«Ο πόλεμος διεξάγεται ολιγώτερον δια των όπλων και περισσότερον δια των χρημάτων, τα οποία καθιστούν τα όπλα τελεσφόρα,……..»

«Κύριοι» αυτόκλητοι πατριώτες μην τολμήσετε να μας αποκαλέσετε «φοροφυγάδες» επειδή δεν πληρώσαμε τα δημευτικά χαράτσια που επινόησε η νοσηρή φαντασία σας.
Θέλουμε απλά να αποκαταστήσουμε μαζί με το κουρελιασμένο από σας Σύνταγμά μας και τις έννοιες των πραγμάτων, τις οποίες εσχάτως διαστρέφετε συστηματικά και ανενδοίαστα.
Εσείς λοιπόν πατριδοκάπηλοι κυβερνήτες με τις ευλογίες ξένων πατρώνων που καλέσατε ερήμην μας για να μας κηρύξετε τον πόλεμο εκ των ένδον, είστε απλά δωσίλογοι και δήμιοι του λαού και όχι «εθνοσωτήρες» πατριώτες. Ο αγανακτισμένος, απηυδησμένος και αποφασισμένος πλέον λαός δεν είναι «λαμόγιο» όπως τον αποκάλεσε υψηλό στέλεχος της κατοχικής σας εξουσίας.
Είμαστε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού που μπήκε στο μάτι της διεθνούς ληστοκρατίας της οποίας είστε ο μισητός βραχίονας.
Τα ζητήματα αυτά γλαφυρά και ξεκάθαρα ανάπτυξε πριν από εικοσιπέντε αιώνες ο Θουκυδίδης

Όπως γράφει :
Αι πόλεις λοιπόν ήρχισαν μαστιζόμεναι από στάσεις, και όσαι τυχόν περιέπιπταν εις αυτάς βραδύτερον, επειδή εμάνθαναν τα αλλαχού γινόμενα, εφιλοτιμούντο να υπερβάλλουν εις εξεύρεσιν νέων επινοήσεων, δια της πολυμηχάνου υπουλότητος των επιθέσεων των και του πρωτοφανούς των εκδικήσεων των. Και κατήντησαν να μεταβάλλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα. Τω όντι, η μεν παράλογος τόλμη εθεωρήθη ως ανδρεία, έτοιμη εις θυσίαν χάριν των πολιτικών ομοφρόνων, η προνοητική διστακτικότης ως εύσχημος δειλία, η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρείας, η δια κάθε τι σύνεσις ως βραδυκινησία. Η τυφλή παραφορά εκρίθη ως ανδρική αρετή, ενώ η χάριν ασφαλείας περαιτέρω σκέψις ως εύσχημος πρόφασις υπεκφυγής. Ο τα πάντα επικρίνων και τους πάντας κακολογών εθεωρείτο άξιος εμπιστοσύνης εις κάθε περίστασιν, ενώ ο αντιτιθέμενος προς αυτόν, ύποπτος. Ο στήνων επιτυχή παγίδα εθεωρείτο άνθρωπος ευφυής, αλλά πολύ περισσότερον ικανός, ο οσφραινόμενος εγκαίρως αυτήν. Ενώ εκείνος που εφρόντιζε να μην ευρεθεί εις την ανάγκην να κάμη ούτε το εν ούτε το άλλο, εθεωρείτο διαλυτής του κόμματος και πανικόβλητος απέναντι των αντιπάλων. Με μιαν λέξιν, ο προτρέχων άλλου εις την διάπραξιν κακού εκρίνετο άξιος επαίνων, καθώς και ο παρακινών άλλον εις διάπραξιν κακού, το οποίον εκείνος δεν είχε διανοηθεί.