Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχοφ (29 Ιανουαρίου 1860 – 15 Ιουλίου 1904) ήταν Ρώσος θεατρικός συγγραφέας και διηγηματογράφος, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς στην ιστορία. Επίσης σπούδασε και εργάστηκε ως γιατρός.
Γεννήθηκε (17 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο) στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ, στη νότια Ρωσία. Πέθανε (14 Ιουλίου στη γερμανική πόλη Μπαντενβέιλερ και τάφηκε στη Μόσχα στις 22 Ιουλίου 1904. Θεωρείται από τις πιο σημαντικές μορφές της παγκόσμιας δραματουργίας και άσκησε μεγάλη επίδραση στη θεατρική λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Στα έργα του αποτυπώνεται η διαρκής φθορά της καθημερινής ζωής. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της ανώτερης κυρίως τάξης, που «ξοδεύουν» τη ζωή τους μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της ρώσικης επαρχίας.
Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του (Αλέξανδρος, Νικόλαος, Ιβάν, Μαρία, Μιχαήλ) και μεγάλωσε σε πολύ αυστηρό και θρησκευτικό περιβάλλον. Ο παππούς του Τσέχοφ ήταν δουλοπάροικος, που εξαγόρασε τη ελευθερία του. Ο πατέρας του (Πάβελ Εγκόροβιτς) δούλευε ως λογιστής και διατηρούσε τυροκομείο. Το ελάχιστο κέρδος του πατέρα ήταν αδύνατο να καλύψει τις ανάγκες της μεγάλης οικογένειας, γεγονός που τον ανάγκασε να δηλώσει πτώχευση. Τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του Τσέχοφ, ο Αλέξανδρος και ο Νικόλαος, αντιδρώντας στον αυταρχισμό του πατέρα τους και στην καθημερινή τους μιζέρια έφυγαν απ’ το σπίτι. Για να αποφύγει τη δικαστική δίωξη των δανειστών του, ο πατέρας του κατέφυγε στη Μόσχα. Λίγο αργότερα έφυγε και η μητέρα του με τα αδέρφια του, Μαρία και Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην προπαρασκευαστική τάξη του ενοριακού ελληνικού σχολείου του Ταγκανρόγκ και στη συνέχεια φοίτησε στο κλασικό γυμνάσιο της πόλης. Από την 6η τάξη του γυμνασίου αναγκάστηκε μόνος του να βγάζει το ψωμί του παραδίδοντας μαθήματα κατ’ οίκον. Πούλησε ό,τι είχε απομείνει από τα πράγματα του σπιτιού και έστειλε τα λεφτά στους γονείς του στη Μόσχα.
Το 1879 ο Τσέχοφ μπαίνει στο Ιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Μόσχας, από όπου αποφοίτησε το 1884. Από τα χρόνια του γυμνασίου έγραφε χιουμοριστικές σκηνές, αφηγήσεις, μονόπρακτα και ως φοιτητής δημοσίευσε τα πρώτα του ευθυμογραφήματα. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ξυπνητήρι, Θεατής, Μόσχα, Φως και σκιά, Θραύσματα κ.ά., με το ψευδώνυμο «Αντόσια Τσεχοντέ». Το 1884 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων, Τα παραμύθια της Μελπομένης και το 1885 τις Φανταχτερές Ιστορίες
Παράλληλα με το επάγγελμα του ιατρού, αναπτύσσει μεγάλη και σημαντική συγγραφική δραστηριότητα. Το 1886 γράφει το πρώτο του μονόπρακτο με τίτλο Κύκνειο άσμα. Το 1887 ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Κορς στη Μόσχα το έργο του Ιβάνοφ, το οποίο δέχεται αντικρουόμενες κριτικές. Γεγονός που τον οδήγησε να μη δώσει ποτέ σε επαγγελματικό θίασο το δεύτερο θεατρικό του έργο το Δαίμονας του δάσους (πρώτη μορφή του έργου Θείος Βάνιας). Το 1888 του απονέμεται το Βραβείο Πούσκιν. Το 1891 ταξιδεύει στην Ευρώπη. Επιστρέφοντας στη Ρωσία εργάζεται εντατικά ως γιατρός για την καταπολέμηση της χολέρας. Εγκαθίσταται στο Μελίχοβο της Ουκρανίας, όπου ως γιατρός εξυπηρετεί 26 χωριά και 7 εργοστάσια. Προηγουμένως, έχει επισκεφτεί τη νήσο Σαχαλίνη, μελετώντας τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των καταδίκων. Το 1894 πραγματοποιεί το δεύτερο ταξίδι του στο εξωτερικό. Το 1896 ανεβαίνει ανεπιτυχώς στην Πετρούπολη, στο θέατρο Αλεξαντρίνσκι, το έργο του Ο Γλάρος. Τη χρονιά εκείνη αντιμετωπίζει την πρώτη σοβαρή εκδήλωση της φυματίωσης. Επίσης, το 1896, με χρήματα που συγκεντρώνει από εράνους, φιλανθρωπίες και παραστάσεις, χτίζει ένα σχολείο στο Ταλέζ. Νέα κρίση της αρρώστιας του 1897, τον αναγκάζει να πάει στη Ριβιέρα της Νότιας Γαλλίας, ενώ ανεβαίνει στην ρωσική επαρχία ο Θείος Βάνιας.
Το 1898 και 1899 παρουσιάζονται στο κοινό της Μόσχας από το Θέατρο Τέχνης, με πολύ μεγάλη επιτυχία, τα έργα του Ο Γλάρος και Ο θείος Βάνιας. Η συνεργασία του Τσέχοφ με το Θέατρο Τέχνης και τον Στανισλάφσκι στάθηκε καθοριστική στη διαμόρφωση της δραματουργίας τους. Την εποχή αυτή εγκαθίσταται μόνιμα στη Γιάλτα της Κριμαίας, λόγω της υγείας του. Το 1900 γίνεται μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας και το 1901 παντρεύεται την ηθοποιό Όλγα Κνίππερ. Την ίδια χρονιά ανεβαίνουν στη Μόσχα Οι τρεις αδελφές, πάλι από το Θέατρο Τέχνης. Το 1902 παραιτείται από τη Ρωσική Ακαδημία, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μη αποδοχή ως μέλους της του Γκόρκι. Το 1904, λίγο πριν τον θάνατό του, το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το έργο του Ο βυσσινόκηπος.
Διηγήματα
«Τη νύχτα προ της δίκης» (διήγησις υποδίκου) (1881)
«Ο θάνατος ενός υπαλλήλου» (1883) – – σελ. 109, ελληνικά και ρωσικά
«Γυναίκα χωρίς προκαταλήψεις» (1883)
«Περίπτωσις MANIA GRANDIOSA» (1883)
«Χαμαιλέων» (1884)
«Η τρομερή νύχτα» (1884) – – σελ. 118, ελληνικά και ρωσικά
«Η θλίψη» (1885)
«Οι μπότες» ή «Τα παπούτσια» (1885) – -σελ. 133, ελληνικά και ρωσικά
«Βάνκα» (1886)
«Αίσιο τέλος» (1887)
«Εχθροί» (1887)
«Καστάνκα» (1887) ISBN-13 978-960-391-027-5
«Η νύστα» (1888)
«Το θαυμαστικό»
«Μια ανιαρή ιστορία» (1889) ISBN 978-960-229-224-2
«Γούσεφ» (1890)
«Η μονομαχία» (1891) ISBN 978-960-229-238-9
«Στην εξορία» (1892)
«Η ιστορία ενός ανώνυμου ανθρώπου» (1893) ISBN 978-960-6718-18-2
«Το βιολί του Ρότσιλντ» (1894)
«Το έγκλημα» (1895) ISBN 978-960-556-019-5
«Η συκοφαντία»
«Ιόνιτς» (1898)
«Τα φραγκοστάφυλα» (1898) ISBN 978-960-527-942-4
«Το στοίχημα» (1899)
«Ψυχούλα» (1899)
Νουβέλες
«Η στέπα» (1888) ISBN 960-270-186-2
«Ο θάλαμος αρ. 6» (1892) ISBN 978-960-446-177-6
«Ο μαύρος μοναχός» (1894) ISBN 960-03-1932-4
«Η κυρία με το σκυλάκι» (1899) ISBN 978-960-490-126-5
Θεατρικά έργα
«Πλατόνοφ» (Платонов) (1881), τετράπρακτο δράμα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 1980 από το Εθνικό θέατρο)
«Στο δρόμο», (На большой дороге) (1884), δραματικό σκίτσο σε μία πράξη, προσαρμογή από το διήγημά του, το «Φθινόπωρο» (άπαιχτο στην Ελλάδα)
«Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» (О вреде табака), (1887) μονόπρακτο – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα, τον Φλεβάρη του 1930, υπό τον θίασο και σε μετάφραση Μ. Κουνελάκη, στην αίθουσα του Ωδείου Αθηνών)
«Το κύκνειο άσμα» (Лебединая песня (Калхас))(1887), μονόπρακτο δράμα -(πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Απρίλη του 1929 και πάλι από τον θίασο του Μ. Κουνελάκη)
«Ιβάνοφ» ((Иванов)(1887) – τετράπρακτο δράμα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Νοέμβρη του 1966 από το Εθνικό θέατρο)
«Η Αρκούδα» (Медведь: Шутка в одном действии), (1888) μονόπρακτη κωμωδία – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα, τον Μάρτιο του 1902 από την «Νέα Σκηνή», του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου)
«Πρόταση γάμου» (Предложение), (1888-1889) μονόπρακτη φάρσα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1910 από τον θίασο του Θωμά Οικονόμου)
«Μια αθέλητη τραγωδία» (Трагик поневоле) (1889) μονόπρακτο δράμα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1927 από το Εθνικό θέατρο)
«Ο γάμος» (Свадьба), (1889) μονόπρακτο δράμα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1939 από το Εθνικό θέατρο)
«Ο δαίμονας του δάσους» (Леший) – (1889) τετράπρακτη κωμωδία. Το έργο το ξαναεπεξεργάστηκε ο συγγραφέας μερικά χρόνια αργότερα και προέκυψε ο «Θείος Βάνιας»
«Τατιάνα Ρέπιν», (Татьяна Репина) (1889) – μονόπρακτο δράμα – (άπαιχτο στην Ελλάδα)
«Η Επέτειος (Юбилей), (1891) μονόπρακτη φάρσα –
«Ο Γλάρος» (Чайка), (1896) τετράπρακτο δράμα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1932 από τον θίασο Μ. Κοτοπούλη – Δ. Μυράτ, σε μετάφραση του τελευταίου)
«Θείος Βάνιας» (Дядя Ваня) (1896), τετράπρακτο δράμα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Ιούνη του 1931 από τον θίασο Βεάκη – Μινωτή – Παξινού)
«Τρεις αδελφές» (Три сестры) (1901), τετράπρακτο δράμα – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1932 από τον θίασο «Ελεύθερο θέατρο», με την Κυβέλη, την Αλίκη και την Μιράντα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους)
«Ο Βυσσινόκηπος» (Вишнёвый сад) (1904), τετράπρακτη τραγική κωμωδία – (πρώτη παράσταση στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1939 από τον θίασο του Κάρολου Κουν)
Διάφορα έργα
«Νήσος Σαχαλίνη» (1890) οδοιπορικό
«Τα Χριστούγεννα και άλλες χριστουγεννιάτικες ιστορίες»
«Η τέχνη της γραφής»
«Αλληλογραφία Μαξίμ Γκόρκι – Άντον Τσέχοφ»
Άντον Τσέχωφ: δέκα εξομολογήσεις του μεγάλου ρώσου δραματουργού05 Αυγούστου 2013
«Αν φοβάστε τη μοναξιά, μην παντρευτείτε».
Μία κάθε μέρα. Προσωπικότητες σπουδαίες, μιλάνε για τη ζωή τους και για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Το www.tospirto.net ανθολογεί τα σπαράγματα του λόγου σημαντικών καλλιτεχνών, επιλέγοντας σκέψεις, τσιτάτα, ατάκες που μας αποκαλύπτουν τον άνθρωπο πίσω από τα είδωλα, αλλά και που μας σπρώχνουν να σκεφτούμε. Να προχωρήσουμε μπροστά με όχημα την πολύτιμη σκέψη εκείνων που σηκώθηκαν ψηλά, πάνω από πλήθος, και που μας έδειξαν το δρόμο της υπέρβασης.
Ο ρώσος θεατρικός δημιουργός Άντον Τσέχωφ, ως γιατρός και συγγραφέας που ήταν, γνώριζε από προσωπική εμπειρία τη στασιμότητα της ρωσικής επαρχίας, τη φθορά της ατάραχης καθημερινότητας και τις αδυναμίες της αστικής τάξης. Τα έργα του συχνά θεωρούνται «ακίνητα», στα οποία δεν συμβαίνει τίποτα σε επίπεδο δράσης, αφού συνήθως εξελίσσονται σε ένα εξοχικό κάποιας αστικής οικογένειας στην επαρχία, όπου οι χαρακτήρες του απλά συνομιλούν. Ωστόσο ο ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, ο Τσέχωφ, χρησιμοποιούσε αυτή τη συνθήκη ώστε να διεισδύσει στις ανθρώπινες ιδιότητες, τις προσωπικές σχέσεις και τα συναισθήματα. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, συμβιβασμοί και διαψεύσεις, είναι συχνά τα συναισθήματα των ηρώων του που στέκονται ψυχικά ανίκανοι να αλλάξουν τη ζωή τους. Έργα του όπως ο «Γλάρος», οι «Τρεις Αδελφές», ο «Βυσσινόκηπος» ή ο «Θείος Βάνιας» ανεβαίνουν διαρκώς στο θέατρο και θεωρούνται από τα πιο σημαντικά έργα του κλασσικού ρεπερτορίου.
1. «Η ιατρική είναι η νόμιμη σύζυγός μου και η λογοτεχνία, η ερωμένη μου. Όταν με κουράζει η μία, περνάω τη νύχτα μου με την άλλη».
2. «Αν φοβάστε τη μοναξιά, μην παντρευτείτε».
3. «Ο κόσμος δεν καταστρέφεται από τους ληστές και τις πυρκαγιές, αλλά από το μίσος, την εχθρότητα και όλες αυτές τις ασήμαντες διαφωνίες».
4. «Οι γιατροί είναι ακριβώς ίδιοι με τους δικηγόρους - η μόνη διαφορά είναι ότι οι δικηγόροι απλά σε ληστεύουν, ενώ οι γιατροί σε ληστεύουν και σε σκοτώνουν».
5. «Υπόσχομαι να είμαι ένας εξαιρετικός σύζυγος, μόνο δώστε μου μια γυναίκα που, όπως το φεγγάρι, δεν θα εμφανίζεται καθημερινά στον ουρανό μου».
6. «Η αγάπη, η φιλία και ο σεβασμός δεν ενώνουν τόσο τους ανθρώπους όσο το κοινό μίσος τους για κάτι».
7. «Δεν υπάρχει τίποτα νέο στην τέχνη εκτός από το ταλέντο».
8. «Η ζωή δεν συμφωνεί με τη φιλοσοφία - δεν υπάρχει ευτυχία που να μην είναι τεμπέλικη και άχρηστο πράγμα που να μην είναι ευχάριστο».
9. «Πόσο ανυπόφοροι είναι μερικές φορές οι άνθρωποι που είναι χαρούμενοι, οι άνθρωποι για τους οποίους τα πάντα λειτουργούν».
10. «Όσο πιο εκλεπτυσμένος είναι κανείς, τόσο πιο δυστυχισμένος γίνεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου