ΕΡΤ: Τελικά, είναι ζήτημα Δημοκρατίας

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου
Αν για κάτι παλέψαμε στην υπόθεση της ΕΡΤ, πέρα από την εξωφρενικά παράλογη φασιστική ενέργεια της κατάργησης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και βέβαια το δικαίωμα στην εργασία, είναι και το σύνολο των μνημονιακών πολιτικών που επέβαλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Κυρίως όμως, παλέψαμε τα ζητήματα δημοκρατίας που ενέσκυψαν ευθύς αμέσως με την κατάργηση της ΕΡΤ, και που απλά επιβεβαίωσαν ότι η δημοκρατία σ’αυτή την χώρα είχε προ πολλού καταλυθεί. «Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει οριστικά την ΕΡΤ» ανακοίνωσε ο θρασύς Κεδίκογλου στις 11 Ιουνίου 2013. Το πέσιμο της ταφόπλακας στον λάκκο με το πτώμα της δημοκρατίας, ακούστηκε εκκωφαντικά.

Ο κόσμος εν ριπή οφθαλμού αγκάλιασε το ραδιομέγαρο, συνειδητοποιώντας ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά την κατάλυση της δημοκρατίας στην χώρα μας. Και λέω περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γιατί ακόμα κι αυτή η... «τύποις δημοκρατία» που εγκαθιδρύθηκε με την μεταπολίτευση, είχε ήδη καταλυθεί από τον Μάιο του 2010, με την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων και ακολούθως από τις ανάλογες πρακτικές και πολιτικές επιλογές που επέβαλαν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. …


Μέχρι και ογδόντα χιλιάδες κόσμος βρέθηκε στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Ηρθε να στηρίξει περισσότερο τον εαυτό του και λιγότερο τους εργαζόμενους. Διψασμένος και οργισμένος για να ξεκινήσει επιτέλους η πολυπόθητη μαζική αντίσταση ενάντια στο ανάλγητο καθεστώς της υποτέλειας και των έξωθεν επιβαλλόμενων πολιτικών. Και δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί καλύτερη ευκαιρία. Είναι χαρακτηριστικό οτι αν κυκλοφορούσε κανείς ανάμεσα στο πλήθος του συγκεντρωμένου κόσμου μέσα και έξω από το ραδιομέγαρο, δεν θ’άκουγε τίποτα άλλο από το «άντε παιδιά και τους ρίξαμε». Η θρυαλίδα σχηματίστηκε μέσα και έξω από το ραδιομέγαρο.


Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’αυλάκι. Κι αντί να φουσκώνει το νερό, και τα εκατοντάδες ρυάκια και παραπόταμοι να συγκεντρώνονται στην μεγάλη κοίτη ενός εν δυνάμει χειμάρου που θα συνέβαλε στο ουσιαστικό ξερίζωμα της ανάλγητων πολιτκών, να προκαλούσε δηλαδή δραματικές πολιτικές εξελίξεις προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Ο αγώνας περιχαρακώθηκε, χειραγωγήθηκε και νουθετήθηκε έντεχνα, μη τυχόν και συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, οτι η τύχη τους πλέον ήταν αποκλειστικά στα δικά τους χέρια. Μη τυχόν και το ποτάμι φουσκώσει και παρασύρει ότι βρεί στο διάβα του από τα παράσιτα, τους σάπιους κορμούς και τα σκουπίδια που 40 μεταπολιτευτικά χρόνια σωρεύτηκαν στην κοίτη του.


Ας δούμε τα πράγματα κατάφατσα. Οσο κι αν είναι πικρό και στενάχωρο, ο γνήσιος και τίμιος αγώνας δεκάδων συνδέλφων και συμπολιτών εικοσιτρείς μήνες από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 11ης Ιουνίου 2013, προδώθηκε μεθοδικά από τις πρώτες κι όλας ημέρες της κατάληψης του ραδιομεγάρου.

Προδόθηκε πολιτικά, κινηματικά και εργασιακά. Πολιτικά και κινηματικά γιατί ο εισοδισμός των κομματικών μηχανισμών της αντιπολίτευσης και ειδικά της σημερινής κυβέρνησης, έδρασε κατασταλτικά και ενάντια σε κάθε χειραφέτηση των εργαζομένων. Δεν πρέπει ο εργαζόμενος ν’αποκτήσει πολιτική συνείδηση του αγώνα του. Γι’αυτό είναι αρμόδιοι οι κομματικοί φορείς. Αυτοί αναλαμβάνουν την ευθύνη διεκπεραίωσης της αποκατάστασης της έννοιας του δικαίου σε πολιτικό επίπεδο. Οι εργαζόμενοι είναι μόνο για για να κρατήσουν Θερμοπύλες. Και απλά την ώρα της κάλπης να κάνουν το σωστό. Πως είναι δυνατόν να αφεθεί στο κίνημα η πρωτοβουλία, για την αποκαθήλωση της κάθε εξουσίας και η διεκδίκηση της δημοκρατίας από τον λαό για τον λαό; Αυτά είναι υπόθεση της επόμενης εξουσίας, και η πολιτική διαχείριση για τον σκοπό αυτό είναι αποκλειστικά δικό της δικαίωμα. Αυτό αντιπροσώπευαν όλοι οι πολιτευτές και τα τσιράκια τους που περιδιάβαιναν στους διαδρόμους της κατειλλημμένης ΕΡΤ. Αυτό επιδίωκαν και τελικά πέτυχαν. Μη σας νοιάζει, εμείς θα σας λύσουμε το πρόβλημα. Αρκεί να μας ψηφίσετε. Όταν θά’ρθει η ώρα κάντε το καθήκον σας. Ψηφίστε μας!


Από κοντά βέβαια κι η συνδικαλιστική πρακτική του εργοπατερισμού και της καρεκλοκένταυρης ανηθικότητας, που το μόνο που νοιαζόταν και νοιάζεται είναι πως θα σώσει τον εαυτό της και τα δικά της προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντα. Από χρόνια αποστασιοποιημένοι από τις ανάγκες του εργαζόμενου, με λογικές συνδιοίκησης και συμμαχιών με τους κομματικούς και πολιτικούς προϊστάμενούς τους, έδωσαν επίσης την μάχη τους για την μη χειραφέτηση και οργάνωση από την βάση των εργαζομένων και αλληλέγγυων πολιτών. Από την πρώτη μέρα της κατάληψης στο ραδιομέγαρο υπονόμευσαν την αυτοδιαχείριση και αλλοίωναν συνεχώς κρυφά και φανερά κάθε αυτοδιάθεση που εμφανιζόταν στις συνελεύσεις. Δεν διανοούνταν να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της εξουσίας τους και της διεύθυνσης του αγώνα.

Εχω προ πολλού εξ’άλλου τοποθετηθεί ανοικτά και δημόσια (http://www.freepen.gr/2013/11/blog-post_1549.html) για την προδοσία των εν λόγω κύριων. Των προέδρων και μελών των ομοσπονδιών που ενήργησαν υπόγεια και συντονισμένα για να μην προκύψει η αυτοοργάνωση και ο συντονισμός των εργαζομένων στις πρώτες συνελεύσεις μετά από την είσοδο των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο.

Κομματικοί λοιπόν ινστρούκτουρες και συνδικαλιστές, πάντα μέσα στα σπλάχνα των κινητοποιήσεων. Και το κάνουν αυτό εδώ και 4 χρόνια τώρα. Καταστέλλουν κάθε κίνημα εργατικό, κάθε αυθόρμητη αντίσταση που πηγάζει από τα σπλάχνα της κοινωνίας, προβάλλοντας ως μόνη λύση την δική τους έλευση στην εξουσία και την δική τους ευθύνη, ως ελέω θεού συνθήκη. Τους γνωρίσαμε όλους από την αρχή. Αυτούς που σήμερα βρίσκονται στους θώκους εξουσίας. Ηταν όλοι τους σχεδόν εκεί. Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις στις πλατείες του 2011. Από τις κινητοποιήσεις στους ναυτεργάτες και τους χαλυβουργούς, μέχρι τους εκπαιδευτικούς τους εργαζόμενους στο μετρό τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες. Ηταν και στην ΕΡΤ. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Γιατί πέστε μου... ποιά κινητοποίηση, ποιά αντίσταση από όλες αυτές, ενισχύθηκε και πέτυχε μια νίκη στα χρόνια των μνημονίων; Ποιός αγώνας έφτασε στο τέλος του καταγράφοντας μία νίκη με αντίκτυπο σε όλη την πληττόμενη κοινωνία;


Εργασιακά ο αγώνας προδόθηκε, γιατί οι ορδές των δικηγόρων και δικηγορικών γραφείων με τις δεκάδες αποπροσανατολιστικές και αντικρουόμενες νομικές προτροπές αποστράτευσαν δεκάδες συναδέλφους που από φόβο και απειρία πίστεψαν πως ο μόνος αγώνας είναι αυτός. Η εναπόθεση δηλαδή των ελπίδων τους μέσα από το σαθρό σύστημα δικαιοσύνης στη χώρα μας, που είναι αναπόδραστα δεμένο με τα συμφέροντα της καθεστωτικής πολιτικής εξουσίας.


Αφησα τελευταίους τους λίγους εγκάθετους κατσαπλιάδες, που έβαλαν πλάτη για την δημιουργία του εκτρώματος της ΔΤ και αργότερα της ΝΕΡΙΤ. Ανθρώπους που δυστυχώς θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας, ανέγγιχτους και απείραχτους από την καινούργια νομοθέτηση για την νέα ΕΡΤ. Ολα στη σούπα της ανάγκης για μη ρεβανσισμούς. Λες και το να πεις τα πράγματα με τ’όνομά τους δεν ανήκει στην σφαίρα της οριοθέτησης για κοινωνική δικαιοσύνη.

Ετσι, η μοναδική ευκαιρία να απαλλαγούμε μια και καλή από τον βραχνά της κομματικής διαχείρισης, του αισχρού εργοπατερισμού, και των κάθε λογής εγκάθετων, χάθηκε μέσα στο φόβο της διάσπασης και του απεμπολισμού της ρήξης με το προδοτικό κατεστημένο.


Που βρισκόμαστε σήμερα


Και ερχόμαστε στο σήμερα. Η κυβέρνηση ανοίγει την ΕΡΤ.

• Με ένα νομοσχέδιο που πατά και συνεχίζει επί της ουσίας στο μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ. (ν. 4173/2013) Φαίνεται πως η αλλαγή στους μνημονιακούς όρους και τίτλους, αποτελεί ένα από τα επικοινωνιακά τρικ αυτής της κυβέρνησης. Το μνημόνιο μετονομάστηκε σε «τρέχουσα διευθέτηση» η τρόικα σε «θεσμούς», και η καινούργια Δανειακή Σύμβαση και τα νέα μέτρα που θα έρθουν μέσα στα μπάνια του λαού «Συμβόλαιο για την Εξέλιξη και την Ανάκαμψη», όπως υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας στην φράου Μέρκελ στο προσωπικό του γράμμα από τα μέσα Μαρτίου. Ετσι και η ΝΕΡΙΤ μετονομάζεται σε ΕΡΤ.

• Τα Διοικητικά Συμβούλια θα διορίζονται, πράγμα που σημαίνει ότι ο κρατικός παρεμβατισμός θα συνεχίσει ακάθεκτος στη νέα κρατική ραδιοτηλεόραση. Οι δικλείδες ασφαλείας περί της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να λεχθεί, από την στιγμή που ο έλεγχος εναπόκειται στους κομματικούς μηχανισμούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων και μάλιστα με την πλειοψηφία στην νέα κυβέρνηση.

• Η αυτοδιαχείριση ως η μόνη παρακαταθήκη του αγώνα των εργαζομένων και των πολιτών δεν θεσμίζεται, και ο κοινωνικός έλεγχος απέχει παρασάγγας ακόμα και από την θεσμοθετημένη Ανοιχτή Συνέλευση Κοινωνικού Ελέχγου (ΑΣΚΕ) του παλιού νόμου 1730/87, άσχετα αν και αυτή ποτέ δεν λειτούργησε.

• Δεν είναι σαφής η επαναφορά του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων που ανήκαν στην ΕΡΤ και στις θυγατρικές της και δεν ξεκαθαρίζεται τι θα γίνει με το περιεχόμενο του ειδικού λογαριασμού στον οποίο υπάρχουν;... τα διαθέσιμα της ΕΡΤ που καταργήθηκε.

• Δεν υπάρχει καμμία διασφάλιση της επαναφοράς όλων των δομών της ΕΡΤ, από την στιγμή που όλα αυτά θα επαναπροσδιοριστούν και θα χρειάζεται εκ νέου απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου. (σ/ν. Αρ. 4) και στο πλαίσο ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. (αρ. 10, παρ. 7)


• Η νέα κυβέρνηση, αν και η ΠΝΠ με την οποία καταργήθηκε η ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2013 δεν πέρασε ποτέ από την Βουλή προς κύρωση, θα μπορούσε κάλλιστα να να την θεωρήσει ως μηδέποτε γενόμενη, επαναφέροντας έτσι την νομιμότητα τόσο στο πολιτικό όσο και στο συνταγματικό πεδίο. Με αυτό τον τρόπο θα δικαίωνε πλήρως αφ’ενός τους εργαζόμενους, αφ’ετέρου την συνταγματική τάξη στο πολύπαθο αυτό κράτος. Εντέχνως με το νέο νομοσχέδιο επαναλειτουργίας της ΕΡΤ, η κυβέρνηση επί της ουσίας αποδέχεται την κατάργησή, την αντισυνταγματικότητα της πράξης, και αποφεύγει την εργασιακή δικαίωση προς τους εργαζόμενους της εταιρείας. Ετσι προφανώς δεν υποχρεώνεται να καταβάλει μισθούς για όλη την διάρκεια των 22 μηνών, εναποθέτοντας στις ελληνικές καλένδες την υπόθεση.

• Με Κοινή Υπουργική Απόφαση συμεριλαμβανόμενου του υπουργού Οικονομικών θα διευθετηθούν οι συμψηφισμοί για τις αποζημιώσεις των εργαζομένων, αναφέρεται στο νομοσχέδιο. (αρ. 16Α ). Δηλαδή υπολογίζοντας το δημοσιονομικό κόστος και τοποθετώντας έμεσα την όποια απόφαση στο πλαίσο της σύμφωνης γνώμης των «Θεσμών» των εταίρων μας, για το αν η συγκεκριμένη ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί μονομερής ενέργεια. Να θυμίσω εδώ ότι στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου η κυβέρνηση «δεσμεύτηκε να απόσχει από κάθε ανατροπή μέτρων ή μονομερείς ενέργειες που θα είχαν αρνητικές συνέπειες στους δημοσιονομικούς στόχους». Επιπροσθέτως οι όποιες απολαβές των εργαζομένων στη νέα ΕΡΤ θα εμπίπτουν στον μνημονιακό ν. 4024/2011 που περιλαμβάνει τις μειωμένες αποδοχές βάσει του ενιαίου μισθολογίου.


Πέρα όμως απ’όλα αυτά, που ηθελημένα ή όχι η κυβέρνηση νομοθέτησε και κατοχύρωσε και αναγκαστικά θα χρειαστεί ν’αντιμετωπίσουμε, το πιο μεγάλο ζήτημα είναι αν στη χώρα μας επέστρεψε η δημοκρατία. Παραλλάσοντας την φράση της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου στην πρώτη της ομιλία ως πρόεδρος του ελληνικού κοινοβουλίου, «ότι η κοινοβουλευτική διπλωματία δεν είναι εθιμοτυπία ούτε δημόσιες σχέσεις» μπορούμε πλέον να υποστηρίξουμε ότι ούτε η «Δημοκρατία είναι εθιμοτυπία». Τη στιγμή μάλιστα που τίποτε από όλα αυτά που μας βασάνισαν και μας εξαθλίωσαν το προηγούμενο διάστημα δεν έχουν στο ελάχιστο αποκατασταθεί. Γιατί στην Δημοκρατία που επαίρεται η νέα κυβέρνηση πως αποκατέστησε, οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου συνεχίζουν να κατατίθενται, και μάλιστα με αντικείμενο την υφαρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων της Γενικής Κυβέρνησης. Δηλαδή των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων των ασφαλιστικών ταμείων και των ΟΤΑ. Και μάλιστα για να πληρωθούν οι δανειστές – εκβιαστές, όχι της κυβέρνησης, αλλά του ελληνικού λαού.

Στην Δημοκρατία της νέας κυβέρνησης της αριστεράς, δεν υπάρχει καμμία ανάσχεση στην ανεργία, στην ανασφάλιστη εργασία, στην μετανάστευση των νέων, στο κλείσιμο και τον στραγγαλισμό των μικρών επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών. Στη Δημοκρατία της συγκυβέρνησης, κάθε μέρα και ένα νοσοκομείο βγάζει κραυγή αγωνίας για την κάκιστη και απαράδεκτη κατάσταση στο σύστημα υγείας και στην πρωτοβάθμια περίλθαψη.

Στη νεα Δημοκρατία της ευθύνης, νέοι φόροι και ρυθμίσεις προβλέπονται να αφαιρέσουν το εναπομείναν ρευστό στις στιμένες τσέπες των εργαζομένων.

Αυτή η δημοκρατία νοιάζεται μόνο και νομοθετεί για το δκαίωμα στη φτώχεια, και την συντήρηση του κοινωνικού ρατσισμού μέσα στην κατακερματισμένη κοινωνία.

Αυτή η δημοκρατία επιτρέπει, τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας.


Ενα μέτρο που δεν έχει δημοσιονομικό κόστος για την κυβέρνηση. Εχει όμως κόστος στις ήδη χρεοκοπημένες τράπεζες, που συνεχίζουν να προστατεύονται από τον θεσμό της ΕΚΤ.

Στην Δημοκρατία της εθιμοτυπίας, προτεραιότητα έχουν οι δανειστές – εταίροι, οι ισότιμοι συνομιλητές που αναβαθμίστηκαν από τεχνικά κλιμάκια στις οικονομικές αποφάσεις, σε Θεσμούς και επίτροποι και των πολιτικών αποφάσεων, καθιστώντας εντελώς διακοσμητικό τον ίδιο το θεσμό του κοινοβουλίου, την ίδια την υπόσταση του κράτους.


Συμπερασματικά


Σήμερα λοιπόν, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που ο γνήσιος αγώνας όλων αυτών που άντεξαν και βιοποριστικά και συνειδησιακά κλείνει ένα κύκλο, και καλούμαστε να δουμε τι κερδίσαμε. Η δικιά μου εκτίμηση λοιπόν είναι πως ο αγώνας αυτός προδόθηκε στη διάρκεια της πεντάμηνης κάτάληψης και πολιτικά και κινηματικά και εργασιακά.

Την λύση την αναθέσαμε στο επόμενο σύστημα εξουσίας που είναι απόροια και συνέχεια του προϋπάρχοντος. Παρά τον τίμιο αγώνα δεκάδων ανθρώπων, είμαστε πίσω από τα πράγματα, προσπαθώντας να διαχειριστούμε όπως ακριβώς γινόταν πάντα, μέσα σε προκαθορισμένο πλαίσιο έτσι χτισμένο, που να μην ενσωματώνει σχεδόν τίποτα από αυτά που αγωνιστήκαμε. Με τις γνωστές μεθοδεύσεις και υπόγειες διαδρομές, με τις τοποθετήσεις και τους κάθε λογής «έντιμους συμβιβασμούς». Με διαπραγματεύσεις και διαβουλεύσεις για εμάς χωρίς εμάς, χωρίς τις παρακαταθήκες μας. Για την δημιουργία νέων κομματικών στρατών και παράμετρων συμφερόντων.

Η επιβίωση είναι η πρώτη ανάγκη. Οσοι από εμάς διάλεξαν να την παίξουν στα ζάρια απέδειξαν οτι δεν συμβιβάζονται μόνο με την ανάκτηση της δουλειά τους, αλλά ζητούν πολλά περισσότερα. Ομως οι μνημονιακές πολιτικές θα συνεχιστούν, τα ζητήματα δημοκρατίας δεν λύθυκαν, και το σύστημα διαπλοκής δεν έσπασε. Το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ δεν είναι αποτέλεσμα της πίεσης των εργαζομένων. Δεν έρχεται σαν φυσική συνέπεια κατάκτησης και εφαρμογής των αιτημάτων μας. Ερχεται σαν ανταλλαγή μέσω της ανάθεσής μας στην τωρινή κυβέρνηση, με όρους και προϋποθέσεις της τωρινής κυβέρνησης. Και αυτή (η ανταλλαγή) ασαφή, σαθρή και εξαρτούμενη. Ερχεται αφού εξασφαλίστηκε ότι η αδήριτη ανάγκη για την προσωπική επιβίωση μας, δεν θ'αφήνει κανένα περιθώριο σοβαρής διεκδίκησης και συνδιαμόρφωσης της εργασιακής κοι κοινωνικής μας θέσης. Ακόμα και το βιοποριστικό ελέγχεται. Αν δεν μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε πριν μας κλείσουν, με τις μειώσεις την φορολογία και τις υποχρεώσεις, ποιός προεξοφλεί ότι θα τα καταφέρουμε τώρα με τον τρόπο που θα ξανα 'νοίξει η ΕΡΤ, και την συνέχεια της ύφεσης και των μνημονιακών πολιτικών;!

Οχι συνάδελφοι λοιπόν. Δεν διακαιωθήκαμε. Κι αυτό θα φανεί πολύ γρήγορα, γιατί σήμερα η κρίση δεν χωρατεύει. Σήμερα κανείς πολιτικός ή άλλος μηχανισμός δεν μπορεί να δημιουργήσει τα κοινωνικά ερείσματα που θα τον στηρίξουν όσο δεν εξυπηρετείται η ανάγκη και το συμφέρον των πολλών. Γι'αυτό και η δική μας ανάκτηση της εργασίας με τους παραπάνω όρους, δεν θα ωφελήσει ούτε εμάς τους ίδιους ούτε κανέναν, αν δεν παραδεχτούμε από τώρα οτι μπορεί να χάσαμε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος είναι ακόμα εδώ και μαίνεται αμείλικτος. Και θα αναγκαστούμε να ξαναπολεμήσουμε κι από μέσα κι από έξω αν θέλουμε τελικά να επιβιώσουμε εμείς κι οι οικογένειές μας.


Οσοι λοιπόν από εμάς εκείνη την αποφράδα ημέρα της 11ης Ιουνίου 2013, μπήκαμε σε έναν αγώνα ή αποκτήσαμε την γνώση και την συνείδηση τού γιατί αγωνιζόμαστε, καλούμαστε σήμερα σε μια εθιμοτυπική δικαίωση να αποδείξουμε πώς οι αγώνες πραγματικά δικαιώνονται. Γιατί όπως λέει κι ο ποιητής : Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό.


Τι καλούμαστε να υπερασπίσουμε; Την μεταμφίεση της δικαίωσης ως εθιμοτυπία και τη κυβερνητική χειραγώγηση στη προσπάθεια εξασφάλισης ενός πολύτιμου δεκανικιού για κατοχύρωση της νομής της εξουσίας της, ή την αδήριτη ανάγκη συμπαράταξης με την κοινωνία που εξανδραποδίζεται και την πατρίδα που πεθαίνει;

Ένα να έχουμε στο νού μας. Ο λαός μας δεν ξεχνά τι υποστήριξε μέσα από το μετερίζι αυτού του αγώνα. Και ξέρει να κρίνει και να μετρά.





ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.