Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο ή (την κόρη) τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει (Καζαντζάκης).
Το πρώτο σου χρέος
Αρχοντοπούλα μου εσύ, Κυρά μου Μυκηναίισα, κόρη του Αγαμέμνονα, εγγονή του Ατρέα και του Τυνδάρεω ανεψιά των Διοσκούρων,
του Κάστορα και του Πολυδεύκη και κείνης της συφοριασμένης Καλλονής, της μαρτυ-ρικής Ελένης αιώνες κι αιώνες τώρα ορθώνεται μεσ’ το μυαλό μας η βροντερή φωνή σου, ακούμε τα κλάματα και τις οιμωγές σου, τον οδυρμό και το θρήνο σου, για τον σφαγμένο Πατέρα, για τον εξόριστο Αδελφό και για τη σαπίλα που βασιλεύει μεσ’ το παλάτι κι έχει εξαθλιώσει το λαό της μεγάλης και τρισένδοξης Αργολικής πρωτεύουσας. Το υπεράνθρωπο πάθος σου, η άσβηστη φλόγα της εκδίκησης, της κάθαρσης και της τιμωρίας, η απόλυτη αυταπάρνησή σου, το απόλυτο ασυμβίβαστο της μνήμης σου, η μαρτυρική προσμονή της γλυκιάς φωνούλας του χαμένου Αδελφού που λειώνει τα νιάτα του στην ξένη γή, κυνηγημένος από την κακούργα Μάνα κι όλο είναι να γυρίσει για ν’ αναστήσει την τρυφερή σου την καρδιά και ν’ αποκαταστήσει τη ζωή στα δίκαιά της. Αιώνες τώρα, μαζί με τ’ άλλα φαντάσματα του ανθρώπινου μυαλού, μαζί με τον Προμηθέα, τον Οιδίποδα την Αντιγόνη, τον Αίαντα, τον Φιλοκτήτη, τη Μήδεια και άλλους μισοθεούς-μισοανθρώπους, έχετε στοιχειώσει τη ζωή μας και μας έχετε περιζώσει, λες κι είσαστε εσείς οι πρώτοι δορυφόροι του πλανήτη Γή και σπρώχνετε τους ανθρώπους να ξεφύγουν από τη ζωώδη Φύση και τη βαρβαρότητά της να ξεπεράσουν το φράγμα του Φόβου και της Υποταγής, να φτάσουν στα ακραία σύνορα του μυαλού τους και να ζήσουν μαζί σας, στον κόσμο της Ελευθερίας. Στον κόσμο της Δικαιοσύνης, της Ισότητας και της Αρμονίας. Αιώνες τώρα οδηγείτε των ανθρώπων τα βήματα, στο κακοτράχαλο μονοπάτι του Εξανθρωπισμού. Κι ύστερα ήρθανε 1500 χρόνια βαριάς σκλαβιάς και άγριας υποδούλωσης. Ηρθε η βάρβαρη Εβραίικη μυθολογία με τη Βίβλο και με τη Διαθήκη της, με το Γιεχωβά της τον άπλυτο Αβράμη της και τους άξεστους νομάδες της Αραβικής Ερήμου και στήριξαν το Νέο Ρωμαϊκό Κράτος της Ανατολής του Κωνσταντίνου και της μάνας του της Ελένης. Σας βούλωσαν το στόμα και τα ρουθούνια σας, με άγρια γιδότριχα. Σας κυνήγησαν, σας γκρέμισαν, σας ξέσκισαν, σας έθαψαν, σας εξόρισαν από την Κοινωνία των Ανθρώπων, με ζωώδη μανία. Ορφάνεψε ο κόσμος, χάθηκε η πάμφωτη παρουσία σας πισωγύρισε η ζωή μας στις σπηλιές και στις τρώγλες σκοτείνιασε το μυαλό, πνίγηκε μέσα στις δεισιδαιμονίες και στις προλήψεις, κόντεψε ν’ αφανιστεί το είδος από το πρόσωπο της Γής, όπως τότε, στα χρόνια του Προμη-θέα. Εμείς οι κακόμοιροι οι Ελληνες χάσαμε και τ’ ονομά μας ακόμα, πήραμε τ’ όνομα του κατακτητή, γινήκαμε Ρωμιοί, δηλαδή Ρωμαίοι. Κι ήρθατε πάλι, όσοι απομείνατε ζωντανοί, σκίσατε πάλι, σαν Έρωτας, το Έρεβος και σα νιογέννητος Ήλιος ανατείλατε στη ζωή μας. Καμάρια μας και Περηφάνια μας. Ηλέκτρα μου εσύ γλυκιά, Φάος μου εσύ αγνόν, χρόνια και χρόνια στριφογυρίζω μπροστά στα σκαλοπάτια του Οίκου σου, ακούω λιονταρίνα μου τους βρυχηθμούς σου, οσφραίνομαι τη δριμιά μυρουδιά της Ανυπακοής και της Αντίστασής σου κι ανασαί-νω μαζί σου, τη βαριά σαπίλα που αναδύεται από το παλάτι της Αυθαιρεσίας, της Ανομίας και του Εγκλήματος της Ακαθαρσίας και της Διαφθοράς. Τις μακριές νύχτες της αγρύπνιας σου στέκω βουβός και κατάπληκτος, μπροστά σε Σένα την Αιώνια, την Αθάνατη, την Ανύπαρκτη άνθρωπος εγώ, της μιάς ζωής! Έτσι και τώρα Κοκώνα μου σε σένα έρχομαι ν’ αποθέσω την αγωνία μου, να πώ το παράπονο και την πίκρα μου, για όσα συμβαίνουν στους χαλεπούς καιρούς μου. Εξυφαίνεται μια νέα συνομωσία Αστέρι μου! Καμπόσοι παρδαλοί, βαλθήκανε να μας πείσουν ότι είσαστε φουστίτσες και ζιπουνάκια και σας κόβουνε στα μέτρα τους. Σώνει και καλά ότι είναι το αίτημα της εποχής και πρέπει να σας κάνουνε απλούς καθημερινούς ανθρώπους, σαν και μας τους κακομοί-ρηδες που λυγάμε τη μέση μας ολημερίς και σκύβουμε το κεφάλι, περιδεείς, μπροστά σε όλες τις εξουσίες. Μικρές και μεγάλες. Αφήστε, μας λένε, τις βλακείες περί «αξεπέραστων μεγεθών» και περί της «ανυπέρβλητης ποίησης» των Αρχαίων σας! Μας έχετε γανώσει το κέρατο με τα μνημεία του αρχαίου σας Λόγου. Μας φτάνει και μας περισσεύει ένας Σαίξπηρ για την Ευρώπη! Τους Αττικούς δεν τους θέλουμε! Μας δημιουργούν σύγχυση. Ξεσκεπάζουν την ασυδοσία και την απανθρωπιά της Κεφαλαιοκρατίας μας, ανατρέπουν την Οικονομική μας Ολιγαρχία και τινάζουν στον αέρα τα θεμέλια της Παγκοσμιοποιημένης Νεοφιλελεύθερης Οικονομίας μας. Είναι ορκισμένοι εχθροί μας. Ξυπνάνε τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Να είσαστε ευχαριστημένοι που σεβόμαστε όπως σεβόμαστε, τα αρχιτεκτονικά τους μνημεία. Τους γκρεμισμένους ναούς με τις άσπρες, σπασμένες κολώνες τους. Κι αρχίσανε να γκρεμίζουνε τα τείχη των παλατιών σας, να ρίχνουνε τους πύργους και τις πολεμίστρες να μπαίνουνε μέσα στην «Πολιτεία» και να ποδοπατάνε με τ’ άπλυτα πόδια τους πάνω στα παιδεμένα σας κορμιά. Πιάνουνε κείνο το φλογερό κορίτσι, την αδελφούλα σου την Ιφιγένεια και την παρασταίνουνε σαν ένα χαμένο παιδί ανίδεο, που κλαίει και δέρνεται απελπισμένο και στο τέλος θέλοντας και μη θέλοντας, αφήνεται μισο-λιπόθυμη να τη σύρουν στη σφαγή. Ξέρεις όμως Αηδόνα μου, ότι μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα των Γερμανών και των Γερμανοτσολιάδων στήθηκε κόσμος και κόσμος! Κάποιοι χάνανε το κουράγιο τους και πέφτα-νε στα λυγισμένα τους γόνατα μισολιπόθυμοι από τον τρόμο του θανάτου, σαν την Ισμήνη και σαν τη Χρυσό-θεμη κι άλλοι σαν εσένα και σαν την Αντιγόνη, ορθώνανε το κορμί τους, σκίζανε το ματωμένο τους πουκάμισο και φωνάζανε: «Εδώ βαράτε, βάρβαροι Ούνοι! Ζήτω η Ελλάς!» ή «Ζήτω ο ΕΛΑΣ!». Και μένανε ολόρθοι μπροστά στο θάνατο. Έτσι όπως έκανε κι η αδελφούλα σου, η Ιφιγένεια. Αφού κατέβηκε μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι της απόγνωσης, αφού ύμνησε ανέλπιδα τη χαρά της ζωής στο τέλος έδωσε μια ξεπέρασε σαν αστραπή τα φράγματα του φόβου, σηκώθηκε στ’ ακροδάχτυλα, αγκάλιασε τη Μάνα Ελλάδα κι αποχώρησε μαζί της θριαμ-βεύτρια. Εσείς μας τα μάθατε αυτά, Αμαζόνα μου! Επειδή μικρύναμε οι άνθρωποι στις μέρες μας, θέλουνε να μικρύνουνε και σας, να σας φέρουνε στα μέτρα μας. Μας λένε δηλαδή, οι ανελλήνιστοι, ότι θα στρίψουμε στο σοκάκι της γειτονιάς μας και θα πέσουμε πάνω στην Ιφιγένεια και στην Αντιγόνη στην Ηλέκτρα και στον Ορέστη! Κι ότι μπορούμε να δούμε ολοζώντανο τον Προμηθέα και τον Οιδίποδα να πίνουνε το φραπέ τους στην απέ-ναντι καφετέρια! Κούνια που τους κούναγε! Τώρα θα πληρώσει τη νύφη ο Σοφοκλής. Θα ασελγήσει πάνω στο βασανισμένο σου κορμί Μυκηναίισα Καλλονή μου! Είπε ακόμη ότι είσαι υστερική. Μια κλινική περίπτωση δηλαδή για το Δρομοκαϊτειο. Οτι είσαι, λέει, μια βάρβαρη που πρεσβεύεις το «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Τι γίνεται ‘δώ; Δεν ξέρει να διαβάζει ο «σοφός» αυτός ή θέλει πονηρά να μας πείσει ότι είσαι μια φανατική εβραία σιωνίστρια, πατριώτισσά του; Ποια; Εσύ! Η πάμφωτη Ελληνίδα. Δεν διάβασε στους 575 στίχους τα λόγια που λές στην κακούργα τη μάνα σου και στις ψευτοπροφάσεις της για την Ιφιγέ-νεια; Αντιλαμβάνεσαι Αρχόντισσά μου Αργίτισσα, το τι σε περιμένει! Θα σε ζουπήξει, θα σε συρρικνώσει, θα σε κάνει μια σταλιά γυναίκα. Όχι γιατί είναι βλάξ και ηλίθιος! Δεν μπορεί να είναι! Απλώς παίρνει εμάς τους ιθα-γενείς για βλάκες και ηλιθίους! Με τη δουλοφροσύνη, σου λέει, που δέρνει τους νεοέλληνες, θα μπούνε στην ουρά, ξυπόλυτοι και ξεβρά-κωτοι και θα με ζητωκραυγάζουν, όπως κάνανε τότε, με τον Όθωνα. Ηδη ο εσμός των παρδαλών λιποθυμάει από συγκίνηση, που συγχνωτίζεται με τόσους διάσημους ευρωπαίους. Δεν κρύβεται η χαρά τους. Κάνουνε σαν τις παλιές πεινασμένες πουτάνες όταν βλέπανε να καταπλέει στον Πειραιά ο αμερι-κάνικος στόλος. Και σένα, ποιός θα σε προστατέψει, Αγαπημένη μου!
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι μπορεί να την περιγράψει κανείς. Το πράγμα παράγινε. Δεν πάει άλλο. Βαθειά παρακμή μαστίζει την Πολιτεία μας. Μορφές δουλείας σχεδιάζονται και αποκρυσταλ-λώνονται. Ο Λαός μας φτωχαίνει κάθε μέρα και περισσότερο. Ο πλούτος της χώρας συσσωρεύτηκε και κλειδα-μπαρώθηκε στα χρηματοκιβώτια των Τραπεζών. Το χρήμα που φαίνεται να κυκλοφορεί σπάταλα και προκλη-τικά, είναι χρήμα μαύρο, κλεμμένο. Η διαφθορά έχει βουλιάξει τον τόπο. Εχει σκεπάσει τα πάντα με μια βαριά αδιαπέραστη λάσπη. Σκάνδαλα επί σκανδάλων! Τα περισσότερα πνίγονται και όσα τυχαία ξεσπάνε, αμέσως νομοτύπως κουκουλώνονται. Χωρίς συνέπειες και χωρίς ενόχους. Οι χειραγωγημένοι θεσμοί, συνεργάζονται υπογείως και κρατούν την αλυσίδα σφιχτά δεμένη. Από πού να ξεκινήσει κανείς! Η ίδια η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μέγα σκάνδαλο. Αυτή η Ε.Ε. που είναι πνιγμένη στα «ιδεώδη» και στις προοπτικές «ευτυχίας», σέρνει τη πατρίδα μας σιδηροδέσμια, σαν αφρικανίδα πριγκίπισσα σε ρωμαϊκό θρίαμβο. Υστερα σκοτωθήκαμε να μπούμε στην Ο.Ν.Ε. και ν’ αποκτήσουμε κι εμείς το περίφημο Ευρωνόμισμα. Λες κι έπεσε ακρίδα και δεν άφησε τίποτα όρθιο. Τα χρυσά κουτάλια που τάζανε στο Λαό μας του κάτσανε στο λαιμό και κοντεύει να πνιγεί στη φτώχεια και στη μιζέρια. Κοπήκανε τα πόδια των ανθρώπων και μείνανε από τότε ανά-πηροι, με τσακισμένο το ηθικό τους αιχμάλωτοι των Δανείων και των Τραπεζών. Ακολούθησε η επιδρομή των Αγαρηνών Πειρατών, με κάτι «ομόλογα» σαν τρικά-ταρτα καράβια και φάγανε τ’ αποθεματικά των κλαδικών Ταμείων. Πάνε οι Συντάξεις, πάνε τα Γεράματα! Τώρα νομοθετήσαν και το Ασφαλιστικό για νά’ ρθει το γλυκό να δέσει! Έσκασε σα σπυρί. Τι σπυρί δηλαδή, ολόκληρος καλόγερος. Γιόμισαν οι μέρες μας όμπιο… πύον, πως το λένε. Άλλη λεηλασία εδώ. Γδύνουνε τον ανίδεο κοσμάκη, τα πρόβατα, με το Τζόγο και μετά πλακώνουνε το φαγοπότι. Αν βάλουμε και τα παραγραμμένα εγκλήματα των κρατικών προμηθειών και των μιζαδόρων, που μένουνε μονίμως στο απυρόβλητο και ξεκοκαλίζουν ανενόχλητοι το κλεμμένο ψωμί του Λαού μας θα έχουμε ζωντανό μπροστά μας το αποκρουστικό, το σιχαμένο πρόσωπο, της παρακμασμένης Ελληνικής Πολιτείας. Της Δημοκρατίας μας. Η Δημοκρατία μας έχει Θεσμούς, έχει Σύνταγμα, έχει Νόμους, απ’ όλα έχει. Έχει για θεμέλιο τη Λαϊκή Κυριαρχία. Δηλαδή τα Κόμματα, το Συνδικαλιστικό Κίνημα, τις Λαϊκές Οργανώσεις, την κυριαρχία της Πλειοψηφίας και την απρόσκοπτη λειτουργία των Μειοψηφιών. Εξασφαλίζεται δηλαδή η συνεχής Σύγκρουση και Αλληλεπίδραση των δυνάμεων της Προσαρμογής και των δυνάμεων της Αντίστασης του Λαού. Τα διαβάζεις όλ’ αυτά στα τυπωμένα χαρτιά και σου σηκώνεται η τρίχα από τη συγκίνηση. Θα ζήσουμε καλά, σκέφτεσαι, σ’ αυτή τη Δημοκρατία. Μετά βγαίνεις στο δρόμο, στην καθημερινότητα, κοιτάς γύρω σου, ψάχνεις εδώ ψάχνεις εκεί, ούτε Θεσμούς βλέπεις ούτε Νόμους. Έχει ξεχαστεί το ουσιώδες. Έχουνε ξεχαστεί οι διαδικασίες και οι τρόποι με τους οποίους εξασφαλίζεται ή όχι, επιδιώκεται ή δεν επιδιώκεται η Νομιμοποίηση αυτού όλου του Νομικού Συστήματος, μέσα στην καθημερινή ζωή. Πόσο δηλαδή οι Θεσμοί και οι Νόμοι, μέσα στην καθημερινή δοκιμασία της εφαρμογής τους, μετουσιώνονται σε αληθινή ζωή κι ακόμα, τι ποιότητα ζωής εξασφαλίζουν στους πολίτες μας. Έτσι νομιμοποιούνται αυτά που είναι γραμμένα στα χαρτιά και τότε αντιλαμβανόμαστε κι εκείνο το άλλο φαινόμενο, που λέμε Αξιοπιστία. Η Δημοκρατία σήμερα είναι ένα φάντασμα. Την έχει φυλακίσει ο κακός Μάγος μέσα στα άρθρα του Συντάγματος και στους Νόμους της Ελληνικής Πολιτείας. Εξω στο δρόμο, ο εσμός των μετριοτήτων, οι επαγγελματίες της διαφθοράς και της σήψης, περιφέρουν μιά φτιασιδωμένη γριά σαν να είναι το εικόνισμα της λιτανείας και ολοφυρόμενοι, με πουτανίστικα δάκρυα παρακινούν τον κόσμο να πέσει στα γόνατα και να προσκυνήσει, γιατί μόνο αυτή, μας λένε, μπορεί να μας οδηγήσει στο δρόμο της «ανά-πτυξης» και της «προόδου». Η Πολιτική έχει πλήρως ιδιωτικοποιηθεί. Οι Πολιτικοί έγιναν επαγγελματίες του είδους. Αυτοί, της Εξουσίας, ψευδολογούν ασύστολα και αδιάντροπα, εκτοξεύοντας στερεότυπες ρετσέτες όπως: «Η Ελλάδα πάει μπροστά», «Αναδόμηση του Κράτους», «Όλα για τη Διαφάνεια», «Μηδενική ανοχή στη Διαφθορά», «Επενδύσεις», «Ανάπτυξη», «Πρόοδος», «Αξιοκρατία στις Προσλήψεις», «Αναβάθμιση της Παιδείας», «Η Υγεία για όλο το Λαό», «Να σώσουμε τις Συντάξεις του Λαού», «Ο Πολιτισμός είναι Εθνικό Κεφάλαιο» … και όλα, για την παραπλάνηση και τη χειραγώγηση της Εκλογικής Πελατείας. Οι πολίτες, με τη σειρά τους, οι περισσότεροι τουλάχιστον, εξαχρειώνονται και χάσκουν τρομοκρατημένοι. Παρακολουθούν περι-δεείς τη λεηλασία του βίου τους. Ιδιωτεύουν κι αυτοί, εξαναγκασμένοι από τον ζωώδη ζυγό της επιβίωσης προ-σπαθώντας να περισώσουν τα κουρέλια της αξιοπρέπειάς τους. Και ο χορός καλά κρατεί, που λέει και η παροι-μία! Αυτή η τρομερή παρακμή της Ελληνικής Πολιτείας, πονάει πολύ. Όσο οργισμένος και να είναι κανείς κάτι, μέσα του τον συγκρατεί. Αυτολογοκρίνεσαι θέλεις δε θέλεις. Στο κάτω- κάτω, για τον τόπο σου μιλάς. Για τη δική μας κατάντια στενοχωριέσαι. Αισθάνεσαι ώρες-ώρες σαν να τσακώνεσαι με τη Μάνα σου και τον Πατέρα σου. Ο δικός μας καθρέφτης είναι πολύ σκληρός. Είναι κοφτερό ατσάλι. Αν κοιτάξεις μέσα προσεκτικά και ιδείς το πρόσωπό σου, έτσι παραμορφωμένο, μπορεί να σε πιάσουν τα κλάματα. Γι αυτό σκέφτηκα να κοιτάξουμε καλλίτερα στον καθρέφτη της Ιστορίας. Να ιδούμε άλλα περιστατικά και γεγονότα, που συνέβησαν σε άλλες εποχές, σε άλλη χώρα και σε άλλο λαό. Μπορεί εκεί να κοιταχτούμε πιο ψύχραιμα και να βγάλουμε καθα-ρότερα συμπεράσματα για τη σημερινή μας κακοδαιμονία. Κι επειδή η Ελληνική Πολιτεία, τα Συντάγματά μας και οι Νόμοι μας, από την Παλιγγενεσία ακόμα, έχουν βαθειά επηρεαστεί από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό, νομίζω ότι με τη Δημοκρατία της Γαλλίας, έχουμε μια μεγαλύτερη συγγένεια, αφού μάλιστα στα γραφτά κείμενα τους έχουμε ακόμα και ξεπεράσει κι είμαστε εμείς, στο Σύνταγμά μας, πιο προχωρημένοι. Χάθηκαν οι ποιητές μας, χάθηκαν οι φιλόσοφοι, χάθηκαν οι προφεσόροι λούφαξαν οι ακαδημαϊκοί μας, αγρόν αγόρασαν όλοι και σπέρνουνε κουκιά. Πως θ’ ακουστεί άραγε μέσα στο Αργίτικο Θέατρο εκείνη η κραυγή της αγωνίας σου, όταν λές: Εγώ την έχασα τη ζωή μου καρτερώντας ανέλπιδα. Κι άλλο πιά δεν αντέχω! Και σύσσω-μος ο χορός που σου παραστέκει ολόψυχα, σου λέει στη δεύτερη στροφή: Δεν είσαι συ μόνη, παιδί μου που χτυπήθηκες απ’ αυτή τη συμφορά κι ας είσαι η μόνη από τις αδελφές σου που τραβάς τα πάνδεινα μεσ’ το πα-λάτι. Κι ο Ορέστης που τρώει τα νιάτα του στην ξενιτειά θα‘ ρθει η μέρα, σαν γυρίσει στην πατρίδα, με του Διός τη θέληση, που ευτυχισμένο Άρχοντα θα τον υποδεχτεί η τρισένδοξη γή των Μυκηναίων. Αλλ’ ο Ορέστης για σένα είναι κοντά. Εχει έρθει. Και συ πατρίδα μου γλυκειά και σείς θεοί του τόπου μου καλή τύχη να δώστε στο δρόμο που πήρα και συ πατρικό μου παλάτι, για σένα έρχομαι δίκη καθαρτής, προς θεών ωρμημένος. Αλλ’ ας μην το παρακάνω και γώ! Είπαμε, άνθρωπος θνητός της μιάς ζωής αλλ’ ας μην απελπίζομαι! Μου φτάνει πως Εσύ και πάλι θα σωθείς, καρδιά της καρδιάς μου κι αγκαλιά με τον Ορέστη σου, θα συνεχίσεις αιώνες κι αιώνες να περιζώνεις σαν Ηλιος τη Γή και να καταυγάζεις τους ορίζοντες του μυαλού μας.
Το δεύτερο και το τρίτο σου χρέος
Κουρασμένοι, αηδιασμένοι, τσακισμένοι απο την κρίση των τελευταίων χρόνων , την αγανάκτιση την οικονομική εξαθλίωση, που βιώνουμε! Κάποιοι μας έταξαν την ελπίδα, η οποία κατέρρευσε, πριν ακόμα την πιάσουμε καν στα χέρια μας! Τι απέμεινε; Πόνος, απόγνωση, αηδία για το δίκιο μας, που δεν βρήκαμε και απέχθεια για οσους μας εξαπάτησαν! Μας ζητάνε να χαμηλώσουμε κι άλλο τα φτερά, χωρίς πλέον να γνωρίζουμε, για πόσο ακόμα με τι κόστος και αν υπάρχει ελπίδα να ξαναπετάξουμε ψηλά ξανά! Μας ζητάνε να απαρνηθούμε, όλα όσα για χρόνια γνωρίζαμε και αγωνιστήκαμε! Ως πότε; Τι θα παραδώσουμε στους απογόνους μας και ποιά Πατρίδα;
Πάρε τηλέφωνο την απελπισία σου ή βγες ξανά στους δρόμους για την ελευθερία σου
Για να αποφύγουμε την επανάληψη της συνθηκολόγησης, όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα το 2015 αυτές είναι οι πρώτες προτάσεις που πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα και ταυτόχρονα, για την κοινωνική κινητοποίηση και τη δράση μιας κυβέρνησης «κοινωνικής σωτηρίας και ανασυγκρότησης» που θα είναι πραγματικά στην υπη-ρεσία του λαού. Μην μου λες ποιός θα κυβερνήσει. Εμείς δεν μπορούμε;
1. Εθνική Κυριαρχία.
α. Εξασφάλιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
β. Ανάκτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων που απωλέσθηκαν με την υπογραφή των μνημονίων.
γ. Αναπροσανατολισμός της χώρας σε μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική αυτάρκεια και έξοδος από την κατάσταση επαιτείας νέων δανείων στην οποία έχουμε περιέλθει.
2. Οικονομικά.
α. Χρέος - Μνημόνια.
(1) Λογιστικός έλεγχος του χρέους με σκοπό τη μείωση στα πραγματικά του πλαίσια και την αποπληρωμή του με γνώμονα την ευημερία του ελληνικού λαού και με την συμμετοχή των πολιτών.
(2) Ελεγχος της συνταγματικότητας των μνημονίων και των συνακόλουθων εφαρμοστικών νόμων. Επαναδια-πραγμάτευση, με στόχο αφενός την στήριξη των μέτρων που εγγυώνται τη σωστή οργάνωση και λειτουργία του κράτους και αφετέρου την κατάργηση των όρων που αφορούν απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων.
β. Φορολογικό σύστημα.
(1) Δίκαιο και σταθερό μακροχρόνιο φορολογικό σύστημα που να ανταποκρίνεται στο πραγματικό εισόδημα του πολίτη, να στηρίζει τον επιχειρηματικό κλάδο, να ανακουφίζει τους φτωχούς πολίτες και τους μικροσυ-νταξιούχους και να διασφαλίζει τα έσοδα του κράτους. Ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστή-ματος. Κατάργηση του ΦΠΑ επί των αγαθών και των υπηρεσιών βασικής κατανάλωσης, όπως η τροφή, ο ηλε-κτρισμός, το φυσικό αέριο και το νερό (για τα τρία τελευταία μέχρι ένα συγκεκριμένο επίπεδο κατανάλωσης κατά άτομο) και άλλα αγαθά πρώτης ανάγκης. Αντίθετα, αύξηση του ΦΠΑ σε αγαθά και προϊόντα πολυτελείας κτλ. Η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος πρέπει να παράγει άμεσα αποτελέσματα. Τέλος, θα ενταθεί η πάλη ενάντια στη φορολογική απάτη και στη φοροδιαφυγή.
(2) Δραστική μείωση του φορολογικού συντελεστή των ειδών και των επιχειρήσεων, με σκοπό την προσέλκυση επενδύσεων και τον επαναπατρισμό των επιχειρήσεων που έφυγαν στο εξωτερικό.
(3) Κατάργηση του αντισυνταγματικού ΕΝΦΙΑ.
γ. Χρέη πολιτών.
(1) Ανακούφιση, μέσω βιώσιμων ρυθμίσεων ακόμη και διαγραφή, των τραπεζικών χρεών, καθώς και των χρεών προς το δημόσιο και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, που αποδεδειγμένα αδυνατούν να πληρώσουν οι φτω-χοί πολίτες και οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις.
(2) Προστασία της πρώτης κατοικίας από οποιαδήποτε μορφή κατάσχεσης λόγω χρεών.
(3) Εφαρμογή ενός τεράστιου κατεπείγοντος σχεδίου για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης κοινωνικά χρήσι-μων. Να ακυρώσουμε τους αντικοινωνικούς νόμους και να υιοθετήσουμε νόμους που αντιμετωπίζουν την κατά-σταση των καταχρηστικών ενυπόθηκων δανείων. Το ζήτημα θα μπορούσε κάλλιστα να ρυθμιστεί με νόμο, απο-φεύγοντας δικαστικές προσφυγές (καθώς υπάρχουν πολλές δίκες που αφορούν ενυπόθηκα χρέη όπου τα νοι-κοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με τις τράπεζες, με κοινωνικά κριτήρια). Ένα κοινοβούλιο μπορεί να απο-φασίσει δια νόμου την ακύρωση των ενυπόθηκων χρεών μικρότερων π.χ. από 150.000 ευρώ και με αυτό τον τρόπο να θέσει τέλος στις δικαστικές προσφυγές.
δ. Μισθοί - Συντάξεις.
Καθορισμός κατώτατου μισθού και κατώτατης σύνταξης σε δίκαια, ανταποδοτική και κοινωνικά αποδεκτή βάση.
ε. Κατοχικό δάνειο - Πολεμικές αποζημιώσεις.
Απαίτηση οριστικής επίλυσης του ζητήματος καταβολής του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία, τα οποία ουσιαστικά απαλείφουν το εξωτερικό μας χρέος.
ζ. Τραπεζικό σύστημα.
Να εφαρμοστεί έλεγχος των κινήσεων κεφαλαίων. Και να ληφθεί υπ’ όψη αυτό που πραγματικά σημαίνει. Δηλαδή να πάμε ενάντια στη διαδεδομένη ιδέα ότι απαγορεύεται στους πολίτες να μεταβιβάσουν μερικές εκατοντάδες ευρώ στο εξωτερικό. Είναι ευνόητο ότι οι διεθνείς χρηματοοικονομικές συναλλαγές θα επιτρέ-πονται μέχρι ένα συγκεκριμένο ποσό για εμπορικούς σκοπούς για ευαίσθητες εισαγωγές αλλά και για τους Ελληνες που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Αντίθετα, το ζητούμενο είναι να καθιερωθεί ένας αυστηρός έλεγχος στις κινήσεις κεφαλαίων που ξεπερνούν αυτό το συγκεκριμένο ποσό. Εφόσον η χώρα επιστρέψει στο εθνικό νόμισμα, χάραξη νέας εθνικής νομισματικής πολιτικής με επάνοδο των τραπεζών στο δημόσιο και χρημα-τοδότηση αφενός της ιδιωτικής οικονομίας με αναπτυξιακό και παραγωγικό προσανατολισμό και αφετέρου του δημοσίου μέσω ενός παραλλήλου αναζωογονητικού προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.
6. Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρώ.
α. Επαναπροσδιορισμός των όρων συμμετοχής στην ΕΕ και ομαλή έξοδος σε περίπτωση που η συμ-μετοχή δεν εγγυάται την ευημερία του ελληνικού λαού.
β. Παραμονή στο Ευρώ μόνον εφόσον αλλάξουν τα οικονομικά δεδομένα, με γνώμονα την ευημερία του ελλη-νικού λαού. Όχι στην πολιτική εμμονή παραμονής με κάθε κόστος στο ευρώ (στο όποιο κακώς μπήκε η Ελλάδα χωρίς να είναι έτοιμη) και ομαλή έξοδος με σκοπό την συγκροτημένη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα. Η μετά-βαση αυτή διευκολύνεται απο το γεγονός ότι το 68 % των πολιτών της χώρας μας, χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό χρήμα.
7) Από-ιδιωτικοποιήσεις. «Εξαγορά» των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων έναντι ενός συμβολικού ευρώ. Από αυτή την άποψη, η χρησιμοποίηση του ευρώ θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ συμπαθητική, πληρώνοντας ένα συμβολικό ευρώ σε αυτούς που επωφελήθηκαν με τις ιδιωτικοποιήσεις. Και να ενισχύσουμε και επεκτείνουμε τις δημόσιες υπηρεσίες υπό τον έλεγχο των πολιτών.
8) Να ελέγξουμε τον τον ενεργειακό τομέα. Ταυτοχρόνως, είναι προφανές ότι στα πλαίσια της οικολογικής μετά-βασης, η κοινωνικοποίηση του ενεργειακού τομέα αποτελεί επίσης μέτρο προτεραιότητας, τόσο σε επίπεδο πα-ραγωγής όσο και σε επίπεδο διανομής.
Ποιός έντιμος πολίτης αυτής της χώρας και ποιό πολιτικό κόμμα της αριστεράς θα διαφωνούσε;
Εάν εμείς δεν πραγματοποιήσουμε τουλάχιστον αυτά, με ήθος, θα υπάρχουν απόγονοι και πατρίδα για να παραδώσουμε;
1. Πηγή: Κείμενα Κώστα Καζάκου (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας).
Γιάννης Περάκης
Οικονομολόγος
Σχέδιο Β
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου