Η Κυριακή της Λαμπρής είναι μια σημαντική μέρα για τους θρησκευόμενους συμπατριώτες μας. Είναι όμως και μια συμβολική μέρα για όλους, και για όσους δεν ασπάζονται καμία θρησκεία. Έτσι κι αλλιώς στο βάθος των τελετών και των ύμνων αυτών των ημερών βρίσκονται αρχέγονα έθιμα του λαού μας, από την εποχή της ορφικής λατρείας και των διονυσιακών τελετών.
Η Κυριακή αυτή είναι το τέλος του χειμώνα. Είναι ο ερχομός της άνοιξης. Είναι η αναγέννηση της νεκρής φύσης. Είναι η εκρηκτική δημιουργία της ζωής. Είναι η ελπίδα. Είναι η ανάσταση.
Μπορούμε όμως να μιλάμε για «ανάσταση» στις σημερινές συνθήκες ακραίας εξουθένωσης, αποσύνθεσης, απαξίωσης και τελμάτωσης του τόπου μας και του λαού μας;
Παραμένουν νεκροί και αδικαίωτοι όσοι και όσες έδωσαν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους αυτά τα δίσεκτα χρόνια γιατί δεν τα έβγαζαν πέρα με την κάλυψη των στοιχειωδών βιοτικών αναγκών και την ομίχλη της θλίψης που έχει καλύψει ασφυκτικά την Ελλάδα.
Παραμένουν νεκροί και αδικαίωτοι όσοι και όσες έφυγαν πιο νωρίς από το δυνατό, γιατί δεν μπορούσαν να καλύψουν τις φαρμακευτικές και ιατρικές τους ανάγκες, δεν διέθεταν κοινωνική προστασία από το κράτος, βρίσκονταν στο δρόμο ή σε σπίτια χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση.
Παραμένουν ζωντανοί νεκροί και αδικαίωτοι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, που μετά από μια ολόκληρη ζωή στο εργοστάσιο, στην οικοδομή, στην εταιρία, στο μαγαζί, βλέπουν τη σύνταξή τους να εξανεμίζεται και τις ελπίδες που είχαν στηρίξει σε αυτή για ήρεμα και γαλήνια γεράματα να εξαερώνονται, βλέπουν τους απογόνους τους να ζουν σε κομμάτια και θρύψαλα.
Παραμένουν νεκρά και αδικαίωτα τα θεμιτά όνειρα για δημιουργική ζωή μιας νέας γενιάς - αυτήν που τα ξένα αφεντικά και οι ντόπιοι εκπρόσωποί τους καταδικάζουν είτε σε ανεργία είτε σε εξευτελιστικές αμοιβές είτε σε ανασφάλεια είτε σε εξορία είτε σε μια ζωή χωρίς ουσία.
Παραμένουν, τέλος, νεκρές και αδικαίωτες οι παρακαταθήκες τόσων γενιών, που μέσα στον τελευταίο αιώνα έδωσαν τη ζωή τους ή στερήθηκαν την ελευθερία τους ή πρόσφεραν τα καλύτερά τους χρόνια σε σκληρούς αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία.
Αυτή η Κυριακή δεν είναι Ανάσταση. Είναι Μεγάλη Παρασκευή. Είναι οδύνη και πόνος για την πατρίδα και τον λαό μας. Το ίδιο κι οι μέρες που ακολουθούν, αν δεν αλλάξουν τα πάντα εκ βάθρων.
Σε πέτρινα χρόνια, το να αναζητάμε κάποιες στιγμές στιγμιαίας απελευθέρωσης από τα βάσανα, πανηγυριού, ξεσπάσματος κεφιού είναι ένα αρχαϊκό στοιχείο των λαϊκών μας παραδόσεων. Και εξαιρετικά χρήσιμο. Το να τροφοδοτούν όμως τέτοιες ημέρες είτε μια διαρκή ελπίδα ότι η «ανάσταση» θα έρθει από τον θεό και τη μοίρα είτε μια διαρκή απαισιοδοξία ότι για μας δεν θα έρθει ποτέ, έχει ως αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η αίσθηση της ασημαντότητάς μας ως λαού και η αδυναμία να κυβερνήσουμε την ίδια την τύχη μας.
Σε πολλές δύσκολες στιγμές ανελευθερίας ή στέρησης, για τον λαό μας η ευχή «Καλή Ανάσταση» είχε μια έντονη πολιτική νοηματοδότηση. Για να έχει πάλι λοιπόν ένα τέτοια απελευθερωτικό νόημα σήμερα, για να μην είναι μια κούφια κουβέντα, ας έχουμε την απόφαση για συλλογική δράση στην καρδιά μας και το όπλο της πάλης στο χέρι μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου