Το αποτρόπαιο πρόσωπο του καπιταλισμού: ο μεγαλύτερος μεταπολεμικά λιμός παγκοσμίως

Η Σομαλία, η Υεμένη, το Σουδάν είναι οι τρεις από τις επτά χώρες που έδωσε το απαγορευτικό κόκκινο φως ο Τραμπ, μαζί με το Ιράν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία. Σομαλία, η Υεμένη, το Νότιο Σουδάν είναι οι τρεις από τις τέσσερις χώρες, μαζί με τη Νιγηρία, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
«Χωρίς συλλογική και συντονισμένη προσπάθεια, οι άνθρωποι απλώς λιμοκτονούν μέχρι θανάτου», δήλωσε χθες στο Συμβούλιο Ασφαλείας ο επικεφαλής των ανθρωπιστικών υπηρεσιών του ΟΗΕ Stephen O’Brien. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ο ίδιος παρουσίασε, η πιο σοβαρή κρίση είναι στην Υεμένη, όπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού, κάπου 18,8 εκατομμύρια, χρειάζονται επείγουσα βοήθεια και περισσότεροι από 7 εκατομμύρια είναι αντιμέτωποι με τη λιμοκτονία. Περίπου 6,2 εκατομμύρια είναι σε άμεση ανάγκη στη Σομαλία, 4,9 στο Νότιο Σουδάν, 1,8 στη Βορειοανατολική Νιγηρία.

Ο λιμός κηρύσσεται από τον ΟΗΕ όταν ο ημερήσιος ρυθμός θνησιμότητας είναι δύο και περισσότεροι θάνατοι την ημέρα ανά 10 χιλιάδες κατοίκους και 30% και πάνω από τα παιδιά υποφέρουν από οξεία διατροφική έλλειψη.

Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Antonio Guterres, μετά την επίσκεψή του αυτή τη βδομάδα στη Σομαλία, δήλωσε ότι η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς. Είπε ότι είδε με τα μάτια του παιδιά να πεθαίνουν από οξεία διάρροια και χολέρα.

Κι όμως. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν λάβει από τα μέλη τους, και ιδιαίτερα τις μεγάλες και πλούσιες χώρες, μόνο το 10% των χρημάτων που ζήτησαν, από τη στιγμή που έκαναν την έκκληση για επείγουσα βοήθεια από τον περασμένο μήνα. Σταγόνα στον Ωκεανό.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού έχουν τεράστια ευθύνη για την καθήλωση της Αφρικής στη δυστυχία και τον θάνατο. Με τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, τη νεοαποικιακή πολιτική τους, την υποκίνηση εμφυλίων για την εξαγωγή ασύλληπτων ποσοτήτων εξοπλισμού, την ενίσχυση διαφθαρμένων καθεστώτων «φτάνει να είναι μαζί μας», την καταλήστευση του φυσικού τους πλούτου από τις πολυεθνικές. Με την απαγόρευση του Τραμπ όμως, ακριβώς στις χώρες που είναι μέσα στη δίνη της πείνας, φτάνουν σε ένα ακόμη πιο ακραίο σημεία, από πραγματική και συμβολική σκοπιά.

‘Ισως βέβαια ο καπιταλισμός να έχει τη δική του λογική… Γιατί να σώσουμε ένα καχεκτικό και αποκρουστικό «μαυράκι» σε ένα άγνωστο χωριό της Ανατολικής Αφρικής, γιατί να φάμε τα λεφτά μας σε τέτοιες υποθέσεις; Για να μας φορτωθεί σε μια δυο δεκαετίες και να επιδιώκει να έρθει πρόσφυγας και μετανάστης στη δική μας πατρίδα μαζί με το Κοράνι;

Αξίζει, λοιπόν, να σκεφθούμε, πλάι στα άλλα δικαιώματα που υπερασπιζόμαστε – δικαίωμα στη μάθηση, δικαίωμα στην εκπαίδευση, δικαίωμα στην εργασία – κι ένα άλλο βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Το «δικαίωμα στη βοήθεια». Και, με επίγνωση του δικού μας χρέους, να αντισταθούμε έμπρακτα σε αυτή τη θύελλα της απανθρωπιάς, που γίνεται αισθητή σε όλο τον κόσμο, με τον πιο τραγικό όμως τρόπο στην Αφρική.

Σχέδιο Β