Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, ταυτισμένο με τον ελληνικό κινηματογράφο στην πιο νεανική εκδοχή του, ολοκληρώθηκε χθες Σάββατο βράδυ με την απονομή των βραβείων της φετινής διοργάνωσης.
Συμμετοχή ρεκόρ φέτος στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα, με 84 ταινίες μικρού μήκους από τις 209 που υποβλήθηκαν, ενώ για πρώτη φορά φέτος το πρόγραμμα digi (στο οποίο μέχρι πέρυσι διαγωνίζονταν οι ψηφιακά γυρισμένες ταινίες) ενοποιήθηκε με το ελληνικό διαγωνιστικό (ταινίες σε φιλμ) σε ένα κοινό πρόγραμμα. Ακόμη το Φεστιβάλ Δράμας φέτος συμπλήρωσε 18 χρόνια από την διεθνοποίησή του, και στο διεθνές τμήμα του φιλοξενήθηκαν 55 ταινίες από 52 χώρες (μια επιλογή από 1.100 ταινίες που υποβλήθηκαν).
Είναι λυπηρό ωστόσο το γεγονός πως βασικά προβλήματα υποδομής του Φεστιβάλ παραμένουν επί δεκαετίες, χωρίς σαφή προοπτική επίλυσής τους. Από τότε που έκλεισαν τα θρυλικά «Αστέρια» -η αίθουσα που «γέννησε» το Φεστιβάλ Δράμας-, η διοργάνωση πραγματοποιείται σε χώρο μικρότερο από εκείνον στον οποίο ξεκίνησε! Τα ανακαινισμένα «Ολύμπια» είναι σαφές πως δεν επαρκούν για να στεγάσουν έναν θεσμό που οφείλει να αναπτύσσεται διαρκώς...
Όσο για το Δημοτικό Ωδείο της πόλης, απλά δεν είναι χώρος κατάλληλος για κινηματογραφικές προβολές. Ξεπερνώντας εν τάχει τα γνωστά («δομικά», που κάποτε επιτέλους η πολιτεία πρέπει να τα αντιμετωπίσει) προβλήματα της ταινίας μικρού μήκους, πέρα από τα όρια του Φεστιβάλ Δράμας, προβλήματα που συναντά κανείς γενικά στον χώρο του κινηματογράφου, αλλά μεγεθυμένα, έλλειψη συγκροτημένης και σε βάθος κινηματογραφικής παιδείας, αλλά και μηχανισμών διακίνησης - προώθησης, εμείς εδώ θα περιοριστούμε σε κάποιες επισημάνσεις, μέσα από την αποσπασματική παρακολούθηση του φετινού ελληνικού προγράμματος: Ο πολυσχιδής Αχιλλέας Κυριακίδης συνεχίζει βήμα βήμα να σμιλεύει το προσωπικό του ύφος με μικρά κομψοτεχνήματα, όπως το «Ιδιότητες του δύο», που έφερε φέτος στη Δράμα, έργο για τον ποθούμενο αναδιπλασιασμό για την υπέρβαση της μίζερης ατομικής ύπαρξης...
Ενας «άνθρωπος χωρίς ιδιότητες», ένα ακόμη κεφάλαιο στην «ασκητική και την αισθητική της διπλής ζωής» που φαίνεται να απασχολεί σταθερά τον Αχιλλέα Κυριακίδη. Το «Revolving» του Γιώργου Γρηγοράκη διαθέτει κινηματογραφικές αρετές, συν την παρουσία του Βαγγέλη Μουρίκη, αλλά γρήγορα υποκύπτει σε μια σινεφίλ αντίληψη μίμησης στερεοτύπων της κινηματογραφικής αφήγησης. Το «Χαμομήλι» (του βραβευμένου στη Δράμα το 2008 για το κινηματογραφικό του ντεμπούτο «Την καλύτερη νύφη») Νεριτάν Ζιντζιρία, είναι μια σπουδή θανάτου, με την ηλικιωμένη γυναίκα που πρωταγωνιστεί να κυριαρχεί στο χιονισμένο τοπίο, «αποχαιρετώντας» τον σύντροφό της...
Στους «Πιγκουίνους» του Δημήτρη Ζάχου έχουμε τη μεταφορά στον οθόνη του διηγήματος του Χρήστου Οικονόμου «Πιγκουίνοι έξω απ' το λογιστήριο», με δυνατές εικόνες από την εξαθλίωση των ανθρώπων στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος αλλά και αμήχανη σκηνοθεσία, που προσπαθεί να διευθετήσει την εικονογράφηση της αφήγησης...
Το «Km» του Χρήστου Νίκου διαχειρίζεται ικανοποιητικά μία έξυπνη ιδέα εγκλεισμού και «συντριβής», αλλά με σαφείς επιρροές από την αισθητική του Γιώργου Λάνθιμου στον «Κυνόδοντα», ενώ το «Cavo d' Oro» του Σιαμάκ Ετεμαντή (που είχε επιλεγεί για το επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ του Λοκάρνο τον περασμένο Αύγουστο) αναδεικνύει μια αξιοσημείωτη σκηνοθετική ωριμότητα στη σύγκρουση δύο βασικών χαρακτήρων, μαζί με την εξαιρετική χρήση του τοπίου του Κάβο ντ' Ορο. Ωστόσο, το ανεμοδαρμένο, συναρπαστικό σκηνικό των βράχων και της θάλασσας παρασύρει τον σκηνοθέτη και πλατειάζει ξεχνώντας την πρωταρχική ανάγκη αφηγηματικής οικονομίας.
Στις παράλληλες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της Δράμας φέτος είχαμε παρουσιάσεις και αφιερώματα στις Εθνικές Σχολές Κινηματογράφου της Σλοβακίας (VSMU) και της Ρουμανίας (I.L. Caragiale), παρουσίαση του Τμήματος Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, προβολές και εργαστήρια ραδιοφώνου για παιδιά, παρουσίαση μαθητικών ταινιών, εργαστήρια animation, αλλά και προβολές των υποψήφιων ταινιών για τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου καθώς και η παρουσίαση της νεανικής ταινίας αποφοίτησης («Το χέρι του Paulista», 1998) του διάσημου πλέον Ρουμάνου σκηνοθέτη Κριστιάν Μουνγκίου, βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για την ταινία «Τέσσερις μήνες, τρεις εβδομάδες και δύο μέρες».
Αξίζει να αναφερθεί και η εκδήλωση μνήμης για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που πέθανε τον περασμένο Ιανουάριο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ανολοκλήρωτης ταινίας του «Η άλλη θάλασσα». Στο Φεστιβάλ προβλήθηκε η 15λεπτη ταινία «Η Φλώρινα του Θόδωρου Αγγελόπουλου» του Χάρη Παπαδόπουλου.
Όσο για τους Αθηναίους φίλους των μικρομηκάδων, ας σημειώσουν ότι σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τη λήξη του φεστιβάλ, από τις 11 έως τις 18 Οκτωβρίου, οι βραβευμένες ταινίες του διεθνούς τμήματος και επιλεγμένα προγράμματα της φετινής διοργάνωσης (ανάμεσά τους και οι βραβευμένες ταινίες της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου) θα προβληθούν στην Αθήνα, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου