Εθνική συναίνεση και διλήμματα

Οι εκλογές είναι η μοναδική - δημοκρατική διέξοδος προκειμένου να προληφθεί η διάχυση της πολιτικής αστάθειας που πυροδοτεί η κυβερνητική τακτική και να μηδενιστεί το κοντέρ της κοινωνικής καταστροφής. Μετά το τριπλό κυβερνητικό φιάσκο με αφορμή το τέχνασμα εξόδου της χώρας από το ΔΝΤ, η κυβέρνηση αναδιπλώνεται και καταφεύγει στην "εθνική συναίνεση". Πράγματι, η διαπραγμάτευση για την ανασυγκρότηση της χώρας επιβάλλει να αναζητηθούν οι δυνατότητες εθνικής και κοινωνικής συμφωνίας. Αυτό όμως δεν είναι θέμα "καλών τρόπων", ούτε προκαταβολικής υπογραφής στα τελεσίγραφα των πιστωτών, όπως συνέβη τις παραμονές των εκλογών του 2012 και επανέρχεται και τώρα με την εκβιαστική πρόταση να δεσμεύονται όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί με την υπογραφή τους για την εφαρμογή των Μνημονίων.

Η βάση της συνεχιζόμενης αδιέξοδης πολιτικής είναι ότι η μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αρνείται να θέσει στην ατζέντα της συζήτησης με τους πιστωτές το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Αντιθέτως, το θεωρεί βιώσιμο. Και δεσμεύεται να το εξυπηρετεί "ανελλιπώς", καθώς και να εξασφαλίζει τα συνοδευτικά μέτρα των "διαρθρωτικών αλλαγών", όπως με κατηγορηματικό τρόπο ανέφερε στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Γκ. Χαρδούβελης. Όταν, όμως, βγαίνει από την ατζέντα η αναδιάρθρωση του χρέους, παραμένει η δέσμευση για τη διαιώνιση της λιτότητας και για την εφαρμογή των Μνημονίων - οιασδήποτε μορφής.

Είναι κατανοητή η επιμονή της κυβέρνησης να μη θέτει θέμα κριτικής αντιμετώπισης της καταστροφικής πορείας των πέντε ετών. Είναι θέμα πολιτικής αυτοδικαίωσής της, αλλά και υποταγής στην τρόικα. Σαμαράς και Βενιζέλος συνεχίζουν να το παίζουν οι "καλοί μαθητές". Φοβούνται μάλιστα ότι από τις εκλογές θα προκύψουν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί, που θα αντιστοιχηθούν με τους υφιστάμενους κοινωνικούς συσχετισμούς. Δηλαδή η χώρα θα γίνει μια "κανονική και φυσιολογική" χώρα, όπου οι πολίτες θα ανακτήσουν το δικαίωμα να ψηφίζουν ανάμεσα σε ανταγωνιστικές προτάσεις για το μέλλον της χώρας, έξω από την καταστροφική και καταθλιπτική ομοιομορφία του "μονόδρομου".

Με την όψιμη επίκληση της "εθνικής συναίνεσης", η κυβέρνηση επιδιώκει να "παγώσει" τις πολιτικές εξελίξεις και να διασωθεί. Δεν επιδιώκει συνεννόηση, αλλά παράταση της εξουσίας της και του Μνημονίου. Η εθνική - κοινωνική συναίνεση είναι αναγκαία, ως αφετηρία όμως ενός νέου συσχετισμού που θα προκύψει από τις εκλογές στη βάση ενός νέου προγράμματος έξω από τους καταναγκασμούς των τελεσιγράφων των δανειστών, με προτεραιότητες την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής καταστροφής, την επανεκκίνηση της οικονομίας, την αναδιάρθρωση του χρέους και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Μια εναλλακτική πολιτική, σχεδιασμένη με βήματα, βρίσκεται στον αντίποδα των κινήσεων προεκλογικού πανικού της κυβέρνησης, που προκάλεσαν την επιστροφή της χώρας στην απειλητική κατάσταση των αγορών τις παραμονές της ένταξης στο Μνημόνιο. Μετά πέντε χρόνια, επιστρέφουμε εκεί, αφού η κοινωνία πλήρωσε βαριά... Είναι περίεργο που η κυβέρνηση επιμένει να ζητεί "συναίνεση" σε μια πολιτική που ούτε τις αγορές δεν κατορθώνει, τελικώς, να "εξημερώσει", παρ' ότι τις υπηρέτησε και τις υπηρετεί πιστά και αδιαλείπτως...

Οι εκλογές είναι η μοναδική - δημοκρατική διέξοδος προκειμένου να προληφθεί η διάχυση της πολιτικής αστάθειας που πυροδοτεί η κυβερνητική τακτική και να μηδενιστεί το κοντέρ της κοινωνικής καταστροφής. Εθνική συναίνεση, λοιπόν, αλλά σε ποια πολιτική βάση και προς όφελος ποιων;

Το κύριο άρθρο της Αυγής

πηγή: Αυγή