Κώστας Μάρκου
Σαμαράς, Στουρνάρας και Μέρκελ οδηγούν τη χώρα σε ένα ελληνικό Αργεντινάζο. Mε το γελοίο και συνάμα εξοργιστικό και μακάβριο επιχείρημα ότι «είναι το τελευταίο πακέτο μέτρων», η τρόικα εσωτερικού ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και το δίδυμο των οικονομολόγων της χρεοκοπίας, Σαμαράς και Στουρνάρας, μαζί με την τρόικα εξωτερικού και τη σιδηρά εκπρόσωπο του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, Α. Μέρκελ, αξιοποιώντας την πύρρειο νίκη των εκλογών, με τα μέτρα που ετοιμάζουν οδηγούν τη χώρα αργά ή γρήγορα ακριβώς στο αντίθετο από αυτό που διακηρύσσουν ότι επιδιώκουν: σε μια ελληνική έκδοση της αργεντίνικης χρεοκοπίας, σε μια απότομη αποσύνδεση ...της δραχμής από το μεταμφιεσμένο μάρκο –το ευρώ– και την ταξική πάλη σε μια νέα κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση, πολύ ανώτερων απαιτήσεων, δυνατοτήτων και κινδύνων από όλες τις προηγούμενες.
Η επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά, οι αντικαπιταλιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις, το ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, δεν έχουν λόγους να στέκονται φοβισμένα απάναντι σε αυτή την προοπτική, όπως οι αστικές δυνάμεις ή να την ξορκίζουν αμήχανα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορεί να συνεχίζουν όπως πριν, με όλο και πιο γερές δόσεις κινηματικού ακτιβισμού –από τη μια ΔΕΘ στην άλλη, όσο μεγάλη σημασία και συμβολισμούς κι αν αποκτά η μαζική παρέμβαση σε αυτήν, ειδικά φέτος– ονειρευόμενοι μιαν αυθόρμητη εξέγερση που θα κόψει όλους τους γόρδιους δεσμούς της νέας εποχής, έτσι, χωρίς επαναστατικό σχέδιο, συνειδητό πρόγραμμα, ταξικές οργανώσεις και ενότητα, χωρίς αντικαπιταλιστικό μέτωπο και νέα κομμουνιστική προοπτική. Πολύ περισσότερο, όταν ήδη μπαίνουμε σε μια ιδιαίτερη ποιοτικά ιστορική φάση απρόβλεπτων επαναστατικών και αντεπαναστατικών γεγονότων, που θα πάρουν τη θέση της σημερινής προσωρινής αλλά σοβαρής υποχώρησης.
Το νέο πακέτο μέτρων που έρχεται με την ονομασία «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής», δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νεοδημοκρατικό γενόσημο, με ολίγον από ελληνικό αριστερό αλατοπίπερο, της πασοκικής πατέντας του φαρμάκου που εισήγαγαν οι θαυματοποιοί Στρος Καν, Μπαρόζο και Τρισέ, πριν από δυόμιση χρόνια.
Μόνο που αυτή η δόση κινδυνεύει να είναι η τελευταία πριν το πειραματόζωο της ελληνικής οικονομίας εκπνεύσει. Τα πάνω από 11 δισ. ευρώ μέτρα λιτότητας για τη διετία 2012-13, που φημολογείται ότι θα ξεπεράσουν τα 20 δισ. μέχρι το 2016, έρχονται να επικαθήσουν στους προηγούμενους γύρους λεηλασίας του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, οι οποίοι οδήγησαν σε μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα ύφεση, που πρέπει να έχει ήδη ξεπεράσει το 20%, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των περισσότερων οικονομολόγων. Θα δράσουν έτσι επισωρευτικά, επιταχύνοντας το γενικό ξεχαρβάλωμα όλων των κλάδων της οικονομίας –κι ας χαμογελά ο Προβόπουλος που νομίζει ότι θα γλιτώσουν οι τράπεζες– καθώς και την πλήρη αποσυναρμολόγηση της δευτερεύουσας, αλλά τόσο σημαντικής για την αστική ηγεμονία, πανκοινωνικής λειτουργίας του κράτους (νοσοκομεία, πρόνοια, ασφάλιση, παιδεία, διοίκηση κ.ά.). Αφήνοντας έτσι γυμνή τη στυγνή κατασταλτική λειτουργία του, η οποία όμως θα γνωρίσει έκρηξη των εσωτερικών αντιφάσεών της, στην Αστυνομία, τον στρατό, το Λιμενικό, για να τροφοδοτήσει τα τάγματα εφόδου του Μιχαλολιάκου, τον οποίο κατά τα άλλα σύσσωμο το δημοκρατικό κομματικό μας σύστημα καταδικάζει για τις αντικοινοβουλευτικές του κορώνες.
Η νέα, γενική και απότομη οικονομική και κοινωνική καταβύθιση στη φτώχεια, την πείνα και το θάνατο που φέρνουν τα νέα μέτρα στον ελληνικό λαό, δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς μια νέα, ελπιδοφόρα εκτίναξη των αντιστάσεών του. Τα πρόσθετα 4,6 δισ. ευρώ που κόβονται από τις συντάξεις, τα 1,3 δισ. από τους μισθούς, τα 1,4 δισ. από την υγεία, το 1 δισ. που κόβεται από τα προνοιακά επιδόματα, όλα αυτά σημαίνουν πολλά, αλλά ένα είναι το σημαντικότερο: Οδηγούν τη σύγχρονη ελληνική εργατική τάξη κάτω από το ιστορικό, φυσικό όριο των αναγκών επιβίωσής της. Το «λίπος» για το οποίο έκανε λόγο ο νέος, αριστερός Πάγκαλος, ο εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ, Α. Παπαδόπουλος, καίγεται μια και καλή. Και γι’ αυτό ο Έλληνας εργαζόμενος θα αντιδράσει και ατομικά, κυρίως με τη μετανάστευση, αλλά και μαζικά, με τους αγώνες του, όπως έγινε στη ζοφερή και μαχόμενη δεκαετία του ’60.
Οι εμπειρίες που συσσωρεύθηκαν τα προηγούμενα τρία χρόνια, διδάσκουν ότι δεν μπορεί ο τροχός να γυρίσει πίσω, στο δήθεν ευτυχισμένο 2009. Ο οικονομικός και κοινωνικός στόχος των αγώνων δεν μπορεί να είναι ο καπιταλισμός που γέννησε την κρίση, ούτε το ευρώ και η ΕΕ που την επιτάχυναν. Το 2009 θάβεται οριστικά, μαζί με τις ελπίδες από το παλιό κομματικό σύστημα της κοινοβουλευτικής εναλλαγής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ με όλες του τις παραλλαγές. Η τελευταία αυταπάτη για μια νέα κοινοβουλευτική λύση «αριστερής κυβέρνησης» με μπόνους από την αστική τάξη και τον εκλογικό νόμο, προσφέρει ακόμη μια φρούδα ελπίδα, αλλά ήδη θόλωσε από τις πιρουέτες του Αλέξη Τσίπρα που νομίζει ότι μπορεί να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο ΠΑΣΟΚ στη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ – «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες τρεις του Σεπτέμβρη να γυρνάς». Αλλά και η κομματική ιδιοποίηση των αγώνων μαζί με μια νοσταλγία για έναν «υπαρκτό σοσιαλισμό χωρίς λάθη» και ανομολόγητο στόχο μια καλύτερη θέση στις παρυφές του δικομματικού κοινοβουλευτισμού, πάγωσε μαζί με την ηρωική τσιμινιέρα της Χαλυβουργίας Ελλάδος. Οι μαχόμενοι και πρωτοπόροι εργάτες βγάζουν τα συμπεράσματά τους όχι από την ψήφο τους, αλλά από τους αγώνες τους. Μόνο που για να γίνουν τα συμπεράσματα επαναστατική θεωρία, χρειάζεται στην εποχή μας, και ένα σύγχρονο κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Και αυτή η μεγάλη έλλειψη πρέπει να βρει το δρόμο της εκπλήρωσής της από σήμερα κιόλας, ανεβάζοντας στο ύψος των εποχής, τόσο το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο, όσο και το αντίστοιχο νέο, ταξικό εργατικό κίνημα.
ΠΡΙΝ 2/9/12
Η επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά, οι αντικαπιταλιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις, το ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, δεν έχουν λόγους να στέκονται φοβισμένα απάναντι σε αυτή την προοπτική, όπως οι αστικές δυνάμεις ή να την ξορκίζουν αμήχανα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορεί να συνεχίζουν όπως πριν, με όλο και πιο γερές δόσεις κινηματικού ακτιβισμού –από τη μια ΔΕΘ στην άλλη, όσο μεγάλη σημασία και συμβολισμούς κι αν αποκτά η μαζική παρέμβαση σε αυτήν, ειδικά φέτος– ονειρευόμενοι μιαν αυθόρμητη εξέγερση που θα κόψει όλους τους γόρδιους δεσμούς της νέας εποχής, έτσι, χωρίς επαναστατικό σχέδιο, συνειδητό πρόγραμμα, ταξικές οργανώσεις και ενότητα, χωρίς αντικαπιταλιστικό μέτωπο και νέα κομμουνιστική προοπτική. Πολύ περισσότερο, όταν ήδη μπαίνουμε σε μια ιδιαίτερη ποιοτικά ιστορική φάση απρόβλεπτων επαναστατικών και αντεπαναστατικών γεγονότων, που θα πάρουν τη θέση της σημερινής προσωρινής αλλά σοβαρής υποχώρησης.
Το νέο πακέτο μέτρων που έρχεται με την ονομασία «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής», δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νεοδημοκρατικό γενόσημο, με ολίγον από ελληνικό αριστερό αλατοπίπερο, της πασοκικής πατέντας του φαρμάκου που εισήγαγαν οι θαυματοποιοί Στρος Καν, Μπαρόζο και Τρισέ, πριν από δυόμιση χρόνια.
Μόνο που αυτή η δόση κινδυνεύει να είναι η τελευταία πριν το πειραματόζωο της ελληνικής οικονομίας εκπνεύσει. Τα πάνω από 11 δισ. ευρώ μέτρα λιτότητας για τη διετία 2012-13, που φημολογείται ότι θα ξεπεράσουν τα 20 δισ. μέχρι το 2016, έρχονται να επικαθήσουν στους προηγούμενους γύρους λεηλασίας του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, οι οποίοι οδήγησαν σε μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα ύφεση, που πρέπει να έχει ήδη ξεπεράσει το 20%, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των περισσότερων οικονομολόγων. Θα δράσουν έτσι επισωρευτικά, επιταχύνοντας το γενικό ξεχαρβάλωμα όλων των κλάδων της οικονομίας –κι ας χαμογελά ο Προβόπουλος που νομίζει ότι θα γλιτώσουν οι τράπεζες– καθώς και την πλήρη αποσυναρμολόγηση της δευτερεύουσας, αλλά τόσο σημαντικής για την αστική ηγεμονία, πανκοινωνικής λειτουργίας του κράτους (νοσοκομεία, πρόνοια, ασφάλιση, παιδεία, διοίκηση κ.ά.). Αφήνοντας έτσι γυμνή τη στυγνή κατασταλτική λειτουργία του, η οποία όμως θα γνωρίσει έκρηξη των εσωτερικών αντιφάσεών της, στην Αστυνομία, τον στρατό, το Λιμενικό, για να τροφοδοτήσει τα τάγματα εφόδου του Μιχαλολιάκου, τον οποίο κατά τα άλλα σύσσωμο το δημοκρατικό κομματικό μας σύστημα καταδικάζει για τις αντικοινοβουλευτικές του κορώνες.
Η νέα, γενική και απότομη οικονομική και κοινωνική καταβύθιση στη φτώχεια, την πείνα και το θάνατο που φέρνουν τα νέα μέτρα στον ελληνικό λαό, δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς μια νέα, ελπιδοφόρα εκτίναξη των αντιστάσεών του. Τα πρόσθετα 4,6 δισ. ευρώ που κόβονται από τις συντάξεις, τα 1,3 δισ. από τους μισθούς, τα 1,4 δισ. από την υγεία, το 1 δισ. που κόβεται από τα προνοιακά επιδόματα, όλα αυτά σημαίνουν πολλά, αλλά ένα είναι το σημαντικότερο: Οδηγούν τη σύγχρονη ελληνική εργατική τάξη κάτω από το ιστορικό, φυσικό όριο των αναγκών επιβίωσής της. Το «λίπος» για το οποίο έκανε λόγο ο νέος, αριστερός Πάγκαλος, ο εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ, Α. Παπαδόπουλος, καίγεται μια και καλή. Και γι’ αυτό ο Έλληνας εργαζόμενος θα αντιδράσει και ατομικά, κυρίως με τη μετανάστευση, αλλά και μαζικά, με τους αγώνες του, όπως έγινε στη ζοφερή και μαχόμενη δεκαετία του ’60.
Οι εμπειρίες που συσσωρεύθηκαν τα προηγούμενα τρία χρόνια, διδάσκουν ότι δεν μπορεί ο τροχός να γυρίσει πίσω, στο δήθεν ευτυχισμένο 2009. Ο οικονομικός και κοινωνικός στόχος των αγώνων δεν μπορεί να είναι ο καπιταλισμός που γέννησε την κρίση, ούτε το ευρώ και η ΕΕ που την επιτάχυναν. Το 2009 θάβεται οριστικά, μαζί με τις ελπίδες από το παλιό κομματικό σύστημα της κοινοβουλευτικής εναλλαγής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ με όλες του τις παραλλαγές. Η τελευταία αυταπάτη για μια νέα κοινοβουλευτική λύση «αριστερής κυβέρνησης» με μπόνους από την αστική τάξη και τον εκλογικό νόμο, προσφέρει ακόμη μια φρούδα ελπίδα, αλλά ήδη θόλωσε από τις πιρουέτες του Αλέξη Τσίπρα που νομίζει ότι μπορεί να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο ΠΑΣΟΚ στη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ – «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες τρεις του Σεπτέμβρη να γυρνάς». Αλλά και η κομματική ιδιοποίηση των αγώνων μαζί με μια νοσταλγία για έναν «υπαρκτό σοσιαλισμό χωρίς λάθη» και ανομολόγητο στόχο μια καλύτερη θέση στις παρυφές του δικομματικού κοινοβουλευτισμού, πάγωσε μαζί με την ηρωική τσιμινιέρα της Χαλυβουργίας Ελλάδος. Οι μαχόμενοι και πρωτοπόροι εργάτες βγάζουν τα συμπεράσματά τους όχι από την ψήφο τους, αλλά από τους αγώνες τους. Μόνο που για να γίνουν τα συμπεράσματα επαναστατική θεωρία, χρειάζεται στην εποχή μας, και ένα σύγχρονο κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Και αυτή η μεγάλη έλλειψη πρέπει να βρει το δρόμο της εκπλήρωσής της από σήμερα κιόλας, ανεβάζοντας στο ύψος των εποχής, τόσο το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο, όσο και το αντίστοιχο νέο, ταξικό εργατικό κίνημα.
ΠΡΙΝ 2/9/12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου