Κωστής Στεφανόπουλος: Σύμβολο Εθνικής Ενότητας υπό την επιτήρηση της Δεξιάς

του Σπύρου Αντωνίου
Τη θλίψη του για το θάνατο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου εκφράζει σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Φυσικά, μαζί με τις απαραίτητες υπερβολές και το ανάλογο ιστορικό «ξέπλυμα» ενός αυθεντικού εκπροσώπου της συντηρητικής Δεξιάς.
Οι ύμνοι για την ακε­ραιό­τη­τα, την εντι­μό­τη­τα και το πο­λι­τι­κό ήθος του εκλι­πό­ντα δί­νουν και παίρ­νουν από το πρωί, με απο­κο­ρύ­φω­μα το tweet του ομοϊ­δε­ά­τη του, Π. Καμ­μέ­νου: «το Έθνος απο­χαι­ρε­τά τον Εθνι­κό ηγέτη, τον έντι­μο Έλ­λη­να Κωστή Στε­φα­νό­που­λο».
Βου­λευ­τής της ΕΡΕ και με­τέ­πει­τα της ΝΔ, υπη­ρέ­τη­σε ως υπουρ­γός στις κυ­βερ­νή­σεις Κα­ρα­μαν­λή και Ράλλη, την πε­ρί­ο­δο δη­λα­δή αμέ­σως μετά την πτώση της χού­ντας (1974-81). Στις κυ­βερ­νή­σεις της Δε­ξιάς που είχαν ανα­δεί­ξει σε βα­σι­κό εχθρό τους το ρι­ζο­σπα­στι­σμό της Με­τα­πο­λί­τευ­σης, με τους μα­ζι­κούς και μα­χη­τι­κούς ερ­γα­τι­κούς και νε­ο­λαι­ί­στι­κους αγώ­νες, ενώ χρη­σι­μο­ποί­η­σαν την ωμή κα­τα­στο­λή ως μέ­θο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Μετά την πα­ραί­τη­ση Ράλλη διεκ­δί­κη­σε χωρίς επι­τυ­χία την προ­ε­δρία της ΝΔ, την οποία κέρ­δι­σε τε­λι­κά ο Ε. Αβέ­ρωφ, με το γνω­στό ακρο­δε­ξιό προ­φίλ. Μετά την ήττα της ΝΔ στις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 1984 και την νέα κρίση ηγε­σί­ας που ακο­λού­θη­σε, διεκ­δί­κη­σε ξανά την προ­ε­δρία της ΝΔ, αλλά αυτή τη φορά ητ­τή­θη­κε από τον Κ. Μη­τσο­τά­κη. Σε εκεί­νη την κούρ­σα δια­δο­χής, ο Στε­φα­νό­που­λος εμ­φα­νί­στη­κε ως συ­νε­χι­στής του Αβέ­ρωφ και ως εκ­πρό­σω­πος του κό­σμου της «εθνι­κο­φρο­σύ­νης», σε αντί­θε­ση με τον κε­ντρο­γε­νή αλλά και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο, Κ. Μη­τσο­τά­κη.

Τον Αύ­γου­στο του 1985, ο Κ.Στε­φα­νό­που­λος απο­χώ­ρη­σε από τη Νέα Δη­μο­κρα­τία και ίδρυ­σε την Δη­μο­κρα­τι­κή Ανα­νέ­ω­ση (ΔΗΑΝΑ), που δεν μπό­ρε­σε να παί­ξει κα­νέ­ναν πο­λι­τι­κό ρόλο. Όμως η απο­τυ­χία του κόμ­μα­τός του, υπήρ­ξε το βάθρο για την προ­σω­πι­κή επι­τυ­χία του.

Το 1995 βρέ­θη­κε στο Προ­ε­δρι­κό Μέ­γα­ρο, χάρη σε έναν τα­κτι­κό ελιγ­μό του Α. Πα­παν­δρέ­ου, για να απο­φύ­γει τις εκλο­γές που επί­μο­να ζη­τού­σε τότε η ΝΔ του Μ. Έβερτ. Ο Κ. Στε­φα­νό­που­λος προ­τά­θη­κε από την Πο­λι­τι­κή Άνοι­ξη του Σα­μα­ρά (που ήταν πο­λι­τι­κό «παιδί» του Αβέ­ρωφ...), επί της ου­σί­ας όμως εκλέ­χθη­κε με τις ψή­φους του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ήταν κά­πο­τε πο­λι­τι­κοί αντί­πα­λοι. Αυτό βέ­βαια δεν εμπό­δι­σε τον Στε­φα­νό­που­λο να δη­λώ­σει αμέ­σως μετά την εκλο­γή του: «Ήδη από την εποχή που επο­λι­τευό­μουν, είχα συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει την ανά­γκη της εθνι­κής συ­νερ­γα­σί­ας και της κοι­νής προ­σπά­θειας. Να υπεν­θυ­μί­ζω ότι οι ευ­ρύ­τε­ρης απο­δο­χής λύ­σεις είναι ορ­θό­τε­ρες, δι­καιό­τε­ρες, απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρες και συμ­φε­ρό­τε­ρες για τον τόπο».

Αυτό που πραγ­μα­τι­κά δή­λω­νε ο Στε­φα­νό­που­λος ήταν ότι η υπο­ψη­φιό­τη­τα του απο­τε­λού­σε μιαν υπέρ­βα­ση των δήθεν «ανα­χρο­νι­στι­κών» δια­χω­ρι­στι­κών Δε­ξιάς-Αρι­στε­ράς. Η με­τάλ­λα­ξη της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και η προ­σχώ­ρη­σή της στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό άνοι­γε το δρόμο για τη συ­γκα­τοί­κη­ση με τη Δεξιά από τότε και στα με­τέ­πει­τα χρό­νια: Κώ­στας Κα­ρα­μαν­λής-Κ. Πα­πού­λιας, Α. Τσί­πρας-Π. Παυ­λό­που­λος. Ήταν μια αντί­λη­ψη που στα χρό­νια του Ση­μί­τη απο­τυ­πώ­θη­κε με την πα­νη­γυ­ρι­κή επα­νε­κλο­γή του Στε­φα­νό­που­λου το 2000, με 269 ψή­φους επί 298 πα­ρό­ντων βου­λευ­τών στην πρώτη ψη­φο­φο­ρία. Ο Στε­φα­νό­που­λος στά­θη­κε αρω­γός στον Ση­μί­τη, έκανε ότι δεν κα­τα­λά­βαι­νε τι συ­νέ­βαι­νε με τα έργα και τις ημέ­ρες του εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού «θαύ­μα­τος» (σκάν­δα­λο χρη­μα­τι­στη­ρί­ου, ΟΝΕ, επέμ­βα­ση στο Ιράκ, Ολυ­μπια­κοί Αγώ­νες, νόμος περί ευ­θύ­νης υπουρ­γών, φα­ρα­ω­νι­κά έργα κλπ.) και απο­σύρ­θη­κε ήρεμα το 2005.

Μια από τις τε­λευ­ταί­ες δη­μό­σιες πα­ρεμ­βά­σεις του Στε­φα­νό­που­λου, ήταν το Δε­κέμ­βρη του 2011 με άρθρο του στην Κα­θη­με­ρι­νή, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του ρόλου που διεκ­δι­κού­σε στη νέα πο­ρεία του. Το αντι­μνη­μο­νια­κό κί­νη­μα έχει μόλις ανα­τρέ­ψει τον ΓΑΠ, η πο­λι­τι­κή κρίση έχει οξυν­θεί και η κυ­βέρ­νη­ση του διο­ρι­σμέ­νου τρα­πε­ζί­τη Λ. Πα­πα­δή­μου προ­σπα­θού­σε να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Ο Στε­φα­νό­που­λος ως φωνή «σύ­νε­σης», που δύ­σκο­λα κρύ­βει τον βαθύ κα­θε­στω­τι­σμό της, κα­λού­σε την κοι­νω­νία και τα κόμ­μα­τα σε στάση πλή­ρους υπο­τα­γής: «Η χώρα δε χρειά­ζε­ται εκλο­γές, αλλά μια κυ­βέρ­νη­ση με ικα­νό­τη­τες που θα ερ­γα­σθεί να τη βγά­λει από τους κιν­δύ­νους τους οποί­ους δια­τρέ­χει (...) Συ­νε­πώς τα κόμ­μα­τα οφεί­λουν να παύ­σουν να ζη­τούν εκλο­γές και να ανα­γνω­ρί­σουν τον συ­γκε­κρι­μέ­νο χρόνο, μέχρι της συ­μπλη­ρώ­σε­ως της τε­τρα­ε­τί­ας από τις προη­γού­με­νες εκλο­γές, κατά τον οποί­ον ο κ. Πα­πα­δή­μος θα ερ­γα­σθεί υπέρ του συμ­φέ­ρο­ντος της χώρας ώστε να μη μας εξα­να­γκά­σουν σε απο­χώ­ρη­ση από την ευ­ρω­ζώ­νη ή σε άλλες κα­τα­στρε­πτι­κές εξε­λί­ξεις», ση­μεί­ω­νε με­τα­ξύ άλλων.

Οι υμνο­λο­γί­ες για το θά­να­τό του, δεν μας κά­νουν καμία εντύ­πω­ση. Το σύ­στη­μα είναι δια­χρο­νι­κά γεν­ναιό­δω­ρο με αστούς πο­λι­τι­κούς όπως ο Στε­φα­νό­που­λος και φρο­ντί­ζει πά­ντο­τε για την υστε­ρο­φη­μία τους. Στην πε­ρί­πτω­ση του, οι «κη­λί­δες» της δια­δρο­μής του είχαν συ­σκο­τι­στεί από τα χρό­νια της θη­τεί­ας του και οι «αγιο­γρα­φί­ες» των ΜΜΕ για το πρό­σω­πό του έδι­ναν και έπαιρ­ναν από εκεί­νη την εποχή. Πάντα στο όνομα της «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης», της άμ­βλυν­σης του τα­ξι­κού αντα­γω­νι­σμού. Προ­πα­ντός ενά­ντια στις «ακρό­τη­τες» του κό­σμου των «από κάτω» που μπο­ρούν να αμ­φι­σβη­τή­σουν το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δόγμα, τα μνη­μό­νια και την ευ­ρω­λι­τό­τη­τα, την εκ­με­τάλ­λευ­ση και την κα­τα­πί­ε­ση.

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt