Οδεύουμε για βουτιές στις καλοκαιρινές μας ψευδαισθήσεις, αλλά η πραγματικότητα (και το πορτοφόλι μας – κυρίως αυτό) μας υποχρεώνουν να έχουμε διαρκώς κατά νου το «ραντεβού τον Σεπτέμβρη»: με την εφορία, τις έκτακτες εισφορές, τις φοροεπιδρομές, τις περικοπές... Το ημερολόγιο για πολλούς (ολοένα και λιγότερους) μπορεί να γράφει «Διακοπές»...
...Όσο όμως οι μέρες περνούν και το πολιτικό ημερολόγιο αφήνει πίσω του σελίδες, τόσο συνειδητοποιούμε ότι θα επιστρέψουμε (από τις καλοκαιρινές μας ψευδαισθήσεις) σε μια πραγματικότητα που θυμίζει έναν «άλλο κόσμο», μια άλλη εποχή. Τότε, 50 - 100 χρόνια πριν, όταν η
«φτωχή Ελλάδα» κυβερνιόταν από λαμόγια και δικτάτορες, που δανείζονταν με τοκογλυφικά επιτόκια τεράστια ποσά, τα οποία μοιράζονταν σε μίζες, όταν χρεοκοπούσε, όταν ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (σαν να λέμε σήμερα... τρόικα) διαχειριζόταν την αναδιάρθρωση του κολοσσιαίου ελληνικού χρέους μαζεύοντας και την τελευταία δεκάρα από τους εργαζόμενους.
Τελικά αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον τόπο. Η ελληνική ιστορία, από την εποχή του αγώνα της Ανεξαρτησίας (τα δάνεια του Αγώνα) γράφεται από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους πολιτικούς και οικονομικούς τοποτηρητές τους.
Ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες «ένδοξες» στιγμές του παρελθόντος, οι οποίες τόσο μοιάζουν με το τώρα μας…
«Ο Πάγκαλος (σ.σ.: συνονόματος και παππούς του σημερινού) γκρέμισε κάθε εμπόδιο που έβαζε μπροστά του η εθνική αξιοπρέπεια, πέταξε κάθε ηθικό φράχτη και με συνενόχους τούς ξένους τοκογλύφους ρήμαξε τα οικονομικά του κράτους, καταλήστεψε το λαό και ρεζίλεψε τη χώρα με την τυχοδιωκτική του πολιτική. Ανέβηκε στην εξουσία με την υποστήριξη του τραπεζικού κεφαλαίου κι όλων των πολιτικάντηδων με σκοπό να πνίξει το λαϊκό κίνημα.
(…) Ο πρόδρομος αυτός του Μεταξά, ο γελοίος δικτατορίσκος της ρεμούλας, συνέχισε τους μεγάλους έρωτες του Μιχαλακόπουλου (πολιτικός του Μεσοπολέμου) με τους ξένους τοκογλύφους και μάλιστα τους ξεπέρασε. Τώρα που σα δικτάτορας δεν είχε να δώσει λόγο σε κανένα, έβαλε μπροστά το ανοιχτό ξεπούλημα της χώρας στους ξένους κεφαλαιούχους και σε συνεργασία με τους λωποδύτες υπουργούς του και ντόπιους τυχοδιώκτες το έριξαν στη ρεμούλα και τις ληστείες.
Πολλά κοινωνικά κατακάθια της εποχής εκείνης κοιμήθηκαν ξεβράκωτοι κι αδέκαροι και ξύπνησαν εκατομμυριούχοι. Γκανιάν όμως ήρθε ο δικτάτορας με την προκομμένη τη συμβία του.
Ο Πάγκαλος, όπως και ο Μιχαλακόπουλος, το ‘χε καημό αν πέρναγε έστω μια μέρα χωρίς να υπογράψουνε μια σύμβαση με ξένη εταιρεία ή τράπεζα. Πρώτα - πρώτα επικύρωσε και πήρε το δάνειο των ελληνικών σιδηροδρόμων που είχε συμφωνήσει ο Μιχαλακόπουλος, (…) ο πραγματικός τόκος ανέβηκε στο τοκογλυφικό επίπεδο των 9%.
Το δάνειο έγινε διά την κατασκευή και ενίσχυση σιδηροδρομικών γραμμών και την προμήθεια σιδηροδρομικού υλικού. Θα έφτιαχναν, καθώς λέγανε, 350 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές, αλλά μόλις πήραν τα λεφτά στα χέρια τους Πάγκαλος και Σία ούτε τις είδε ούτε τις άκουσε κανείς τις καινούργιες τούτες τις γραμμές.
Άλλη σύμβαση του Μιχαλακόπουλου που επικύρωσε ο Πάγκαλος είναι το “δάνειο υδρεύσεως»” Τούτο μας το ‘δωσε η εταιρεία Ulen & Co της Νέας Υόρκης μαζί με την Τράπεζα Αθηνών. Το ονομαστικό του κεφάλαιο ήταν 10.000.000 δολάρια κι έδωσαν από 5 η κάθε μια. Το δάνειο όμως εκδόθηκε στο 85% και έτσι πήραμε 8,5 εκ. δολάρια (με την υποχρέωση να ξεπληρώσουμε 10!!!). Όλα τα έξοδα τα ανέλαβε το ελληνικό κράτος κι ακόμα έδωσε κι αμοιβή στην εταιρεία και τους ντόπιους συνεταίρους της 1.200.000 δολάρια και 240.000 για έξοδα που έγιναν στην Αμερική.
Ο πραγματικός τόκος άγγιξε το 10% σε εποχή που τα κεφάλαια αφθονούσαν. Αφού λοιπόν δάνεισαν τον εαυτό τους, οι ντόπιοι και οι ξένοι τραπεζίτες άρχισαν τα έργα, που και αυτά με τη σύμβαση μπήκαν υποθήκη στο όνομά τους για εγγύηση.
Κοντά στ’ άλλα οι Αθηναίοι, Πειραιώτες κ.λπ. υποχρεώθηκαν να πληρώσουν νερό δυο χρόνια πριν έρθει στα σπίτια τους και, όταν τέλειωnαν τα έργα, την εκμετάλλευση και τη διεύθυνσή τους θα την αναλάμβανε η ΑΕΕ υδάτων, που ιδρύθηκε από την ίδια την Ulen και που καταδικαστήκαμε να την έχουμε στις πλάτες μας ίσαμε να σβηστεί ολόκληρο το δάνειο με τα τοκοχρεολύσια, δηλαδή 27 χρόνια».
Το εντός εισαγωγικών κείμενο πιο πάνω είναι απλώς ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1998, ή εκδόσεις «Άγρα» 2009) του Νίκου Μπελογιάννη. Πρόκειται για ένα συνταρακτικό βιβλίο, που διαβάζοντάς το κανείς συνειδητοποιεί τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα και στις ζωές μας.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου βλέπει κανείς πώς το ξένο κεφάλαιο έδωσε τη χώρα χειροπόδαρα από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της, πώς εγκατέστησε τους ντόπιους οικονομικούς και πολιτικούς του πράκτορες, πώς – τελικά – κυβέρνησε και κυβερνά τη χώρα.
Οι σημερινοί επόπτες του ΔΝΤ και της Κομισιόν, αυτοί δηλαδή που καταρτίζουν σήμερα τον προϋπολογισμό της χώρας, που αποφασίζουν τι και πόσο θα κοπεί από μισθούς, τι και σε ποιον θα (ξε)πουληθεί από τη δημόσια περιουσία, «πατούν» στην πλούσια εμπειρία του παρελθόντος, καθώς ο αντίστοιχος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) κυβέρνησε τη χώρα (από το 1897) για μισό αιώνα. Στόχος εκείνης – και της σημερινής – διακυβέρνησης των ξένων είναι να διασφαλίσουν το παντεσπάνι των πιστωτών.
Το βιβλίο του Μπελογιάννη, πέρα από την εμπεριστατωμένη ανάλυση της πορείας της χώρας μέσα στους δαιδάλους της ξένης (οικονομικής και πολιτικής) εξάρτησης, έχει και μια ακόμη αξία: Διαβάζοντάς το αντιλαμβάνεται κανείς πώς «χτίζονται» τα πολιτικά τζάκια και πώς ανταμείβονται οι «ξεπουληματίες» πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του τόπου.
Η αξία του εν λόγω βιβλίου πολλαπλασιάζετε σε βαθμό άπειρο αν λάβει κανείς υπόψη του την τύχη του συγγραφέα του. Ο Νίκος Μπελογιάννης (για όσους το ξέχασαν ή δε το γνωρίζουν) εκτελέστηκε στις 30.3.1952 από τους (πολιτικούς) απογόνους αυτών που κράτησαν – με το αζημίωτο – τη χώρα στην υπανάπτυξη και δέσμια μέσα στα πουγκιά των ίδιων διεθνών και ντόπιων τοκογλύφων, οι οποίοι και σήμερα αποφασίζουν για τη τύχη μας .http://www.topontiki.gr/
Τελικά αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον τόπο. Η ελληνική ιστορία, από την εποχή του αγώνα της Ανεξαρτησίας (τα δάνεια του Αγώνα) γράφεται από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους πολιτικούς και οικονομικούς τοποτηρητές τους.
Ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες «ένδοξες» στιγμές του παρελθόντος, οι οποίες τόσο μοιάζουν με το τώρα μας…
«Ο Πάγκαλος (σ.σ.: συνονόματος και παππούς του σημερινού) γκρέμισε κάθε εμπόδιο που έβαζε μπροστά του η εθνική αξιοπρέπεια, πέταξε κάθε ηθικό φράχτη και με συνενόχους τούς ξένους τοκογλύφους ρήμαξε τα οικονομικά του κράτους, καταλήστεψε το λαό και ρεζίλεψε τη χώρα με την τυχοδιωκτική του πολιτική. Ανέβηκε στην εξουσία με την υποστήριξη του τραπεζικού κεφαλαίου κι όλων των πολιτικάντηδων με σκοπό να πνίξει το λαϊκό κίνημα.
(…) Ο πρόδρομος αυτός του Μεταξά, ο γελοίος δικτατορίσκος της ρεμούλας, συνέχισε τους μεγάλους έρωτες του Μιχαλακόπουλου (πολιτικός του Μεσοπολέμου) με τους ξένους τοκογλύφους και μάλιστα τους ξεπέρασε. Τώρα που σα δικτάτορας δεν είχε να δώσει λόγο σε κανένα, έβαλε μπροστά το ανοιχτό ξεπούλημα της χώρας στους ξένους κεφαλαιούχους και σε συνεργασία με τους λωποδύτες υπουργούς του και ντόπιους τυχοδιώκτες το έριξαν στη ρεμούλα και τις ληστείες.
Πολλά κοινωνικά κατακάθια της εποχής εκείνης κοιμήθηκαν ξεβράκωτοι κι αδέκαροι και ξύπνησαν εκατομμυριούχοι. Γκανιάν όμως ήρθε ο δικτάτορας με την προκομμένη τη συμβία του.
Ο Πάγκαλος, όπως και ο Μιχαλακόπουλος, το ‘χε καημό αν πέρναγε έστω μια μέρα χωρίς να υπογράψουνε μια σύμβαση με ξένη εταιρεία ή τράπεζα. Πρώτα - πρώτα επικύρωσε και πήρε το δάνειο των ελληνικών σιδηροδρόμων που είχε συμφωνήσει ο Μιχαλακόπουλος, (…) ο πραγματικός τόκος ανέβηκε στο τοκογλυφικό επίπεδο των 9%.
Το δάνειο έγινε διά την κατασκευή και ενίσχυση σιδηροδρομικών γραμμών και την προμήθεια σιδηροδρομικού υλικού. Θα έφτιαχναν, καθώς λέγανε, 350 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές, αλλά μόλις πήραν τα λεφτά στα χέρια τους Πάγκαλος και Σία ούτε τις είδε ούτε τις άκουσε κανείς τις καινούργιες τούτες τις γραμμές.
Άλλη σύμβαση του Μιχαλακόπουλου που επικύρωσε ο Πάγκαλος είναι το “δάνειο υδρεύσεως»” Τούτο μας το ‘δωσε η εταιρεία Ulen & Co της Νέας Υόρκης μαζί με την Τράπεζα Αθηνών. Το ονομαστικό του κεφάλαιο ήταν 10.000.000 δολάρια κι έδωσαν από 5 η κάθε μια. Το δάνειο όμως εκδόθηκε στο 85% και έτσι πήραμε 8,5 εκ. δολάρια (με την υποχρέωση να ξεπληρώσουμε 10!!!). Όλα τα έξοδα τα ανέλαβε το ελληνικό κράτος κι ακόμα έδωσε κι αμοιβή στην εταιρεία και τους ντόπιους συνεταίρους της 1.200.000 δολάρια και 240.000 για έξοδα που έγιναν στην Αμερική.
Ο πραγματικός τόκος άγγιξε το 10% σε εποχή που τα κεφάλαια αφθονούσαν. Αφού λοιπόν δάνεισαν τον εαυτό τους, οι ντόπιοι και οι ξένοι τραπεζίτες άρχισαν τα έργα, που και αυτά με τη σύμβαση μπήκαν υποθήκη στο όνομά τους για εγγύηση.
Κοντά στ’ άλλα οι Αθηναίοι, Πειραιώτες κ.λπ. υποχρεώθηκαν να πληρώσουν νερό δυο χρόνια πριν έρθει στα σπίτια τους και, όταν τέλειωnαν τα έργα, την εκμετάλλευση και τη διεύθυνσή τους θα την αναλάμβανε η ΑΕΕ υδάτων, που ιδρύθηκε από την ίδια την Ulen και που καταδικαστήκαμε να την έχουμε στις πλάτες μας ίσαμε να σβηστεί ολόκληρο το δάνειο με τα τοκοχρεολύσια, δηλαδή 27 χρόνια».
Το εντός εισαγωγικών κείμενο πιο πάνω είναι απλώς ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1998, ή εκδόσεις «Άγρα» 2009) του Νίκου Μπελογιάννη. Πρόκειται για ένα συνταρακτικό βιβλίο, που διαβάζοντάς το κανείς συνειδητοποιεί τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα και στις ζωές μας.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου βλέπει κανείς πώς το ξένο κεφάλαιο έδωσε τη χώρα χειροπόδαρα από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της, πώς εγκατέστησε τους ντόπιους οικονομικούς και πολιτικούς του πράκτορες, πώς – τελικά – κυβέρνησε και κυβερνά τη χώρα.
Οι σημερινοί επόπτες του ΔΝΤ και της Κομισιόν, αυτοί δηλαδή που καταρτίζουν σήμερα τον προϋπολογισμό της χώρας, που αποφασίζουν τι και πόσο θα κοπεί από μισθούς, τι και σε ποιον θα (ξε)πουληθεί από τη δημόσια περιουσία, «πατούν» στην πλούσια εμπειρία του παρελθόντος, καθώς ο αντίστοιχος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) κυβέρνησε τη χώρα (από το 1897) για μισό αιώνα. Στόχος εκείνης – και της σημερινής – διακυβέρνησης των ξένων είναι να διασφαλίσουν το παντεσπάνι των πιστωτών.
Το βιβλίο του Μπελογιάννη, πέρα από την εμπεριστατωμένη ανάλυση της πορείας της χώρας μέσα στους δαιδάλους της ξένης (οικονομικής και πολιτικής) εξάρτησης, έχει και μια ακόμη αξία: Διαβάζοντάς το αντιλαμβάνεται κανείς πώς «χτίζονται» τα πολιτικά τζάκια και πώς ανταμείβονται οι «ξεπουληματίες» πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του τόπου.
Η αξία του εν λόγω βιβλίου πολλαπλασιάζετε σε βαθμό άπειρο αν λάβει κανείς υπόψη του την τύχη του συγγραφέα του. Ο Νίκος Μπελογιάννης (για όσους το ξέχασαν ή δε το γνωρίζουν) εκτελέστηκε στις 30.3.1952 από τους (πολιτικούς) απογόνους αυτών που κράτησαν – με το αζημίωτο – τη χώρα στην υπανάπτυξη και δέσμια μέσα στα πουγκιά των ίδιων διεθνών και ντόπιων τοκογλύφων, οι οποίοι και σήμερα αποφασίζουν για τη τύχη μας .http://www.topontiki.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου