δημοψήφισμα).Ωστόσο, η διαμάχη ξεψύχησε όταν το ελληνικό Συμβούλιο της Επικρατείας, που δίκασε για αυτά τα τρία σημεία μετά από αγωγή τριών ιδιωτών, επικύρωσε τη νομιμότητα αυτού του δημοψηφίσματος.
Ο ελληνικός τύπος mainstream υποστήριξε στη συνέχεια ότι ψηφίζοντας «όχι», η ελληνική οικονομία θα έκανε άλμα στο άγνωστο.
Όμως, το γεγονός ότι ανήκει ένα κράτος στη ζώνη του ευρώ δεν αποτελεί εγγύηση για την οικονομική επιτυχία. Αν αναφερόμαστε στον κατάλογο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) του ΔΝΤ σε αγοραστική δύναμη (ΣΔΙΤ), ένα μόνο κράτος μέλος της ΕΕ είναι μεταξύ των κορυφαίων 10 στον κόσμο: ο φορολογικός παράδεισος του Λουξεμβούργου. Η Γαλλία βρίσκεται στην 25η θέση σε 193.
Η ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν 1,2% το 2014, και κατατάσσεται 173η στον κόσμο, ήτοι μία από τις χειρότερες επιδόσεις στον κόσμο (ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 2,2%).
Ο Mario Draghi, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι ο πρώην αντιπρόεδρος για την Ευρώπη της τράπεζας Goldman Sachs. Έκρυψε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το ρόλο του για τις υπεξαιρέσεις που πραγματοποιήθηκαν από την Τράπεζα του για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες προκύπτουν όμως από έγγραφα της τράπεζας.Είναι σαφές ότι το να ανήκεις στην Ένωση και να χρησιμοποιήσεις το ευρώ δεν αποτελούν εγγυήσεις επιτυχίας. Αλλά αν οι ευρωπαϊκές ελίτ υποστηρίζουν αυτό το «σχέδιο», σημαίνει ότι τις είναι κερδοφόρο. Πράγματι, δημιουργώντας μια ενιαία αγορά και μετά ένα ενιαίο νόμισμα, οι Ενωσίτες έχουν μπερδέψει τα χαρτιά. Από τώρα και στο εξής, οι διαφορές δεν είναι μεταξύ των κρατών μελών, αλλά μεταξύ κοινωνικών τάξεων που τυποποιηθήκαν στην ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πλουσιότεροι προασπίζουν την Ένωση, ενώ οι φτωχότεροι λαχταρούν για την επιστροφή των κρατών μελών.
Παρερμηνείες σχετικά με την ΕΕ και το ευρώ
Για χρόνια, η συζήτηση διαστρεβλώνεται από το επίσημο λεξιλόγιο: Οι Ευρωπαίοι φέρονται να μην είναι φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά μόνο μέλη της Ένωσης. Μετά το Ψυχρό Πόλεμο, ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι δεν είναι Ευρωπαίοι, και από και στο εξής ότι αν φύγει από την ΕΕ, η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του οποίου η ίδια είναι το λίκνο.
Ωστόσο, «τα σκυλιά δεν είναι γάτες». Η Ένωση έχει σχεδιαστεί από τους Αγγλοσάξονες, με πρώην Ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ. Υποστηρίζει σήμερα την ουκρανική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων των Ναζί, και κήρυξε τον οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία υπό την ονομασία «κυρώσεις».
Όπως δεν το δείχνει το όνομά της, η Ένωση δεν δημιουργήθηκε για ενώσει την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά για να την διαιρέσει, αποκλείοντας μόνιμα τη Ρωσία. Αυτό κατάγγειλε ο Charles De Gaulle, υπερασπίζοντας ο ίδιος μια Ευρώπη «από την Μπρεστ ως το Βλαδιβοστόκ».
Οι Ενωσίτες βεβαιώνουν ότι το «ευρωπαϊκό σχέδιο» επέτρεψε την ειρήνη στην Ευρώπη εδώ και 65 χρόνια. Αλλά μήπως μιλάνε για το που ανήκει η ιδιοκτησία της Ένωσης ή την υποτέλεια της στις ΗΠΑ;
Στην πραγματικότητα, αυτή είναι που έχει εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των κρατών της Δυτικής Ευρώπης, διατηρώντας παράλληλα τον ανταγωνισμό τους έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ. Μήπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, για παράδειγμα, ότι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποστήριξαν διαφορετικές πλευρές στην πρώην Γιουγκοσλαβία πριν να ενοποιηθούν πίσω από το ΝΑΤΟ; Και γιατί θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι, αν πάλι γινόνταν κυρίαρχα, τα μέλη της Ένωσης θα άρχιζαν αναγκαστικά πάλι να μαλώνουν;
Ο Jean-Claude Juncker εξοργίστηκε με το ελληνικό δημοψήφισμα το οποίο αποκάλεσε «προδοσία». Ο κ Juncker αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, μετά τη αποκάλυψη τη συμμετοχής του στο δίκτυο κατασκοπίας Gladio της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ένα χρόνο αργότερα έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.Για να επιστρέψουμε στην ελληνική περίπτωση, οι εμπειρογνώμονες έχουν αποδείξει περίτρανα ότι το χρέος της οφείλεται τόσο σε ανεπίλυτα εθνικά προβλήματα από το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και σε απάτη μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και πολιτικών ηγετών. Εντούτοις, αυτό το χρέος είναι αφερέγγυο, όπως είναι τα χρέη των μεγαλύτερων ανεπτυγμένων κρατών [6].
Εν πάση περιπτώσει, η Αθήνα θα μπορούσε εύκολα να λύσει το πρόβλημα της, αρνούμενη να καταβάλει το απεχθές τμήμα του χρέους της [7], αποχωρώντας από την Ένωση, και συνάπτοντας συμμαχία με τη Ρωσία, η οποία είναι γι ’αυτήν ένας ιστορικός και πολιτιστικός εταίρος πολύ πιο σοβαρός από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Η θέληση της Μόσχας και του Πεκίνου να επενδύσουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν εκεί νέα διεθνή θεσμικά όργανα αποτελεί κοινό μυστικό.
Ωστόσο, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ πιο περίπλοκη καθώς είναι επίσης μέλος του ΝΑΤΟ και δεδομένου ότι η Συμμαχία είχε οργανώσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1967 για να αποτρέψει τη προσέγγιση με τη ΕΣΣΔ [8].
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
[1] « Histoire secrète de l’Union européenne » (Μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 28 juin 2004.
[2] Το Γαλλικό Τμήμα μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος για την Οικονομική Συνεργασία (EΣΟΣ). Είναι υπό την προεδρία του Edmond Ζισκάρ ντ ’Εστέν, πατέρα του μελλοντικού Προέδρου της Δημοκρατίας και ιδρυτή του ECU
[3] MI6: Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service, Stephen Dorril, The Free Press, 2000.
[4] « Stratégie européenne de sécurité » (Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας), Réseau Voltaire, 12 décembre 2003.
[5] « Thorbjørn Jagland destitué de ses fonctions de président du Nobel de la Paix » (Ο Τhorbjørn Jagland απελλάγη από τα καθήκοντά του Προέδρου του Νόμπελ Ειρήνης), Réseau Voltaire, 5 mars 2015.
[6] « Selon la BRI, la dette des États développés est insolvable » (Σύμφωνα με την ΤΔΔ , το χρέος των ανεπτυγμένων κρατών είναι αφερέγγυο), Réseau Voltaire, 13 avril 2010.
[7] Βλ την οικονομική θεωρία του Alexander Sack.
[8] « La guerre secrète en Grèce » (Ο μυστικός πόλεμος στην Ελλάδα), par Daniele Ganser ; « Grèce, le facteur Otan » (Ελλάδα, ο συντελεστής ΝΑΤΟ), par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto(Italie), Réseau Voltaire, 24 août 2013 et 7 avril 2015.
Derrière la dette grecque
par Thierry Meyssan
Le débat actuel sur la dette grecque a donné lieu à toutes sortes de menaces, d’abord contre le gouvernement Tsípras, puis contre les électeurs grecs. S’abstenant d’entrer dans une discussion sur la partie odieuse de cette dette, Thierry Meyssan observe la campagne internationale contre la sortie de la Grèce de la zone euro. Il met en lumière le projet historique de l’Union et de l’euro, tel que formulé en 1946 par Churchill et Truman, pour conclure que la Grèce est aujourd’hui piégée par l’environnement géopolitique international et non pas par sa situation économique.
Joseph Retinger, ex-fasciste polonais devenu agent britannique. Dans le cadre de ses fonctions au MI6, il fonda l’European League for Economic Cooperation dont il devint le secrétaire général. À ce titre, il est le père de l’euro. Par la suite, il anima le Mouvement européen et créa le Club de Bilderberg.
Le référendum grec a donné lieu à de vifs débats dans l’Union européenne qui illustrent l’ignorance générale sur les règles du jeu. Les participants se sont déchirés pour savoir si les Grecs étaient ou non responsables de leur dette tout en veillant à ne jamais accuser leurs créanciers d’usure. Mais ils l’ont fait en ignorant l’histoire de l’euro et les motifs de sa création.
L’euro : un projet anglo-saxon de la Guerre froide
Depuis le Traité de Rome, il y a soixante-quatre ans, les instances administratives successives du « projet européen » (CECA, CEE, UE) ont dépensé des sommes colossales et sans équivalent pour financer leur propagande dans les médias. Quotidiennement des centaines d’articles, d’émissions de radio et de télévision, sont payées par Bruxelles pour nous raconter une version mensongère de son histoire et nous faire croire que le « projet européen » actuel est celui des Européens de l’entre-deux-guerres.
Les archives sont pourtant désormais accessibles à tous. Elles montrent qu’en 1946, Winston Churchill et Harry Truman décidèrent de diviser le continent européen en deux : d’un côté, leurs vassaux, de l’autre l’URSS et les siens. Pour s’assurer qu’aucun État ne s’affranchirait de leur suzeraineté, ils décidèrent de manipuler les idéaux de leur époque.
Ce que l’on appelait alors le « projet européen » ne consistait pas à défendre de prétendues valeurs communes, mais à fusionner l’exploitation des matières premières et des industries de Défense de la France et de l’Allemagne de manière à être certain que ces pays ne pourraient plus se faire la guerre (théorie de Louis Loucheur et du comte Richard de Coudenhove-Kalergi [1]). Il ne s’agissait pas de nier de profondes différences idéologiques, mais de s’assurer qu’elles ne se confronteraient plus par la force.
Le MI6 britannique et la CIA états-unienne ont alors été chargés d’organiser le premier « Congrès de l’Europe », à La Haye en mai 1948, auquel participèrent 750 personnalités (dont François Mitterrand) de 16 pays. Il s’agissait, ni plus, ni moins, que de ressusciter le « projet d’Europe fédérale » (rédigé par Walter Hallstein —le futur président de la Commission européenne— pour le chancelier Adolf Hitler) en se basant sur la rhétorique de Coudenhove-Kalergi.
Plusieurs idées fausses doivent être corrigées à propos de ce Congrès.
Walter Hallstein, haut fonctionnaire allemand, rédigea le projet hitlérien d’Europe fédérale. Il s’agissait de détruire les États européens et de fédérer les populations par ethnies autour du Reich aryen. L’ensemble aurait été soumis à la dictature d’une bureaucratie non-élue, contrôlée par Berlin. À la Libération, il mit en œuvre son projet avec l’aide des Anglo-Saxons et devint, en 1958, le premier président de la Commission européenne.
Le Congrès précisa tout ce qui a été réalisé depuis sous les noms successifs de CECA, CEE et UE.
Le Congrès adopta le principe d’une monnaie commune. Mais le MI6 et la CIA avaient déjà fondé l’Independent League for European Cooperation (ILEC) [2]—devenue European League for Economic Cooperation (ELEC)—. Son objectif était, une fois les institutions de l’Union créées, de passer de la monnaie commune (la future European Currency Unit – ECU) à une monnaie unique (l’euro), de sorte que les pays adhérents à l’Union ne puissent plus la quitter [3].
C’est ce projet que François Mitterrand réalisa, en 1992. Au regard de l’Histoire et de la participation de François Mitterrand au Congrès de La Haye, en 1948, il est absurde de prétendre aujourd’hui que l’euro ait eu un autre but. C’est pourquoi, en toute logique, les Traités actuels ne prévoient pas la sortie de l’euro, contraignant la Grèce, si elle le souhaite, à sortir d’abord de l’Union pour pouvoir sortir de l’euro.
Le glissement du « projet européen » dans le système états-unien
L’Union a connu deux tournants principaux :
Le référendum grec a fait apparaître une ligne de partage entre d’un côté des élites européennes qui trouvent la vie de plus en plus facile et soutiennent sans réserve le « projet européen » et, d’autre part, des classes laborieuses qui souffrent de ce système et le rejettent ; un phénomène qui s’était déjà exprimé, mais uniquement à l’échelle nationale, lors de la ratification du Traité de Maastricht et du projet de Constitution européenne par le Danemark et la France.
Dans un premier temps, les dirigeants européens ont mis en cause la validité démocratique du référendum. Le secrétaire général du Conseil de l’Europe, Thorbjørn Jagland (l’homme qui a été viré du jury Nobel pour corruption [5]) a déclaré
Cependant, la polémique a fait long feu après que le Conseil d’État grec, saisi par des particuliers de ces trois points, a validé la légalité de cette consultation.
La presse dominante a alors affirmé qu’en votant « non », l’économie grecque sauterait dans l’inconnu.
Pourtant, le fait d’appartenir à la zone euro n’est pas une garantie de performance économique. Si l’on se réfère à la liste du FMI du Produit intérieur brut (PIB) en Parité de pouvoir d’achat (PPA), un seul État membre de l’Union se trouve parmi les 10 premiers dans le monde : le paradis fiscal du Luxembourg. La France ne figure qu’en 25ème position sur 193.
La croissance de l’Union européenne était de 1,2 % en 2014, ce qui la classe au 173e rang mondial, c’est à dire un des plus mauvais résultats dans le monde (la moyenne mondiale est de 2,2 %).
Mario Draghi, président de la Banque centrale européenne, est l’ancien vice-président Europe de la banque Goldman-Sachs. Il a masqué au Parlement européen son rôle dans les malversation opérées par la banque pour le compte du gouvernement grec, pourtant attesté par des documents de la banque.
Force est de constater qu’appartenir à l’Union et utiliser l’euro ne sont pas des garanties de succès. Mais si les élites européennes soutiennent ce « projet », c’est qu’il leur est profitable. En effet, en créant un marché unique, puis une monnaie unique, les Unionistes ont brouillé les cartes. Désormais, les différences ne sont plus entre les États membres, mais entre des classes sociales qui se sont uniformisées à l’échelle européenne. C’est pourquoi les plus riches défendent l’Union, tandis que les plus pauvres aspirent au retour des États membres.
Les contresens à propos de l’Union et de l’euro
Voici des années que le débat est faussé par le vocabulaire officiel : les Européens ne seraient pas les porteurs de la culture européenne, mais uniquement les membres de l’Union. Depuis la Guerre froide, on affirme ainsi que les Russes ne seraient pas Européens, et désormais qu’en sortant de l’Union, la Grèce quitterait la culture européenne dont elle est le berceau.
Or, « les chiens ne font pas des chats ». L’Union a été conçue par les Anglo-Saxons, avec d’anciens nazis, contre l’URSS. Elle soutient aujourd’hui le gouvernement ukrainien, nazis inclus, et a déclaré la guerre économique à la Russie en la parant du nom de « sanctions ».
Comme son nom ne l’indique pas, l’Union n’a pas été créée pour unir le continent européen, mais pour le diviser, en écartant définitivement la Russie. C’est ce que Charles De Gaulle avait dénoncé en plaidant, lui, pour une Europe « de Brest à Vladivostock ».
Les unionistes assurent que le « projet européen » a permis la paix en Europe depuis 65 ans. Mais parlent-ils de l’appartenance à l’Union ou de leur vassalité aux États-Unis ? En réalité, c’est celle-ci qui a garanti la paix entre les États ouest-européens, tout en maintenant leur rivalité hors de la zone Otan. Doit-on rappeler, par exemple, que les membres de l’Union européenne ont soutenu des camps différents en ex-Yougoslavie avant de s’unifier derrière l’Otan ? Et doit-on considérer que s’ils redevenaient souverains, les membres de l’Union recommenceraient nécessairement à se quereller ?
Jean-Claude Juncker, s’est indigné du référendum grec qu’il a qualifié de « trahison ». M. Juncker a été contraint à la démission de ses fonctions de Premier ministre du Luxembourg, après que l’ont eut établi son appartenance au réseau d’espionnage Gladio de l’Alliance atlantique. Un an plus tard, il devenait président de la Commission européenne.
Pour revenir au cas grec, les experts ont largement démontré que cette dette est imputable à des problèmes nationaux non-résolus depuis la fin de l’Empire ottoman tout autant qu’à une escroquerie de grandes banques privées et de dirigeants politiques. Au demeurant, cette dette est insolvable comme le sont également les dettes des principaux États développés [6]. Quoi qu’il en soit, Athènes pourrait facilement s’en sortir en refusant de payer la partie odieuse de sa dette [7], en quittant l’Union, et en faisant alliance avec la Russie qui est pour elle un partenaire historique et culturel bien plus sérieux que la bureaucratie bruxelloise. La volonté de Moscou et de Beijing d’investir en Grèce et d’y créer de nouvelles institutions internationales est un secret de polichinelle. Cependant, la situation de la Grèce est d’autant plus complexe qu’elle est également membre de l’Otan et que l’Alliance y avait organisé un coup d’État militaire, en 1967, pour l’empêcher de se rapprocher de l’URSS [8].
Thierry Meyssan
[1] « Histoire secrète de l’Union européenne », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 28 juin 2004.
[2] La section française prend le nom de Ligue européenne de coopération économique (LECE). Elle est présidée par Edmond Giscard d’Estaing, père du futur président de la République et créateur de l’ECU.
[3] MI6 : Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service, Stephen Dorril, The Free Press, 2000.
[4] « Stratégie européenne de sécurité », Réseau Voltaire, 12 décembre 2003.
[5] « Thorbjørn Jagland destitué de ses fonctions de président du Nobel de la Paix », Réseau Voltaire, 5 mars 2015.
[6] « Selon la BRI, la dette des États développés est insolvable », Réseau Voltaire, 13 avril 2010.
[7] Cf. la théorie économique d’Alexander Sack.
[8] « La guerre secrète en Grèce », par Daniele Ganser ; « Grèce, le facteur Otan », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie), Réseau Voltaire, 24 août 2013 et 7 avril 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου