Το δημοσιευμένο στις 11 του περασμένου Μάρτη άρθρο μας για τις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές είχε τον εύγλωττο και συνάμα πολύ επίκαιρο τίτλο “Από την παρούσα αποσύνθεση του παλιού στην αυριανή ιστορική θεσμική και πολιτική κρίση”. (1) Αν ήταν να σχολιάζαμε τώρα τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου αυτών των προεδρικών εκλογών αλλά και τις βαθύτερες εξελίξεις που αυτά πυροδοτούν, δεν θα αλλάζαμε ούτε τον τίτλο, ούτε μια λέξη από το περιεχόμενο εκείνου του άρθρου. Κατά συνέπεια, τουλάχιστον προς το παρόν δεν θα είχαμε να προσθέσουμε κάτι το ουσιαστικό… Αν όμως νοιώθουμε σήμερα την επιτακτική ανάγκη να επανέλθουμε στις γαλλικές εκλογές αυτό οφείλεται όχι μόνο στο γεγονός ότι μεσολάβησε μια “απρόβλεπτη” σημαντική εξέλιξη αλλά και ότι αυτή η εξέλιξη έχει άμεσες συνέπειες τεράστιας σημασίας σε όλη την Ευρώπη και ίσως ακόμα περισσότερο... στη δική μας χώρα. Αναφερόμαστε -προφανώς- στα προβλήματα που δημιούργησε η στάση του Ζαν Λυκ Μελανσόν -αλλά και των δυο “μικρότερων” υποψηφίων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς- στο ζήτημα της ψήφου των αριστερών στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, με δεδομένη την παρουσία σε αυτόν της Μαρίν Λε Πεν του ρατσιστικού, ακροδεξιού και άκρως επικίνδυνου Εθνικού Μετώπου.
Με λίγα λόγια, η “σημαντική εξέλιξη” στην οποία αναφερόμαστε συνίσταται στην εγκατάλειψη της πάγιας θέσης των αριστερών ηγεσιών να καλούν στην υπερψήφιση του όποιου αντιπάλου της ακροδεξιάς, σε περιπτώσεις σαν κι αυτή του προσεχούς δεύτερου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών από τον οποίο απουσιάζει -δυστυχώς- η αριστερά. Συγκεκριμένα, αυτή τη φορά ο Ζ.Λ. Μελανσόν δεν κάνει ό,τι είχε κάνει π.χ. το βράδυ του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών του 2002, που είχε σημαδευτεί από την έκπληξη της πρόκρισης στο δεύτερο γύρο του πατέρα της Μαρίν Λε Πεν και ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου. Ενώ τότε ο κ. Μελανσόν είχε σπεύσει να ταχθεί υπέρ της υπερψήφισης του τότε ηγέτη της γαλλικής δεξιάς Ζακ Σιράκ, τώρα αποφεύγει πεισματικά να καλέσει να ψηφιστεί ο -εξίσου δεξιότατος και νεοφιλελεύθερος- Ε. Μακρόν. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής στάσης έχει εξάλλου ήδη πολύ χειροπιαστές και διόλου ανώδυνες συνέπειες: ο κατά την εκτίμησή μας εκλογικός θρίαμβος του κ. Μελανσόν μετατράπηκε σε χρόνο ρεκόρ σε ψυχόδραμα που διχάζει τους αριστερούς, δίνει οξυγόνο και παράταση ζωής στη ψυχοραγούσα νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία και φτερά στη θριαμβολογούσα Μαρίν Λε Πεν που κάνει ολομέτωπη επίθεση γοητείας στους ψηφοφόρους του κ. Μελανσόν. Κυρίως όμως, υπονομεύει την (υπαρκτότατη σύμφωνα με τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών) προοπτική δημιουργίας μιας μαζικής γαλλικής ριζοσπαστικής αριστεράς που θα ανέτρεπε τους συσχετισμούς δυνάμεων μέσα στην ευρύτερη γαλλική αριστερά και θα εγκαινίαζε την ανάκαμψη των ταξικών αγώνων μέσα στη γαλλική κοινωνία μετά από 30 χρόνια ηττών και υποχωρήσεων. Με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν, φυσικά, για όλη την Ευρώπη της αριστεράς, της εργασίας και των “από κάτω”…
Σπεύδουμε να το τονίσουμε: Αν η παλιότερη πάγια στάση των αριστερών ηγεσιών εδραζόταν στη δημόσια παραδοχή ότι ρατσιστικά και νεοφασιστικά κόμματα σαν το Εθνικό Μέτωπο είναι ποιοτικά διαφορετικά και “δεν είναι σαν όλα τα άλλα”, η σημερινή της εγκατάλειψη δεν μπορεί παρά να σημαίνει το αντίθετο, έστω και αν εξακολουθούν να αναγνωρίζονται τα ιδιαίτερα επικίνδυνα χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος. Και επειδή δεν αρκούν οι υπεκφυγές του είδους “ούτε μια ψήφος στην Λε Πεν” χωρίς να γίνεται λόγος για την ταμπακιέρα, άμεση συνέπεια αυτής της εγκατάλειψης και των μισόλογων και μισών αληθειών που την συνοδεύουν είναι ο υπό εξέλιξη διχασμός και το ψυχόδραμα των αριστερών ψηφοφόρων, πολλοί από τους οποίους φτάνουν να επιλέγουν την αποχή ή το λευκό και λιγότεροι ακόμα και την υπερψήφιση της Μαρίν Λε Πεν!
Γνωρίζουμε το επιχείρημα που επικαλούνται οι αριστερές ηγεσίες για να δικαιολογήσουν τη σημερινή αλλαγή στάσης τους: Μας την επιβάλλει η πραγματικότητα, δηλαδή το γεγονός ότι η αντιμετώπιση των ρατσιστικών και νεοφασιστικών κομμάτων σαν “ποιοτικά διαφορετικών” έχει ξεθυμάνει και δεν βρίσκει την ανταπόκριση που είχε παλιότερα μεταξύ των μισθωτών, των καταπιεσμένων και του “κόσμου της αριστεράς”. Δεν διαφωνούμε με αυτή τη διαπίστωση. Όμως, πέρα από το ότι αυτή η αλλαγή δεν πέφτει από τον ουρανό και οφείλεται στην -εδώ και πολύ καιρό- εγκατάλειψη των αντιφασιστικών παραδόσεων από μέρους συγκεκριμένων αριστερών ηγεσιών με “όνομα και διεύθυνση”, το μέγα ζήτημα είναι τι κάνουμε εδώ και τώρα καθώς ο χρόνος πιέζει και η απειλή είναι άμεση όσο ποτέ άλλοτε εδώ και 70 χρόνια: Επιδιώκουμε κάποια άμεσα εκλογικά και άλλα κέρδη προσαρμοζόμενοι (2) σε αυτή τη “πραγματικότητα” ή μήπως προσπαθούμε να την αλλάξουμε επειδή στοχεύουμε πιο μακριά, πιο ουσιαστικά και πιο υπεύθυνα;
“Πιο μακριά, πιο ουσιαστικά και πιο υπεύθυνα” θα σήμαινε όμως ότι αυτές οι αριστερές ηγεσίες νοούν και πράττουν όχι σε “κενό αέρα” και με κριτήριο τη δική τους διαιώνιση αλλά μακροπρόθεσμα και διεθνιστικά. Με άλλα λόγια, λαβαίνοντας σοβαρά υπόψην τις συνέπειες και εκτός γαλλικών συνόρων που θα έχει μια τέτοια αλλαγή στάσης σε μια χώρα σαν τη Γαλλία που είναι ο παραδοσιακός φάρος της ευρωπαϊκής αριστεράς. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, “λαβαίνοντας υπόψη τις συνέπειες” που θα έχει σε μια Ευρώπη σαν τη σημερινή που σαρώνεται από το τσουνάμι της προελαύνουσας πιο ρατσιστικής και βίαιης ακροδεξιάς. Όπως π.χ.στη σημερινή Ελλάδα όλων των κρίσεων, των ηττών και των απογοητεύσεων όπου το καλύτερο δώρο στη ναζιστική Χρυσή Αυγή θα ήταν να αντιμετωπιστεί -και αυτή- σαν “ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα”. Αδιανόητο; Όχι και τόσο αν θυμηθούμε ότι εξίσου “αδιανόητα” ήταν μέχρι πρότινος στη Γαλλία όλα αυτά που είναι πια δεινή, εφιαλτική και άθλια πραγματικότητα…
Το συμπέρασμα δεν μπορεί παρά να είναι κατηγορηματικό. Η κατάσταση πανευρωπαϊκά είναι ήδη εξαιρετικά επικίνδυνη για να μην επιτρέπει “ολισθήματα” και “λάθη” σαν κι αυτά που βλέπουμε να διαπράττονται σήμερα στη Γαλλία. Αντίθετα από ό,τι δείχνουν να πιστεύουν ορισμένοι νεόκοποι μαθητευόμενοι μάγοι της αριστεράς, στη νύχτα των οποίων όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες, κόμματα σαν το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο “δεν είναι σαν όλα τα άλλα” επειδή έρχονται στην εξουσία για να συντρίψουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των “από κάτω” και φεύγουν από αυτή μόνο με πόλεμο, ερείπια και πολύ αίμα! Και ας μην το ξεχνάμε: Η αριστερά και οι ηγεσίες της δεν θα έχουν αυτή τη φορά την πολυτέλεια να αναγνωρίσουμε κατόπιν εορτής ένα “λάθος” τους σαν κι εκείνο που επέτρεψε στο μεσοπόλεμο να έλθουν στην εξουσία οι μέντορες και πνευματικοί πατέρες των διαφόρων σημερινών Λε Πεν και Μιχαλολιάκων...
Σημειώσεις:
1. http://contra-xreos.gr/arthra/1177-2017-03-11-00-01-00.html
2. Αυτή η διάθεση "προσαρμογής" εκδηλώνεται όμως και με πολλούς άλλους τρόπους, όπως είναι η πλήρης αντικατάσταση της (απαγορευμένης πια δια ροπάλου) κόκκινης από τη γαλλική σημαία, και της Διεθνούς από τη Μασσαλιώτιδα σε όλες τις συγκεντρώσεις του κ. Μελανσόν που εξάλλου δεν χάνει ευκαιρία να αναφερθεί, με επικολυρικό τρόπο, στην "πανέμορφη πατρίδα" του, στη "μεγάλη και ωραία Γαλλία", κλπ, κλπ.
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου