Ήλθε η ώρα της Αριστεράς και στην Ευρώπη;

Η ώρα της Αριστεράς στην Ελλάδα ήλθε. Θα τολμούσα να πω πως όχι μόνο στην Ελλάδα. Όσοι μετρούν τα μελλούμενα με βάση τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και τα δεδομένα των πολιτικών συστημάτων, θα βρεθούν μπροστά σε εκπλήξεις. Οι σημερινές σταθερές, θα αποδειχτούν στα όρια του ορατού μέλλοντος, όχι και τόσο σταθερές. Το πρόσφατο παρελθόν επιβεβαίωσε ότι η ανθρωπότητα ισορροπεί μέσα στην ταχύτητα των αλλεπαλλήλων αλλαγών. Με την οπτική αυτή είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε και την Ευρώπη, δεδομένου ότι πυκνώνουν οι ενδείξεις που συνηγορούν στην ανάγκη μεγάλων τομών.
Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι η Ε.Ε. περνάει την πιο δύσκολη περίοδο από την ίδρυση της.

Πολλά τα σημάδια επιβεβαιώνουν το αδιέξοδο.
Μια σειρά από χώρες σε ειδικά προγράμματα επειδή είναι υπερχρεωμένες.
Αποπληθωρισμός σε οκτώ από τις 28 χώρες στην Ε.Ε.
Παραμονή της Ανεργίας σε υψηλά επίπεδα.
Αδυναμία της Γαλλίας να τηρήσει τους περιορισμούς του 3% στο έλλειμμα.
Αμφισβήτηση και στην Ιταλία της περιοριστικής πολιτικής.
Η Γερμανία αγγίζει τα όρια της στασιμότητας και οι προσδοκώμενοι οικονομικοί δείκτες επανεκτιμούνται προς τα κάτω.
Εντείνονται τα φαινόμενα αυταρχισμού σε όλες τις χώρες.
Ακυρώνεται η ισοτιμία ανάμεσα στα κράτη μέλη από την επίμονή της συντηρητικής γερμανικής κυβέρνησης να ασκήσει ηγεμονία.
Ο διεθνής ρόλος της Ε.Ε. υποχωρεί και εντείνονται τα φαινόμενα στρατιωτικοποίησης της Εξωτερικής της πολιτικής.
Οι συντηρητικές δυνάμεις έχουν παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία στις «Αγορές».
Εντείνονται τα φαινόμενα κυριαρχίας των πολυεθνικών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην αγορά των χωρών του Ευρωατλαντικού άξονα καθώς βρίσκονται σε εξέλιξη οι συμφωνίες CETA και TTIP, ενώ η NAFTA ήδη εφαρμόζεται.
Η Δημοκρατία, ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης και ο Πολιτισμός ακυρώνονται.
Συντηρητικοί, Νεοφιλελεύθεροι και Σοσιαλδημοκράτες ομνύουν στα κελεύσματα των λεγομένων «Αγορών».
Συντηρητικοί και νεοφιλελεύθεροι έχουν πολιτικά και ιδεολογικά παραδοθεί στους κανόνες που υπαγορεύονται από τις «Αγορές».
Οι Σοσιαλδημοκράτες αντιμετωπίσουν κρίση στρατηγικής. Δεν σχεδιάζουν την υπέρβαση της κρίσης και τελικά συμφιλιώνονται με αυτήν.
Ο Ορλάν ζητάει παράταση για το έλλειμμα, αλλά εμμένει στις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις».
Ντράγκι επιχειρεί να παρακάμψει τον ασφυκτικό κορσέ του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ο Ρέντζι αντιτίθεται στον ισοσκελισμένο ισολογισμό, αλλά προχωράει στις απολύσεις.

Ενώ όλο και πιο πολλοί κρούουν το κώδωνα του κινδύνου θεωρώντας ότι η Ε.Ε. αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη κρίση της από την ίδρυση της, το Eurogroup και η Σύνοδος των Αρχηγών της Ε.Ε. παραμένουν πιστοί στις προδιαγραφές του Συμφώνου Σταθερότητας και του Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου (ΠΔΠ).

Το ΠΔΠ αντί να αποτελεί μοχλό για την διέξοδο από την στασιμότητα, έχει καταστεί στα χέρια της συμμαχίας Συντηρητικών-Σοσιαλδημοκρατών, ένα από τα βασικά εργαλεία που ενθαρρύνουν την στασιμότητα.

Λες και ζουν σε άλλο κόσμο.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μένει αδιάφορή.

Ο πυρήνας της κρίσης βρίσκεται αφ’ ενός στις ασκούμενες πολιτικές και αφ’ ετέρου στα δομικά προβλήματα που συγκροτούν μια υπέρ-κρατική δομή, μακριά από τους λαούς, με σοβαρότατο δημοκρατικό έλλειμμα και εμφανή τα χαρακτηριστικά της ηγεμονίας μιας χώρας, της Γερμανίας.

Με την έννοια αυτή η οικονομική κρίση και η κρίση δημοκρατίας, η κρίση αντιπροσώπευσης αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. (Στις πρόσφατες ευρωεκλογές η συμμετοχή έφτασε μόλις το 40% και σε χώρες όπως η Σλοβακία και η Τσεχία η συμμετοχή ήταν μόλις 13% και 19% αντίστοιχα.)

Η Ευρώπη και η Ε.Ε. αποτελούν ένα γεωπολιτικό πεδίο στο οποίο πολλοί παίκτες επιχειρούν να βάλουν την σφραγίδα τους.

Όμως η Αριστερά δεν είναι ένας ακόμη παίκτης. Είναι η δύναμη που οφείλει να βάλει την γηραιά ήπειρο σε νέα τροχιά, με νέους κανόνες, νέους προσανατολισμούς. Οφείλει να αναδειχθεί η ηγέτιδα δύναμη μιας νέας αναγεννητικής πορείας για το σύνολο των λαών της Ευρώπης.

Οφείλει να συγκροτήσει ένα πολιτικό σχέδιο ώστε, αφ’ ενός να ανακόψει την καταστροφική πορεία και αφ’ ετέρου να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την δημοκρατική πορεία της Ευρώπης.

Αφ’ ενός
Να ακυρώσει τις περιοριστικές πολιτικές που απορρέουν από το Σύμφωνο σταθερότητας και την Οικονομική Διακυβέρνηση των χωρών της ζώνης του Euro.
Να ακυρώσει την CETA και TTIP για να ανακόψει την επέλαση προς την παντοκρατορία των «αγορών».
Να αμφισβητήσει κάθε μορφή ηγεμονίας η οποία θεμελιώνεται στην λογική της διακρατικής διακυβέρνησης.

Αφ’ ετέρου
Να αναδείξει την Ευρώπη ως ενιαίο δημοκρατικό και κοινωνικό γεωπολιτικό χώρο λαών και κρατών στον οποίο αναπτύσσονται ελεύθερα κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις, εθνικές προσδοκίες, ταξικοί αγώνες πολυπολιτισμικά και πολυθρησκευτικά ρεύματα.
Να αναδείξει πολιτικές ανάπτυξης με επίκεντρο την απασχόληση.
Να υπερασπιστεί την κοινωνική αλληλεγγύη και το κοινωνικό κράτος.
Να υπερασπιστεί το περιβάλλον.
Να επανιδρύσει ένα νέο Ευρωπαϊκό Πολιτικό Εποικοδόμημα που να αντιστοιχεί στο αίτημα να καταστεί η Ευρώπη, «Ευρώπη των λαών της».
Να συντάξει μια νέα χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων και μια συνταγματική συνθήκη που θα συγκροτούν την βάση δικαίου για την Ευρώπη.
Να αναδείξει τα εθνικά κοινοβούλια και το Ευρωκοινοβούλιο τα βασικά νομοθετικά σώματα.
Να ενισχύσει το ρόλο των περιφερειών.
Να ενισχύσει τα Ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα και τα κινήματα.
Να καθιερώσει πανευρωπαϊκές συλλογικές διαπραγματεύσεις με την λογική της σύγκλισης.
Να προωθήσει συμφωνίες ισότιμης συνεργασίας για την ειρήνη και την ανάπτυξη με όλες τις περιοχές του πλανήτη, απαλλαγμένη από την αγκίστρωση της στον Ευρωατλαντισμό.

Οι καιροί αναζητούν την μαμή μιας νέας γέννας. Η Αριστερά της Ευρώπης έχει πολύ δουλειά μπροστά της και πρέπει να την κάνει γρήγορα. Το πολιτικό σχέδιο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρέπει να γίνει κτήμα των λαών της Ευρώπης. Τους το οφείλει. Το οφείλει στην Ιστορία.

Στέλιος Παππάς

Συντονιστής Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ