Δεν μας αφορά η λογική του "ώριμου φρούτου" τονίζει στην "Αυγή της Κυριακής" ο Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Β' Αθηνών και επισημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσουμε το βάθος της κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής ως μια πρόκληση ιστορικών διαστάσεων. Υποστηρίζει ακόμη ότι είναι αυταπάτη πως οι διαπραγματεύσεις για την έξοδο από τον καταστροφικό λαβύρινθο της κρίσης, θα είναι ανέφελες, χωρίς εντάσεις, ρήξεις και εκβιασμούς. Ο Γιαννης Δραγασάκης αναφέρεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι πρέπει να βελτιώνεται διαρκώς, τονίζει όμως ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησης, δεν επιδέχεται βελτιώσεις και πρέπει να ανατραπεί. Αναφερόμενος στο θέμα της πολυσυζητημένης συνάντησης με τον Ράινχενμπαχ τονίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοικτός σε φυσιολογικές σχέσεις με τα θεμικά όργανα της Ε.Ε. και επισημαίνει με νόημα ότι ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης δεν ήταν σε θέση να πει κάτι συγκεκριμένο για το τέλος της ύφεσης. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει θέατρο του παραλόγου ότι ακόμη και αυτοί που εισηγούνται την πολιτική με τις βάρβαρες κοινωνικές συνέπειες δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αντιστρέψει την καταστροφική πορεία.
* Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιορίσει τις πολιτικές του δραστηριότητες, έχει κάνει "κοιλιά" στις παρεμβάσεις του και το αποδίδουν σε αλλαγή της αντιπολιτευτικής τακτικής και στην προσχώρηση στη λογική του "ώριμου φρούτου". Τι απαντάτε σε όλους αυτούς;
Το σημαντικό για μας είναι όποτε και όπως κι αν πέσει η κυβέρνηση, να έχουμε εξασφαλίσει ότι θα υπάρχει ένας ώριμος ΣΥΡΙΖΑ και μια κοινωνία έτοιμη για να οικοδομήσουμε το Αύριο. Επομένως, η λογική του «ώριμου φρούτου» δεν μας αφορά, είναι έξω από τη λογική μας. Διότι το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, όπως λέει ο λαός, αλλά να οικοδομήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη τομή στα πολιτικά μας πράγματα και στην πορεία της χώρας. Μια τομή που, με δεδομένο το βάθος της κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής, θα πρέπει να την κατανοήσουμε ως μια πρόκληση ιστορικών διαστάσεων, ως ένα άλμα στο μέλλον που μόνο με μια κοινωνική πανστρατιά, ένα πολύμορφο κοινωνικό κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης, και έναν ΣΥΡΙΖΑ πλουραλιστικό αλλά και συμπαγή, ευρηματικό και ανοιχτό στο καινούργιο μπορούμε να πετύχουμε.
* Ένα ακόμη σημείο στο οποίο δέχεται κριτική ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά κυρίως από την κυβερνητική πλευρά, είναι ότι το πολιτικό του σχέδιο για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές ενέχει ρίσκο, δηλαδή δεν απαντάει στο ερώτημα τι θα γίνει αν οι δανειστές δεν αποδεχθούν έναν συμβιβασμό αλλά επιλέξουν τη ρήξη.
Ας μιλήσουμε επιτέλους σοβαρά για τα σοβαρά θέματα. Υπάρχει όντως κάποια πολιτική δύναμη που, εδώ που φθάσαμε, να μπορεί να υποσχεθεί αναίμακτες λύσεις;
Το δίλημμα δεν είναι “ρήξη ή μη ρήξη”, αλλά πώς σχεδιάζουμε και οργανώνουμε μια συνολική στρατηγική διαπραγμάτευσης σε έναν κύκλο κρίσιμων θεμάτων, που διαρκώς διευρύνεται. Διότι δεν είναι μόνο το χρέος και η δανειακή σύμβαση. Είναι το Δουβλίνο ΙΙ, η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική, οι νέες χρηματοδοτήσεις 2014 - 2020 και πολλά άλλα. Συνιστά αυταπάτη η άποψη ότι μπορούμε να βγούμε από τον καταστροφικό λαβύρινθο στον οποίο μας έχουν βάλει χωρίς διαπραγματεύσεις τόσο με τους δανειστές όσο και με τους ευρωπαϊκούς και άλλους διεθνείς θεσμούς. Ακόμα και μια έξοδος από το ευρώ, για όσους την υποστηρίζουν, προϋποθέτει περίπλοκες και μακρές διαπραγματεύσεις, δεδομένου ότι υπάρχει μια δομική αλληλεξάρτηση στις σχέσεις μας με την Ε.Ε.. Επομένως, κατά τη γνώμη μου, είναι απλουστευτικές οι απόψεις ότι το χρέος μπορεί να εξαλειφθεί με μια απλή κίνηση ή ότι μπορούμε να βγούμε από την κρίση χωρίς κοινωνικές και πολιτικές αναδιατάξεις και μεγάλους μετασχηματισμούς. Πρέπει να προετοιμαστούμε για έναν δρόμο μακρύ και για ένα «έργο» που πιθανότατα δεν θα είναι μονόπρακτο, αλλά θα έχει πολλές πράξεις.
Ακόμα μεγαλύτερη αυταπάτη συνιστά η άποψη που θεωρεί ότι αυτού του είδους οι διαπραγματεύσεις μπορεί να είναι ανέφελες, χωρίς εντάσεις, ρήξεις, εκβιασμούς. Το θέμα είναι να υπάρχει στρατηγική και σχέδιο αντιμετώπισης των συνεπειών. Εμείς εργαζόμαστε στη λογική ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που αποσκοπεί στην αναδιαπραγμάτευση της θέσης και του μέλλοντός μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στον διεθνή καταμερισμό εργασίας με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας.
* Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ότι η εναλλακτική πρόταση την οποία παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ είναι στη λογική της παροχολογίας, ενώ η χώρα βρίσκεται στη δίνη της βαθιάς οικονομικής κρίσης. Τι απαντάτε σ’ αυτή την κριτική;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας και δίκαιης δημοσιονομικής εξισορρόπησης, βασικά στοιχεία του οποίου έχουμε δημοσιοποιήσει προεκλογικά αλλά και πρόσφατα, με την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Εμείς, επομένως έχουμε πρόγραμμα. Αυτοί ως πρόγραμμα έχουν το Μνημόνιο της καταστροφής. Το δικό μας πρόγραμμα, ακόμα κι αν έχει κενά ή απαιτεί περαιτέρω εξειδικεύσεις, μπορεί να βελτιώνεται διαρκώς. Το δικό τους πρόγραμμα όμως δεν επιδέχεται βελτιώσεις. Πρέπει να ανατραπεί. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά.
* Γιατί έγινε η συνάντηση της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ με τον επικεφαλής της Ομάδας Δράσης Ράινχεμπαχ, ενώ μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αρνιόταν να συνομιλήσει με την τρόικα;
Το εδώ γραφείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχε την πρωτοβουλία να ζητήσει μια ενημερωτικού τύπου συνάντηση στην οποία και ανταποκριθήκαμε. Ο κ. Ράιχενμπαχ εκπροσωπεί τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. της οποίας η Ελλάδα αποτελεί, τυπικά τουλάχιστον, ισότιμο μέλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ανοιχτός σε φυσιολογικές σχέσεις με τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., πολύ περισσότερο είναι τώρα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην οποία τον έχει αναδείξει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του. Εμείς λοιπόν έχουμε ξεκάθαρη θέση.
* Τι είπατε στον Ράιχενμπαχ για το Μνημόνιο, τις κοινωνικές επιπτώσεις και την ανασυγκρότηση του κράτους, και ποια ήταν η απάντησή του στα κρίσιμα θέματα όπως: αν βγαίνει ή όχι το πρόγραμμα, η ύφεση και τα συνεχή επώδυνα μέτρα; Αντιληφθήκατε κάποια διάθεση αυτοκριτικής για τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης;
Στον κ. Ράιχενμπαχ εκθέσαμε τις θέσεις και τις εκτιμήσεις μας με βάση την επιστολή του Αλ. Τσίπρα προς τον κ. Μπαρόζο από τον Φεβρουάριο του 2012 και με βάση το προεκλογικό μας πρόγραμμα. Υπογραμμίσαμε ειδικότερα τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης και της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Δεν κρίνω σκόπιμο να επεκταθώ στις απόψεις η εκτιμήσεις του κ. Ράιχενμπαχ, αφού ο ίδιος μπορεί να απαντήσει σε σχετικά ερωτήματα εφόσον το επιθυμεί.
Το μόνο που ίσως έχει αξία να προσθέσω είναι ότι ο κ. Ράιχενμπαχ δεν ήταν σε θέση να πει κάτι συγκεκριμένο για το τέλος της ύφεσης, αφού όλες οι έως τώρα προβλέψεις της τρόικα όπως και ο ίδιος αναγνώρισε, έχουν παταγωδώς διαψευσθεί.
* Να έρθουμε τώρα στο νέο και πολύ πιο επώδυνο πακέτο οικονομικών μέτρων. Ακόμη κι αν παραβλέψει κανείς τις δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι προχωρά η παραγωγική ανασυγκρότησης της οικονομίας και να καταστεί το χρέος βιώσιμο;
Μα τα θέματα αυτά είναι εκτός ατζέντας. Το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους και της παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν τίθενται από την κυβέρνηση, δεν συζητιούνται καν. Συζητούνται σε όλο τον κόσμο, ακούγονται πολλές και μερικές φορές ενδιαφέρουσες ιδέες από πολλές πλευρές, όχι όμως από την κυβέρνηση ούτε από κάποιον από τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν.
Το χρέος δεν αντιμετωπίζεται με λιτότητα. Αυτό έχει ισχύ «νόμου». Ήταν γνωστό από την αρχή. Ό,τι έγινε ήταν προβλέψιμο. Και το είχαμε προβλέψει.
Ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Κι αυτό είναι ότι εφαρμόζεται μια πολιτική με βάρβαρες κοινωνικές συνέπειες και κανείς, ούτε αυτοί που την εισηγούνται ούτε αυτοί που την εφαρμόζουν, δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αντιστρέψει την καταστροφική πορεία.
Τόσο το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, λοιπόν, όσο και εκείνο του χρέους παραμένουν ανοιχτά, και μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορέσει να δώσει ριζικές λύσεις σ’ αυτά.
* Αν δεν καταστεί το χρέος βιώσιμο πιστεύετε ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει πάρει υποσχέσεις ή έστω προσδοκά νέο “κούρεμα” και σε ποια ομόλογα προκειμένου να καταστεί βιώσιμο;
Ποιος να υποσχεθεί τι και σε ποιον όταν τίποτα δεν ζητείται καν; Το μόνο που «παίζει» είναι η θεσμική αδυναμία του ΔΝΤ να εκταμιεύσει χρήματα αν δεν αποδείξει ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Γι’ αυτό ή και γι’ αυτό το ΔΝΤ πιέζει τους Ευρωπαίους και κυρίως τους Γερμανούς να κάνουν κάτι. Ίσως σ’ αυτό επενδύει ο κ. Σαμαράς. Αλλά αυτό ανοίγει ένα κουβάρι αντιθέσεων στο εσωτερικό της τρόικας και τα κέντρα που αυτή εκπροσωπεί, που δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα έχει θετική κατάληξη για την υπόθεσή μας. Και πάντως δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι οι λύσεις θα μας προσφερθούν αν δεν τις προετοιμάσουμε και δεν τις διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι.
* Κλείνοντας, να ξαναπιάσουμε το νήμα από το οποίο αρχίσαμε. Ποια νομίζετε ότι πρέπει να είναι η προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της συζήτησης που έχει ανοίξει για την πανελλαδική συνδιάσκεψή του; Μπορεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ του σήμερα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με το προεκλογικό του πρόγραμμα και με την παρουσία του στη ΔΕΘ έχει ολοκληρώσει έναν πρώτο κύκλο πολιτικής και προγραμματικής προετοιμασίας. Μια βάση στην οποία πρέπει να δουλέψουμε ακόμα αρκετά.
Τώρα, όμως, μπαίνουμε σε έναν νέο κύκλο, πολύ μεγαλύτερων απαιτήσεων. Πριν από λίγες ημέρες μιλούσα σε μια λαϊκή συγκέντρωση στον Κεραμεικό. Ο κόσμος ήταν εκεί, και ήταν πολύς. Με τις αγωνίες του, τις ελπίδες του, τις απαιτήσεις του. Κατανοεί τις δυσκολίες μας αλλά δεν θα δικαιολογεί για πολύ ακόμα τις καθυστερήσεις μας. Απαιτεί έναν ΣΥΡΙΖΑ δημοκρατικό, πλουραλιστικό αλλά και με ενιαία και συμπαγή έκφραση. Απαιτεί έναν ΣΥΡΙΖΑ με σαφείς και συγκεκριμένες θέσεις και με ακόμα μεγαλύτερη συνέπεια λόγων και έργων. Ό,τι προτείνουμε για την κοινωνία να το οικοδομούμε και στο εσωτερικό μας. Και μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις, αυτές και άλλες, αξιοποιώντας τη μεγάλη διαθεσιμότητα του κόσμου που προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλες οι εμπειρίες μάς είναι χρήσιμες.
Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ π.χ. που προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ θέλει, σε πολλές περιπτώσεις πιο πολύ από εμάς, ο ΣΥΡΙΖΑ να διδαχθεί από τα λάθη του ΠΑΣΟΚ, να μην αντιγράψει το παρελθόν, αλλά να ανοίξει νέους δρόμους, να διαμορφώσει νέα πρότυπα. Αυτό άλλωστε απαιτεί και η βαθιά δομική καπιταλιστική κρίση που ζούμε. Ακόμη και όσοι από απόγνωση ή με έναν τρόπο ρομαντικό αναπολούν διευθετήσεις του παρελθόντος, γνωρίζουν ότι η εποχή μας απαιτεί νέες απαντήσεις. Έχουμε, λοιπόν, πολλά να μάθουμε από το παρελθόν και πολλά να κρατήσουμε από αυτό. Αυτά, όμως, μπορούν να γονιμοποιηθούν σε ένα σχέδιο που θα αποσκοπεί σε μια συνθετική Αριστερά του 21ου αιώνα, για μια Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί, με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, απελευθερωμένη από τα δεσμά του Μνημονίου, από συμφέροντα, νοοτροπίες και λογικές που μας έφεραν ως εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου