ΔΕΘ 2016: Μονόδρομος οι κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα

Η φετινή συγκέντρωση της ΔΕΘ γίνεται σε ένα σκηνικό που έχει άλλες προσεγγίσεις, αλλά την ίδια αναγκαιότητα με τις συγκεντρώσεις των προηγούμενων ετών.
Χρειά­ζε­ται να εκ­φρα­στεί η διά­θε­ση για μα­χη­τι­κή αντί­στα­ση των 

ερ­γα­ζο­μέ­νων στη λι­τό­τη­τα, στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές που 

ακο­λου­θεί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, αντί­στοι­χα με τους 

προ­κα­τό­χους της.
Είναι σαφές ότι μετά το με­γά­λο 

ερ­γα­τι­κό ξέ­σπα­σμα του 2010-13, έχει δη­μιουρ­γη­θεί στους ερ­γα­ζό­με­νους ένα κλίμα ανά­θε­σης και ανα­μο­νής στην πο­λι­τι­κή λύση και δεν είναι εύ­κο­λο να μα­ζι­κο­ποι­η­θούν όλες οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις που από τότε κά­νουν τα συν­δι­κά­τα. Δεν είναι τυ­χαίο ότι η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα επεν­δύ­ει πολλά για τις εξαγ­γε­λί­ες που θα κάνει ο πρω­θυ­πουρ­γός στη ΔΕΘ στη δήθεν κό­ντρα της με τους κα­να­λάρ­χες και στη συ­νά­ντη­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων των χωρών του ευ­ρω­παϊ­κού νότου.
Σε αμη­χα­νία από τη στρο­φή της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπέρ των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών δεν βρέ­θη­καν μόνο οι ερ­γα­ζό­με­νοι αλλά και πολλά συν­δι­κά­τα. Υπάρ­χουν 4 κύ­ριοι λόγοι γι’ αυτή την κα­τά­στα­ση.

Η στάση της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας (ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ), που μπο­ρεί με άνεση (π.χ. ηγε­σία ΠΟ­Ε­ΔΗΝ) να κάνει ακτι­βι­σμούς ενά­ντια στα μνη­μό­νια, αλλά δεν σπάει τις δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές με τους μνη­μο­νια­κούς πο­λι­τι­κούς εκ­φρα­στές της (ΠΑΣΟΚ), με απο­τέ­λε­σμα να μην μπο­ρεί να κερ­δί­σει την εμπι­στο­σύ­νη των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Η στρο­φή συν­δι­κα­λι­στι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, πα­ρό­τι σε επί­πε­δο λόγου δια­τη­ρεί αι­τή­μα­τα ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, συμ­βάλ­λει στη σύγ­χυ­ση πλα­τιών τμη­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων που πε­ρι­μέ­νουν λύ­σεις από την Αρι­στε­ρά.

Η σε­χτα­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ μπο­ρεί να βγά­ζει αγω­νι­στι­κές κο­ρώ­νες και να παίρ­νει κά­ποιες πρω­το­βου­λί­ες (π.χ. Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις) αλλά επι­μέ­νει στη δήθεν κα­θα­ρό­τη­τα των τα­ξι­κών συν­δι­κά­των, την ώρα που όταν ο κό­σμος βγήκε στο δρόμο το Φλε­βά­ρη, τον ξα­να­έ­κλει­σε στα σπί­τια του με τη συμ­με­το­χή των αγρο­το­συν­δι­κα­λι­στών του στο διά­λο­γο με τον Τσί­πρα, και κυ­ρί­ως δεν προ­χώ­ρη­σε ποτέ σε από­φα­ση για κλι­μά­κω­ση των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, με την πρό­τα­ση για τη 48ωρη απερ­γία-φά­ντα­σμα.

Στην δη­μιουρ­γία σύγ­χυ­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων συ­ντε­λεί δυ­στυ­χώς κι ένα τμήμα συν­δι­κα­λι­στών της ΛΑΕ που επι­μέ­νει να κρα­τά­ει κοι­νές πα­ρα­τά­ξεις με τους με­ταλ­λαγ­μέ­νους κυ­βερ­νη­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στές (π.χ. ΕΚΑ). Ευ­τυ­χώς που υπήρ­ξε και η πρω­το­βου­λία για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΜΕΤΑ και κρα­τά­ει ζω­ντα­νή την ελ­πί­δα να υπάρ­ξει ένας ενω­τι­κός ρι­ζο­σπα­στι­κός πόλος μέσα στα συν­δι­κά­τα, που σε συ­νερ­γα­σία με τους συν­δι­κα­λι­στές της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και σε συ­νε­χές ανοι­χτό κά­λε­σμα προς τους συν­δι­κα­λι­στές του ΚΚΕ μπο­ρεί να συμ­βά­λει στο «ξύ­πνη­μα» του κοι­μώ­με­νου γί­γα­ντα, του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, που είναι και από­λυ­τα κα­θο­ρι­στι­κός κρί­κος για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας.

Υπό αυτό το πρί­σμα μπο­ρεί κά­ποιος να θε­ω­ρεί δε­δο­μέ­νο ότι στη δια­δή­λω­ση της Θεσ­σα­λο­νί­κης φέτος δεν θα έχου­με μα­ζι­κή συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Μπο­ρεί να γίνει και έτσι, όμως η κα­τά­στα­ση αυτή δεν έχει σβή­σει το θυμό των ερ­γα­ζο­μέ­νων για τη στρο­φή της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κυ­ρί­ως το θυμό τους για τη φο­ρο­ε­πι­δρο­μή που δέ­χε­ται κα­θη­με­ρι­νά το πορ­το­φό­λι τους.

Στη φε­τι­νή ΔΕΘ υπάρ­χουν χι­λιά­δες λόγοι να γε­μί­σου­με τα πούλ­μαν της ΑΔΕΔΥ και των Ομο­σπον­διών, να γε­μί­σου­με τους δρό­μους της Θεσ­σα­λο­νί­κης, να δια­δη­λώ­σου­με και να φω­νά­ξου­με ότι δεν συ­ναι­νού­με στη λι­τό­τη­τα και τα μνη­μό­νια. Η κα­τάρ­ρευ­ση των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων. Οι ελ­λεί­ψεις εκ­παι­δευ­τι­κών στην πρω­το­βάθ­μια και δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση. Η ανερ­γία και οι μα­ζι­κές απο­λύ­σεις στον ιδιω­τι­κό τομέα. Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις. Οι πλει­στη­ρια­σμοί εκα­το­ντά­δων σπι­τιών, η φο­ρο­ε­πι­δρο­μή, οι μειω­μέ­νοι μι­σθοί και συ­ντά­ξεις πεί­νας. Η διά­λυ­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης. Οι άθλιες συν­θή­κες δια­μο­νής των προ­σφύ­γων στα κέ­ντρα κρά­τη­σης.

Όλα αυτά για να τα ανα­τρέ­ψου­με ένας δρό­μος υπάρ­χει. Αυτός του ανυ­πο­χώ­ρη­του αγώνα στο «πε­ζο­δρό­μιο». Και ταυ­τό­χρο­να η ανά­δει­ξη πο­λι­τι­κής απά­ντη­σης που με κέ­ντρο τις ανά­γκες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και προ­ο­πτι­κή το σο­σια­λι­σμό, θα συ­γκρου­στεί μέχρι τέ­λους με τον νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­νό­δρο­μο που ακο­λου­θούν η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση, η ΕΕ και οι δα­νει­στές.

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt