ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ

Δύο χρόνια μετά το ιστορικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οι συνέπειες της προδοσίας του συγκλονιστικού ΟΧΙ των εργαζομένων και της νεολαίας από τον Αλέξη Τσίπρα, την υπ’ αυτόν ηγετική ομάδα και το στελεχικό κορμό της προεδρικής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ στοιχειώνουν τις εξελίξεις.
Οι έωλες δι­καιο­λο­γί­ες και προ­φά­σεις εν αμαρ­τί­αις για την προ­δο­σία του ΟΧΙ και τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή και εξαλ­λα­γή έχουν δια­λυ­θεί από την αμεί­λι­κτη πο­ρεία των γε­γο­νό­των. Ύστε­ρα από δύο αξιο­λο­γή­σεις του τρί­του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος, που ψη­φί­στη­κε τον Αύ­γου­στο του 2015, τα συ­μπε­ρά­σμα­τα είναι πλέον αδιαμ­φι­σβή­τη­τα:

Το μνη­μο­νια­κό πρό­γραμ­μα δεν έχει «κε­νούς χώ­ρους» και δεν επι­τρέ­πει «φι­λο­λαϊ­κούς πει­ρα­μα­τι­σμούς» στην υλο­ποί­η­σή του. Η αυ­τα­πά­τη –στο βαθμό και για όσους ήταν αυ­τα­πά­τη κι όχι απλό πρό­σχη­μα ή επι­κοι­νω­νια­κό τρικ– ότι τα μνη­μό­νια μπο­ρούν να ψη­φί­ζο­νται, αλλά στη συ­νέ­χεια να υλο­ποιού­νται α λα καρτ, με με­ρι­κή ή ευ­ρύ­τε­ρη ανα­τρο­πή του πε­ριε­χο­μέ­νου τους «στην πράξη», δια­λύ­θη­κε ήδη στη φάση της πρώ­της αξιο­λό­γη­σης.

Στα… νύχια της πρώ­της αξιο­λό­γη­σης όχι μόνο κα­τέρ­ρευ­σαν το «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» και τα «ισο­δύ­να­μα μέτρα», αλλά εί­χα­με και μια γεν­ναία διεύ­ρυν­ση των αντι­λαϊ­κών μέ­τρων ενά­ντια στις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, με την προ­σθή­κη αυτή τη φορά και των αγρο­τών και των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών.

Η δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση διέ­λυ­σε πολύ νωρίς κάθε έν­νοια «κόκ­κι­νης γραμ­μής» και «αντί­στα­σης». Σε τέ­τοιο βαθμό, ώστε ο κυ­βερ­νη­τι­κός λόγος να εγκα­τα­λεί­ψει πα­ντε­λώς ακόμη και τη συμ­βο­λι­κή ανα­φο­ρά σε κά­ποιου εί­δους φι­λο­λαϊ­κά αντι­σταθ­μί­σμα­τα και να με­τα­το­πι­στεί σε «νίκες» που πα­ρα­πέ­μπουν σε λο­γι­κή και φρα­σε­ο­λο­γία τύπου Σα­μα­ρά: «έξο­δος στις αγο­ρές», «συμ­με­το­χή στο QE», «ρύθ­μι­ση του χρέ­ους» κ.λπ. Ακόμη και η «έξο­δος από τα μνη­μό­νια» ταυ­τί­ζε­ται πλέον με την έξοδο στις αγο­ρές κι όχι με την έξοδο από το κα­θε­στώς ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας ούτε, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, με την έξοδο από τη λι­τό­τη­τα.

Η υπο­τα­γή στο πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής με ακραία λι­τό­τη­τα και εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση φέρ­νει την υπο­τα­γή όχι μόνο σε ζη­τή­μα­τα δη­μο­σιο­νο­μι­κής ή ευ­ρύ­τε­ρα οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, αλλά σε όλη τη γραμ­μή. Η ακραία λι­τό­τη­τα δεν υλο­ποιεί­ται με τη συ­ναί­νε­ση των θυ­μά­των της, αλλά με αυ­ταρ­χι­σμό, κα­τα­στο­λή και «κρά­τος έκτα­κτης ανά­γκης». Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ πολύ σύ­ντο­μα υιο­θέ­τη­σε αυτό το τρί­πτυ­χο πο­λι­τι­κής, ξε­περ­νώ­ντας με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ευ­κο­λία και τα­χύ­τη­τα «ενο­χές» και δι­σταγ­μούς. Αυ­ταρ­χι­σμός, «θε­ρα­πεία» δια­δη­λώ­σε­ων με χη­μι­κά, τρο­μο­ϋ­στε­ρία και εμ­βά­θυν­ση του «αντι­τρο­μο­κρα­τι­κού» πλαι­σί­ου, «ξέ­πλυ­μα» της Χρυ­σής Αυγής. Τώρα, στο πλαί­σιο της τρί­της αξιο­λό­γη­σης ετοι­μά­ζε­ται να υπο­γρά­ψει μέτρα που ου­σια­στι­κά κα­ταρ­γούν την απερ­γία.

Ακόμη και στο υπο­τι­θέ­με­νο «προ­νο­μια­κό» πεδίο του αντι­ρα­τσι­σμού, η υπο­γρα­φή της κα­τά­πτυ­στης συμ­φω­νί­ας ΕΕ-Τουρ­κί­ας για τους πρό­σφυ­γες οδή­γη­σε σε πλήρη υπο­τα­γή στις ρα­τσι­στι­κές πο­λι­τι­κές της Ευ­ρώ­πης-«φρού­ριο» και των στρα­το­πέ­δων κρά­τη­σης.

Όμως, εκεί που οι εξε­λί­ξεις είναι πραγ­μα­τι­κά θε­α­μα­τι­κές, είναι στον τομέα της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής: Ο βαθ­μός υπο­τα­γής στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό, το «βάθος» της συμ­με­το­χής στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τη χού­ντα της Αι­γύ­πτου υπό την μπα­γκέ­τα των ΗΠΑ και με τις ευ­λο­γί­ες συ­νο­λι­κά του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, είναι πρω­το­φα­νής όχι μόνο για την Αρι­στε­ρά, αλλά ακόμη και για το σύ­νο­λο των με­τα­πο­λι­τευ­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων.

Ο υπο­τι­θέ­με­νος «τα­κτι­κός συμ­βι­βα­σμός» του Ιου­λί­ου του 2015 οδη­γεί σε στρα­τη­γι­κή προ­σαρ­μο­γή. Η μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη γί­νε­ται κα­κο­ή­θης μνη­μο­νια­κή εξαλ­λα­γή. Στα μνη­μό­νια δεν μπαί­νεις και βγαί­νεις όποτε θέ­λεις, είναι δρό­μος χωρίς επι­στρο­φή. Εγκα­τα­λεί­πο­ντας τον αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια, τη λι­τό­τη­τα, τον ρα­τσι­σμό κ.λπ. και υλο­ποιώ­ντας τις πο­λι­τι­κές του αντι­πά­λου, και μά­λι­στα σε αυτή, την πρω­το­φα­νούς τα­ξι­κής σκλη­ρό­τη­τας εκ­δο­χή τους, οι συ­σχε­τι­σμοί θα γί­νο­νται διαρ­κώς δυ­σμε­νέ­στε­ροι, στο εσω­τε­ρι­κό και το εξω­τε­ρι­κό. Παίρ­νο­ντας σκλη­ρά μέτρα ενά­ντια στις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, δεν απο­μέ­νει παρά να ανα­ζη­τη­θούν στη­ρίγ­μα­τα μόνο στους τα­ξι­κούς τους αντι­πά­λους: στο εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα. Ακόμη και έτσι, ακόμη και με συ­στη­μα­τι­κή υπο­τα­γή και ΝΑΙ σε όλα, τα στη­ρίγ­μα­τα απο­κτώ­νται πολύ δύ­σκο­λα και θυ­μί­ζουν τη ρήση του Λένιν: θυ­μί­ζουν τη «στή­ρι­ξη» που προ­σφέ­ρει η θηλιά στον κρε­μα­σμέ­νο…

Η στρα­τη­γι­κή προ­σαρ­μο­γή ολο­κλη­ρώ­νε­ται με δύο τρό­πους: Πρώτο, με το κλεί­δω­μα των πο­λι­τι­κών της ακραί­ας λι­τό­τη­τας και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας σε αδια­νό­η­το βάθος χρό­νου: μέχρι το 2060. Δεύ­τε­ρο, με τη χωρίς πε­ρι­στρο­φές και ενο­χές ανά­λη­ψη της «ιδιο­κτη­σί­ας» του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος. Η κυ­βέρ­νη­ση διεκ­δι­κεί ένα «συμ­βό­λαιο επι­βί­ω­σης» της ίδιας με τις δυ­νά­μεις του εγ­χώ­ριου και διε­θνούς συ­στή­μα­τος, στο οποίο όχι μόνο δεν χω­ρά­νε τα δι­καιώ­μα­τα και οι κα­τα­κτή­σεις των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, αλλά προ­ϋ­πο­τί­θε­ται ο σφα­για­σμός τους.

Αυτή είναι η τρα­γι­κή κα­τά­λη­ξη της επι­λο­γής «θα μεί­νου­με στην εξου­σία έστω και υπο­γρά­φο­ντας και υλο­ποιώ­ντας μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές μέχρι να δη­μιουρ­γη­θούν ευ­νοϊ­κοί όροι για να ασκή­σου­με άλλες πο­λι­τι­κές». Πολύ γρή­γο­ρα, το «δόγμα» με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται ως εξής: «για να μεί­νου­με στην εξου­σία και για να δια­τη­ρή­σου­με κά­ποιο ση­μα­ντι­κό πο­λι­τι­κό ρόλο, θα υιο­θε­τή­σου­με τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, ώστε να μας υιο­θε­τή­σει το σύ­στη­μα»! Ο κύ­κλος ολο­κλη­ρώ­νε­ται…

Απέ­να­ντι σε αυτόν τον μνη­μο­νια­κό και ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό κα­τή­φο­ρο, το συ­γκλο­νι­στι­κό λαϊκό ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου του 2015 πα­ρα­μέ­νει πε­λώ­ριο και αξο­νι­κό όχι μόνο σαν υπό­μνη­ση και απω­θη­μέ­νη διά­θε­ση, όχι μόνο σαν σύμ­βο­λο μιας ση­μα­ντι­κής κα­μπής της λαϊ­κής ενερ­γο­ποί­η­σης και της τα­ξι­κής πάλης, αλλά και σαν ιστο­ρι­κή δυ­να­τό­τη­τα που δεν έχει εκλεί­ψει. Αν «δια­τυ­πώ­θη­κε» μια φορά με όρους μα­ζι­κής λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης και δια­θε­σι­μό­τη­τας για ρήξη, αν απεί­λη­σε για μια φορά, έστω και πρό­σκαι­ρα, να γεί­ρει τις εξε­λί­ξεις σε συ­γκρου­σια­κές και επι­κίν­δυ­νες για το σύ­στη­μα ατρα­πούς, αν για μια φορά συ­μπύ­κνω­σε ένα πρό­γραμ­μα και μια δυ­να­τό­τη­τα ανα­τρο­πής, αυτό ση­μαί­νει ότι μπο­ρεί να ξα­να­συμ­βεί.

Και πάλι, ΟΧΙ, λοι­πόν! Είναι η ση­μαία που πρέ­πει να ξα­να­ση­κώ­σου­με, είναι το πρό­γραμ­μα και η ορ­γά­νω­ση που πρέ­πει να χτί­σου­με, είναι η ρε­βάνς που πρέ­πει να πά­ρου­με, είναι το σχέ­διο για την ανα­συ­γκρό­τη­ση και την αντε­πί­θε­ση, είναι η με­γά­λη οφει­λή απέ­να­ντι στις μα­ταιω­μέ­νες ελ­πί­δες. Οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, οι αγω­νι­στές/στριες των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης και της Αρι­στε­ράς δεν θα επι­λέ­ξουν να ζή­σουν το ζο­φε­ρό μέλ­λον ενός κα­θε­στώ­τος ακραί­ας εκ­με­τάλ­λευ­σης και στυ­γνής ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας!

Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί σήμερα 5/7