του Γ. Περάκη
Προσπαθήσατε να ασελγήστε στο σώμα και στις ιδέες της κάθε Μποφίλιου, όμως δεν έχετε το ανάστημα
Υπάρχουν τρείς τρόποι για να μειώσεις τις ιδέες κάποιου:
Ο πρώτος είναι ο «originalσκυλάδικος»: «Μποφίλιου: Η γνήσια επίγονος των αριστεροκουλτουροβάρδων της μεταπολίτευσης, των κλαψιάρηδων της ευμάρειας, των επιδοτούμενων κραουνάκηδων. Να διοριστεί άμεσα!», (Μπογδάνος).
Ο δεύτερος είναι ο ελαφρύς ή ο «bon viveur» ή «ο α(ν)ήρ ... μισή Αθήνα»:
«Νατάσσα, γλυκιά μου. Δεν είσαι τροτσκίστρια. Μια χαζοβιόλα είσαι. Οι άνθρωποι που ανέβαιναν στο Βουνό ρίσκαραν τη ζωή τους. Εσύ δεν ρισκάρεις τίποτε. Μην σε κρατάμε όμως. Εάν νιώθεις τόσο άσχημα στη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορείς να δοκιμάσεις την τύχη σου κάπου αλλού (Π. Τατσόπουλος)».
Και ο τρίτος είναι » ο «γλυκανάλατος αγαπησιάρης»:
Τι είπε το κορίτσι; Τις ίδιες ανοησίες που λέγαμε πολλοί από εμάς, στην ηλικία της! Και για να είμαστε δίκαιοι, στην ηλικία της οι περισσότεροι, ιδίως όσοι απαιτούμε σήμερα πολιτική σοβαρότητα από αυτήν, εκσφενδονίζαμε μεγαλύτερες ακόμη αγριότητες. Το λάθος μας με την Μποφίλιου (Κώστας Κούρκουλος-11-12-2017)1.
Οι δύο πρώτοι είναι ανάξιοι σχολιασμού. Ο τρίτος όμως αξίζει το κόπο.
Ενώ τι είπε το κορίτσι; Τις ίδιες ανοησίες που λέγαμε πολλοί από εμάς, στην ηλικία της! Και για να είμαστε δίκαιοι, στην ηλικία της οι περισσότεροι, ιδίως όσοι απαιτούμε σήμερα πολιτική σοβαρότητα από αυτήν, εκσφενδονίζαμε μεγαλύτερες ακόμη αγριότητες. Να θυμίσω; Κάποιοι από εμάς δεν είμαστε, που στις ταβέρνες τα βράδια, μιλάγαμε για την απελευθέρωση από την εργασία, την στιγμή που οι σερβιτόροι ιδροκοπούσαν για να μας σερβίρουν; Και κάποιοι, πιο «προχωρημένοι» δεν προβλέπαμε μέσα στη μιζέρια μας ακόμη και την κατάργηση της τέχνης, επειδή σε λίγο, στον «παράδεισο» του σοσιαλισμού που υποχρεωτικά θα στριμώχναμε τους πάντες, η ίδια η ζωή θα γινόταν τέχνη;
Σχόλιο πρώτο: Το φτύσιμο των ιδανικών των νεανικών χρόνων. Αλλαξε απόψεις φαίνεται μετά απο την «Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση». Ασε που είναι και ευαίσθητος και με την πρώτη ευκαιρία δημοσιοποιεί την μετάνοια του.
Και άκουγαν με απορία οι σερβιτόροι τις «σοφίες» μας. Που τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά οι φαντασιώσεις μας. Τα «φαντάσματα του καιρού μας», που θα ‘λεγε και ο Ν. Σεβαστάκης. Και αφού τέλειωνε η κουβέντα, τραγουδούσαμε. Εδώ όμως είναι το κρίσιμο σημείο: Oσο ωραία και αν τραγουδούσαμε, όσο και αν τραγουδούσε όλη η ταβέρνα μαζί μας, ποτέ δεν διανοήθηκε κάποιος σερβιτόρος διότι μην ξεχνάμε, οι σερβιτόροι της ταβέρνας ήταν το ακροατήριό μας σε όλα, πως όποιος είχε καλή φωνή, είχε και πολιτική σκέψη. Ασε που και έξω από τις ταβέρνες, στην κοινωνία δηλαδή, κανείς δεν θεωρούσε ότι από μόνη της η ικανότητά σου να τραγουδάς, σε έκανε σκεπτόμενο. Γι’ αυτό και κανείς δημοσιογράφος δεν σκέφτηκε ή κανένα ΜΜΕ δεν μεθόδευσε, να μας παγιδεύσουν σε συνεντεύξεις, όπου θα κοινολογούσαμε τις μπαρούφες μας ως σοφίες, μόνο και μόνο επειδή τραγουδούσαμε.
Σχόλιο δεύτερο: « Η ζωή του ιδίου και των όμοιων του εξαντλιόταν φαίνεται στην ταβέρνα. Δεν έτυχε ποτέ να ακούσουν για το αστυνομικό καραμανλικό κράτος, για τις συλλήψεις για αφισοκόληση, για προκηρύξεις, για απεργίες. Δεν άκουσαν ποτέ για τους χαρακτηρισμένους κομμουνιστές και αριστερούς φαντάρους, που έτρωγαν «φύσημα» για τον Εβρο και τις παραμεθόριους περιοχές. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι για να λένε αυτά που λένε σήμερα χωρίς να τους κουρεύουν γουλί και να τους διαπομπεύουν δημόσια συνοδεία αστυνομίας, το οφείλουν σ’ εμάς.
Το κορίτσι μας όμως ήταν άτυχο. Διότι η εποχή άλλαξε. Έτσι έπεσε στα χέρια της «Εφ.τ.Συντ.». Η οποία του υπέβαλε την ιδέα ότι, αφού τραγουδάει, άρα ξέρει και το ότι η Ευρώπη είναι δικτατορία! Έτσι στη συνέχεια, σαν χονδρέμπορος της σαχλαμάρας, η καλή εφημερίδα εμπορεύτηκε τις ελαφρότητες που υπέβαλε στο κορίτσι μας. Ενώ όφειλε να το προστατεύσει και να μην το διασύρει. Και το χειρότερο; Μετά πήρε σειρά το «Έθνος» του Σαββίδη και ακολούθησε ο εσμός των εμπόρων του εμφυλιοπολεμικού μίσους. Ελα όμως που όταν έχεις μία Ευρώπη σε τέτοιο σημείο ευαίσθητη με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε να σε υποχρεώνει να αλλάζεις ακόμα και τη νομοθεσία σου για να μην θιγεί το δικαίωμα κάποιας μειοψηφίας ή μειονότητας. Οταν προσφεύγουν στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ακόμη και εχθροί της δημοκρατίας (π.χ. τρομοκράτες) και δικαιώνονται. Τότε, το να ονομάζεις αυτό το καθεστώς δικτατορία, είναι ουρανομήκης ανοησία. Ελα όμως που τέτοιες περίπου ανοησίες εκτόξευαν στα νιάτα τους και όσοι την έκριναν αυστηρά. Διότι αυτά ήταν τα δικά τους στερεότυπα και ο δικός τους νεανικός κομφορμισμός. Με άλλα λόγια ο δικός τους νεανικός συντηρητισμός, στον οποίο έδιναν ψευδώνυμα προοδευτισμού. Τα οποία, ακριβώς γι’ αυτό, δεν θέλουν καν να θυμούνται σήμερα. Ετσι όμως βρέθηκε απέναντί της μία ολόκληρη γενιά, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να της θυμίζει τις δικές της πληγές. Αφού αυτές προκλήθηκαν από τον ανορθολογισμό του κομφορμισμού και της φανφάρας των στερεοτύπων. Και γι’ αυτό θυμώνει, με ό, τι την παραπέμπει στον παλιό εαυτό της.
Σχόλιο τρίτο: « Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει». Δεν άκουσαν τίποτε για μνημόνια, για αυτοκτονίες Ελλήνων στα χρόνια των μνημονίων, για το «οικονομικό παιδομάζωμα» και «εξορία» των 300.000 παιδιών μας λόγω μνημονίων, την φτωχοποίηση του λαού μας και τη κλοπή της δημόσιας περιουσίας απο τους διεθνείς κλεφτοκοτάδες.
Αξιότιμοι και «αγαπητοί αοιδοί» και ευρωγιουσουφάκια υπάρχει ένα «αντάρτικο» που αφιερώνετε εξαιρετικά:
Απ’ όλα τα αποσπάσματα Του Μαγγανά μ’ αρέσει,
που έχει τις σφαίρες σταυρωτά, τ’ αυτόματο στη μέση.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου με τους Χίτες τα παιδιά σου.
Με τι καρδιά ρε Μαγγανά στη Καλαμάτα μπήκες
και έσπασες τις φυλακές και έβγαλες τους Χίτες.
Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες
Δεν είμαστε κομμουνισταί, ούτε και λαοκράται
ειμαστε ελληνόπουλα, Χίτες, επαναστάται.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου με τους Χίτες τα παιδιά σου.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου να χαρείς το απόσπασμά σου.
Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό το πιο ψηλό απ’ τα άλλα;
Εκεί θα στήσει ο Μαγγανάς κομμουνιστών κρεμάλα
Γιάννης Περάκης
Οικονομολόγος
1. Κώστας Κούρκουλος: Το λάθος μας με την Μποφίλιου ( 11/12/2017) liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου