Πριν από ένα χρόνο, η Βρετανία ψήφισε υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλοί προοδευτικοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν το γιατί. Διαπόμπευσαν τους Βρετανούς – ιδίως την εργατική τάξη της Αγγλίας και της Ουαλίας. Διέσυραν εκείνους που είχαν την τόλμη να απορρίψουν τις Βρυξέλλες. Όποιος ήθελε την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρήθηκε ρατσιστής, άνθρωπος των σπηλαίων, παράλογος εθνικιστής ακόμη και τρελός μεθύστακας.
Σήμερα όμως, ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, μετά από την εκλογική επίδοση του Τζέρεμι Κόρμπιν στις πρόσφατες βρετανικές κοινοβουλευτικές εκλογές, οι απανταχού προοδευτικοί είναι κατενθουσιασμένοι και αισιόδοξοι για τους Βρετανούς ψηφοφόρους. Κάποιοι μιλούν ακόμη για ένα «ήπιο» Brexit ή και για μη Brexit. Έχει όμως κάποια λογική βάση αυτή η διάθεση που πλανάται μεταξύ των προοδευτικών – που τον ένα χρόνο βλέπουν [στα πρόσωπα των ψηφοφόρων] τον Χίτλερ και τον επόμενο τον Χριστό; Άλλαξε τόσο πολύ η Βρετανία μέσα σε έναν χρόνο; Ή μήπως οι προοδευτικοί παρερμήνευσαν εντελώς την συμπεριφορά των Βρετανών; Γίνεται να έχουν εξαφανιστεί αίφνης όλοι εκείνοι που μισούν τους μετανάστες ή μήπως δεν υπήρχαν εξαρχής ;
Η Βρετανία δεν άλλαξε μέσα σε ένα χρόνο. Στις πρόσφατες εκλογές που η ψήφος των Βρετανών απροσδόκητα σταμάτησε την προέλαση των Τόρις συμπλήρωσε, παρά ήλθε σε αντίθεση με την ψήφο υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επιτυχία του Κόρμπιν βασίστηκε στην κατά της λιτότητας επιχειρηματολογία. Έδωσε στους Βρετανούς μια εναλλακτική όχι μόνο στο όραμα των Τόρις για την κοινωνία , αλλά και στο όραμα της ΕΕ για την Ευρώπη. Επιχείρησε σαφώς να δώσει ένα τέλος στον νεοφιλελεύθερο παραλογισμό που έχει τραυματίσει τους πολλούς και έχει πλουτίσει τους λίγους. Και μ’ αυτόν τον τρόπο μετακίνησε τη Βρετανία ακόμη μακρύτερα από την ΕΕ παρά πιο κοντά σ’ αυτήν.
Εάν οι Βρετανοί αντιλήφθηκαν τη φρίκη της λιτότητας φέτος, δεν είναι πιθανό ότι αντιλήφθηκαν τη φρίκη της λιτότητας και πέρσι, όταν ψήφισαν για το Brexit; Θεωρώντας γεγονός ότι «ΕΕ» = συντομογραφία της «φανατικής λιτότητας», είναι λογικό να συναγάγει κανείς ότι η απόρριψη της ΕΕ πέρσι βασιζόταν στο φόβο της λιτότητας και όχι στο φόβο για τους μετανάστες.
Εάν το μίσος για τους μετανάστες ήταν η καθοδηγητική δύναμη του Brexit, τότε θα είχε εκδηλωθεί και πάλι στις φετινές γενικές εκλογές. Δεν εκδηλώθηκε όμως. Αντιθέτως, εξαφανίστηκε. Το μόνο πολιτικό κόμμα που έκανε τη μετανάστευση μεγάλο θέμα τα τελευταία χρόνια –το UKIP (Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου)—καταστράφηκε στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου. Αυτό υποδεικνύει ότι η μετανάστευση ήταν και είναι ένα θέμα που διογκώνεται τεχνητά ανάμεσα στο βρετανικό εκλογικό σώμα.
Εκ των υστέρων είναι σωστό να συμπεράνουμε ότι το πραγματικό θέμα τον περασμένο χρόνο δεν ήταν οι μετανάστες, αλλά η ίδια η ΕΕ – ιδίως η βάρβαρη πολιτική της λιτότητας που ακολουθεί— μια πολιτική που ενστερνίζονται ολόθυμα οι Τόρις της Βρετανίας επί πολλά χρόνια. Οι Βρετανοί ψηφοφόροι αντέδρασαν αρνητικά στη λιτότητα όχι μόνο φέτος, αλλά και πέρσι. Αυτό είναι το μόνο ρεαλιστικό δίδαγμα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτές τις δύο δραματικές ψηφοφορίες στη Βρετανία. Το νήμα που τις ενώνει είναι η απέχθεια που υπάρχει για τη λιτότητα τόσο στην ΕΕ όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Συνεπώς, οι προοδευτικοί έκαναν λάθος που επέκριναν μανιασμένα την υπέρ του Brexit ψήφο στο περσινό δημοψήφισμα. Πιάστηκαν κορόιδα από τα κατεστημένα ΜΜΕ που υποβάθμιζαν την πολιτική λιτότητας της ΕΕ –με την οποία τα ΜΜΕ συμφωνούν— ενώ διόγκωναν το φόβο έναντι των μεταναστών. Οι προοδευτικοί έχασαν εντελώς από το οπτικό τους πεδίο το θετικό αριστερό νόημα της ψήφου υπέρ του Brexit (ο Τζον Πίλτζερ και ο Ταρίκ Αλί αποτελούν τις εξαιρέσεις) – κάτι που μπορούν να διακρίνουν σαφώς σήμερα.
Και τι να πει κανείς για τη βρετανική νεολαία – εκείνους που αγαπούν τον Κόρμπιν και ταυτόχρονα υποτίθεται ότι αγαπούν και την ΕΕ; Μετά την υπέρ του Brexit ψήφο, υποστηρίχτηκε ότι οι παλιομοδίτες ηλικιωμένοι πρόδωσαν τους νέους ευρώφιλους της Βρετανίας. Ωστόσο, στις γενικές εκλογές η νεολαία ψήφισε συντριπτικά να τερματιστεί η λιτότητα. Και πάλι πώς μπορεί να υποστηριχθεί ότι ένας νέος που απορρίπτει τη λιτότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο θέλει να ανήκει –ταυτόχρονα—σ’ ένα ευρωπαϊκό οργανισμό που δοξολογεί την αιώνια λιτότητα; Είτε οι νέοι είναι τρελοί ή η πολιτική επιθυμία τους (όπως και όλα τα άλλα) μονίμως διαστρεβλώνεται από τα κατεστημένα ΜΜΕ και μόνο τώρα εκφράζεται με σαφήνεια.
Ο εκτροχιασμός της αμαξοστοιχίας των Τόρις δεν σημαίνει τον εκτροχιασμό του Brexit, αλλά τον εκτροχιασμό της λιτότητας στη Βρετανία. Αυτό θα έπρεπε να ενθαρρύνει τους απανταχού προοδευτικούς, όμως υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που παραδόξως συνεχίζουν να υποστηρίζουν την ΕΕ του νεοφιλελεύθερου ζουρλομανδύα της λιτότητας. Αυτή η αντίφαση καμουφλάρεται με την πεποίθηση ότι η ΕΕ αποτελεί ένα εμπόδιο στον ρατσισμό ή σ’ αυτό που παραπλανητικά αποκαλείται «εθνικισμός». Και έτσι όποιος αντιτίθεται στην ΕΕ θεωρείται ρατσιστής ή στενόμυαλος δεξιός «εθνικιστής», ακόμη κι αν η ίδια η ΕΕ βαθαίνει τις ανισότητες και συνεπώς το κοινωνικό και εθνικό μίσος σε όλη την ήπειρο.
Τυφλωμένοι από αυτή την ψευδή μάχη (ψευδή, επειδή είναι μια μάχη που δεν δίνεται) ενάντια στο «ναζιστικό φυλετικό μίσος» , οι προοδευτικοί δεν βλέπουν το γενικευμένο κατά των εργαζομένων ταξικό μίσος που είναι ο ουσιαστικός πυρήνας της ΕΕ και το οποίο αυξάνει –μεταξύ άλλων κακών— τον ρατσισμό. Η ειρωνεία είναι πως όσοι αγαπούν την ΕΕ λόγω των «αντιρατσιστικών» («αντιναζιστικών» ή «αντιεθνικιστικών» ) διαπιστευτηρίων της καταλήγουν να υποστηρίζουν ένα φανατικό καθεστώς λιτότητας που αυξάνει τις κοινωνικές (και τις διεθνείς) διαιρέσεις οι οποίες αποτελούν το θεμέλιο του ρατσισμού. Και του πολέμου.
Οι ψήφοι υπέρ του Brexit και του Τζέρεμι Κόρμπιν ήταν θετικά αντι-συστημικές. Οι προοδευτικοί πήραν το μήνυμα των δεύτερων, αλλά παρανόησαν το μήνυμα των πρώτων. Γενικά, αυτή η παρανόηση σημαίνει ότι οι άνθρωποι της εργατικής τάξης είναι πολύ πιο μπροστά από την πολιτική τάξη. Κανένα σημάδι δεν είναι πιο σημαντικό όσον αφορά αυτό το ζήτημα από το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο λαό και στα κατεστημένα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ, αφού γελοιοποίησαν το Brexit και τον Κόρμπιν – υπό το πρίσμα των περσινών αποτελεσμάτων—, σήμερα δεν έχουν πού να σταθούν. Κι αυτό γιατί τα ΜΜΕ αντιπροσωπεύουν την «πολιτικά ορθή νεοφιλελεύθερη τάξη» και τίποτε άλλο. Ωστόσο, για τον λαό οι γραμμές της μάχης είναι καθαρές και συμπαγείς. Και βρίσκονται στο πεδίο των τάξεων και όχι των φυλών.
Εντούτοις, οι ρατσιστές της Βρετανίας υπάρχουν.
Και αυτή τη στιγμή στηρίζουν την κυβέρνηση μειοψηφίας της Τερέζας Μέι. Το Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα (DUP –κόμμα Άγγλων προτεσταντών που υποστηρίζει την ένωση της Β. Ιρλανδίας με τη Βρετανία) στα βορειοανατολικά της Ιρλανδίας είναι οι «Ισραηλινοί της Ιρλανδίας». Και αυτοί που σήμερα κινούν τα νήματα στη Βρετανία. Επί μακρόν, η βρετανική κυβέρνηση είχε τη συνήθεια να εξάγει τους ρατσιστές που δημιουργούσαν αναταραχές. Οι πιστολάδες και οι αποικιοκράτες της ταξίδεψαν και εγκαταστάθηκαν σ’ όλο τον κόσμο, πολλοί έφτασαν απλώς μέχρι την Ιρλανδία. Και τώρα –η μεγαλύτερη ειρωνεία— εγκαταστάθηκαν στον αρ. 10 της Ντάουνινγκ Στριτ [έδρα της βρετανικής κυβέρνησης] σαν τελευταία στάση.
Το DUP ψήφισε υπέρ του Brexit όντως για ρατσιστικούς λόγους (μισούν τους Ιρλανδούς). Μ’ αυτό έπρεπε να ζήσει η Ιρλανδία. Το ερώτημα σήμερα είναι: θα ζήσει μ’ αυτό ο Κόρμπιν και η νεολαία της Βρετανίας; Εάν ο Κόρμπιν και η νεολαία που τον υποστηρίζει είναι σοβαροί όταν λένε ότι θα αποκρούσουν τη λιτότητα, θα πρέπει να αποκρούσουν και το ρατσιστικό DUP . Το Brexit θα καταστήσει πιο εύκολη τη μάχη του Κόρμπιν, γιατί δεν θα πρέπει να παριστάνει τον ενωτικό με τους αποικιοκράτες ρατσιστές. Οι διφορούμενοι προοδευτικοί όμως είναι ένα άλλο θέμα.
Πηγή: https://www.counterpunch.org/2017/07/03/where-did-britains-racists-go/
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου