Ο Στρατής Μυριβήλης πέθανε στην Αθήνα στις 19 Ιουλίου 1969 από βρογχοπνευμονία, έχοντας δώσει τη μάχη με τη μακροχρόνια ασθένεια. Ήταν ένας κλασικός της γενιάς του.
«Τ’ είναι τούτη η λέξη που κάνει τα σπλάχνα να σπαρταρούν;», έψαχνε να μάθει για την Ελλάδα ο μεγάλος πεζογράφος μας στο κλασικό αριστούργημά του «Η ζωή εν τάφω».
Τι έχει αυτή η χώρα δηλαδή που άξιζε να περάσει ο Μυριβήλης από τρεις πολεμικές συγκρούσεις για χάρη της;
Αυτός, ο σφοδρός αντιμιλιταριστής που θεωρούσε όλο τον κόσμο μια γειτονιά! «Από τούτο τον κόσμο είμαι κι εγώ, γιε μου. Πατριωτάκια είμαστε βλέπεις», γράφει χαρακτηριστικά στο «Η Παναγία η γοργόνα» ο σημαντικός συγγραφέας μας με το πανανθρώπινο όραμα για τον κόσμο.
Ο Στρατής Μυριβήλης, κατά κόσμον Ευστράτιος Σταματόπουλος, δεν μπόρεσε να ελευθερωθεί ποτέ από τη συσσωρευμένη φρίκη τόσων πολέμων. Η νοσταλγία της ιδιαίτερης πατρίδας του, η τρυφερότητα προς τα μικρά παιδιά της Κατοχής, αλλά κυρίως ο πόλεμος και ο θάνατος κυριαρχούν στα γραπτά του.
«Τ’ είναι τούτη η λέξη που κάνει τα σπλάχνα να σπαρταρούν;», έψαχνε να μάθει για την Ελλάδα ο μεγάλος πεζογράφος μας στο κλασικό αριστούργημά του «Η ζωή εν τάφω».
Τι έχει αυτή η χώρα δηλαδή που άξιζε να περάσει ο Μυριβήλης από τρεις πολεμικές συγκρούσεις για χάρη της;
Αυτός, ο σφοδρός αντιμιλιταριστής που θεωρούσε όλο τον κόσμο μια γειτονιά! «Από τούτο τον κόσμο είμαι κι εγώ, γιε μου. Πατριωτάκια είμαστε βλέπεις», γράφει χαρακτηριστικά στο «Η Παναγία η γοργόνα» ο σημαντικός συγγραφέας μας με το πανανθρώπινο όραμα για τον κόσμο.
Ο Στρατής Μυριβήλης, κατά κόσμον Ευστράτιος Σταματόπουλος, δεν μπόρεσε να ελευθερωθεί ποτέ από τη συσσωρευμένη φρίκη τόσων πολέμων. Η νοσταλγία της ιδιαίτερης πατρίδας του, η τρυφερότητα προς τα μικρά παιδιά της Κατοχής, αλλά κυρίως ο πόλεμος και ο θάνατος κυριαρχούν στα γραπτά του.