Ένα διόλου τυχαίο μήνυμα γραμμένο στους τοίχους του Ορφανοτροφείου
του Χρήστου Αβραμίδη
Μια μαύρη εβδομάδα για τις δημοκρατικές ελευθερίες ήταν αυτή που πέρασε, καθώς έξι άνθρωποι καταδικάστηκαν με νόμο του Μεταξά (του 1938) επειδή είχαν καταλάβει εγκαταλειμμένο κτίριο και φιλοξενούσαν οικογένειες προσφύγων. Όλα ξεκίνησαν το ξημέρωμα της Τετάρτης, όταν η ΕΛΑΣ με
μια μεγάλη επιχείρηση εκκένωσε τρεις καταλήψεις της Θεσσαλονίκης, συνέλαβε 74 ανθρώπους , που κρατήθηκαν μέχρι την επόμενη μέρα ενώ οι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν σε camps, χωρίς κατηγορίες. Από τους 74 οι 6 καταδικάστηκαν, 3 αθωώθηκαν ενώ οι υπόλοιποι θα δικαστούν την επόμενη εβδομάδα. Πολλοί λένε ότι ένας από τους λόγους που η αστυνομία και η κυβέρνηση δεν κατηγόρησαν τους πρόσφυγες είναι ότι ήθελαν να συσκοτίσουν το γεγονός ότι επρόκειτο για καταλήψεις φιλοξενίας προσφύγων
“Ανοίξανε λοιπόν ακόμη και τη ντουλάπα με τους σκελετούς, για να βρουν ό,τι πιο σάπιο και τυραννικό, τα πιο αποκρουστικά διπλοχουντικά νομοθετήματα για να διώξουν και στραγγαλίσουν την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη “, υποστήριξε η Αρετή Σκουνάκη μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Ενώ η συνήγορος υπεράσπισης Έφη Τελλή έγραψε ότι στους περισσότερους συλληφθέντες, αυτούς της Κ. Ντηλ, “δεν τους επέτρεψαν να χρησιμοποιήσουν τηλέφωνο και δεν είχαν καμία πρόσβαση σε φαγητό”.
Οι καταδικασθέντες διέμεναν στην κατάληψη στέγης της Λεωφόρου Νίκης και η κατηγορία είναι “κατάληψη δημοσίου κτιρίου από κοινού” που βασίζεται στο νόμο 1539/1938 του Μεταξά, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον αναγκαστικό νόμο 263/1968, δηλαδή, της επόμενης χούντας.
Οι συγκεκριμένες καταλήψεις λειτουργούσαν με σκοπό τη φιλοξενία οικονομικών και πολιτικών προσφύγων, ενώ μέσω των δικτύων αλληλεγγύης και της τοπικής κοινωνίας, εξασφαλίζονταν και οι ανάγκες των ανθρώπων που διέμεναν εκεί. Οι αποφάσεις λαμβάνονταν με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στις οποίες συμμετείχαν ισότιμα Έλληνες και μετανάστες (*).
Είχε προηγηθεί παραγγελία από την Εισαγγελία Πρωτοδικών, μετά τις μηνύσεις που κατέθεσαν ταυτόχρονα τις προηγούμενες ημέρες το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για το Μανδαλίδειο Λ.Νίκης), η Μητρόπολη για το Ορφανοτροφείο, και ο ιδιοκτήτης για την πολυκατοικία στην Καρόλου Ντηλ η οποία παρέμενε άδεια για 5 χρόνια και στις 23/7 είχε πραγματοποιηθεί η κατάληψη Hariye από αλληλέγγυους από όλη την Ευρώπη (οι οποίοι όλο το προηγούμενο διάστημα πρόσφεραν εθελοντικά υπηρεσίες στους πρόσφυγες σε διάφορες no border κουζίνες).
Τα μπάζα θάβουν τα χαμόγελα
Σε ότι αφορά το δικαστικό κομμάτι, από τους 6 οι 5, καταδικάστηκαν σε 4 μήνες με αναστολή και ο έκτος σε 4 μήνες, εξαγοράσιμη ποινή, με 5 ευρώ την ημέρα), ενώ αθωώθηκαν οι 3 από τους συνολικά 9 συλληφθέντες της συγκεκριμένης δικογραφίας. Ανάμεσα σε άλλους μάρτυρες υπεράσπισης, κατέθεσε ο καθηγητής του ΑΠΘ Σπύρος Μαρκέτος που ανέφερε ότι “Το Αριστοτέλειο δεν είχε ζητήσει ποτέ να φύγουν”.
Δύο φοιτητές που έμεναν στο κτίριο υποστήριξαν ότι το έκαναν για οικονομικούς λόγους καθώς υπήρχε ανεργία και δεν είχαν τη δυνατότητα να νοικιάσουν, ιδιαίτερα στα χρόνια που εφαρμόστηκαν τα μνημόνια. Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο Γρ. Τσιλιμαντός ο οποίος ανέφερε μεταξύ άλλων: “Το κράτος ήθελε να απαντήσει για το No Border. Το ότι θα ανοίξουμε τις πόρτες στους πρόσφυγες το θεωρήσαμε δεδομένο. Δε θα τους αφήναμε στο έλεος των καιρικών συνθηκών”, ενώ αναρωτήθηκε σε σχέση με την αστυνομία: “Ποια δεοντολογία επιβάλλει να σπάνε τις πόρτες με σφυριά ενω στον πάνω όροφο μένουν παιδιά;”
Το δικαστήριο για τους 5 συλληφθέντες του Ορφανοτροφείου, αναβλήθηκε για τις 3 Αυγούστου λόγω έλλειψης διερμηνέα όπως και το αντίστοιχο της κατάληψης Κ. Ντηλ που θα γίνει στις 5 Αυγούστου.
Ιερές μπίζνες πάνω στα συντρίμμια της αλληλεγγύης
Οι μπουλντόζες ήταν έτοιμες. Αμέσως μετά την καταστολή του Ορφανοτροφείου, ακολούθησε το γκρέμισμα
Το κτήριο καταλήφθηκε στις αρχές Δεκέμβρη του 2015 και ενώ πολλοί πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στην Ειδομένη περνούσαν από τη Θεσσαλονίκη. Στο κτίριο στεγάστηκαν ανά διαστήματα περί τους 400 πρόσφυγες. Εκτός από στέγη, παρέχονταν στους πρόσφυγες τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη Παλαιότερα το κτίριο λειτουργούσε ως ορφανοτροφείο μέχρι το 2000. Το 2006 είχε καταληφθεί από αναρχικές συλλογικότητες και είχε εκκενωθεί το 2014 από την κυβέρνηση Σαμαρά σε μια επιχείρηση που θυμίζει σε πολλά αυτήν της κυβέρνησης Τσίπρα.
Σημαντική πτυχή είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς και η “αξιοποίηση” του οικοπέδου που έκανε πολλούς να μιλήσουν για “ιερές μπίζνες”
Το 2011, ο τότε υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος παραχωρεί στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης τη χρήση του για 50 χρόνια (παρότι ο δήμος το διεκδικούσε για μετατροπή του σε βρεφονηπιακό σταθμό) με σκοπό τη λειτουργία ιδρύματος περίθαλψης χρονίως πασχόντων.
Όσα σχεδόν γκρεμισμένα.Αυτό ήταν ακόμα εκεί, για να θυμίζει ότι αυτό το κτίριο κάποτε ήταν γεμάτο ζωή!
Η παραχώρηση έγινε υπό κάποιους όρους, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν εκπληρώθηκαν. Συγκεκριμένα, έδινε δύο επιλογές στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Είτε να επισκευάσει και να λειτουργήσει το κτήριο εντός διετίας, είτε να το κατεδαφίσει και να χτίσει καινούριο, που θα μπορούσε να λειτουργήσει εντός πενταετίας. Εάν οι όροι δεν εκπληρούνταν, η παραχώρηση θα έπαυε να ισχύει.
Διανύοντας το 2016 γινόταν σαφές ότι πλέον πλησίαζε επικίνδυνα για τη Μητρόπολη η συμπλήρωση της πενταετίας και έτσι το κτήριο κινδύνευε να γυρίσει στα χέρια του υπουργείου. Αφού, χωρίς καταληψίες πλέον από το 2013 μέχρι και πριν λίγους μήνες, η Μητρόπολη δεν προχώρησε στην επισκευή του, ενώ για να προχωρήσει σε ανέγερση νέου κτηρίου προέταξε ένα σχέδιο συνολικής επένδυσης 12 εκατομμυρίων (!!) ζητώντας ταυτόχρονα αλλαγές στους όρους δόμησης για να μπορεί να χτίσει ένα νέο πενταώροφο επιφάνειας 5.500 τ.μ.!
Τραγική ειρωνεία είναι το γεγονός ότι μερικοί από τους μετανάστες του ορφανοτροφείου οδηγήθηκαν σε camp που αρνήθηκε να τους δεχτεί λόγω πληρότητας και οι αρχές τούς άφησαν μέσα στη μέση της νύχτας στον προαύλιο χώρο, ενώ στη συνέχεια ειδοποιήθηκαν αλληλέγγυοι και τους πήραν με αυτοκίνητα στα σπίτια τους.
Η καταστροφή της τέχνης συμπληρώνει το αυταρχικό σκηνικό.
Οι αντιδράσεις
Αμέσως μετά την αστυνομική επιχείρηση πραγματοποιήθηκαν πορείες και συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη την Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.Ενώ σε Θεσσαλονίκη και Λάρισα, καταλήφθηκαν τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αντιδράσεις δεν εμπόδισαν τους δημάρχους Θεσσαλονίκης και Αθήνας κκ Μπουτάρη και Καμίνη να ζητήσουν την εκκένωση και άλλων καταλήψεων, προετοιμάζοντας έτσι το τοπίο για ένα νέο γύρο καταστολής
Ανακοινώσεις καταγγελίας εξέδωσαν πολλές κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
“Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τους πρόσφυγες δεν είναι παρά κομμάτι της άθλιας αντιμετώπισης των προσφύγων από την ΕΕ με φράχτες όπως αυτούς στον Έβρο, στοίβαγμα κάτω από απάνθρωπες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και με το θλιβερό αποτέλεσμα 3.000 πνιγμένους στη Μεσόγειο“, ανέφερε μεταξύ άλλων η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ σημειώνεται επίσης ότι “Η κυβέρνηση οργάνωσε την πολυδάπανη επιχείρηση καταστολής, την ίδια στιγμή που αρνείται να διασφαλίσει ανθρώπινους όρους ζωής στους πρόσφυγες“.
Ανακοίνωσε εξέδωσε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης που κατήγγειλε την επιχείρηση. Απλά μέλη που διαφωνούν με την κυβέρνηση ή μακιαβελική τακτική;
Όλα αυτά μικρή σημασία έχουν αφού παρόμοιες ανακοινώσεις από το κυβερνητικό κόμμα ενάντια στην κυβέρνηση έχουν βγει και στο παρελθόν, γεγονός που δεν εμπόδισε καμία από τις επόμενες πολιτικές επιλογές. Ίσα ίσα συνέβαλε κατά περίπτωση στη συγκάλυψη πολιτικών ευθυνών και την επίρριψή τους σε τρίτους (δυνάμεις καταστολής, εκάστοτε υπουργείο κτλ). Ιδιαίτερα στο βαθμό που δεν συνοδεύονται από παραιτήσεις και αποχωρήσεις οι καταγγελίες αυτές είανι ανώδυνες
Πάντως οι δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Τόσκα αυτή τη φορά δεν αφήνουν περιθώρια για να αθωωθεί η κυβέρνηση. “Φυσικά και καλύπτω αυτή την ενέργεια, δεν κάνει ο καθένας ό,τι θέλει”, είπε.
Ενώ δεν δίστασε να προσθέσει ότι “Κύριο πρόταγμα της Αριστεράς δεν είναι η αυτονομία, αλλά η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, της κοινωνίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων” συμβουλεύοντας ουσιαστικά το κίνημα, να λειτουργεί με τον τρόπο που θεωρεί αποτελεσματικό η Ελληνική Αστυνομία και ο υπουργός της…
Τόσα σπίτια άδεια. Τόσοι άστεγοι άνθρωποι…
Τι απέμεινε τελικά μετά από αυτήν την επιχείρηση;Τρία κτίρια που γέμισαν ζωή και αλληλεγγύη. Στο Ορφανοτροφείο, η αλληλεγγύη θάβεται πια κάτω απ’ τα συντρίμμια ενώ στη Λεωφόρο Νίκης και στην Κ. Ντηλ, τα πράγματα που δεν μπόρεσαν να πάρουν οι κάτοικοι, παραμένουν κλειδαμπαρωμένα για να θυμίζουν ότι κάποτε αυτά τα μέρη ήταν γεμάτα ζωή, ενώ σήμερα ρημάζουν καθώς φυλάσσονται από πάνοπλους αστυνομικούς.
Δύο ακόμα κτίρια να συμπληρώνουν τον παραλογισμό,ενός κόσμου όπου τόσοι άστεγοι, κοιμούνται έξω από τόσα κτίρια άδεια… Η διαδικασία ποινικοποίησης της αλληλεγγύης είχε ξεκινήσει καιρό τώρα και από την ίδια την κυβέρνηση.Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, είχε ήδη γραφτεί. Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, απελάσεις, εκκένωση Ειδομένης, έντονες αντιδράσεις, συλλήψεις αλληλέγγυων, δυσφημιστικά δημοσιεύματα, εξοντωτικές ταυτοποιήσεις στοιχείων.
Στις 3 καταλήψεις η αλληλεγγύη πέθανε.
Με κυβερνητική εντολή.
Ζήτω η αλληλεγγύη!
* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο κείμενο χρησιμοποιείται τόσο ο όρος πρόσφυγας όσο και ο όρος μετανάστης, διότι θεωρώ το διαχωρισμό εν μέρει επιβεβλημένο από την εξουσία, προκειμένου να απορρίπτεται με μεγαλύτερη ευκολία ένα μέρος των ανθρώπων. Άλλωστε, η φτώχεια ως λόγος μετακίνησης είναι και αυτή ένας πολύ σοβαρός λόγος, όπως και ο πόλεμος.
Πηγή: Εφημερίδα Πριν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου