Ο υλικός κόσμος των παλιών ιδανικών, δηλαδή οι φορείς τους, είχε συρρικνωθεί απελπιστικά, αλλά μια χώρα και ένας ηγέτης συνέχιζαν να μένουν πιστοί στο ιδανικό της κοινωνικής επανάστασης, υπερασπίζοντας μόνοι εναντίον σχεδόν όλων αυτά που είχαν πετύχει. Δεν ήταν λίγο. Ηταν ένα παράδειγμα που απέπνεε την αίσθηση της αξιοπρέπειας και ενέπνεε τον σεβασμό και τον θαυμασμό ακόμη και των αντιπάλων τους.
Ο Φιντέλ έζησε ώς το τέλος της ζωής του με την αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη και με το μίσος που έτρεφαν εναντίον του οι κάθε είδους ιμπεριαλιστές και εκμεταλλευτές χωρών και ανθρώπων.
Η επανάστασή του μπορεί να μη μετέτρεψε την Κούβα σε παράδεισο -πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί αυτό σε μία μόνο χώρα περικυκλωμένη και αποκλεισμένη από ένα πολύχρονο και βάρβαρο εμπάργκο-, αλλά σίγουρα άλλαξε ριζικά τη ζωή των πολιτών της προς το καλύτερο.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι ήταν η Κούβα πριν από τη νικηφόρα επανάσταση που έφερε στην εξουσία τούς γενειοφόρους επαναστάτες.
Ο θάνατος του Φιντέλ σηματοδοτεί και τυπικά το τέλος της εποχής των οραμάτων και των ιδανικών για μια καλύτερη κοινωνία, όπως μορφοποιήθηκαν, γιγαντώθηκαν και επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Της εποχής των λαϊκών επαναστάσεων που προμήνυαν ότι το τέλος του καπιταλισμού δεν θα αργήσει. Της εποχής των μεγάλων επαναστατών ηγετών παγκόσμιας ακτινοβολίας.
Το τέλος αυτής της εποχής δεν σημαίνει και το τέλος της Ιστορίας, όπως λίγο-πολύ πιστεύουν όσοι ανακουφίστηκαν με τον θάνατο του Φιντέλ. Οι άνθρωποι δεν θα πάψουν να πιστεύουν σε ιδανικά και δεν θα σταματήσουν να αγωνίζονται για μια δικαιότερη κοινωνία.
Θα βρουν τους δρόμους για να το επιδιώξουν και να πετύχουν. Και είναι σίγουρο ότι στις αναζητήσεις τους ο Φιντέλ θα είναι ένα ισχυρό σημείο αναφοράς για να ξαναφωνάξει ακόμα μία φορά στους δικαστές του: «Καταδικάστε με! Η Ιστορία θα με δικαιώσει»...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου