Γαλλία: «επιστροφή» της εργατικής τάξης και υπόδειγμα αγώνα για όλη την Ευρώπη

Αλέξης Λιοσάτος
Η εργατική τάξη και η νεολαία της Γαλλίας έδωσαν τους τελευταίους μήνες μεγάλες μάχες ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ που απειλεί με «ξήλωμα» τις εργατικές κατακτήσεις.
Η «επι­στρο­φή» της ερ­γα­τι­κής τάξης, αλλά και του κι­νή­μα­τος της νε­ο­λαί­ας, ήταν εντυ­πω­σια­κή, όπως και η διάρ­κεια, η «αντο­χή» και η αλ­λη­λο­κά­λυ­ψη των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Το κί­νη­μα αυτό πά­λε­ψε ενά­ντια σε «θεούς και δαί­μο­νες», ανα­κά­λυ­ψε ξανά ή επι­νό­η­σε μορ­φές και με­θό­δους πάλης, πά­λε­ψε ενά­ντια στις ίδιες του τις αδυ­να­μί­ες, κό­ντρα σε άτολ­μες συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες και παρά τις τε­ρά­στιες αδυ­να­μί­ες της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς, έσπα­σε στην πράξη την κα­τά­στα­ση «έκτα­κτης ανά­γκης», έφερε την κυ­βέρ­νη­ση στα όρια της κα­τάρ­ρευ­σης, έκανε τη φωνή της Λεπέν να σι­γή­σει.
Όχι μόνο είναι ένα ευ­χά­ρι­στο «ξάφ­νια­σμα» που είχε ανά­γκη η γαλ­λι­κή κοι­νω­νία και η γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά ύστε­ρα από με­γά­λη πε­ρί­ο­δο κι­νη­μα­τι­κής «ξη­ρα­σί­ας», αλλά απο­τε­λεί και αγω­νι­στι­κό υπό­δειγ­μα για την Αρι­στε­ρά και τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Υπο­δει­κνύ­ει τη μέ­θο­δο και τον προ­σα­να­το­λι­σμό του αγώνα, αλλά και της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας της Αρι­στε­ράς. Είναι, με­τα­ξύ άλλων, η απά­ντη­ση στο «ερώ­τη­μα» αλλά και ο τρό­πος που μπο­ρεί να «γο­νι­μο­ποι­η­θεί» η λαϊκή ψήφος υπέρ του «-exit» στη Βρε­τα­νία.

Λι­τό­τη­τα, Αυ­ταρ­χι­σμός, Κα­τα­στο­λή – Η κα­τάρ­ρευ­ση των αυ­τα­πα­τών για τη Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία

Στις 23 και 28 Ιου­νί­ου εί­χα­με νέες πα­νε­θνι­κές μέρες κι­νη­το­ποί­η­σης (την 11η και τη 12η από την αρχή του κι­νή­μα­τος αντί­στοι­χα) από τα συν­δι­κά­τα, με τους δια­δη­λω­τές να φτά­νουν τις 200.000. Νέες απερ­γί­ες έγι­ναν από τους ερ­γα­ζό­με­νους στην απο­κο­μι­δή σκου­πι­διών, την ενέρ­γεια και τον Πύργο του Άιφελ. Στις τε­λευ­ταί­ες με­τρή­σεις της κοι­νής γνώ­μης, το 67% συ­νέ­χι­ζε να απορ­ρί­πτει κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά το νόμο Ελ-Κομ­ρί και το ξή­λω­μα του Ερ­γα­τι­κού Κώ­δι­κα, ενώ το 60% υπο­στή­ρι­ζε το κί­νη­μα αντί­στα­σης.

Στις δυο δια­δη­λώ­σεις, το κλίμα θύ­μι­ζε χού­ντα. Οι συ­γκε­ντρώ­σεις βρί­σκο­νταν σε ασφυ­κτι­κό κλοιό από χι­λιά­δες αστυ­νο­μι­κούς (σε αριθ­μούς ρεκόρ), επι­τρά­πη­κε μόνο μια μικρή δια­δρο­μή για τη διε­ξα­γω­γή πο­ρεί­ας, η αστυ­νο­μία μπλό­κα­ρε την κυ­κλο­φο­ρία, απέ­κλει­σε δρό­μους και γει­το­νιές, έκλει­σε τα μετρό για να εμπο­δί­σει την πρό­σβα­ση, προ­χω­ρού­σε σε συ­νε­χείς σω­μα­τι­κούς ελέγ­χους κι απα­γό­ρευε σε «ύπο­πτους» δια­δη­λω­τές να προ­σεγ­γί­σουν. Στις 28/6, στο Πα­ρί­σι πραγ­μα­το­ποιού­νταν σύ­σκε­ψη συν­δι­κα­λι­στών στο ερ­γα­τι­κό κέ­ντρο πριν τη δια­δή­λω­ση. Η αστυ­νο­μία απέ­κλει­σε το ερ­γα­τι­κό κέ­ντρο και τους απα­γό­ρευ­σε να κι­νη­θούν προς τη δια­δή­λω­ση, που κα­τέ­λη­ξε σε 81 συλ­λή­ψεις.

Στην τε­λευ­ταία συ­νά­ντη­ση με τον πρω­θυ­πουρ­γό (29-30 Ιου­νί­ου) υπήρ­ξαν αλ­λα­γές που δεν ικα­νο­ποί­η­σαν τα συν­δι­κά­τα, ήταν όμως αρ­κε­τές για να εξορ­γί­σουν εκ νέου το γαλ­λι­κό ΣΕΒ. Η υπουρ­γός Eρ­γα­σί­ας προ­σπά­θη­σε πα­ράλ­λη­λα στις 29 Ιου­νί­ου να εκτο­νώ­σει τον ανα­βρα­σμό στην ΚΟ των Σο­σια­λι­στών, με τρεις «βελ­τιω­τι­κές» τρο­πο­λο­γί­ες.

Αφού ο νόμος εγκρί­θη­κε από τη Γε­ρου­σία (με ψή­φους 185 υπέρ -156 κατά) , επέ­στρε­ψε στις 5/7 για να πε­ρά­σει από δεύ­τε­ρη -και ορι­στι­κή- ψη­φο­φο­ρία , ώστε να υπο­γρα­φεί από τον πρό­ε­δρο Ολάντ για την ορι­στι­κή επι­κύ­ρω­σή του. Ακόμα και την τε­λευ­ταία στιγ­μή, παρά τις προ­σπά­θειες «δια­λό­γου» και «τρο­πο­ποι­ή­σε­ων», βου­λευ­τές κι υπουρ­γοί των Σο­σια­λι­στών εξέ­φρα­ζαν δη­μό­σια τη δια­φω­νία τους με την κυ­βερ­νη­τι­κή αδιαλ­λα­ξία. Η αντί­δρα­ση του Βαλς ήταν να επι­κα­λε­στεί στις 5 Ιου­λί­ου για 2η φορά την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή διά­τα­ξη 49.3 του Συ­ντάγ­μα­τος, πα­ρα­κάμ­πτο­ντας τη Βουλή , ενώ οι με­τρή­σεις έδει­χναν ότι το 73% των Γάλ­λων δη­λώ­νουν αντί­θε­τοι με νέα χρη­σι­μο­ποί­η­σή του. Αρ­κε­τοί Σο­σια­λι­στές βου­λευ­τές απο­χώ­ρη­σαν από τη Βουλή απο­γοη­τευ­μέ­νοι, ενώ απ’ έξω δια­δή­λω­ναν 45 χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές σύμ­φω­να με τη CGT, επί­σης μέσα σε κλίμα αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας.

Την προη­γού­με­νη φορά, στις 10/5, θυ­μί­ζου­με ότι πε­ρί­που 40 βου­λευ­τές του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος απει­λού­σαν να μην ψη­φί­σουν το νόμο. Τη χρήση του 49.3 ακο­λού­θη­σε προ­τά­σεις μομ­φής. Πρό­τα­ση μομ­φής κα­τέ­θε­σε η Δεξιά, ενώ 31 βου­λευ­τές του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος (Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα) ψή­φι­σαν υπέρ της πρό­τα­σης μομ­φής του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που, αψη­φώ­ντας την απει­λή δια­γρα­φής. Αυτή η επί­δει­ξη αλα­ζο­νεί­ας κι αυ­ταρ­χι­σμού, μά­λι­στα, απο­τέ­λε­σε τη θρυαλ­λί­δα για κλι­μά­κω­ση της αντί­στα­σης και την ει­σβο­λή του «βα­ρέ­ος πυ­ρο­βο­λι­κού» της ερ­γα­τι­κής τάξης στην αρένα με απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας.

Αυτή τη φορά η Δεξιά του Σαρ­κο­ζί έδει­ξε δια­γω­γή κο­σμιο­τά­τη απέ­να­ντι στα αφε­ντι­κά της και πρό­σφε­ρε χείρα βοη­θεί­ας στην κυ­βέρ­νη­ση, χωρίς να απευ­θύ­νει πρό­τα­ση μομ­φής, κάτι που προ­σπά­θη­σε να κάνει η Αρι­στε­ρά, αλλά γι άλλη μια φορά χωρίς επι­τυ­χία.

Τις τε­λευ­ταί­ες μέρες επήλ­θε η κάμψη των κλα­δι­κών απερ­γιών διαρ­κεί­ας, που έδω­σαν τον τόνο το Μάη και το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του Ιου­νί­ου. Επι­πλέ­ον, ο αριθ­μός των δια­δη­λω­τών απο­κλι­μα­κώ­θη­κε σο­βα­ρά σε σχέση με το 1,3 εκα­τομ­μύ­ριο στις 14 Ιου­νί­ου. Το λαϊκό ξέ­σπα­σμα απέ­δει­ξε ότι δια­θέ­τει αρ­κε­τές εφε­δρεί­ες, ωστό­σο αυτή τη φορά δεί­χνει να υπο­χω­ρεί ορι­στι­κά.

Πρώ­τος απο­λο­γι­σμός και «κρα­τού­με­να» για το μέλ­λον

Η νε­ο­λαία γι’ άλλη μια φορά άνοι­ξε το δρόμο πυ­ρο­δο­τώ­ντας ένα ευ­ρύ­τε­ρο κί­νη­μα αντί­στα­σης, δί­νο­ντας τον τόνο πρώτα με τις κα­τα­λή­ψεις του Μαΐου και έπει­τα με το κί­νη­μα των Πλα­τειών του Απρι­λί­ου. Αυτά έπει­τα έδω­σαν τη σκυ­τά­λη στα στι­βα­ρά χέρια της ερ­γα­τι­κής τάξης, που επέ­στρε­ψε με όλα της τα όπλα: απερ­γί­ες, κα­τα­λή­ψεις, κλει­σί­μα­τα δρό­μων. Μπλο­κά­ρι­σμα κρί­σι­μων το­μέ­ων της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας: δι­υ­λι­στή­ρια και απο­θή­κες καυ­σί­μων, ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια, πυ­ρη­νι­κά ερ­γο­στά­σια (!), λι­μά­νια, τρένα κι αε­ρο­δρό­μια. Αμ­φι­σβή­τη­ση του «ιερού κι απα­ρα­βί­α­στου στό­χου» της ομα­λής διε­ξα­γω­γής του Euro, π.χ. με τις απερ­γί­ες στις με­τα­φο­ρές, τον του­ρι­στι­κό τομέα και τη συλ­λο­γή σκου­πι­διών. Νέες μορ­φές αγώνα ξε­πή­δη­σαν: κα­τά­λη­ψη πλα­τειών, κα­τά­λη­ψη διο­δί­ων με ελεύ­θε­ρη δίοδο οχη­μά­των και με συλ­λο­γή χρη­μά­των για τους απερ­γούς, δη­μιουρ­γία απερ­για­κού τα­μεί­ου on-line που συ­γκέ­ντρω­σε 400.000 ευρώ. Τις τε­λευ­ταί­ες μέρες τα συν­δι­κά­τα ορ­γά­νω­σαν εναλ­λα­κτι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα. 800.000 ερ­γα­ζό­με­νοι ψή­φι­σαν, με πο­σο­στό 92% (!) να τάσ­σε­ται υπέρ της από­συρ­σης της επί­μα­χης με­ταρ­ρύθ­μι­σης. Οι υπο­γρα­φές πα­ρα­δό­θη­καν στο Μέ­γα­ρο του Ολάντ.

Ιδιαί­τε­ρα η έλ­λει­ψη καυ­σί­μων (τέλη Μα­ΐ­ου-αρ­χές Ιου­νί­ου) στοί­χι­σε σο­βα­ρά στην οι­κο­νο­μία και έφτα­σε μια ανα­πνοή από την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης. Η ιδέα ότι ότι η κοι­νω­νία χω­ρί­ζε­ται σε δυο 2 αντί­πα­λα τα­ξι­κά στρα­τό­πε­δα, κι ότι υπάρ­χει μια τάξη, η ερ­γα­τι­κή, που είναι μα­κράν πλειο­ψη­φι­κή, κρα­τά­ει στα χέρια της την οι­κο­νο­μία και δια­θέ­τει την πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη να νι­κή­σει τα αφε­ντι­κά, άρ­χι­σε να ακού­γε­ται πιο ρε­α­λι­στι­κή.

Η κυ­βέρ­νη­ση από το Μάρ­τιο κιό­λας άρ­χι­σε να πα­ρου­σιά­ζει διά­φο­ρες «βελ­τιώ­σεις» του νόμου ή υπο­σχέ­σεις για «εξαι­ρέ­σεις κλά­δων», σε προ­σπά­θεια σα­λα­μο­ποί­η­σης των αντι­φρο­νού­ντων. Σε αυτό το πε­ρι­βάλ­λον έγινε εφι­κτό να κα­τα­κτη­θούν επι­μέ­ρους νίκες. Ανα­σφά­λι­στοι ερ­γα­ζό­με­νοι διεκ­δί­κη­σαν και κέρ­δι­σαν νό­μι­μη ερ­γα­σία. Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί κέρ­δι­σαν αυ­ξή­σεις μι­σθών μέσα στην κρίση. Ικα­νο­ποι­ή­θη­καν αι­τή­μα­τα του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος, αλλά και των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών που απερ­γού­σαν εδώ και τέσ­σε­ρις μήνες. Αυτές οι νίκες αφε­νός δεί­χνουν ότι δεν ισχύ­ει το να «πε­ριο­ρί­ζου­με τα αι­τή­μα­τά μας για να είναι πιο εύ­κο­λο να τα κερ­δί­ζου­με», κλα­σι­κό επι­χεί­ρη­μα των ρε­φορ­μι­στών και των γρα­φειο­κρα­τών. Το αντί­θε­το ακρι­βώς ισχύ­ει: το να τα διεκ­δι­κού­με «όλοι όλα» είναι ο πιο ασφα­λής τρό­πος για να κερ­δί­σου­με ακόμα κι επι­μέ­ρους κα­τα­κτή­σεις, ακόμα και μέσα στην κρίση. Αφε­τέ­ρου δεί­χνουν τις εκτι­μή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης, που πο­ντά­ρει όλα τα λεφτά της στο ξή­λω­μα του Ερ­γα­τι­κού Κώ­δι­κα και την ήττα του κι­νή­μα­τος, για να «κα­τα­πια­στεί» έπει­τα με τα υπό­λοι­πα μέ­τω­πα και κα­τα­κτή­σεις.

Το κί­νη­μα κα­τά­φε­ρε να σπά­σει το στρα­τιω­τι­κό κα­θε­στώς έκτα­κτης ανά­γκης ξανά και ξανά, απο­κα­λύ­πτο­ντας αδυ­να­μί­ες του κα­θε­στώ­τος. Σε μια πε­ρί­ο­δο που οι δια­δη­λώ­σεις απα­γο­ρεύ­ο­νταν στο όνομα της κα­τα­πο­λέ­μη­σης της «τρο­μο­κρα­τί­ας», ξέ­σπα­σε ένα κί­νη­μα με κα­θη­με­ρι­νές δια­δη­λώ­σεις που «απε­λευ­θέ­ρω­σε» επί 4 μήνες τη δη­μό­σια ζωή, έσπα­σε το φόβο και την εξα­το­μί­κευ­ση. Όταν ο Ολάντ προ­σπά­θη­σε να φέρει προς ψή­φι­ση συ­ντα­γµα­τι­κή τρο­πο­ποί­η­ση που βά­θαι­νε το κα­θε­στώς στρα­τιω­τι­κού νόµου, σα­ρώ­θη­κε από τις αντι­δρά­σεις στο κόµµα του και την απέ­συ­ρε. Οι απει­λές ενά­ντια στους απερ­γούς, ώστε να μην προ­κλη­θούν προ­βλή­μα­τα στο Euro, εν μέρει του­λά­χι­στον αψη­φή­στη­καν. Στις 23 και 28 Ιου­νί­ου απεί­λη­σε η κυ­βέρ­νη­ση με απα­γό­ρευ­ση των δια­δη­λώ­σε­ων-στις 23 έκανε την απει­λή πράξη. Οι απερ­γοί αψή­φη­σαν την απει­λή, και βου­λευ­τές του Ολάντ κα­λού­σαν δη­μό­σια στη δια­δή­λω­ση. Μια μέρα πριν τη συ­γκέ­ντρω­ση οι κυ­βερ­νώ­ντες ανα­κοί­νω­σαν την άρση της απα­γό­ρευ­σης με την ουρά στα σκέ­λια.

Μια νέα γενιά αγω­νι­στών μπήκε στη συ­στη­μα­τι­κή δια­δι­κα­σία της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης και της γε­νί­κευ­σης των εμπει­ριών της, εκ­παι­δεύ­τη­κε στην αλ­λη­λεγ­γύη (στους ερ­γά­τες, στους πρό­σφυ­γες, στους άστε­γους), την οι­κο­δό­μη­ση σχέ­σε­ων και επι­κοιω­νί­ας με τους ερ­γά­τες, τη μάχη με τα σώ­μα­τα κα­τα­στο­λής. Αντι­στρά­φη­κε η ακρο­δε­ξιά ατζέ­ντα και ηγε­μο­νία, που ευ­νο­ού­σε την επέ­λα­ση της Λεπέν. Η Δεξιά βυ­θί­στη­κε σε κρίση κι η Ακρο­δε­ξιά στρι­μώ­χτη­κε στη γωνία, υπο­στη­ρί­ζο­ντας τους μπά­τσους και κα­λώ­ντας σε σκλη­ρό­τε­ρη κα­τα­στο­λή.

Το κί­νη­μα έβαλε και στη Γαλ­λία τις βά­σεις για την κα­τάρ­ρευ­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι δε δια­φέ­ρει σε τί­πο­τα από τη Δεξιά. Οι «Σο­σια­λι­στές» προ­χώ­ρη­σαν σε μια κα­τα­σταλ­τι­κή επι­χεί­ρη­ση ευ­ρύ­τα­της κλί­μα­κας, στέλ­νο­ντας πολ­λές εκα­το­ντά­δες στο νο­σο­κο­μείο (φτά­νο­ντας πολύ κοντά στο να σκο­τώ­σει), συλ­λαμ­βά­νο­ντας χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές. Κλομπ, κα­νό­νια νερού, δα­κρυ­γό­να, χει­ρο­βομ­βί­δες κρό­του λάμ­ψης, πλα­στι­κές σφαί­ρες έγι­ναν κα­θη­με­ρι­νό «ψω­μο­τύ­ρι». Οι «Σο­σια­λι­στές» χτύ­πη­σαν δια­δή­λω­ση της Πρω­το­μα­γιάς για πρώτη φορά από τη δε­κα­ε­τία του 1970, κι απα­γό­ρευ­σαν πρώτη φορά δια­δή­λω­ση των συν­δι­κά­των από το 1962 και τον Πό­λε­μο της Αλ­γε­ρί­ας! Συ­κο­φά­ντη­σαν μαζί με τα ΜΜΕ χυ­δαία τα συν­δι­κά­τα ταυ­τί­ζο­ντάς τα με … τζι­χα­ντι­στές και τρο­μο­κρά­τες. Από τα τέλη Μαρ­τί­ου η γαλ­λι­κή Δι­καιο­σύ­νη επέ­βα­λε βα­ριές ποι­νές σε πάνω από 750 άτομα, με­τα­ξύ των οποί­ων εκατό άτομα κάτω των 18 ετών. Κάπως έτσι εξη­γεί­ται ότι στις τε­λευ­ταί­ες με­τρή­σεις, o Oλάντ συ­γκε­ντρώ­νει αρ­νη­τι­κές γνώ­μες από το 88% των Γάλ­λων (!), μόνο το 14% τάσ­σε­ται υπέρ μιας νέας υπο­ψη­φιό­τη­τάς του για την Προ­ε­δρία της επό­με­νης χρο­νιάς, ενώ η δη­μο­τι­κό­τη­τα του Βαλς βρί­σκε­ται στο 16%.

Το με­γά­λο κί­νη­μα άντε­ξε 4 μήνες ως ένα αμ­φίρ­ρο­πο μπρα ντε φερ με το γαλ­λι­κό σύ­στη­μα. Έτρι­ξε τα δό­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση και την απεί­λη­σε σο­βα­ρά. Έστω κι αν, όπως δεί­χνει , ολο­κλη­ρώ­νει τον κύκλο του, η τα­ξι­κή οργή πα­ρα­μέ­νει ασί­γα­στη και μένει να δούμε τι θα συμ­βεί στον από­η­χο. Ο λαϊ­κός κό­σμος δε βλέ­πει καμία προ­ο­πτι­κή. Η κρίση βα­θαί­νει διε­θνώς κι η Γαλ­λία πε­ρι­δι­νί­ζε­ται. Νέα μέτρα βρί­σκο­νται προ των πυλών , όπως δε­κά­δες χι­λιά­δες απο­λύ­σεις στο Δη­μό­σιο Σύ­στη­μα Υγεί­ας. Θα επι­κρα­τή­σει αί­σθη­μα ήττας ή θα πε­ρά­σου­με σε μια νέα φάση κλα­δι­κών αγώ­νων ενά­ντια στην εφαρ­μο­γή του νέου νόμου και στα επό­με­να μέτρα;

Με ποιες δυ­νά­μεις θα κα­τα­φέ­ρει να εφαρ­μό­σει το νόμο η πλή­ρως απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη και σε κρίση κυ­βέρ­νη­ση Βαλς-Ολάντ; Το κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο έχει υπο­στεί βαθιά τραύ­μα­τα και κλυ­δω­νι­σμούς, έχει απο­ξε­νω­θεί πλή­ρως από την εκλο­γι­κή αλλά σε με­γά­λο βαθμό και από την κομμ­μα­τι­κή του βάση. Στο βαθμό που θα συ­νε­χί­ζει η κρίση των «Σο­σια­λι­στών» , θα αφή­νει συ­νε­χώς ανοι­χτά πα­ρά­θυ­ρα για να ει­σβά­λει ξανά η λαϊκή οργή.

Τα συν­δι­κά­τα πά­ντως ήδη έχουν υπο­σχε­θεί θερμό φθι­νό­πω­ρο.

Ο ορι­στι­κός απο­λο­γι­σμός αυτού του αγώνα απο­τε­λεί εκ­κρε­μό­τη­τα.

Εξαί­σια δυ­να­μι­κή από τα κάτω. Τι θα μπο­ρού­σε να γίνει «από τα πάνω»;

Η ιστο­ρι­κή πείρα δεί­χνει ότι συ­νή­θως για τη νίκη χρειά­ζε­ται ένας συν­δυα­σμός απο­φα­σι­σμέ­νου γε­νι­κευ­μέ­νου κι­νή­μα­τος και πο­λι­τι­κής προ­ο­πτι­κής. Καθώς ένας πρώ­τος κύ­κλος κλεί­νει, μπο­ρού­με να ανοί­ξου­με τη συ­ζή­τη­ση για το «τι πα­ρα­πά­νω έπρε­πε να γίνει».

Ο πα­ρά­γο­ντας «αυ­θόρ­μη­το» άγ­γι­ξε τα όριά του. Επί 4 μήνες νέες δυ­νά­μεις έμπαι­ναν στο κί­νη­μα και η μια συ­μπλή­ρω­νε και «ξε­κού­ρα­ζε» την άλλη. Όταν εί­πα­με πα­ρα­πά­νω ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη επέ­στρε­ψε με όλα της τα όπλα, «ξε­χά­σα­με» το βα­σι­κό­τε­ρο: τη Γε­νι­κή Απερ­γία. Η μια από τις 2 με­γα­λύ­τε­ρες συ­νο­μο­σπον­δί­ες, η CFDT, δεν κά­λε­σε ποτέ σε απερ­γία. Το κί­νη­μα Nuit Debout κρά­τη­σε το νήμα της αντί­στα­σης στα με­γά­λα με­σο­δια­στή­μα­τα που η Δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή των 7 συν­δι­κά­των δεν κα­λού­σε σε δια­δη­λώ­σεις, αλλά έλει­πε η δύ­να­μη που θα ενώ­σει όλους τους ερ­γά­τες με τη νε­ο­λαία και τους υπό­λοι­πους φτω­χούς. Λο­γι­κό ήταν οι κλα­δι­κές απερ­γί­ες να μην αντέ­ξουν πάνω από με­ρι­κές βδο­μά­δες, ενώ υπήρ­χε κι έλ­λει­ψη συ­ντο­νι­σμού με­τα­ξύ τους.

Οι με­γά­λες συ­νο­μο­σπον­δί­ες που συμ­με­τεί­χαν στο κί­νη­μα, κυ­ρί­ως αυτή της CGT, ποτέ δεν απο­μα­κρύν­θη­καν από το ρόλο απλώς του «ρι­ζο­σπά­στη δια­πραγ­μα­τευ­τή», δεν ξέ­φυ­γαν ποτέ από τα ανε­κτά όρια του αστι­κού πλαι­σί­ου. Δεν κά­λε­σαν σε πο­λι­τι­κή απερ­γία διαρ­κεί­ας. Δεν κά­λε­σαν ανοι­χτά σε σα­μπο­τάζ του Euro, αντί­θε­τα η CGT κα­τήγ­γει­λε τους κλά­δους που δη­μιούρ­γη­σαν προ­βλή­μα­τα στη διε­ξα­γω­γή του και δια­τη­ρεί την τάση να συρ­θεί σε «διά­λο­γο».

Τα με­γά­λα συν­δι­κά­τα συ­νο­λι­κά φά­νη­καν δέ­σμια του δια­με­σο­λα­βη­τι­κού τους ρόλου με το κε­φά­λαιο και της κοι­νο­βου­λευ­τι­κο-κε­ντρι­κής (αντί της τα­ξι­κής) λο­γι­κής «κι αν πέσει ο Ολάντ, μήπως ανοί­ξου­με το δρόμο στη Λεπέν;». Δεν μπό­ρε­σαν να δια­κρί­νουν κα­θα­ρά ότι η κλι­μά­κω­ση του αγώνα είναι η μόνη εγ­γύ­η­ση τόσο ενά­ντια στη Λεπέν όσο και για να ανοί­ξει ο «χώρος» για ανα­ζή­τη­ση και δη­μιουρ­γία εναλ­λα­κτι­κών στα αρι­στε­ρά του Ολάντ.

Η κακή κα­τά­στα­ση της Αρι­στε­ράς, ο ρε­φορ­μι­σμός και η πο­λυ­διά­σπα­ση, τη βρή­καν ανέ­τοι­μη να παί­ξει ηγε­τι­κό ρόλο πο­λι­τι­κά και να γε­νι­κεύ­σει τον αγώνα προς την άμεση ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης.

Παρ’ όλα αυτά τα προ­βλή­μα­τα, το κί­νη­μα τα­ρα­κού­νη­σε ήδη την κυ­βέρ­νη­ση, σε βαθμό που να μπο­ρεί να γίνει λόγος για αρχή του τέ­λους της. Η δυ­να­μι­κή τού «από τα κάτω» απο­δεί­χθη­κε θαυ­μά­σια, και μπο­ρού­σε να φτά­σει πολύ μα­κρύ­τε­ρα. Είναι βέ­βαιο ότι αν οι πο­λι­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες συ­γκρο­τού­σαν ένα «κέ­ντρο» που να συ­ντο­νί­ζει από την αρχή τις απερ­γί­ες με τις πλα­τεί­ες και τις κα­τα­λή­ψεις της νε­ο­λαί­ας, να μην αφή­νει τόσο με­γά­λα με­σο­δια­στή­μα­τα με­τα­ξύ των πα­νε­θνι­κών μερών δρά­σης (αφή­νο­ντας την αντί­στα­ση να ξε­θυ­μαί­νει και να πα­ρου­σιά­ζει φαι­νό­με­να κό­πω­σης), να ερ­γα­στεί για το στόχο της γε­νι­κής πο­λι­τι­κής απερ­γί­ας και την ανα­τρο­πή των Βαλς-Ολάντ από τα κάτω κι από τα αρι­στε­ρά, να προ­ω­θεί μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση που θα διεκ­δι­κού­σε «λι­τό­τη­τα στους πλού­σιους» και θα διεκ­δι­κού­σε πίσω τα κλεμ­μέ­να, οι δυ­να­τό­τη­τες για την άμεση πτώση των Ολάντ-Βαλς και μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κή ανα­τρο­πή ήταν κάτι πα­ρα­πά­νω από υπαρ­κτές.

Η οι­κο­δό­μη­ση ενός τέ­τοιου πο­λι­τι­κού και κι­νη­μα­τι­κού κέ­ντρου πα­ρα­μέ­νει πρω­ταρ­χι­κό κα­θή­κον για τους αγω­νι­στές κι ανά­γκη για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τους φτω­χούς της Γαλ­λί­ας. Από την άλλη, όποια κι αν είναι η εξέ­λι­ξη των τε­λευ­ταί­ων επει­σο­δί­ων της μάχης, όποια κι αν είναι η ερώ­τη­ση, η απά­ντη­ση είναι μία: «να γίνει της Γαλ­λί­ας» - η απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για τις όποιες θε­τι­κές εξε­λί­ξεις.

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt