Σύμφωνα με το ΕΒΕΑ, η δημιουργία ΕΟΖ στις παραμεθόριες περιοχές της χώρας, σε αυτήν την ιδιαίτερα δυσμενή οικονομική συγκυρία, μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στην αύξηση της εμπιστοσύνης των επενδυτών, με όλα τα συνεπακόλουθα θετικά αποτελέσματα, αλλά και στην αύξηση των εσόδων του ελληνικού Δημοσίου, που σε διαφορετική περίπτωση θα εκλείψουν. Με τα κίνητρα που διεκδικεί το ΕΒΕΑ, επιδιώκει επι της ουσίας την πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου σ' ό,τι αφορά τα εργασιακές σχέσεις και την φορολόγηση. Με άλλα λόγια, η δημιουργία ΕΟΖ θα αποτελέσει ένα ακόμα πλήγμα στις ήδη πετσοκομμένα από τα μνημόνια εργασιακά δικαιώματα αλλά και θα συντελέσει στην περαιτέρω υπονόμευση του δημοσίου ελέγχου στον ιδιωτικό τομέα.
Τα κίνητρα αυτά μπορούν να κωδικοποιηθούν στα εξής σημεία:
- Μειωμένος φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις στις ΕΟΖ, κάτω του 10% σε σχέση με το 20% που ισχύει σήμερα για τις επιχειρήσεις ανά την επικράτεια.
- Απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης.
Προτείνεται επίσης να συγκροτηθεί ένα νέο διαγραμματειακό όργανο, στο οποίο θα συμμετέχουν εκπρόσωποι όλων των συναρμόδιων υπουργείων και των Περιφερειών, που θα έχει την αρμοδιότητα για τον έλεγχο των προτάσεων και την έκδοση των σχετικών αδειών.
Ειδικό δικαιοδοτικό καθεστώς: Προτείνεται να ισχύσουν για τις ΕΟΖ δύο βαθμοί δικαιοδοσίας αντί για τρεις, ώστε οι υποθέσεις να εκδικάζονται μέχρι και το δεύτερο βαθμό και οι αποφάσεις να είναι πλέον αμετάκλητες, προκειμένου να αποφευχθούν σημαντικές καθυστερήσεις λόγω προσφυγών, γεγονός που αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους λόγους αποθάρρυνσης των ξένων επενδύσεων.
Η εμπειρία από τη δημιουργία ΕΟΖ σε άλλες χώρες δείχνει ότι η ένταση της εκμετάλευσης των εργαζόμενων αυξήθηκε, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν και οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας ποδοπατήθηκαν. Εξάλλου, η ιστορία με τις ΕΟΖ στην Ελλάδα δεν είναι καινούρια: Τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης ανάμεσα σε επιχειρήσεις κι εργοδοτικές ενώσεις περιοχών και τα αντίστοιχα εργατικά κέντρα, που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται από το 1997 σε περιοχές με υψηλή ανεργία, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του περιεχομένου των συλλογικών συμβάσεων εργασίας για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, τη δημιουργία γεωγραφικών ζωνών χαμηλού κόστους εργασίας και την περαιτέρω διάσπαση της εργατικής τάξης και των κλαδικών συνδικάτων. Η προσπάθεια δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών χρονολογείται από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, με τη Διασυνοριακή Ελεύθερη Βιομηχανική Ζώνη Οικονομικών Συναλλαγών (ΔΕΒΖΟΣ Α.Ε.) στο Ορμένιο του Έβρου για τη δυνατότητα εκμετάλλευσης εργατών και από γειτονικές χώρες, η πορεία της οποίας έχει υπάρξει αδιαφανής. Επίσης, οι Περιοχές Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (Π.Ο.Τ.Α.), που ξεκίνησαν να μπαίνουν σε λειτουργία από το 1997 και ευνοούν τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, αποτελούν στην πράξη «ΕΟΖ» που εκμεταλλεύονται Έλληνες και ξένους εργάτες (είτε μετανάστες είτε φοιτητές τουριστικών σχολών στις ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες) επιφέροντας καταστροφές στο περιβάλλον και την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Το λιμάνι του Πειραιά, ένα από τα τρία λιμάνια στην Ελλάδα που θεωρούνται Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου, η ιδιοκτήτρια COSCO έχει επιβάλει κινεζικές εργασιακές συνθήκες. Τέλος, οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες στη Μηχανιώνα δεν εργάζονται, άραγε, υπό ειδικό καθεστώς όταν το κράτος αποφασίζει ότι πρέπει να ασφαλίζονται πλέον στον ΟΓΑ και όχι στο ΙΚΑ;
Σημείωση: Στοιχεία για το παραπάνω άρθρο πάρθηκαν από άρθρο του περιοδικού Λεύγα
http://www.left.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου