Πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπάρχει μια πολεμοχαρής τάση απέναντι στη ΔΗΜΑΡ μέσα στην αριστερά και μια στάση του τύπου: Κυβέρνηση με τον Σαμαρά θέλατε, λουστείτε τα τώρα. Τάση και στάση που δεν δικαιολογείται αλλά εξηγείται από μια μεριά, καθώς το νέο αυτό κόμμα προέκυψε από εμφύλιο και διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελείται κυρίως από πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και έχει από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του στο στόχαστρό του το ΣΥΡΙΖΑ –προσφέρει μάλιστα μια αριστερή κατά κάποιο τρόπο γόμωση στα πυρά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Και να θες ν’ αγιάσεις ωστόσο με τη ΔΗΜΑΡ δε σ’ αφήνουν οι διαβόλοι: Οι συμφωνίες του Κουβέλη με τον Σαμαρά, η γαργάρα του μνημονίου και των συνεπειών του, η απαγκίστρωση –καθόλου σταδιακή μάλιστα- από θέσεις που το κόμμα αυτό είχε και υπερασπιζόταν, η σχεδόν βασιλική του άγνοια για το τι ακριβώς συμβαίνει εδώ κάτω, τι αντίχτυπο έχει κάθε απόφαση στις ζωές των άλλων, πώς τα μέτρα που λαμβάνονται από τη κυβέρνηση και στηρίζονται από τον Κουβέλη επηρεάζουν την καθημερινότητα της ανέχειας και της απόγνωσης. Άσε τις σφαλιάρες που δέχεται το σύνολο της αριστεράς –αλήθεια, δικοί σας ήταν αυτοί τόσα χρόνια;
Όλα αυτά όμως, που δεν είναι και λίγα, προ Χαλυβουργίας. Γιατί η στάση της ΔΗΜΑΡ απέναντι στα γεγονότα της Χαλυβουργίας θα πρέπει να θεωρηθεί η πραγματική απαρχή της νέας εποχής της. Και αν κάποτε αποφασίσει κανείς να ασχοληθεί σοβαρά με ην ιστορία της Δημοκρατικής Αριστεράς, θα πρέπει για λόγους μεθόδου και ουσίας να τη χωρίσει στα δυο: προ Χαλυβουργίας (πΧ) και μετά Χαλυβουργία (μΧ). Με την πΧ εποχή να διατηρεί κάποια ψήγματα κοινωνικής ευαισθησίας, μια αριστερή αύρα. Τόσο που να δηλώνει εκ μέρους του κόμματος ο Θανάσης Λεβέντης για τη Χαλυβουργία ότι η ΔΗΜΑΡ θα στηρίξει τον αγώνα των απεργών για επαναπροσλήψεις, για αξιοπρεπείς συμβάσεις εργασίας και για ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών εργασίας σε ένα εφιαλτικό εργασιακό περιβάλλον.
Αλλά η ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για όσα έγιναν την Παρασκευή έξω από το εργοστάσιο είναι η τομή στη συνέχεια, ο σταθμός στην ιστορία της. Προσέξτε: Οι εξελίξεις στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας αποκτούν δραματικό χαρακτήρα. Το υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, οφείλει να συμβάλει αποφασιστικά ώστε να υπάρξει άμεση λύση, το εργοστάσιο να επαναλειτουργήσει και οι εργαζόμενοι να μην βρίσκονται σε εσωτερική αντιπαράθεση. Η όξυνση της κατάστασης, η οποία τροφοδοτείται με την παρουσία των ΜΑΤ, συνιστά μια αρνητική εικόνα σε περίοδο που τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις και συνεννοήσεις. Πρέπει να υπάρξει λύση.
Έμειναν πίσω όπως βλέπετε, στην πΧ εποχή, ο αγώνας των απεργών, οι επαναπροσλήψεις, οι αξιοπρεπείς συμβάσεις, το εφιαλτικό εργασιακό περιβάλλον, η ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Τώρα, στη μΧ εποχή, η επίθεση των ΜΑΤ είναι παρουσία (μόνο τα σοκολατάκια λείπουν), τα αιτήματα συρρικνώνονται στο ένα και μοναδικό να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο –στο οποίο συμφωνούν βεβαίως κι ο Σαμαράς, κι ο Μάνεσης- κι ας πάει και το παλιάμπελο με το εφιαλτικό περιβάλλον και τις απολύσεις. Ενώ υιοθετείται η πάντα βολική εσωτερική αντιπαράθεση των εργαζομένων –λες και είδαν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ απεργία χωρίς απεργοσπάστες στην επαναστατική ζωή τους. Και το γλαφυρότερο όλων: η αρνητική εικόνα σε μια περίοδο που απαιτούνται συναινέσεις! Τι λες ρε παιδί μου!!!
Πρόκειται άραγε για μικρόβιο; Πρόκειται για ιό; Πρόκειται για δυσλειτουργία κάποιων ζωτικών οργάνων; Όποια πάντως και να είναι η αιτία, βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια τη ραγδαία μετάλλαξη ενός πολιτικού οργανισμού από θηλαστικό σε αμφίβιο, και μιας ομάδας αριστερών με ιστορία από διακόνους της λειτουργίας του Μαρξ και του Γκράμσι σε ιερείς της επαναλειτουργίας του Σαμαρά και του Μάνεση. Κι αυτή η αμφίβια, η μεταλλαγμένη, είναι η ΔΗΜΑΡ της μΧ εποχής. Πρόκειται όπως καταλαβαίνετε για μια εποχή που πέπρωται να αφήσει εποχή και να αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας στους πάντες τι σημαίνει και πού οδηγεί η αριστερά της ευθύνης και η κυβέρνηση της συνευθύνης…
. Tου Θανάση Καρτερού http://www.left.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου