Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Πόσα χαμένα χρόνια πίσω από κάγκελα;

Η «τυφλή» και «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη έκανε και πάλι το θαύμα της.
Πριν από λίγη ώρα, το Πε­ντα­με­λές Εφε­τείο Ανα­στο­λών Αθή­νας απέρ­ρι­ψε με πλειο­ψη­φία 3-2 τις αι­τή­σεις της Ηριάν­νας και του Πε­ρι­κλή για ανα­στο­λή εκτέ­λε­σης της πρω­τό­δι­κης ποι­νής, υιο­θε­τώ­ντας την ει­σαγ­γε­λι­κή πρό­τα­ση.
Δύο νέοι άν­θρω­ποι, θα συ­νε­χί­σουν να βρί­σκο­νται πίσω από τα κά­γκε­λα, γιατί οι «αμε­ρό­λη­πτοι» δι­κα­στές έκρι­ναν πως αν αφε­θούν ελεύ­θε­ροι είναι πι­θα­νό «να τε­λέ­σουν όμοια αδι­κή­μα­τα». Αξιό­ποι­νες πρά­ξεις δηλ. που συ­ντρι­πτι­κά στοι­χεία και επι­στη­μο­νι­κές γνω­μα­τεύ­σεις, απο­δει­κνύ­ουν ότι ου­δέ­πο­τε τέ­λε­σαν.
Ο ίδιος ει­σαγ­γε­λέ­ας, που σε πλή­θος πε­ρι­πτώ­σε­ων είχε χο­ρη­γή­σει ανά­λο­γες ανα­στο­λές, ο ίδιος που είχε δε­χθεί το αί­τη­μα μη πα­ρά­τα­σης της προ­φυ­λά­κι­σης των αρ­χι­να­ζί Μι­χα­λο­λιά­κου και Παππά (οι οποί­οι κα­τη­γο­ρού­νται για διεύ­θυν­ση εγκλη­μα­τι­κής ορ­γά­νω­σης), σή­με­ρα ανέ­λα­βε το ρόλο «μα­έ­στρου» σε ακόμα μια επί­δει­ξη κρα­τι­κής πυγ­μής.

Η εξορ­γι­στι­κή ετυ­μη­γο­ρία των δι­κα­στών στέλ­νει σαφή μη­νύ­μα­τα σε όσους αγω­νί­ζο­νται για μια κοι­νω­νία χωρίς αδι­κία και κα­τα­πί­ε­ση. Η απρο­κά­λυ­πτη ποι­νι­κο­ποί­η­ση φι­λι­κών, προ­σω­πι­κών και συγ­γε­νι­κών σχέ­σε­ων, θω­ρα­κί­ζει τις φρο­νη­μα­τι­κές διώ­ξεις ενά­ντια σε όσους/ες αρ­νού­νται να απο­δε­χθούν ως «κα­νο­νι­κό­τη­τα» τη μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα και τον ακραίο αυ­ταρ­χι­σμό.

Ο κυ­νι­σμός της δι­κα­στι­κής εξου­σί­ας, έχει και πο­λι­τι­κά μη­νύ­μα­τα. Επί­δει­ξη δύ­να­μης του βα­θέ­ος κρά­τους, ως απά­ντη­ση στις κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις και στην από­πει­ρα δη­μιουρ­γί­ας ερει­σμά­των του Μα­ξί­μου στους δι­κα­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς; Ή αντί­θε­τα, πλήρη συμ­μόρ­φω­ση της κυ­βέρ­νη­σης στο ρόλο της «σο­βα­ρής» πο­λι­τι­κής δύ­να­μης; Μετά την υπό­κλι­ση σε δα­νει­στές, να­τοϊ­κούς, με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, πα­πά­δες, ήρθε η ώρα να απο­δεί­ξει ότι πει­θαρ­χεί και στις ακρο­δε­ξιές φωνές που βλέ­πουν στην Αρι­στε­ρά «τη μήτρα της τρο­μο­κρα­τί­ας».

Ότι απ΄όλα και να συμ­βαί­νει η απα­ρά­δε­κτη από­φα­ση του Συμ­βου­λί­ου Ανα­στο­λών ου­σια­στι­κά απο­τε­λεί μια επι­πλέ­ον ποινή για τους δύο νέους, ποινή ενά­ντια στις σπου­δές τους, το μέλ­λον τους, τη ζωή τους.

Οι δι­κα­στές απο­δεί­χθη­καν κα­τώ­τε­ροι των πε­ρι­στά­σε­ων.Έδει­ξαν κλει­σμέ­νοι στον μι­κρό­κο­σμο μιας τυ­πο­λα­τρι­κής, αρ­τη­ριο­σκλη­ρω­τι­κής ανά­γνω­σης και τή­ρη­σης των νόμων και εχθρι­κοί σε κάθε φωνή αλ­λη­λεγ­γύ­ης και πραγ­μα­τι­κού αι­σθή­μα­τος δι­καί­ου.

Την ώρα που κυ­βέρ­νη­ση και αντι­πο­λί­τευ­ση σκο­τώ­νο­νται και αλ­λη­λο­κα­τη­γο­ρού­νται για το ποιος ελέγ­χει ή πο­δη­γε­τεί ή δίνει οδη­γί­ες και κα­τευ­θύν­σεις στα ανώ­τε­ρα και κα­τώ­τε­ρα κλι­μά­κια της δι­καιο­σύ­νης, κο­χλά­ζει η οργή και με­γα­λώ­νει η απο­στρο­φή για τις απο­φά­σεις της ίδιας δι­καιο­σύ­νης, που άλ­λο­τε το παί­ζει η τίμια γυ­ναί­κα του Καί­σα­ρα, άλ­λο­τε χρη­σι­μο­ποιεί την ανε­ξαρ­τη­σία της σαν φύλλο συκής και άλ­λο­τε γί­νε­ται Μέ­δου­σα, που πε­τρώ­νει τα χρό­νια και τις προσ­δο­κί­ες νέων αν­θρώ­πων.

Εν τέλει, τί­πο­τα δεν δι­δά­χθη­καν ορι­σμέ­νοι από την αθω­ω­τι­κή από­φα­ση για τον Τάσο Θε­ο­φί­λου-αλή­θεια, πόσα εξι­λα­στή­ρια θύ­μα­τα, πό­σους απο­διο­πο­μπαί­ους τρά­γους και πό­σους κα­τα­σκευα­σμέ­νους ενό­χους αντέ­χει ο λο­γα­ρια­σμός; Πόσα χα­μέ­να χρό­νια πίσω από κά­γκε­λα και μέσα σε φυ­λα­κές;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου