του Bill Van Auken από το wsws.org σε μετάφραση Φωτ.Τσ. Avantgarde | Κόκκινη Ορχήστρα Αθήνας / για την επανάσταση και το σοσιαλισμό
Η διήμερη σύνοδος κορυφής των G20 συνέρχεται στο Αμβούργο, ανοίγοντας αυλαία σήμερα σε ένα σκηνικό στο οποίο κυριαρχούν η διεθνής οικονομική και πολιτική κρίση, απειλές στρατιωτικής αντιπαράθεσης και πολύπλευρες γεωστρατηγικές διαμάχες. Η ατμόσφαιρα θυμίζει συνάντηση μεταξύ μεγαλύτερων και ελάσσονος σημασίας γκάνγκστερ στην οποία κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα πυροβολήσει πρώτος.
Η Σύνοδος Κορυφής των G20, η οποία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2009 στο Λονδίνο, υποτίθεται ότι χρησιμεύει ως φόρουμ για μια συλλογική προσπάθεια από τις μεγάλες δυνάμεις με στόχο την διάσωση του παγκόσμιου καπιταλισμού από την χρηματο-οικονομική κατάρρευση που ξεκίνησε στην Wall Street το 2008 και την αποσόβηση του κινδύνου του προστατευτισμού. Σήμερα, στον απόηχο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, η οποία δεν επιλύεται αλλά βαθαίνει όλο και περισσότερο, οι διαμάχες μεταξύ αυτών των δυνάμεων έχουν προχωρήσει τόσο πολύ, έχουν γίνει τόσο έντονες και απροκάλυπτες ώστε έχει κανείς κάθε λόγο να πιστεύει ότι αυτή θα μπορούσε να είναι και η τελευταία απ’ αυτές τις παγκόσμιες συνάξεις.
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έδωσε τον τόνο για μια Σύνοδο Κορυφής οξύτατης και ανοιχτής αντιπαράθεσης, επισκεπτόμενος, πριν από την άφιξή του στην Γερμανία, την Πολωνία, χώρα η οποία είναι σε ανοιχτή κόντρα με την άνοδο της Γερμανίας ως νέας ηγεμονικής δύναμης της Ευρώπης. Φιλοξενούμενος μιας από τις πιο δεξιές κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, εκφώνησε ένα φασιστικό λόγο, στον οποίο προειδοποιούσε για την κατάρρευση «του πολιτισμού μας» και έκανε έκκληση για αγώνα «υπέρ της οικογένειας, της ελευθερίας, της πατρίδας και του Θεού». Επικαλούμενος την πολωνική αντίσταση στην γερμανική κατοχή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τραμπ δεν άφησε καμιά αμφιβολία ότι επιχειρεί την ευθυγράμμιση των ΗΠΑ με την Πολωνία με σκοπό να επιδιώξει την επί του παρόντος αντιπαλότητα ανάμεσα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την Γερμανία.
Επίσης, ο Τραμπ απηύθυνε χαιρετισμό στην Σύνοδο Κορυφής της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών στην Βαρσοβία, ένα σώμα που αποτελείται από 12 χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και ακολουθεί την παράδοση της λεγόμενης συμμαχίας Intermarium, η οποία δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1920 από διάφορα φασιστικά και εθνικιστικά καθεστώτα που δρούσαν με την υποστήριξη των ΗΠΑ ενάντια τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στην Γερμανία.
Η ατζέντα του Λευκού Οίκου απηχεί την δήλωση του τότε Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Ντόναλντ Ράμσφελντ το 2003, ο οποίος κατήγγειλε την Γαλλία και την Γερμανία για μη στήριξη στην προσπάθεια των ΗΠΑ να εξαπολύσουν πόλεμο κατά του Ιράκ, απέρριψε τις δύο χώρες ως «παλιά Ευρώπη» και διακήρυξε ότι η Ουάσινγκτον προσανατολιζόταν προς μια «νέα Ευρώπη», την οποία θα αποτελούσαν οι ανατολικές χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, οι γεωστρατηγικές εντάσεις που αποκάλυψαν οι διαφωνίες επί του εγκληματικού πολέμου των ΗΠΑ κατά του Ιράκ έχουν κλιμακωθεί και διαχυθεί, επηρεάζουν κάθε πτυχή των σχέσεων Ευρώπης και Αμερικής και εξελίσσονται στην διεθνή σκηνή.
Ο Τραμπ έρχεται στο Αμβούργο ως προσωποποίηση της οπισθοδρομικότητας, της εγκληματικότητας και του παρασιτισμού της κυρίαρχης αμερικάνικης χρηματο-οικονομικής ολιγαρχίας. Ο στόχος του είναι η χρήση της απειλής του πολέμου, από την εν δυνάμει παγκοσμίως καταστροφική επίθεση κατά της Βόρειας Κορέας στην εξίσου επικίνδυνη αντιπαράθεση με το Ιράν και την Ρωσία στην Συρία, ώστε να εξαναγκάσει τους αντίπαλους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να υποταχθούν στην οικονομική εθνικιστική ατζέντα της κυβέρνησής του, που φέρει ως κεντρικό πρόταγμα το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική».
Ωστόσο, ο Τραμπ σε καμία περίπτωση δεν είναι ο μόνος που προωθεί μια επιθετική ιμπεριαλιστική ατζέντα. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ πραγματοποίησε , στο πλαίσιο των προπαρασκευαστικών εργασιών της Συνόδου, την δική της συνάντηση με τον Πρόεδρο της Κίνας Ξι Γινπίνγκ, στην οποία αμφότεροι επικαλέστηκαν το ελεύθερο εμπόριο και την κλιματική αλλαγή, καταδίκασαν τον προστατευτισμό και υπαινίχτηκαν την αντίθεσή τους στις πολιτικές της κυβέρνησης Τραμπ. Η Μέρκελ επιδοκίμασε το πρόγραμμα του Πεκίνου “Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» που στόχο έχει την ανάπτυξη υποδομών για δίκτυα μεταφοράς και ενεργειακά δίκτυα που συνδέουν την Κίνα με την Κεντρική Ασία, την Ρωσία, ολόκληρη την Ευρώπη και τους ενεργειακούς πόρους της Μέσης Ανατολής, μια πρωτοβουλία την οποία η Ουάσινγκτον αντιμετωπίζει ως απειλή για την ύπαρξή της.
Η κυβέρνηση του Ξι Γινπίνγκ, η οποία αντιμετωπίζει αυξανόμενη στρατιωτική πίεση από την Ουάσινγκτον στην κορεατική χερσόνησο και στη νότια σινική θάλασσα, επιδιώκει να σφυρηλατήσει πιο στενούς δεσμούς με τον αναδυόμενο και όλο και πιο ανεξάρτητο -τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά- γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Για τον ίδιο λόγο, πριν από το ταξίδι του στην Γερμανία, πραγματοποίησε διήμερη επίσκεψη στην Μόσχα, όπου μαζί με τον Πούτιν αψήφησαν τις απαιτήσεις της Ουάσινγκτον να επιβάλλουν στην Βόρεια Κορέα κυρώσεις πείνας ώστε να υποταχτεί μετά την δοκιμαστική εκτόξευση του βαλλιστικού πυραύλου ICBM από την Πιονγιάνκ. Αντιθέτως, εξέφρασαν την δική τους απαίτηση προς τις ΗΠΑ να απομακρύνουν τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους τους από τη Νότια Κορέα και να σταματήσουν τις προκλητικές στρατιωτικές ασκήσεις στην κορεατική χερσόνησο.
Εν τω μεταξύ, την παραμονή της Συνόδου Κορυφής, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ιαπωνία ανακοίνωσαν την ολοκλήρωση μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου η οποία θα περιλαμβάνει το ένα τρίτο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε δήλωσε ότι η συμφωνία δείχνει «την ισχυρή πολιτική μας βούληση να σηκώσουμε την σημαία του ελεύθερου εμπορίου ενάντια στην στροφή στον προστατευτισμό».
«Αν και ορισμένοι ισχυρίζονται ότι επανέρχεται η εποχή του απομονωτισμού και της αποσύνθεσης, εμείς αποδεικνύουμε ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο», πρόσθεσε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ.
Η συμφωνία έκλεισε εις βάρος των πολυεθνικών που έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ ενώ και οι δύο δηλώσεις κατευθύνονταν ξεκάθαρα κατά του Τραμπ, ο οποίος την παραμονή της Συνόδου ανάρτησε στοTwitter: «Οι ΗΠΑ έκαναν μερικές από τις χειρότερες εμπορικές συμφωνίες στην παγκόσμια ιστορία. Γιατί πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε αυτές τις συμφωνίες με χώρες που δεν μας βοηθούν;»
Με τις συνεχώς κλιμακούμενες εντάσεις μεταξύ των οικονομικών δυνάμεων που συνιστούν τον πυρήνα της παγκόσμιας οικονομίας, τις οξείες ρωγμές που ανοίγουν όλο και περισσότερο μέσα στους κόλπους της ίδιας της νατοϊκής συμμαχίας και την σφυρηλάτηση των πολλαπλών συμφωνιών που στοχεύουν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μιας ή της άλλης δύναμης ενάντια στους αντιπάλους της, η κατάσταση θυμίζει όλο και περισσότερο την κατάσταση που περιγράφει ο Λένιν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις «ήταν μπλεγμένες σε ένα δίχτυ από μυστικές συμφωνίες η μία με την άλλη, με τους συμμάχους τους και ενάντια στους συμμάχους τους».
Η ανερχόμενη απειλή του πολέμου και της κατάρρευσης των διεθνών θεσμών που δημιουργήθηκαν μετά την ανάδυση των ΗΠΑ μέσα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως κυρίαρχης ιμπεριαλιστικής δύναμης είναι το τελικό προϊόν διαδικασιών που έχουν ωριμάσει την εικοσιπενταετία που μεσολάβησε από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης από την σταλινική γραφειοκρατία.
Η εμφάνιση αυτού που οι Αμερικανοί εμπειρογνώμονες σε θέματα στρατηγικής ονόμασαν «μονοπολική στιγμή» δημιούργησε το πλαίσιο για μια σειρά από ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός επεδίωξε να εκμεταλλευτεί το στρατιωτικό του πλεονέκτημα ώστε να αντισταθμίσει την φθίνουσα θέση του στην παγκόσμια οικονομία.
Παρόλο που οι πόλεμοι αυτοί τσάκισαν το Ιράκ, την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, την Λιβύη, την Συρία, την Ουκρανία και άλλες χώρες, οδήγησαν στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και εξαπέλυσαν την μεγαλύτερη προσφυγική κρίση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, απέτυχαν εντελώς να αλλάξουν την τύχη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Τώρα, έχουμε φτάσει πλέον σε ένα νέο στάδιο της κρίσης, όπου οι παγκόσμιοι αντίπαλοι της Ουάσινγκτον προκαλούν την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Κάτω από αυτές τις όλο και πιο επικίνδυνες εξελίξεις υποβόσκουν οι θεμελιώδεις αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, ανάμεσα στην ενσωματωμένη οικονομία σε ένα παγκόσμιο σύστημα αλληλεξάρτησης και την διαίρεσή της σε ανταγωνιστικά εθνικά κράτη από την μια πλευρά, και από την άλλη ανάμεσα στον κοινωνικοποιημένο χαρακτήρα της παγκόσμιας παραγωγής και την υποταγή της, μέσω της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, στην συσσώρευση ιδιωτικού κέρδους από την κυρίαρχη τάξη των κεφαλαιοκρατών.
Ο μόνος τρόπος του ιμπεριαλισμού να επιλύσει αυτές τις αντιφάσεις είναι μέσω ενός νέου παγκόσμιου πολέμου που θέτει το ζήτημα της καταστροφής της ανθρωπότητας. Οι ίδιες αντιφάσεις, ωστόσο, θέτουν τα θεμέλια για τον επαναστατικό ξεσηκωμό της εργατικής τάξης σε διεθνές επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου