Άρθρο του Π. Λαφαζάνη στην εφημερίδα«ΤΟ ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής (4/9/2011)
Η χώρα δεν αντέχει άλλο κάτω από τη μπότα της μνημονιακής λεηλασίας καικατεδάφισης! Ένα ιστορικό έθνος κινδυνεύει με ανεπίστρεπτη καταστροφή, ίσως και περιθωριοποίηση!
Η απάντηση όμως στη νεοαποικιακή κηδεμονία της τρόικας και
τημνημονιακή λεηλασία δεν μπορεί να δοθεί χωρίς μια εναλλακτική απάντηση στο πρόβλημα του χρέους!
Γιατί δεν είναι δυνατόν να έχει κανείς αυταπάτες ότι μπορεί να απορρίπτει το μνημόνιο αλλά, κατά τα άλλα, να χρηματοδοτείται από την τρόικα για νααποπληρώνει κανονικά τόκους και χρεολύσια (γιατί εκεί πάνε τα δάνεια της τρόικας).
Ούτε, φυσικά, μπορεί να υπάρχουν αυταπάτες ότι μπορεί με τη χρηματοδότηση της τρόικας να υπάρξει'καλό' μνημόνιο.
Διότι “καλό” και κακό “μνημόνιο” είναι διακρίσεις θερινής νυκτός, ενώ τους όρους συνήθως τους επιβάλλουν οι πιστωτές και δεν τους επιλέγουν οι δανειοδοτούμενοι (επαίτες).
Όταν, λοιπόν, ο δανεισμός της χώρας από τις αγορές είναι απαγορευτικός και ο δανεισμός της τρόικας γίνεται κάτω από όρους εκμηδενίσεως και αδιεξόδου, ο μόνος αξιοπρεπής δρόμος που απομένει στη χώρα είναι αυτός της διακοπής αποπληρωμής τους χρέους της (στάση πληρωμών).
Και αυτή η διακοπή αποπληρωμής του χρέους, με παράλληλη σταθερή επιδίωξη τη διαπραγμάτευση για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, δεν είναι μόνο επιλογή δικαίου και ανάγκης αλλά κυρίωςεπιβίωσης.
Διότι το υπέρογκο αυτό χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί, χωρίς να εξοντωθεί ο τόπος και οελληνικός λαός!
Παράλληλα με τη “στάση πληρωμών”, αναγκαίο συμπληρωματικό βήμα για τη χώρα είναι η έξοδος από το ευρώ και η συγκρότηση ενός νέου εθνικού νομίσματος, η διαμόρφωση μιας εθνικής Κεντρικής Τράπεζας και η χάραξη μιας νέας εθνικής νομισματικής πολιτικής για την προστασία της οικονομίας, με αποκλειστικά αναπτυξιακά, παραγωγικά κριτήρια και κριτήρια απασχόλησης.
Το ευρώ το ίδιο πιθανότατα δεν έχει μέλλον, η ευρωζώνη συνιστά μια ιδιόμορφη Γερμανική “φυλακή”,ενώ διέξοδος από την ελληνική κρίση και ευρώ είναι απολύτως ασυμβίβαστα καιαλληλοαποκλειόμενα!
Μαζί με τη διακοπή αποπληρωμής του κρατικού χρέους, χρειάζεται και η γενναία ρύθμιση του υπέρογκου ληστρικού ιδιωτικού χρέους για τις πιο αδύναμες κοινωνικές κατηγορίες (ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους, πολύ μικρούς επαγγελματίες και αγρότες), πράγματα που, πέραν των άλλων, απαιτούν την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος για μια νέα αναπτυξιακή καικοινωνική χρηματοπιστωτική πολιτική.
Όλα τούτα ως αφετηρία μιας νέας προοδευτικής πορείας, σε ρήξη με το πελατειακό και νεοφιλελεύθερο παρελθόν της χώρας, μπορεί να ακούγονται σε πολλούς ριζοσπαστικά και παράτολμα έως ανεύθυνα και επικίνδυνα!
Νομίζω ότι κάνουν λάθος!
Εδώ που έχει φτάσει η χώρα, η αντιστροφή της παρακμής και η διέξοδος δεν γίνονται με συναινετικές προτάσεις τύπου “ευρωομολόγων”, που όχι μόνο δεν δίνουν λύση αλλά και θα επιτείνουν τα αδιέξοδα.
Αντίθετα, ο τόπος έχει ανάγκη από πολύ μεγάλες τομές, έξω και πέρα από τον κλοιό των αγορών και ένα κακώς εννοούμενο “ευρωπαϊσμό”, οι οποίες αρχικά μπορεί να ακούγονται εξαιρετικάπαράτολμες αλλά όταν τεθούν στη βάσανο της κριτικής και των επιχειρημάτων, λαμβάνουν άλλεςρεαλιστικές διαστάσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου