Μια ενδιαφέρουσα διάσκεψη στη Μαδρίτη: Πανευρωπαϊκός συντονισμός ενάντια στη λιτότητα

Στις 19, 20 και 21 του Φλεβάρη στη Μαδρίτη θα πραγματοποιηθεί μια ενδιαφέρουσα πανευρωπαϊκή διάσκεψη, «με κύριο στόχο τη ρήξη με το καθεστώς λιτότητας της ΕΕ…».
Η Διά­σκε­ψη της Μα­δρί­της έρ­χε­ται σε συ­νέ­χεια της συ­νά­ντη­σης στο Πα­ρί­σι, με τίτλο «Για ένα Σχέ­διο Β στην Ευ­ρώ­πη», που συ­γκλή­θη­κε με πρω­το­βου­λία των: Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν (ευ­ρω­βου­λευ­τή και συ­νι­δρυ­τή του Γαλ­λι­κού Κόμ­μα­τος της 

Αρι­στε­ράς), Όσκαρ Λα­φο­ντέν

(συ­νι­δρυ­τή της Die Linke), Στέ­φα­νο Φα­σί­να (βου­λευ­τή της Ιτα­λι­κής Αρι­στε­ράς), της Ζωής 

Κων­στα­ντο­πού­λου και του Γ. Βα­ρου­φά­κη.
Το κά­λε­σμα για τη Μα­δρί­τη έχει διευ­ρυν­θεί. Μι­λώ­ντας για τους πο­λι­τι­κούς «χώ­ρους», δια­κρί­νου­με την Αρι­στε­ρά των Podemos (Anticapitalistas), στε­λέ­χη του NPA (Γαλ­λία) και της 4ης Διε­θνούς, του πορ­το­γα­λι­κού Μπλό­κο (Φραν­τσί­σκο Λούσα), του CUP (Κα­τα­λο­νία), της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας (Ν. Χου­ντής) από την Ελ­λά­δα, του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ιρ­λαν­δί­ας (Πολ Μέρφι), στε­λέ­χη της Ελ­λη­νι­κής Επι­τρο­πής Λο­γι­στι­κού Ελέγ­χου του Χρέ­ους, αλλά και δια­νο­ού­με­νους της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς όπως η Σού­ζαν Τζορτζ, ο Ερίκ Του­σαίν, ο Κεν Λό­ουτς, ο Νόαμ Τσόμ­σκι, ο Ζιλ­μπέρ Ασκάρ, ο Τζέιμς Πέ­τρας, ο Ταρίκ Αλί, όπως και οι Στά­θης Κου­βε­λά­κης, Κώ­στας Λα­πα­βί­τσας, Σταύ­ρος Το­μπά­ζος κ.ά. Την πρό­σκλη­ση έχει επί­σης υπο­γρά­ψει η ευ­ρω­βου­λευ­τής Σοφία Σα­κο­ρά­φα.


Κρίση

Η πρω­το­βου­λία έρ­χε­ται σε μια κρί­σι­μη στιγ­μή, όπου σε όλη την Ευ­ρώ­πη έχουν ξα­μο­λυ­θεί τα «κακά σκυ­λιά». Η λι­τό­τη­τα τσα­κί­ζει κό­κα­λα πα­ντού, ενώ η μόνη στρα­τη­γι­κή που θε­ω­ρεί­ται «νό­μι­μη» απέ­να­ντι στην κρίση είναι η ακόμα σκλη­ρό­τε­ρη λι­τό­τη­τα.

Όμως τα πλήγ­μα­τα δεν αφο­ρούν μόνο την οι­κο­νο­μία. Με αφορ­μή το κύμα προ­σφύ­γων από τη Συρία και την Ανα­το­λή (κύμα που πυ­ρο­δό­τη­σε η ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα και οι πό­λε­μοι), ένας άνε­μος ρα­τσι­σμού σα­ρώ­νει την Ευ­ρώ­πη. Αντι­δρα­στι­κές ιδέες, κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές και ακρο­δε­ξιά επι­θε­τι­κό­τη­τα, απαι­τούν να απο­δε­χθού­με την αθλιό­τη­τα να πνί­γο­νται χι­λιά­δες άν­θρω­ποι με μικρά παι­διά, να σα­κα­τεύ­ο­νται προ­σπα­θώ­ντας να δια­σχί­σουν δια­δο­χι­κούς «φρά­χτες», «σύρ­μα­τα» και σύ­νο­ρα από τον Έβρο μέχρι το Καλαί.

Κα­θό­λου τυ­χαία, όλα αυτά συν­δυά­ζο­νται με μια όλο και πιο φα­νε­ρή βα­θύ­τα­τη στρο­φή ενά­ντια στις δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και κα­τα­κτή­σεις: στη Γαλ­λία η κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ επι­χει­ρεί να μο­νι­μο­ποι­ή­σει το κα­θε­στώς «έκτα­κτης ανά­γκης», στις σκαν­δι­να­βι­κές χώρες ψη­φί­ζο­νται πρω­το­φα­νείς νόμοι θε­σμο­θέ­τη­σης της ξε­νο­φο­βί­ας, ενώ στο κέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης ανα­πτύσ­σε­ται μια γρα­βα­το­φο­ρε­μέ­νη ακρο­δε­ξιά που νο­μι­μο­ποιεί τη νε­ο­να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες.

Είναι σί­γου­ρο ότι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες είναι ανα­γκαί­ος ένας συ­ντο­νι­σμός στην πάλη της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των σε πα­νευ­ρω­παϊ­κή κλί­μα­κα.



Πο­λι­τι­κή

Όλα αυτά ξε­δι­πλώ­νο­νται σε ιδιό­μορ­φες πο­λι­τι­κές συν­θή­κες. Η βαθιά με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς το σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό έχει σπεί­ρει απο­γο­ή­τευ­ση στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Το πο­λι­τι­κό σχέ­διο για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα, στον «αδύ­να­μο κρίκο» του κα­πι­τα­λι­σμού στην Ευ­ρώ­πη, μέσα από τη διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, ητ­τή­θη­κε με την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου. Όμως ένα με­γά­λο τμήμα των μελών και στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αντέ­δρα­σε και δια­χω­ρί­στη­κε, ενώ –κυ­ρί­ως– ελά­χι­στους μήνες μετά τον εκλο­γι­κό θρί­αμ­βο του Τσί­πρα στις 20 Σε­πτέμ­βρη, η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση στο 3ο Μνη­μό­νιο είναι ξανά πα­ρού­σα, με τους με­γά­λους αγώ­νες ενά­ντια στην κα­τε­δά­φι­ση του Ασφα­λι­στι­κού. Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα πα­ρα­παί­ει και στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση έρ­χο­νται όλο και πιο έντο­να τα σε­νά­ρια κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής διεύ­ρυν­σης (προς τον Λε­βέ­ντη, ή το Πο­τά­μι, ή το ΠΑΣΟΚ), ενώ στο βάθος βρί­σκε­ται η κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας.

Αυτή η πα­τα­γώ­δης απο­τυ­χία απο­τε­λεί «μή­νυ­μα» προς όλη την Αρι­στε­ρά στην Ευ­ρώ­πη και κυ­ρί­ως προς την «καυτή» Ιβη­ρι­κή Χερ­σό­νη­σο. Στην Πορ­το­γα­λία ήδη το Μπλό­κο και το Κο­μου­νι­στι­κό Κόμμα έχουν δώσει «υπο­στή­ρι­ξη» σε μια κυ­βέρ­νη­ση του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ενώ στην Ισπα­νία ο ηγε­τι­κός κύ­κλος του Ιγ­γλέ­σιας έχει προ­τεί­νει κυ­βερ­νη­τι­κή «λύση» συμ­μα­χί­ας με τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες.

Κα­τα­νο­ού­με όλα τα προ­βλή­μα­τα τα­κτι­κής που μπο­ρεί να δη­μιουρ­γεί ένας πε­ρί­πλο­κος πο­λι­τι­κός συ­σχε­τι­σμός και δεν έχου­με την πρό­θε­ση να δώ­σου­με «μα­θή­μα­τα» σε κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις της Ιβη­ρι­κής Αρι­στε­ράς, που αυτοί μόνο –γνω­ρί­ζο­ντας με ακρί­βεια τις συν­θή­κες– μπο­ρούν να απα­ντή­σουν. Όμως η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πικρή. Δεί­χνει ότι ο χωρίς όρους κυ­βερ­νη­τι­σμός και η στρο­φή προς την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά οδη­γούν σε εγκα­τά­λει­ψη των δε­σμεύ­σε­ων για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, σε προ­δο­σία των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών προσ­δο­κιών προς την Αρι­στε­ρά.



Προ­ϋ­πο­θέ­σεις

Επτά χρό­νια μετά το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης γνω­ρί­ζου­με ότι η πάλη για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας έχει συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Συν­δέ­ε­ται άμεσα με την απόρ­ρι­ψη του χρέ­ους, την απαί­τη­ση δια­γρα­φής του, την άμεση παύση πλη­ρω­μών τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων προς τους ντό­πιους και διε­θνείς το­κο­γλύ­φους. Συν­δέ­ε­ται με τη δέ­σμευ­ση για επι­βο­λή δη­μό­σιου, δη­μο­κρα­τι­κού, ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου στις τρά­πε­ζες. Συν­δέ­ε­ται με την απόρ­ρι­ψη των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και την επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των με­γά­λων δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών και επι­χει­ρή­σε­ων που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν. Συν­δέ­ε­ται με τη βαριά φο­ρο­λό­γη­ση των κα­πι­τα­λι­στών και την κα­τάρ­γη­ση των «ελευ­θε­ριών» δρα­πέ­τευ­σης των κε­φα­λαί­ων. Συν­δέ­ε­ται, δη­λα­δή, με ένα αντί­στρο­φο μνη­μό­νιο, σε βάρος του κε­φα­λαί­ου και υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Μετά την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία γνω­ρί­ζου­με πλέον ότι ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα δεν μπο­ρεί να επι­βλη­θεί ει­ρη­νι­κά, μέσω του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου (θυ­μί­ζου­με το 62% του ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα) μέσα στα πλαί­σια της ευ­ρω­ζώ­νης και του ευρώ. Η δέ­σμευ­ση για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας χρειά­ζε­ται να υπη­ρε­τη­θεί με κάθε ανα­γκαίο μέσο και σε αυτά πλέον πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η ρήξη με το ευρώ και η σύ­γκρου­ση με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες.

Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση δεν απο­τε­λεί «ανα­δί­πλω­ση στο εθνι­κό πεδίο». Αντί­θε­τα, μια τέ­τοια ολο­κλη­ρω­μέ­νη πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­σης με τη γραμ­μή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, τη γραμ­μή του σή­με­ρα υπαρ­κτού κα­πι­τα­λι­σμού, απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για διε­θνι­στι­κή πο­λι­τι­κή, για ξε­δί­πλω­μα του διε­θνι­κού συ­ντο­νι­σμού και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ των αγω­νι­ζό­με­νων τμη­μά­των της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Στον ένα ή στον άλλο βαθμό, τα ζη­τή­μα­τα αυτά θα είναι στο κέ­ντρο της συ­ζή­τη­σης στη Μα­δρί­τη. Πρό­κει­ται για την ανα­ζή­τη­ση ενός «με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος» αντι­με­τώ­πι­σης μιας εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λης συ­γκυ­ρί­ας. Και όπως κάθε φορά, στη συ­ζή­τη­ση για με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία η στρα­τη­γι­κή κα­τεύ­θυν­ση: για εμάς δεν μπο­ρεί να είναι άλλη από τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση της κοι­νω­νί­ας, σε κάθε χώρα, αλλά και σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη και τον κόσμο.

Γι’ αυτό θα πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με τη συ­ζή­τη­ση στη Μα­δρί­τη, ελ­πί­ζο­ντας ότι θα κάνει ένα ση­μα­ντι­κό βήμα προς τη συ­νερ­γα­σία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Από το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο το κά­λε­σμα στη Μα­δρί­τη υπέ­γρα­ψαν οι Μαρία Μπό­λα­ρη, Ιω­άν­να Γαϊ­τά­νη, Αντώ­νης Ντα­βα­νέ­λος και Κα­τε­ρί­να Σερ­γί­δου.

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt