του Γιάννη Λαζάρου
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που το μήνυμα είναι σαφές. Ο πλανήτης ολόκληρος αλλάζει ραγδαία. Οι αλλαγές δεν αφορούν την σωτηρία ή όχι του ίδιου του πλανήτη μιας και είναι καταδικασμένος αλλά την πολιτική που ασκείται από την μια άκρη της γης μέχρι την άλλη.
Στις κυβερνήσεις όλων των κρατών τοποθετούνται (εκλέγονται) καρικατούρες απίθανης βλακείας δίποδων τα οποία πραγματικά δεν καταλαβαίνουν τι λένε και σε πάμπολλες περιπτώσεις τι κάνουν.
Τελευταίο παράδειγμα η πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, που κατόρθωσε να «παγώσει» τα μέλη στη Βουλή των Κοινοτήτων με την μονολεκτική απάντηση που έδωσε σε ερώτηση βουλευτή για τα πυρηνικά όπλα.
Συγκεκριμένα κατά την διάρκεια της συζήτησης στο βρετανικό κοινοβούλιο για την ανανέωση του προγράμματος πυρηνικών όπλων Trident, ο βουλευτής του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας (SNP), George Kerevan ρώτησε την πρωθυπουργό: «Είστε διατεθειμένη να επιτρέψετε ένα πυρηνικό χτύπημα που θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά;». Η νέα «σιδηρά καρικατούρα» της Βρετανίας έδωσε μια μονολεκτική απάντηση: «Ναι».
Εντάξει παλαιότερα τα χρησιμοποίησαν κιόλας αλλά μετά το πάθημα κρατούσαν και μια θέση αρνητική απέναντι σε όπλα μαζικής καταστροφής. Ίσως ήταν η παιδεία, η ακαδημαϊκή κατάρτιση, οι εντολές και δεν ξέρω τι άλλο, που έκανε τους παλιότερους κυβερνήτες να έχουν ένα τακτ απέναντι στους "ψηφοφόρους" τους αλλά και σε άλλους λαούς όταν άρθρωναν δημόσιο λόγο.
Τα τελευταία χρόνια σού τα λένε ευθέως και σταράτα για το πώς θα σε ξεκάνουν με κάθε είδους όπλο, οικονομικό ή στρατιωτικό. Το παράδειγμα των Ελληνικών κυβερνήσεων με αποκορύφωμα την Τσιπροκαρικατούρα είναι ένα από τα πολλά στον πλανήτη όπου όλες οι μαριονέτες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα ίδια κάνουν. Είναι άπειρες οι βλακείες που ακούει και βλέπει κάποιος από την Ιαπωνία μέχρι την Ακτή του ελεφαντοστού και τούμπαλιν.
Το ερώτημα γιατί οι λαοί τους "εκλέγουν" και τους ακολουθούν αφού νιώθουν μια ανάσα κοντά τον αφανισμό τους, απαντιέται άμεσα με δυο από τα πολλά συμβάντα των τελευταίων ετών παγκόσμια.
Το πρώτο είναι η επιβολή του χορού Gangnam Style, όπου ένας Κορεάτης κοπανιόταν υπό τους ήχους χαλασμένης πριονοκορδέλας την οποία αποκαλούσε μουσική. Αυτόματα από ανατολή σε δύση και από βορρά σε νότο κοπανιόταν και όλος ο πλανήτης για να είναι in.
Το δεύτερο παράδειγμα είναι η επιβολή της τρέλας για το κυνήγι των Πόκεμον. Σκοτώνονται κυριολεκτικά για να πιάσουν τα Πόκεμον όταν στην πραγματική ζωή πιάνουν καθημερινά το τρίτο το μακρύτερο. Δεν ξέρεις αν τελικά Πόκεμον είναι ο κυνηγός ή το "θήραμα".
Μπορεί κάποιος να προσθέσει κι άλλα πολλά παραδείγματα χειραγώγησης των λαών που φαινομενικά είναι αθώα αλλά την δουλειά τους την κάνουν εξυπηρετώντας τα συμφέροντα κάποιων. Το σίγουρο είναι ένα: Θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι και οι λαοί Πόκεμον καρικατούρες κατάντησαν όπως οι κυβερνήτες τους. Πώς αλλιώς θα δεχόταν όλες αυτές τις καταστάσεις που ξεκαθαρίζουν ουσιαστικά ακόμη και το τέλος του είδους; Ίσως είναι τραβηγμένο το τέλος του είδους, αλλά μάλλον το είδος έχει τελειώσει προ πολλού και δεν μπορεί να καταλάβει το τέλος του.
Είναι τελειωμένο ένα είδος όταν γελάει με τα καμώματα του Πόκεμον Κιμ αλλά θεωρεί αριστερό τον Πόκεμον Τσίπρα, δημοκράτη τον Πόκεμον Ερντογάν, ουμανιστή τον Πόκεμον Γιούνγκερ, μανούλα την Πόκεμον Μέρκελ, σοσιαλιστή τον Πόκεμον Ολάντ και πάει λέγοντας.
Αν μειδιάσατε απλώστε τον χάρτη μπροστά σας και θα διαπιστώσετε πως δεν υπάρχει διαφορά πουθενά σε μια Πόκεμον υδρόγειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου