Από την Πρωτομαγιά του 1926 έως το Μον Πελεράν του 2016 - 7 σημεία για το Κυπριακό

Μάνος Μαθιουδάκης-Πέτρος Γιαννούλης

Ένα γράμμα από την Κύπρο.

Η επί της αρχής στάση υπέρ ή κατά της δη­μιουρ­γί­ας Δι­ζω­νι­κής Δι­κοι­νο­τι­κής Ομο­σπον­δί­ας (ΔΔΟ) ως συ­γκε­κρι­μέ­νης μορ­φής λύσης του Κυ­πρια­κού, απο­τε­λεί μια γραμ­μή πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, όπως φά­νη­κε ξε­κά­θα­ρα και από το δη­μο­ψή­φι­σμα του 2004 για το σχέ­διο Ανάν και μετά. Η αντι­πα­ρά­θε­ση αυτή αντα­να­κλά­ται και στο ση­με­ρι­νό πο­λι­τι­κο-κομ­μα­τι­κό σκη­νι­κό με τη διαί­ρε­ση σε μπλοκ
υπέρ της λύσης στη βάση της ΔΔΟ από τη μια και απορ­ρι­πτι­κών από την άλλη. Στο πρώτο μπλοκ οι βα­σι­κοί παί­κτες είναι ο Δη­μο­κρα­τι­κός Συ­να­γερ­μός (ΔηΣυ) από το χώρο της Δε­ξιάς και το ΑΚΕΛ, η ηγε­σία του οποί­ου ξε­κί­νη­σε τις απευ­θεί­ας συ­νο­μι­λί­ες με­τα­ξύ των δύο κοι­νο­τή­των, κατά τη διάρ­κεια της προ­ε­δρί­ας Χρι­στό­φια το 2008. Στο μπλοκ των απορ­ρι­πτι­κών, εντάσ­σε­ται μια σειρά μι­κρό­τε­ρων -αλλά με επιρ­ροή- κομ­μά­των από το χώρο της κε­ντρο­δε­ξιάς έως τους νε­ο­να­ζί.
Αν και δεν είναι ξε­κά­θα­ρο πώς θα εξε­λι­χθούν τα πράγ­μα­τα μετά το ναυά­γιο των συ­νο­μι­λιών στο Μον Πε­λε­ράν, η αντι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ των δύο «στρα­το­πέ­δων» κυ­ριαρ­χεί στο δη­μό­σιο διά­λο­γο και ανα­μέ­νε­ται να κο­ρυ­φω­θεί σε πε­ρί­πτω­ση που τε­λι­κά προ­κύ­ψει συ­γκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο.
Στο μπλοκ υπέρ της λύσης, ιδιαί­τε­ρο στοι­χείο απο­τε­λεί η σύ­μπλευ­ση ΑΚΕΛ/ΔηΣυ. Η ανοι­χτή στή­ρι­ξη που πα­ρέ­χει το ΑΚΕΛ στην κυ­βερ­νώ­σα Δεξιά του Ανα­στα­σιά­δη όσον αφορά τους χει­ρι­σμούς της στο Κυ­πρια­κό και τις συ­νο­μι­λί­ες, συ­νε­χί­ζει να συν­δυά­ζε­ται με την οπι­σθο­χώ­ρη­σή του στο πεδίο των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων. Με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή αυτή την πε­ρί­ο­δο την απου­σία ση­μα­ντι­κών κι­νη­μα­τι­κών γε­γο­νό­των αλλά και την έλ­λει­ψη πρό­θε­σης να ορ­γα­νώ­σει και να υπο­στη­ρί­ξει σχε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες, το ΑΚΕΛ αυ­το­πε­ριο­ρί­ζε­ται συ­νει­δη­τά στη θέση του ου­ρα­γού στο μπλοκ υπέρ του «ναι», νιώ­θο­ντας μάλ­λον άνετα σε αυτό το ρόλο, αφού δεν κάνει καμία κί­νη­ση που να ση­μα­το­δο­τεί δια­κρι­τό πο­λι­τι­κό σχέ­διο. Ευ­ελ­πι­στεί ότι μέσω της σύ­μπλευ­σης με τον ΔηΣυ, θα εξα­σφα­λί­ζει -χω­ρίς να επω­μι­στεί πο­λι­τι­κό κό­στος- μια κά­ποια σύν­δε­ση με ένα μα­ζι­κό ακρα­τή­ριο (αυτό του «ναι») σε μία πε­ρί­ο­δο που τα πο­σο­στά και η επιρ­ροή του σε οποιο­δή­πο­τε άλλο ζή­τη­μα συρ­ρι­κνώ­νο­νται.
Χωρίς να απο­κλεί­ο­νται πο­λι­τι­κές στρο­φές σε πε­ρί­πτω­ση απο­τυ­χί­ας των συ­νο­μι­λιών ή αλ­λα­γής προς το απορ­ρι­πτι­κό­τε­ρο του κλί­μα­τος στην κοι­νω­νία, η πα­ρα­πά­νω στάση λει­τουρ­γεί πα­ρα­λυ­τι­κά για το κί­νη­μα και τις ανά­γκες του κό­σμου σή­με­ρα. Πρό­κει­ται για μια κο­ντό­φθαλ­μη και αμυ­ντι­κή τα­κτι­κή που δη­μιουρ­γεί αυ­τα­πά­τες και προ­ϋ­πο­θέ­σεις ήττας με­σο­πρό­θε­σμα, εντός του νέου πο­λι­τι­κού/κοι­νω­νι­κού το­πί­ου που μπο­ρεί να προ­κύ­ψει την επο­μέ­νη ενός σχε­δί­ου λύσης.
Η δη­μιουρ­γία ΔΔΟ, ακόμη και αν πα­ρά­σχει ου­σια­στι­κό­τε­ρες ευ­και­ρί­ες συ­νύ­παρ­ξης με­τα­ξύ των δύο κοι­νο­τή­των σε σχέση με το status quo, θέτει ταυ­τό­χρο­να την Αρι­στε­ρά μπρο­στά σε αυ­ξη­μέ­να κα­θή­κο­ντα: Να πε­ρι­γρά­ψει το εγ­χώ­ριο και διε­θνές πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό πε­ρι­βάλ­λον μέσα στο οποίο θα υλο­ποι­η­θεί το όποιο σχέ­διο λύσης -αν και εφό­σον προ­τα­θεί και υπερ­ψη­φι­στεί- να απα­ντή­σει στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση που ανα­μέ­νε­ται να εντα­θεί και να εκ­φρα­στεί συ­ντο­νι­σμέ­νη εντός των δύο κοι­νο­τή­των, καθώς και να αντι­με­τω­πί­σει τη δράση των εθνι­κι­στών – και των συ­γκα­λυμ­μέ­νων και των απρο­κά­λυ­πτων. Αυτή η διά­στα­ση του ζη­τή­μα­τος, είτε απου­σιά­ζει εντε­λώς είτε είναι ατρο­φι­κή στην ανά­λυ­ση και στην τα­κτι­κή της Αρι­στε­ράς, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων ση­μα­ντι­κών τμη­μά­των της ρι­ζο­σπα­στι­κής πτέ­ρυ­γάς της, η οποία ούτως η άλλως αριθ­μεί μι­κρές δυ­νά­μεις.
Οι αστι­κές τά­ξεις και στις δυο πλευ­ρές του νη­σιού επεν­δύ­ουν επι­θε­τι­κά σε νε­ο­φι­λε­λε­λεύ­θε­ρες στρα­τη­γι­κές ως απά­ντη­ση στη κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού, που έχει χτυ­πή­σει και την Κύπρο. Επι­πλέ­ον, η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή πλευ­ρά, όντας οι­κο­νο­μι­κά κυ­ρί­αρ­χη αλλά και ανα­γνω­ρι­σμέ­νη διε­θνώς, απο­δει­κνύ­ε­ται ιδιαί­τε­ρα εμ­φα­τι­κή ως προς τη συμ­με­το­χή της στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες της πε­ριο­χής (άξο­νας Ισ­ρα­ήλ-Αι­γύ­πτου-Κύ­πρου-Ελ­λά­δας).
Σ’ αυτές τις συν­θή­κες όσοι και όσες αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε το μέ­γε­θος των προ­κλή­σε­ων για την Αρι­στε­ρά και τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, έχου­με το κα­θή­κον να χα­ρά­ξου­με το δικό μας πο­λι­τι­κό σχέ­διο και να ανοί­ξου­με νέους δρό­μους κοι­νής πάλης για την άμεση απε­μπλο­κή από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχη­μα­τι­σμούς, την ελεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση σε κοινό σύ­στη­μα παι­δεί­ας, δη­μό­σιας υγεί­ας και κοι­νω­νι­κών ασφα­λί­σε­ων, την πλήρη απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση του νη­σιού (των βρε­τα­νι­κών βά­σε­ων συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων), τα κοινά ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα. Όλα εκεί­να τα θέ­μα­τα, δη­λα­δή που κα­νέ­νας εκ­πρό­σω­πος των αστών, όπως ο Ανα­στα­σιά­δης, δεν θέλει να λύσει. Αυτός είναι ο δικός μας ρόλος, πιο δύ­σκο­λος και πιο σύν­θε­τος από ποτέ. Είναι και­ρός να τον ανα­λά­βου­με και να φέ­ρου­με τις συν­θή­κες στα μέτρα μας αν θέ­λου­με να κά­νου­με πράξη τα λόγια της πρω­το­μα­γιά­τι­κης προ­κή­ρυ­ξης στην Κύπρο του 1926:

«Οι πιέ­σεις των αφε­ντι­κών μας, η εκ­με­τάλ­λευ­ση από τους πλου­το­κρά­τες πρέ­πει να μας ενώ­σου­νε. Δε μας χω­ρί­ζου­νε πια φυ­λε­τι­κά μίση και θρη­σκευ­τι­κοί φα­να­τι­σμοί. Αφτά ανή­κου­νε στο πα­ρελ­θόν. Σή­με­ρα πρέ­πει όλοι αδερ­φω­μέ­νοι να διεκ­δι­κή­σου­με τα δι­καιώ­μα­τα που έχου­με στη ζωή».



Φω­το­γρα­φία από τη δι­κοι­νο­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση υπέρ της λύσης που ορ­γά­νω­σαν τουρ­κυ­πρια­κά και ελ­λη­νο­κυ­πρια­κά συν­δι­κά­τα και φο­ρείς τη Δευ­τέ­ρα 21 Νο­έμ­βρη 2016.


Rproject | Resist | Reclaim | Revolt